Met regelmaat schrijf ik over mijn strijd met een veranderend lichaam. De schaamte voor mijn benen als ik met mijn spiegelbeeld wordt geconfronteerd. De vraag of een ander dat deel van mij kan accepteren als ik er zelf al moeite mee heb. Waarom schrijf ik hierover? Waarom zou ik jou confronteren met die eerlijkheid? Brengt het jou iets?
Mijn overtuiging
…Ik ben overtuigd dat ik hier niet alleen in sta. Ongeacht maat, gewicht of uiterlijke kenmerken. Schaamte is een ‘ding’. Een onderwerp waar niet veel over gesproken wordt.
…Ik ben overtuigd dat onzekerheid en schaamte onderling een verbond hebben gesloten. Hand in hand aan de zijlijn staan en af een toe speldenprikjes uitdelen. Mij aan het wankelen brengen…
Vaak geef ik niet mijn directe mening, ik kan door mijn woordkeuze heerlijk om een direct, feitelijk antwoord heendraaien. En dat voelt veilig, want de interpretatie van een ander zal hierdoor in veel gevallen minder heftig zijn. Vandaag kies ik wel voor een directe aanpak: schaamte moet bespreekbaar worden. In het algemeen en zeker voor mij. Bespreekbaarheid staat in mijn wereld gelijk aan het pad dat naar acceptatie leidt. Ik zie het woord zelfacceptatie reeds op de wegwijzers staan. Dat pad volg ik. Ik ben er nog niet, maar door erover te schrijven, dit taboe voor mijzelf te doorbreken zal ik steeds dichterbij komen.
Ik doe dit voor mij
Even terug naar mijn vraag aan het begin, het einde van de eerste alinea. Wat brengt mijn eerlijkheid jou?
Dat iets iets wat jij zelf bepaald. Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal over schaamte. Misschien ook totaal niet… Misschien ben jij die ene persoon die mij door dit te lezen iets beter zal begrijpen. Hoe ik in de wereld sta en waar mijn pad uiteindelijk heen zal leiden. Misschien ben jij degene die zal besluiten om een deel van mijn pad met mij mee te lopen. Enkel omdat ik nu toesta dat mijn probleem niet meer alleen van mij hoeft te zijn. Schaamte om schaamte sta ik niet meer toe. Ik doe dit voor mij en voor wat het mij zal brengen. Een aantal stappen verder op mijn pad.
En toen werd het 24 maart
Al lange, lange tijd was 24 maart een dag die in mijn geheugen gegrift stond. Zelf mijn 40e verjaardag verdween in het niets bij de druk en spanning die in de loop van de tijd werd opgebouwd versus 24 maart. De 30 van Zandvoort. Ik had het cadeau gekregen van gast-blogger Mye. Geen mogelijkheid om voor deze uitdaging op de vlucht te slaan. Het was een cadeau. De levenslijntjes waren al ingebouwd. Er waren al zoveel mensen op de hoogte dat een smoes verzinnen om er onderuit te komen geen optie was. En dat was ook niet wat ik wilde. Weglopen en op de vlucht slaan is een deel van mijn verleden. Ik tolereer dat niet meer van mezelf. En dus startte ik. Zaterdagochtend om 07.55.
Mijn terugblik
Vijf dagen na de 24e van maart kijk ik terug. Waarom nu pas? Omdat die 30 kilometer indruk maakte. Ik na moest denken over de emoties. Over het geloof in mezelf en het gebrek daar aan. Het lopen van 30 kilometer is niet niets. Veel mensen vertelden mij dit. Lichamelijk niet, maar ook mentaal was dit zwaar, uitputtend. Ik heb tijd nodig gehad om dat voor mijzelf een plek te geven.
Ik ben niet iemand die om de paar kilometer een selfie maakt om op social media te posten. Ik loop niet een groot gedeelte van de tijd te appen. Mijn focus ligt bij het lopen. Of nee, bij het doel dat ik wil behalen. En op mijn weg naar dat doel, die finish, is geen tijd voor afleiding. Ik ben onlosmakelijk verbonden met de muziek in mijn oren. Die leidt mij. Stap voor stap. Ik denk aan Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Als een kinderkruistocht in 1212 naar Genua kan lopen, dan moet die 30 kilometer mij toch ook wel lukken?
Ik ben overtuigd dat het lichaam meer kan dan dat ik, maar ook jij voor mogelijk houdt. En toch was er twijfel. Vlak voor de 16 kilometer ging ik daar mijn enkel. Wat is verstandig? Geef ik op? Durf ik door te lopen? Maar ook: durf ik mezelf teleur te stellen, want dat zou 16 kilometer zijn, een teleurstelling. Een bittere pil. Tranen achter mijn oogleden. Tranen van koppigheid. Het willen laten zien aan de wereld dat ik meer kan dan dit. Ik besluit verder te lopen, de volgende stempelpost bevind zich op 21 km. Dat zou een evenaring betekenen van mijn langste afstand. Zou ik daar moeten opgeven, dan kan het, dan mag het.
Ik redde het tot 7,5 kilometer voor de finish. Ook daar weer de tweestrijd. Klaar om de handdoek in de ring te gooien. Zo ver was ik. Ik had de laatste stempelpost gehaald. Verder gelopen dan ooit hiervoor. Was dit het punt dat ik mocht opgeven. Kon ik het nu aan mezelf verantwoorden? En toen hoorde ik de stem van Mye: “Doorgaan Barb! Dat kan! Je bent zover gekomen! Het volgende stuk is niet zwaar!”
Het geloof
Ze hoefde niet lang op mij in te praten. Ik liet me snel overhalen. Wat ik nodig had was geloof, en zij gaf me dat. De laatste 7,5 kilometer liep ik in iets meer dan anderhalf uur. Sneller dan verwacht. Zeker met de enkel. Zeker gezien het feit dat ik al vanaf 08.00 uur aan het lopen was. Even voor de 29 kilometer kwam Mye me tegemoet fietsen. Liep een stuk met me mee. Macha filmend aan de kant. Ja ik ging het halen. Nu was ik overtuigd. Nog net iets meer dan toen ik die laatste stempelpost de rug toekeerde.
Ik werd binnengehaald in het dorp door een bandje dat mij met naam en toenaam toezong. En bij de finish mijn supporters. Vanessa, Morgan, Mark, Ingeborg, Rik en Fleur, Bianca en Charles, Mye en Macha. Tulpen, water, berichtjes van nog meer supporters, en ja, die medaille!
Lief Lichaam
Kijk ik de foto’s terugkijk dan wordt mijn blik getrokken naar mijn benen. Naar dat stuk schaamte dat deel uit maakt van mijn lichaam. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ze zijn zichtbaarder dan dat ik normaal toesta. Maar het is goed.
Mijn benen. Mijn lichaam. Het bracht mij op dit punt. Mijn doel. Mijn finish.
En daarvoor, lief lichaam, niets dan liefde voor jou, omdat je me zover bracht op het pad dat ik bewandel.
…Ik ben weer een paar stappen verder op mijn pad. Een stuk geloof rijker. Dankbaar. Waar is die wegwijzer? Ik wil verder. Op weg naar die 100 % zelfacceptatie. Een leven waarin geen ruimte meer zal zijn voor schaamte.
