zelfverbetering – My Storybook

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

‘Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

Samen maken wij een gelukkig nieuwjaar

Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar

Happy Newyear Barbara, give it your best shot!

Ik breng een toast uit op mijzelf.

Een nieuwe bladzijde in My Storybook

Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017, biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.

Keuze en gevolg

Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.

Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.

BAM!

Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend maar actie ondernemend. Daadkracht!

De slapende stad

Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.

Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.

Samen verder

Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.

Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,

kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.

A little more ordinary

Dat je jouw spiegelbeeld aankijkt, dat zij jouw aankijkt en dat het voor beiden een vreemd gezicht is dat terug staart… Een kaaklijn en een kin, een mond die groter lijkt ten opzichte van het gezicht dat ik had, een nog bredere neus. Dezelfde ogen en toch ook weer niet, geen angst meer zichtbaar, helderder, misschien nu ergens een spoor van berusting dat zichtbaar is … Bolle wangen als ik lach, dat nog altijd, maar ook dat, anders dan voorheen.

MSB, My Storybook, Barbara van Vliet, MomentGeluk, spiegelbeeld — Who is that girl I see, looking straight back at me… – Mulan

Steeds iets minder anders

Ik vind het fascinerend om de veranderingen te bekijken, in mijn gezicht, in mijn lijf. Heupen die opeens ‘gezakt’ zijn. Laagje voor laagje dat van de Oude Ik wordt afgeschraapt. Een heel nieuw, rechter en ogenschijnlijk langer lichaam dat er voor in de plaats komt, dat steeds meer zichtbaar wordt.

Foto’s terugkijkend die afgelopen vrijdag zijn gemaakt door Mye van MomentGeluk besef ik mij dat ik me steeds minder anders voel. Uiteraard zichtbaar op de foto dat ik de zwaarste ben van het drietal. No doubt. Maar ik zie ook iemand in het midden staan die zich niet meer half verstopt achter een ander, zodat die enorme heupen of billen gedeeltelijk aan het zicht worden onttrokken. Ik geloof in de oprechtheid van deze foto.

Ik voel mezelf minder afsteken bij anderen, minder een uitzondering zijn, normaler, minder anders. A little more ordinary

My Storybook, MSB, Barbara van Vliet, Mye Denekamp, Mark Jensen, MomentGeluk, steeds iets minder anders zijn, spiegelbeeld, reflectie — A little more ordinary- Met Mye Denekamp en Mark Jensen.

Dertien-in-een-dozijn

Ambieer ik de dertien-in-een-dozijn-status dan zo enorm dat ik daarvoor wil of wilde veranderen? Want dat is feitelijk wat ik zeg toch? Ik week af van het gemiddelde, en voel me nu steeds normaler worden. In plaats van opvallen, in de omgeving blenden. Onzichtbaarder worden?

Nee, nee, nee, nee. Het veranderen van mijn lichaam is iets wat ik doe uit liefde voor MIJ. Omdat ik beter verdien, beter wil. Omdat ik mezelf omarm en het hoogst haalbare uit dit leven wil halen. De capaciteit om anders te zijn ligt bij mij niet in de afwijking qua maat of gewicht. Ik heb meer pijlen op mijn boog, betere pijlen. Ik onderscheid me door mijn woorden, mijn fantasieën en mijn dromen. Mijn manier om jou hier over te vertellen. De overpeinzingen die in mijn hoofd zitten en misschien, … misschien zijn het ook gewoon mijn ‘paarse’ haren die voor het onderscheid zorgen…

Embrace your past

Nog vol in het Hier en Nu en verwonderd over hoe er in een kleine acht maanden ‘zomaar’ 40 kilo kan verdwijnen, kijk ik met enige vorm van medelijden terug naar de foto’s van wie ik was. Gek, destijds leek ik meer okee te zijn met de vroegere Ik dan dat ik dat nu ben. Portretfoto’s kan ik handelen, maar vooral de full-body foto’s roepen een gevoel op waar ik niet trots op ben. Het gevoel dat ik haar niet wil kennen, haar het liefst negeer. Alsof het verleden niet meer bestaat.

When will my reflection show, who I am inside? – Mulan

Starend naar het spiegelbeeld zoek ik naar antwoorden en inzichten om mij verder te helpen. Wie is degene die terug staart? Mijn Echte Ik? Of de Ik die nog onderweg is op haar pad naar zelfverbetering? De Ik van het Hier en Nu.

Het wordt tijd om ook mijn verleden te omarmen, het meisje dat ik was haar rust te gunnen, gerust te stellen door te vertellen dat zij okee is. Ook voor de Ik uit het Hier en Nu. Tijd om vriendschap te sluiten. Hand in hand om samen op zoek te gaan naar de Ik die wij in de toekomst mogen worden…

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk