vertrouwen – My Storybook

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

‘Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

Zij gelooft in mij

Een zondagmiddag waarop ik weer eens in debat ben met mijn eigen gedachten. Op mijn pad ben ik op zoek naar iemand die in mij gelooft. Onvoorwaardelijk. Zonder haken en ogen. Gewoon BAM! ‘Barb ik geloof in jou!’ Want soms is dat het enige wat ik wil horen.

…Maar heeft het waarde, of moet het geloof uit mijzelf komen, ergens heel, heel diep van binnen?

Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, … in mij

Geloof ik in mijn eigen kunnen?… Ja

En eerlijk gezegd, steeds meer. Waar ik voorheen aan de zijlijn bleef staan en anderen aan mij voorbij zag gaan, onderneem ik nu actie. Zet ik mijn dromen om in actie. Maar…. weet ik dan van te voren al of iets succesvol zal zijn? Nee helaas, die informatie zie ik niet in mijn glazen bol. Waar ik echter van overtuigd ben is dat ik niet gemaakt ben om te verliezen in dit leven. Dàt is het geloof wat ik heb en dàt is het geloof waar ik wanhopig aan vast houd.

Zij gelooft in mij

Er is één persoon die dit vertrouwen volledig met mij deelt, en dat is de vrouw van wie ik mijn levenskracht heb gekregen. Bloed van haar bloed, weerspiegeling van haar vroegere Ik. Wij geloven niet in mislukken of fouten maken, wij geloven in levenslessen.

‘You live you learn,
you love you learn.
You cry you learn,
you lose you learn.
You bleed you learn,
you scream you learn.’
-Alanis Morissette-

Het verschil is 50 jaar, 1928 versus 1978. Zij die de dertig-en-nog-wat-jaar-oude fysiotherapeut een leuke vent noemt, tranen in haar ogen had omdat ik eindelijk een deel van mijn overgewicht kwijt was en mijn roodkapjes-jas gaaf noemt.

‘Als je ergens achter staat dan kun je het, dan komt het goed, zo niet, dan is het gedoemd te mislukken.’

Het laten leren

waarin ik ruim tien jaar vast leek te zitten en dat in 2013 eindigde. Zij wist, maar liet mij leren, zonder openlijk naar mij te oordelen. Levenslessen, leren van je fouten. Ondertussen volledig gelovend dat de jaren van mijn huwelijk mij niet kapot zouden krijgen, dat ik uiteindelijk mijn pad zou vinden. Op het moment dat het pad weer zichtbaar zou zijn, zou ik met open armen onthaald worden, door een familie waarvan ik inmiddels was vervreemd.

…Ik heb geen kinderen, ik kan niet meepraten over hoe het is om levens beslissende keuzes te moeten maken. Om 24 uur dag dag afwegingen te maken waardoor een goed en evenwichtig persoon zal ontstaan. Wat ik wel doe is observeren.

Bij deze mijn complimenten voor al die papa’s en mama’s die zelf een stap terug doen, om hun kind te laten leren. Zelf laten ervaren. De beste leerschool, ongetwijfeld, maar oh wat zullen jullie in angst zitten. Verdriet kennen om de verkeerde keuze’s die je kind maakt. Maar dat kind zal zelf moeten leren en ervaren. Mijn eeuwige vraag is of ik het had gekund. Wat jullie doen, wat mijn ouders deden, wat mijn oma deed. Laten leren. Het geloof hebben. Geloof in hen, ze zijn het waard. Want soms is dat het enige wat iemand hoeft te horen: ‘Ik geloof in jou’.