volg mijn pad

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Fotograferen voor Stichting Earlybirds; Lichtjes doorgeven 2.0

“Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt.”

Mijn doneeractie voor Stichting Earlybirds is in volle gang, tot op dit moment werd er ruim 300,- opgehaald. Ik bedacht me van de week na een donatie ontvangen te hebben : “Bob Geldof had Live Aid in 1984, ik heb nu de mensen die mij steunen ten behoeve van Stichting Early Birds…” Alle dank voor hen die doneerden en mijn pad reeds volgen. Hun lichtje doorgeven aan de wondertjes. Wondertjes zo teer en klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Stichting Earlybirds zorgt voor een kostenloze fotoshoot van prematuur geboren kindjes. Een lichtpuntje, een lichtje, voor de ouders in een tijd die gekenmerkt wordt door zorgen. Een mooie en tastbare herinnering.

Gastblogger en VIP bij My Storybook Marije Denekamp, beter bekend als Mye, fotografeert voor de Stichting. Hoe? Wat? Waar? Ik was benieuwd naar het verhaal achter het beeld en liet de fotograaf aan het woord. Aan de eettafel in haar huis in Deventer, het zicht op de tuin en met een kop thee die ik zelf uit de keuken pakte krijg ik verschillende shoots te zien die voor Earlybirds werden gemaakt terwijl we in gesprek verwikkeld raken.

Fotograaf worden voor Stichting Earlybirds: Hoe dan?

Mye kwam een oproep tegen die op Facebook werd gedeeld. Ze besloot dat haar manier van fotograferen en bewerken paste in dat wat Stichting Earlybirds verwacht van haar fotografen. “Licht en puur” zo lees ik op de website. Ook valt mijn oog op de profielschets: “Het hart op de juiste plaats, inlevingsvermogen, respect, professioneel om kunnen gaan met emoties”Ja,… ik glimlach… Ik snap wel waarom de Stichting en Mye elkaar gevonden hebben…

De eerste shoot die Mye deed was niet geheel succesvol, dit voornamelijk door het gebrek aan een lichtsterke lens. De reportage bevatte hierdoor teveel ruis. Als terugkoppeling kreeg zij te horen dat zij wel het oog had, maar nog niet de techniek. Bij de herkansing, met lichtsterke lens dit keer, ging het echter beter en sindsdien fotografeert ze al bijna vier jaar voor Stichting Earlybirds.

Fotograaf bij Stichting Earlybirds: Waarom dan?

Foto’s worden gemaakt op de afdeling Neonatologie en op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit), zowel van Academische ziekenhuizen als streekziekenhuizen. Op de NICU vind je de meest kwetsbare en zieke prematuur geboren baby’s. Het kleinste wondertje dat Marije ooit mocht fotograferen woog slechts 610 gram.

Irza, de jongste dochter van Marije werd dysmatuur geboren, te klein voor de zwangerschapsduur, en kwam ook op afdeling Neonatologie te liggen. “Ontstond hier de liefde voor de kleine wondertjes die later haar vrijwilligerswerk zouden worden én waar Mye haar hart en ziel in legt? “ vraag ik me af. Ze legt mij uit; haar zorgachtergrond, haar liefde voor fotograferen en kinderen gecombineerd met het feit dat ze iets kan betekenen voor een ander. Dat lichtpuntje kan zijn. Of zoals in My Storybook-vocabulair gezegd, een lichtje doorgeven. Dat zijn de ingrediënten die de basis zijn voor de samenwerking tussen Mye en Stichting Earlybirds.

Of ze wel eens tegen moeilijke situaties aanloopt vraag ik. Ze kijkt bedenkelijk terwijl ze een hap schuim van haar latte neemt. “De reacties van de ouders zijn altijd positief.” Wel kreeg ze eens de vraag of de tube, de slangetjes weggewerkt konden worden in Photoshop. Dat is echter niet hoe Earlybirds te werk gaat. Het is een reportage wat de ouders krijgen. Mooie pure foto’s met oog voor detail, maar wel zoals het is. Fotograferen wat is. Ook op de website kom ik dit meerdere malen tegen. De dagelijkse routine, niet geposeerd en geen extra belasting voor het kindje. Moeilijk om zoiets over te brengen als de ouders in eerste instantie anders willen. Zoals met die slangetjes wegwerken, maar er wordt gefotografeerd met het signature Earlybirds en dat weet je als fotograaf en daar handel je ook naar.

Ik loop met liefde

Mijn aandacht wordt getrokken door de foto’s van een klein meisje, een wondertje, een ieniemienie-mensje. Een meisje genaamd Syamara. Geboren op 10 juni 2017. Gehaald na een zwangerschap van 27 weken en twee dagen. Een meisje dat op de dag dat zij de wereld veroverde 815 gram woog.

Meisje zo mooi, meisje zo klein,
wat zal de wereld prachtig, door jouw ogen zijn.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds op 24 maart. Voor wondertjes zoals Syamara.

Lieve Mye, met recht ben jij een lichtje,
doe wat je doet,
wees wie je bent.
Maak de wereld op jouw manier een beetje mooier.
Achter de lens en als mens.<3

Heb je nog niet gedoneerd en wil je dit wel graag doen? Dit kan via de volgende link t/m 31 maart.

https://www.doneeractie.nl/volg-mijn-pad/-16243

Van de week ging de pagina al de lucht in. Gister ontving ik een promo-pakket met folders. Het is nu echt begonnen en oh wat vind ik dit spannend! Out of my comfortzone 2.0! Op 24 maart loop ik de 30 van Zandvoort. Een sportieve challenge die mij werd aangeboden door Ridder Mye. De uitdaging krijgt echter een verdieping. Een aantal mensen inspireerden mij om een goed doel te koppelen aan deze dag… En dat maakt van een uitdaging een missie.

