verleden – My Storybook

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

Mijn best bewaarde geheim

… Ik was voor het laatst verliefd toen ik 15 was. Hij was een jaar ouder dan ik en zat in klas 4c. Ik keek alleen naar jongens als 15-jarige. Ik sprak ze niet aan, flirtte niet, en van lijfelijk contact was nog helemaal geen sprake. Ik was dat meisje in de hoek die hem gade sloeg. Het meisje dat anders was en dat opschrok als één van haar klasgenoten door de hele kantine “Prop!” riep om haar aandacht te trekken waardoor ze nog meer in haar schulp kroop.

… Ik besloot niet meer verliefd te worden, verliefd worden werd iets schaamtevols. Ik kon iemand beledigen of ongemakkelijk doen voelen door hem het centrum van mijn aandacht te maken. Ik was immers anders… Ik vergelijk het even met het openbaar vervoer. Als 165 kg wegend persoon zou ik nooit naast een ander gaan zitten in bus of trein, met 50 kg minder aan gewicht ook niet. Het kan zorgen dat een ander zich ongemakkelijk voelt. Dat staat gelijk aan schaamte in mijn wereld.

Nooit meer verliefd

Dus mijn besluit stond vast, ik werd niet meer verliefd, ik beschermde me tegen dat gevoel. Vlinders maakten bij mij geen kans, die nam ik niet waar in mijn buik. Internet daten bracht verandering in mijn leven. Ik was inmiddels begin 20. Daar trof ik mensen die ook anders waren. Niet perse anders op mijn manier, maar anders op hun eigen manier. Anders dan normaal. Mijn openingszin was standaard: “Ik ben dik, dat weet je?” als ik aangesproken werd. Ik ontmoette de mannen die ik per chat sprak, had sex met ze, trouwde met één van hen en liep na tien jaar bij deze man weg. Maar nooit werd ik verliefd.

In de periode van mijn scheiding trof ik, wederom via een online datingsite een nieuwe man. Deze man bleef vier jaar in mijn leven. Een relatie die zich beperkte tot de vierkante meters waarop ik woon en waar verliefdheid geen deel van uitmaakte. Dat paste niet in zijn wereld, waarin geen toekomst voor ons bestond. Ik haalde opgelucht adem en kon mij wederom beroepen op het feit dat ik nooit meer verliefd zou worden. Al twintig jaar hield ik mij daar aan vast. Ook op dat moment was het nog steeds iets om voor te schamen. We aten samen, keken tv, hadden sex en uiteindelijk sliep ik op het logeerbed in de kamer en hij in mijn tweepersoonsbed in de slaapkamer. Vier jaar lang eens in de één of twee weken.

Het terugkerende patroon

Net als in mijn huwelijk ging ik hier jaren mee door. Waarom? Nou…misschien was dit wel wat ‘geluk’ kon betekenen voor mij, was dit wat ik verdiende. Misschien was dit wat ik waard was en waren die verhalen over vlinders, tintelingen, en verlangen naar elkaar niet meer dan een sprookje. Bestond het eigenlijk echt? Liefde… ik had het woord nooit begrepen. Ik sprak het woord nooit uit, schreef het niet op. Ik vergat dat het uberhaupt bestond, want eigenlijk werd ik een beetje bang voor dit woord wat ik nooit had mogen ervaren. Tja… ik was anders… dat hield vast in dat het voor mij niet bereikbaar was.

Verkeerd begrepen

Tegen de hierboven beschreven achtergrond begon zich aan het begin van deze lente iets nieuws te ontwikkelen. Iets wat ik nog niet kende. Ik raakte met een man in gesprek die oprecht interesse in mij leek te hebben. In elk woord wat ik zei, in wat ik schreef, in wie ik op dat moment was en in wie ik daarvoor was geweest. Wie de vrouw was die ik wilde worden. Gewoon face to face, dus hij kon visueel ervaren dat ik anders was. Toch zette hij de interesse om in een echte ontmoeting bij hem thuis. Met voelbare spanning in mijn lichaam betrad ik zijn wereld waarin om elke hoek weer een andere openbaring op mij wachtte.

