Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar
Happy Newyear Barbara, give it your best shot!
Ik breng een toast uit op mijzelf.
Een nieuwe bladzijde in My Storybook
Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017, biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.
Keuze en gevolg
Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.
Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.
BAM!
Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend maar actie ondernemend. Daadkracht!
De slapende stad
Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.
Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.
Samen verder
Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.
Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,
kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.