Lees hieronder het artikel dat ik schreef voor de doneeractie. Mocht je willen doneren voor de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds, dan vind je in de sidebar aan de rechterkant de mogelijkheid daartoe.

Mensen zoals ik

De eerste ideeën ontstonden aan een keukentafel op een zondagmiddag. Een vriendin die zei: “Dus jij loopt de 30 van Zandvoort. Ga jij je nog laten sponsoren voor een goed doel?”… Nooit had ik hier aan gedacht. Ik was voornamelijk bezig met de gedachte of ik de afstand wel binnen de tijd zou gaan halen. Verder dacht ik toen nog niet.

Waarom niet?

Want mensen zoals zij, en mensen zoals ik , denken in waar zij iets moois kunnen doen voor een ander.

…Voor alles is een tijd en een plaats. Die zondagmiddag was het mijn tijd om aan het denken gezet te worden. Het kwam op mijn pad, en alles wat op mijn pad komt pak ik aan.

16 oktober

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Mensen zoals ik geloven dat dingen met een reden gebeuren. Dat dingen niet zomaar op mijn pad komen. Ik wilde geld inzamelen en kinderen moesten daar centraal in staan. Zelf heb ik nooit mama mogen worden. Het was tot nu toe niet voor mij weggelegd. Wel was ik zes jaar geleden zwanger. Zoals ik al aangaf: dingen gebeuren met een reden, daarin heb ik mij berust ondanks verdriet dat nog steeds de kop op kan steken. Een gemis dat altijd ergens onderhuids voelbaar is voor een kindje dat niet geboren mocht worden rond 16 oktober 2012.

Op mijn website www.mystorybook.nl spreek ik in de term ‘ridders’ voor hen die mijn achterban vormen. Eén van Mijn Ridders zorgde ervoor dat mijn aandacht werd gevestigd op Stichting Earlybirds. Een stichting waar zij zelf voor fotografeert. Een stichting, afhankelijk van donaties en giften, die elke euro kan gebruiken om het werk belangeloos voort te zetten. Een stichting waar ik mee in aanraking kwam door één van mijn ridders op 16 oktober 2017. De dag dat ik vijf jaar eerder was uitgerekend.

…Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Geloof jij dat het toeval is? Dat ik juist op die dag met deze stichting geconfronteerd werd? You may say I’m a dreamer. Ik ben een dromer. Altijd geweest. Dromend van wat ik wil bereiken. Dromend van waar ik een lichtje kan zijn voor de medemens. Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt. Mijn hart gaat uit naar de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds.

De wondertjes van Stichting Earlybirds

Stichting Earlybirds. Voor prematuur geboren kindjes. In het ziekenhuis. Kosteloos

Een stichting die bestaat sinds 2013. Een organisatie bestaande uit 300 vrijwilligers waarvan 250 fotografen. “Het doel van Stichting Earlybirds is dat we iedere ouder een mooie herinnering willen geven aan de beginperiode van het leven van hun kindje, ook als dat in het ziekenhuis is.”

Ik bekijk de foto’s op de site van www.stichtingearlybirds.nl. Niet geposeerd, maar beelden van de dagelijkse routine. Puur. Spelen met het diafragma. Oog voor detail. De foto’s die de fotografen weten te maken ontroeren mij. Deze kleine vechtende wondertjes ontroeren mij.

Ik weet niet wat het is om zorgen te hebben over een te vroeg geboren kindje. Ik ken de angst niet voor het leven van de poppetjes zo teer en zo klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Wel weet ik dat ik instant hield van het wezentje dat in mijn buik groeide. Het wilde beschermen tegen alles wat kwaad en slecht was. Toen, in 2012. Die drang heeft bij mij maar 15 weken geduurd. Toen werd geconstateerd dat er geen hartslag meer was… Maar wat als een zwangerschap twee keer zo lang duurt, deze liefde zich verder heeft ontwikkeld, verdiept, en je kindje zonder aankondiging ineens met 30 weken wordt geboren?

Stichting Earlybirds maakt voor de ouders die hier mee te maken krijgen kosteloos een schitterende fotoreportage in een tijd die gekenmerkt zal worden door zorgen. Liefdevol en met respect.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds

Ik loop met liefde voor Stichting Earlybirds. Is dit een uitdaging? Oh yes! Maar net als de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds ben ik een vechter. Natuurlijk vraag ik jou om een donatie te doen. Ik vraag je echter met één ding rekening te houden. Ik train er ontzettend hard voor om deze 30 van Zandvoort uit te lopen. Dertig kilometer, daar waar ik een jaar geleden al buiten adem was als ik de straat uit liep. Ik loop in een omgeving die mij dierbaar is geworden in mijn zoektocht naar een gezonder lichaam. Het pad dat ik het afgelopen jaar aflegde. De stichting kan jouw hulp heel goed gebruiken. Laat het feit of ik de eindstreep wel of niet haal niet een reden zijn om geen donatie te doen of deze in te trekken. Het wordt in alle dankbaarheid ontvangen. Door mij én door de stichting.

Mensen zoals jij

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Zo geloof ik ook niet dat jij zomaar op deze pagina bent terecht gekomen. Mensen zoals ik, zijn mensen zoals jij. Ook jij draagt dat vlammetje in je hart dat je door wil geven, daarvan ben ik overtuigd. Geef het vlammetje door via een glimlach, een knik, een aardig woord, of help mij om de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds te helpen. Zo laat je de fotografen hun werk belangeloos voortzetten. Donaties worden met liefde ontvangen. Geef je lichtje door.

Volg mijn pad.

Liefs. Barbara.