…Toen hij me bij mij thuis voor de eerste keer zoende bij het afscheid wist ik niet wat ik fout had gedaan. We hadden gezoend en hij ging weg… Had ik hem dan zo afgeschikt doordat ik anders was? Dat had hij toch al wel eerder waargenomen? Zoenen was in mijn wereld onlosmakelijk verbonden met sex. Twee keer een kus, richting slaapkamer of welke andere denkbare plek in huis, en na een kwartiertje een gehaast en ongemakkelijk afscheid. Dat was wat ik kende. In het geval van uiterste geiligheid en/of wanhoop zou ik misschien nog eens een berichtje krijgen of we het nog eens konden herhalen, maar dat was het scenario. En deze man, die zo veel beter leek dan ieder ander hield het al gezien voor de sex?? Teleurstelling, verwarring, twijfel aan mijzelf. Mijn hoop en een enkele ambitieuze vlinder die het al in zijn hoofd had gehaald om zich in mijn buik te bevinden werden met vlakke hand doodgeslagen die avond.

Levenslessen

Maar het eindigde niet op die avond. Ondanks angst en verwarring was er, altijd sluimerend, de twijfel of ik het wel juist zag. Er waren zoveel onuitgesproken signalen die anders leken te vertellen. Deze man was anders dan wat ik voor normaal was aan gaan zien. Deze man vertelde mij dat liefde iets anders is dan sex. Dat het één het ander versterkt en dat wachten, het elkaar steeds liever vinden het allemaal nog zoveel mooier maakt.

Durfde ik hier op te vertrouwen? Durfde ik te geloven dat ik dit waard zou zijn? Hij heeft geduld met mij, zet elke stap uiterst voorzichtig en weloverwogen. Hij doet wat nog geen ander deed, hij heeft mij lief.

Mijn best bewaarde geheim

In een wereld waar elke gezamenlijke stap nog nieuw is. Waarin ik mij nog dagelijks afvraag of dit wel voor mij is weggelegd, probeer ik te vertrouwen. Op hem, op ons… Ik voel me minder ervaren op het gebied van de liefde dan een gemiddelde 16-jarige. Heel bedachtzaam laat ik soms iets weten aan de buitenwereld. Niet teveel, want ik wil hem nog voor mezelf houden. Ik wil alles met hem leren, ervaren en beleven maar vanuit mijn verleden durf ik hem nog niet volledig met de buitenwereld te delen. Daarom blijft hij mijn geheim. Het best bewaarde en meest gekoesterde geheim dat ik ooit bij me droeg. Veilig in onze eigen wereld, en soms even daar buiten…

On top of my world

The top of my world bevind zich op twaalf traptreden boven mijn hoofd. Bijna in de wolken, met een uitzicht over de daken van het centrum van Haarlem. Hij en ik hebben hier samen mooie, eerlijke en openhartige momenten mogen beleven. Over zijn verleden, over het mijne. Over ons heden en onze toekomst. Zo ook vanavond weer. Hij nam iets te drinken voor me mee naar boven. “Ja”zegt hij: “Ik vond het etiket zo mooi”

Oef, kippenvel. Dit is echt. Het mag er zijn. Geniet ervan en Let it be. Ga maar vlinders, jullie zijn vrij.

… Ik ook van jou Prins, ik ook van jou.

11.11 Zandvoort aan de wandel

Lees je vaker op My Storybook dan kan de wandeltocht die ik maakte op 24 maart je bijna niet ontgaan zijn. Bij binnenkomst stonden ook Vanessa en Morgan voor mij te klappen. Voor mij was het een onvergetelijke dag, maar hoe was deze dag voor hen, wat waren de ervaringen van Nessie en Morgan?

Vanessa schrijft: “Gaan we naar het strand mamma?!”
“We gaan even naar het strand en dan gaan we Bar ‘binnenhalen’.”
“Huh?!”

Om de blik die ik dan krijg schiet ik keihard in de lach. Raar om te zeggen ook ‘binnenhalen’. Alsof we gaan vissen. Was het maar zo’n feest, we gaan niet vissen. Bij de finish staan om Bar met een groot applaus te ontvangen. 30 kilometer heeft ze er dan opzitten. 30 kilometer in de wandelschoenen, over strand en asfalt. Wat een prestatie.

