Twee vriendinnen van mij, onafhankelijk van elkaar… De ene geeft aan dat er een babyshower voor haar georganiseerd gaat worden. Als het voor jou niet prettig is, voel je dan niet bezwaard om af te zeggen, maar ik wil je er wel graag voor uitnodigen. De ander hoort mijn plannen aan voor de komende tijd. Zij reageert met: Leuk! Maar voor zover ik in jouw hoofd kan kijken ook een beetje spannend? 😛
Ja. Nieuwe ervaringen, nieuwe ontmoetingen, een omgeving waar ik nog niet eerder ben geweest, het kan allemaal leiden tot spanning in mijn hoofd.
Hulde
Hulde aan hen die me zo goed begrijpen. Zonder woorden van mijn kant. En toch wil ik me niet verschuilen achter hun begrip. Iets wat natuurlijk heel makkelijk zou kunnen daar er eigenlijk al een invulling wordt gegeven aan waar ik tegen aan zal lopen. Ik zal het wellicht niet als prettig ervaren, ik zal spanning ondervinden. Uiteraard werd ik aan het denken gezet.
Het verschuilen achter het oh zo goed bedoelde begrip van deze meiden is echter een vorm van mijn comfortzone. Ik zal toegeven aan spanning, de onrust, aan een angst voor nieuwe situaties, het ontmoeten van nieuwe mensen. En die tijd is voorbij.
Volwassen worden
Op het moment dat ik dit schrijf komt het besef dat het over exact een week mijn 40e verjaardag zal zijn. Ik voel me niet als bijna 40, al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik niet weet hoe dat gevoel daadwerkelijk zou zijn. Ik rommel aan, ik probeer een basis te creëren waarin structuur de hoofdrol speelt, maar dat punt heb ik nog niet bereikt. Maar ook het toegeven aan eerder genoemde spanningen en angsten is iets wat ik niet bij de volwassen leeftijd van 40 hoor passen. Als het ontwijken van mijn eigen schaduw. Bang zijn voor de monsters die zich verstoppen onder mijn bed.
De confrontatie
Al geloof ik niet dat het besef dat ik de confrontatie aan moet gaan daadwerkelijk in verband staat met mijn verjaardag, ik vind het wel een mooi gegeven. Zo op de grens van het ene naar het andere jaar. We hadden de wereld voor mijn 40e. Nu is het tijd voor de focus op wat ik de wereld kan bieden na mijn 40e. En andersom.
Mezelf tegenhouden om te leven
Ik duld niet meer van mezelf dat ik verstoppertje speel. Ik wil niet meer vluchten naar veiligheid. Ik wil niet meer… tja, wat wil ik nu eigenlijk niet meer… Mezelf tegenhouden om te leven… Want dat is wat er gebeurde. Er werd veiligheid gecreëerd. Ik leefde heerlijk in mijn eigen bubbel. All by myself. En op dat moment was het goed, maar nu is het niet meer voldoende. Er is een wereld buiten mijn veilige zone. Een wereld vol prachtige nieuwe ervaringen en mooie mensen om te ontmoeten. Laat je nooit van de wijs brengen als ik een afspraak op het laatste moment afzeg. Grote kans dat ik dat doe omdat ik even weer terugschiet naar mijn verleden waarin het maken van een afspraak en het dan last-minute afzeggen de orde van de dag was. Dan waren er weer die monsters die onder het bed vandaan kwamen in de vorm van mijn angst.
Ik ben klaar voor de wereld na mijn 40e verjaardag. Bring it on! Kom maar op monsters! De spanningen die het met zich mee zal brengen accepteer ik! Met liefde!
