Nessie en Morgan gingen naar London! Lees hun avontuur!
Vanessa schrijft:
“Het razende verkeer, de hoge pieptonen van de ambulances, mensen die zo haastig langs je heen lopen dat ze je altijd net even raken, de witte gebouwen die afsteken tegen de grauwe luchten, de architecteur, de manier waarop ik hier opga in de grote grijze massa; wat heb ik je gemist Londen.
Het is zeker 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst gelopen heb. 10 jaar ouder, 1 kind rijker, 30 jaar wijzer en 2 mislukte relaties (want dat verwarde jaartje met die bizar slechte “muzikant” reken ik niet mee) verder loop ik hier dan eindelijk, met mijn grootste liefde, herenigd met mijn eerste liefde: London baby! Okay…. Eigenlijk was Jordan Knight van de New Kids on the Block mijn eerste echte grote liefde…. Trouwens.. Voor hem zou ik nog steeds beschikbaar zijn…. Maar Londen deelt dan die eerste plaats.
I believe I can fly
Na de spanning of we uberhaupt konden gaan wegens de sneeuwstormen en ijslaag zijn we, 2 uur vertraagd, dan toch aangekomen op Luton Airport. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen fan ben van vliegen. Ik vlieg alleen in uiterste noodzaak. Noodzaak is wanneer er geen alternatief vervoer is of het alternatief langer dan een week duurt. Ik zong vroeger in plaats van de tekst “I believe I can fly” van R. Kelly ook altijd “I believe I can DIE”. Want dat is de associatie met vliegen in mijn brein. Maar sinds onze vakantie naar Bahrein heeft mijn grootste liefde haar grootste liefde gevonden: vliegen. Van de motoren die beginnen te blazen tot de landing, ze vind het helemaal prachtig. Ik zit ernaast, lachend als een boer met kiespijn omdat ik niet wil laten merken dat ik het eigenlijk he-le-maal niks vind. Logisch toch? Mensen zijn niet gemaakt om te vliegen, anders hadden we wel vleugels gehad… Gewoon met 2 benen op de grond blijven staan is het beste… In alle gevallen…. Toch laat ik niets merken want ik wil niet dat zij de angst ontwikkeld die ik heb. Dus doen we maar alsof dit “heel normaal” is en het net zo “completely awesome” vinden en “so so excited” zijn.
We hebben een drukke agenda dit weekend. Door de vertraging, de eeuwigheid wachten op Luton Airport op de bus en de slechte weersomstandigheden zijn we 1 dag “kwijt”. Eenmaal aangekomen in het hotel waar in het verleden redelijk vaak geslapen heb, besluiten we dat we wat drinken en eten in de pub en de volgende dag maar vroeg op pad gaan. Fijn om hier terug te zijn. In alle tijd die ik in Londen gespendeerd heb, heb ik eigenlijk zelden de toeristische route gedaan. Ja 1 keer op een hop-on-hop-off sightseeing bus door de heel stad heen. Onder het mom van “dan hebben we het maar een keer gezien”. Na alle routes met alle kleuren van de regenboog te hebben uitgezeten en een aantal keer in slaap te zijn gevallen, ging bij ons altijd de knop weer om en “SHOPMODE!!” En dat kan daar… HEEL GOED. Kan me niet herinneren dat ik ooit niet geslaagd ben hier. Jammer dat voor mij de dagen van “shopping spree in London” zijn veranderd in “zoeken tot je het goedkoper vind en denk er dan nog maar 10 keer over na”. Maar liever blut en gelukkig dan blut en samen met mijn ex! 😉
De wisseling van de ijsberen
Aangezien het niet comfortabel is onder Antarctica omstandigheden in een cabrio dubbeldekker bus te zitten doen we alles maar in de doe-het-zelf modus. Het is echt ongelofelijk koud. Of ja, ik heb het echt ongelofelijk, tenenkrommend koud. Prachtig om te zien dat Morgan deze stad meteen in haar hart sluit. Hoe geduldig ze in de regen met een grote lach staat te wachten bij The Changing of the Guards (lijken wel beertjes mamma!), bovenin voorin haar ogen uitkijkt in de bus, bij de ingang van Hamleys een grote kreet slaakt “THIS IS SO COOL!!”, het “kid in a candy store” gevoel te zien bij haar in de M&M’s winkel. Lopend van Leicester Square met de straat artiesten die ook de wind en sneeuw trotseren, naar Picadilly Circus, Regent Street uit. Heel Westminster door. Ze loopt het allemaal. Tikkertje spelend met Wim door de straten. Dansend, zingend en huppelend en iedereen begroeten. We krijgen blijkbaar beide het zelfde gevoel in merry old London.