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee schat, gelukkig niet.”
“Maar wel heel veel he mamma?”
“Nou… ik weet in ieder geval zeker dat IK het haar niet na zou doen. 30 kilometer… Moet er overigens ook niet aan denken… Bedoel… Welke schoenen moet ik aan dan?”
“Dan nemen we toch ook de fiets mee? Mag jij wel op de mijne…”

Ik denk terug aan waar we ooit begonnen zijn, als 2 individuen, volledig ontevreden en ongelukkig in ons leventje destijds. Eigenlijk ken ik Bar via haar inmiddels ex-man. Welke ik dan weer ken via mijn ex. Zij zijn collega’s. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat zij beide lichttechnici zijn en in het wereldje kom je steevast dezelfde mensen tegen en is “de wereld echt klein”. Waar de een zich verbergt achter een luide stem, de ander zich verbergt achter een gordijn, verbergde de ex van Bar zich achter de zekerheid en controle van een cameralens. Haar ex die haar steevast in ieder gesprek op MSN en facebook “mijn V.” noemde. Het stoorde me.

“Mijn V. heb ik vaak als model hoor.”
“Waarom noem je haar constant V. Ik weet toch hoe ze heet? Zeg desnoods mijn vrouw, tenzij die overige 4 letters niet te vinden zijn op je toetsenbord…?”

Die afkorting, zeg het eens hardop. Ze heeft toch gewoon een naam? Na dat gesprek opperde hij dat het misschien wel leuk was wanneer wij elkaar zouden ontmoeten. Zij en ik. Ook omdat hij dacht dat ze wellicht moeite zou hebben met ‘ons contact’.

Zo kwam het balletje aan het rollen en spraken we af in Haarlem. Erop terug kijkend kan ik wel duidelijk stellen dat wij beide niet meer dezelfde personen zijn als op die zonnige dag, op het terras, in Haarlem. Enigszins onwennig en onzeker over wat we aan zouden treffen bij elkaar liepen we door Haarlem, druk in gesprek over van alles en nog wat. Voor mij was het al snel duidelijk dat we eigenlijk beide in dezelfde situatie zaten; in onze relaties vanwege de zekerheid, bang voor het onbekende daar buiten en wachtend op het moment dat we het zo zat waren ongelukkig te zijn, zodat het onbekende lachend omarmt zou kunnen worden. Niet lang na onze ontmoeting kwam dat moment voor mij. Voor Bar hoopte ik daar op dat terras alleen maar dat ze de kracht zou vinden in haarzelf. Het zat er wel, ondergesneeuwd door onzekerheden en angst. Verborgen onder een laag controle van derde hand. “Hey… Dit ken ik….”

We zijn nu heel wat jaartjes verder, kilo’s lichter maar een ton aan levenservaring en wijsheden zwaarder. In de afgelopen jaren hebben onze levens elkaar af en toe gekruist. Meer niet dan wel. Maar dat zijn de beste vriendschappen. Je hoeft elkaar niet te spreken om te weten dat je er bent.

GIRLPOWER

“Komt Barbara hier de bloemen halen mamma?”
“Ja ze komt dadelijk onder dat spandoek doorlopen en dan krijgt ze een bloemetje van die mensen. Leuk he?”
“Tot die tijd kunnen we dansen he?”

Mijn dochter wil dansen, op straat, dus dat doen we. Die meid die toen op het terras in Haarlem zat met Bar zou dit niet gedaan hebben. Gelukkig heeft de vrijheid van de afgelopen jaren voor vrijheid van geest gezorgd en heb ik maling aan de afkeurende blikken.

