Een tijdje geleden benoemde ik het feit dat ik niet meer ‘klein’ kan denken. The Simple Life, een gegeven dat ik steeds vaker op zie duiken in mijn omgeving lijkt voor mij niet weggelegd. Het genoegen nemen met hoe het leven is, minimalisme
Ik wil iets uitmaken in deze wereld, ik wil uitgroeien tot meer dan gemiddeld. Ik wil waarde hebben voor mezelf en het verschil maken in het leven van een ander. Ik wil herinnert worden in een tijd dat ik er niet meer zal zijn.
Nee… dat valt niet onder klein denken. Ik ambieer onsterfelijkheid. Onsterfelijkheid in de gedachten van hen die met mij in aanraking komen.
Onsterfelijkheid
Hoe mooi zijn deze dagen, de dagen dat ik een nieuw leven leid,
want jarenlang negeerde ik één ding, dat was mijn eigen sterfelijkheid.
Mijn leven heb ik terug gekregen, iemand reikte het mij aan,
tijd voor verandering, tijd om de strijd echt aan te gaan.
Tweede kansen worden uitgedeeld, misschien omdat het zo moet zijn,
omdat ik een leven waardig ben, zonder angst, onderdanigheid en pijn.
Hoe waardevoller het leven voor mij wordt, hoe harder ik zal vechten,
want het leven dat mij is gegeven, zal ik niet langer zelf beslechten.
Ik verdien het om mij te bewijzen, anders was het mij niet terug gegeven,
met elk punt aan zelfverbetering ‘koop’ ik nu de dagen van mijn eigen leven.
Niets lijkt wat het is en niets is wat het zal lijken,
maar altijd heb ik mijn dromen waarin ik onsterfelijkheid zal bereiken.
Voor nu geldt; ik zal niemand achterlaten, geen kinderen, geen man,
maar niemand kan mij weerhouden en vertellen dat ik niet onsterfelijk worden kan.
Onsterfelijk in vele gedachten, om mijn visie, mijn geluid, mijn eigen stem,
om de woorden de ik heb geschreven en schrijven zal, de woorden die ik zo goed ken.
Aan mijn bestaan zal een einde komen, maar voor de kwaliteit ervan kan ik kiezen,
vol overgave blijf ik geloven: Ik ben niet gemaakt om in dit leven te verliezen.
Hoe ik het zal bereiken, hoe ik denk dat onsterfelijkheid moet zijn,
…ik wil jouw inspiratie worden, laat mij je lichtje zijn…