Het mooie van moederschap is blijkbaar ook het meemaken van de “firsts” van jouw kind. De reactie op het zien van een dubbeldekker bus. De juwelen bij Harrods, de sportauto’s. De verwondering op haar gezicht is echt onbetaalbaar. Het gevoel wat je dat geeft als moeder zijnde is overigens ook onbetaalbaar. Er is voor mij niets beters dan op avontuur gaan met mijn mini. Die ook deze trip weer echt bewijst een mini versie te zijn van mij. Voor mij hilarisch, voor anderen wellicht iets te veel van het goede. Vanessa x 2. Weet niet of iedereen daar even blij van wordt. J
Als kleine verrassing gaan we naar het Natural History Museum. Iedereen die mijn dochter kent weet dat zij gek is van musea. Komt mooi uit in deze stad, want een museumbezoek is hier gratis! En haar grootste vriend T-Rex staat bij dit museum groot in de hal. De oeh’s en ah’s zijn niet aan te slepen en ze vind het zo prachtig dat ik bij de uitgang haar heb moeten beloven heel snel weer terug te gaan met haar zodat ze alles kan zien. Door de gemiste dag en de atracties die Steef nog wil zien, kunnen we niet de hele dag in het museum blijven. Natuurlijk is het een belofte die ik graag maak! Dan gooien we meteen wat meer Harry Potter elementen erin. De plekken van “vroeger”, daarmee bedoel ik waar ik het meest te vinden was, heb ook daardoor niet kunnen bezoeken. Des te meer reden om snel terug te keren. Ik weet nu al dat Morgan het wandelen over de markt in Camden prachtig gaat vinden, dat ze de lekkerste pizza bij Benito’s gaat krijgen, dat de kelders van het Natural History museum haar helemaal gelukkig gaan maken. Samen zitten op Leicester Square met een ijsje. Leuk vooruitzicht.
Don’t worry, be happy
De Chai Tea Latte’s vliegen voorbij en daar sta je dan, 2 dagen later, op de meest onduidelijke en minst schone luchthaven in de EU Luton, te wachten op een vlucht die blijkbaar geannuleerd is. De omboeking door de airline naar een vlucht de volgende ochtend en een hotelovernachting wordt door mij dankbaar ontvangen. Bedoel, het kan ook anders. Als je wel eens 3 dagen ingesneeuwd hebt gezeten op een luchthaven zonder enige vorm van compensatie is dit wel the royal treatment! Het verbaast me altijd hoe mensen reageren. De ene roept meteen dat hij een compensatie wilt, de ander eist een vlucht met een compleet andere maatschappij die dan ook NU moet vertrekken, een lange vrouw met roze haar roept als hardste “niemand kan mij hier in dit land houden! Ik wil naar mijn eigen land!!”. Wat een bizarre situatie. Ik ben over-vrolijk om hun gedrag te compenseren, naar Morgan toe. Stel je voor dat het jouw kind is dat zo staat te roepen en gillen op een luchthaven. Dan leer ik haar liever dat je van iedere situatie het beste moet maken. Dan nog buiten dat om, ten tweede annuleert een luchtvaartmaatschappij niet heel graag vluchten, dat is een uiterste maatregel. En ten derde, verwacht maar niet dat het personeel je graag en vriendelijk helpt wanneer je staat te schreeuwen als een mager varken.
Ondanks het feit dat ik geluk heb 2 paar ogen extra te hebben die een oogje op Morgan houden. Wim die door de luchthaven heen de scooterkoffer van Morgan trekt waar ze trots op zit. Dus alles niet fysiek 100% op mijn schouders rust, ondanks alles baal ik natuurlijk ook. Buiten dat ik verga van de pijn en moe ben, hebben wij morgen ook dingen op de planning staan. Wanneer je reist weet je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Soms pers ik er ook een lachje uit of reageer ik kort naar Morgan toe. Het liefst lig ik nu in mijn eigen bed, met mijn pijnstillers, op mijn eigen kussen. Maar toch heb ik besloten dat de mensen achter de balie er niets aan kunnen doen dat onze vlucht niet gaat vertrekken. We lachen vriendelijk en wensen ze heel veel succes met de overige mensen van onze gestrande vlucht.
Morgan en ik besluiten dat wij het extra dagje avontuur wat in onze schoot is gevallen gaan koesteren. “Nog een avondje in een hotel mamma! Dat is te leuk he?!” “Ja! Dat is het zeker!”