Na een dansje of 2 kijk ik toe hoe Barbara binnenkomt en wordt geknuffeld door haar “lichtjes”. Meteen schiet het beeld van Bar op het terras in Haarlem door mijn hoofd. Mooi om te zien hoe open ze nu in het leven staat. Hoe ze vind dat ze gezien mag en kan worden zonder de goedkeuring van een cameralens. Hoe ze nu zichzelf lief heeft door goed voor haarzelf te zorgen. Te zien hoe ze nu weet dat ze het geluk alleen bij zichzelf gaat vinden en niet uit een ander kan halen. De positieve transformatie van mensen om mij heen dwingt mij om ook naar mijzelf te kijken. Die spiegel schoon te poetsen en goed te kijken. Onze reis verschilt eigenlijk niet veel van elkaar. Vanaf het moment op dat terras in Haarlem tot nu: eigenlijk hebben we grotendeels het zelfde pad afgelegd, zonder het met elkaar te hebben bewandeld.

Trots ben ik, dat zij als powerhouse laat zien dat girlpower niet is uitgestorven met het uit elkaar gaan van de Spice Girls. Dat zij weet wie ze is en zichzelf heeft gevonden. Leuk om die transformatie van begin tot nu te zien. Op eigen kracht, wat een doorzettingsvermogen. 30 kilometer! En dan zit het er nog niet op: we moeten nog vanaf het centrum naar de strandtent lopen…. Bedoel ik vind dat al ver… Heb al toegezegd mee te lopen met de Van Dam tot Dam loop. Kan ik daar nog onder uit?

“Ik ben nu alleen maar brak eigenlijk.” Verzucht ze terwijl ze mijn arm vast pakt.
“Jah! Dat geloof ik gek! 30 kilometer he!”
“Ja… 30 kilometer. Ik voel het nu wel.”
“Oh nu al? Joh… Ik had na 3 kilometer al de bus naar de finish genomen… Maar euh… Die van Dam tot Dam he…. Die is toch wel korter dan dit he?!?!”

Waar wij vandaan komen

Ongeacht wie je ooit was en waar je vandaan komt, voor mij gaat het erom wat je ermee doet. Wie je wilt zijn en wie je bent in het nu en het morgen. De beste versie van jezelf zijn. En dat is wie ze is. Iemand die zowel mentaal als fysiek van ver is gekomen. De vrouw die lachend na 30 kilometer op het terras zit dankbaar voor de mensen die er zijn met haar en voor haar op dit moment. Die pessimisme niet meer de overhand laat nemen maar het omzet naar positieve actie. Ik hou van de “I don’t know if I can do it but then I’ll die trying” instelling. Ja dat lees je goed, ik hou van die instelling ook al laat ik hem vaak aan me voorbij gaan.

Morgan wijkt niet van haar zijde en is dan ook niet blij wanneer ik bepaal dat het voor ons tijd is om naar huis te gaan. Een hele dag aan het strand is iets waar wij beide wel blij van worden. Maar een kind wat morgenochtend niet wilt opstaan omdat het te laat geworden is, daar word ik niet blij van.

SPIEGELTJE SPIEGELTJE AAN DE WAND

Onderweg naar huis zit ze naast me en ik voel dat er een grote levensvraag aan zit te komen:

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee lieverd. Gelukkig niet alles.”
“Weet je wel waarom je geen mamma hebt, mamma?”
“Ik heb wel een mamma lieverd. Iedereen heeft ooit een mamma gehad.”
“Waar is jouw mamma dan?”
“Die woont vlakbij tante Debby. De mamma van tante Debby is ook de mamma van mamma.”
“O… Weet jouw mamma wel wie jij bent?”
Jah… Dat is een goede vraag…

De laatste keer dat ik mijn moeder en stiefvader gezien en gesproken heb is ongeveer 12 jaar geleden. Dat is ongeveer even lang als dat ik van zowel familie als vrienden als vage kennissen dezelfde vraag krijg: “Waarom hebben jullie ruzie?” Hier heb ik nooit antwoord op gegeven en laat dit altijd in het midden. Niet alleen uit respect, ook omdat ik niet vind dat we “ruzie” hebben, maar ook omdat ik dan een gedeelte van mezelf moet blootgeven, net het gedeelte wat ik het liefst verberg. Het gedeelte van mijn leven waarin ik juist Bar heb leren kennen. Hoe zij haar spiegelbeeld heeft aangepakt en geconfronteerd heb ik de mijne blijkbaar gewoon genegeerd.

Maar als die spiegel dan toch gepoetst wordt…