Vanessa – My Storybook

De Chai-list.

Een nieuw onderdeel op MSB: De Chai-list. Geboren uit de onbedwingbare behoefte die zowel gastblogger Vanessa als ik hebben om ons eens in de zoveel tijd te vergrijpen aan een Chai Latte. Ik bleek hier behoorlijk verwend in te zijn zo bleek, toen ik afgelopen week om deze beruchte consumptie vroeg en ik niet begrepen werd. Niet met een: “Nee helaas, dat staat niet op onze kaart.”Maar een : “Een Wat???”

… Misschien had de dame die de bestelling op kwam nemen mij niet goed verstaan, dus ik herhaalde mijn verzoek. Het gezicht tegenover mij bleef blanco, geen enkel teken van herkenning. Dat was het moment dat ik Nessie een voicemessage stuurde met de vraag: “Moeten we geen lijst maken voor My Storybook waar ze WEL Chai Latte’s serveren? Wat vind jij? “ De geboorte van een nieuwe rubriek werd hierbij een feit.

In het kort: wat is een Chai Latte?

Voedingswaarde per glas van 200 ml: Calorieen: 135/ Vet: 5,51 gr/ Koolhydraten: 12.36gr/ Eiwitten: 8,81 gr.

We dienen een wandeling van een aantal uur te maken eer we dit er weer af hebben, maar hey, daar heb je dan wel de ultieme vloeibare vorm van geluk in een kopje voor.

Chai Latte is een Indiase melkdrank met een kruidenmengsel, De meestgebruikte kruiden in dit mengsel zijn kaneel, gember, kardemon, kruidnagel en peper.

Goed, dat even voor de feiten en de onwetenden, maar wat betekent een Chai Latte voor ons? Het staat voor eindeloze gesprekken, laat in de avond of voor een vroege lunch. Het staat voor ons en waar wij op dit moment staan in het leven. Chai Latte is ons NU, vol wijsheden , onwetendheid, momenten waarin we de ander totaal niet begrijpen. Gewezen worden op de verschillen en overeenkomsten tussen ons maar altijd, altijd met respect en een oprechte vriendschap ten opzichte van elkaar. Chai Latte staat voor mij voor de luxe om ergens iets te kunnen drinken, mezelf een cadeautje gunnen in goed gezelschap. Deze nieuwe rubriek: De Chai-List is dat. Wat deed het met ons, hoe voelden we ons en wat werd er besproken, en uiteindelijk natuurlijk ook, hoe was de Chai Latte en waar haalden we deze.

Leiden, donderdag 11 oktober 11.00

Ik zit al op mijn plek als Vanessa mij al telefonerend vanaf de andere kant van de straat toeroept: “Ik ben er!!”. Ik moet in mezelf lachen, dit is Nessie op en top: multitaskend, met meerdere dingen tegelijk bezig. Gebaren makend en een gezicht vol expressie aangaande de persoon die zij aan de telefoon heeft. Some kind of grey-ish denim-achtige baggy pants, een aansluitend, zwart colbertje met een krijtstreep, sneakers, haar haren korter dan de laatste keer dat ik haar zag en ik vind het haar geweldig staan. Ze is eerdaags jarig, 24 wordt ze, omdat ze daar jaren geleden is gestopt met tellen. Ik heb reeds een kop thee voor mijn neus staan, en drukte de serveerster een verpakking met kaarsjes in haar handen met de vraag of ze een stuk appeltaart zou kunnen brengen zodra mijn partner in crime op zou komen dagen. Met kaarsjes erin natuurlijk. Gekocht bij de Hema op Leiden Centraal in mijn loop naar de plek waar ik zit te wachten. Je viert maar 1 keer je 24^e verjaardag immers ;-). We zitten bij De Bruine Boon, helaas scoort deze een nul in onze Chai-List gezien deze niet op de kaart staat. De Bruine Boon scoort echter enorm door het ontbijt dat tot 17.00 geserveerd mag worden en de geweldige combi van een omelet met frietjes in plaats van brood.

Sprookjes bestaan

Na het uitwisselen van kleding, schoenen, het bekijken van verschillende voorbijgangers, het uitblazen van de kaarsjes en de daarbij behorende wens doen komt het gesprek als automatisch op ons leven, de liefde, een stukje vroeger en een stukje nu. Beiden geloven we nog steeds in sprookjes, daar komen we in overeen. We komen in meer dingen overeen, beschuitjes eten met Luke Bryan staat onder meer op het wensenlijstje van ons beiden. Maar we verschillen ook. Vanessa is direct, je weet wat je aan haar hebt en ze is goudeerlijk als ze het uiteindelijk bij het verkeerde eind blijkt te hebben. Ik ben in mezelf gekeerd een voer urenlange interne debatten om te concluderen wat ik nu eigenlijk vind.

… ze benoemd: “What if I die tomorrow?” Ze weigert spijt, regret, gevoel dat in de weg zit en haar belemmerd om elke dag te leven alsof het de laatste is. Wat een mooi gegeven, bedenk ik me. De manier waarop wij sprookjes zien verschilt van elkaar. Beiden geloven we hierin met alle overtuiging die we in ons hebben. Het Hapilly Ever After bestaat! No doubt! Ook na wat ons leven ons bracht. It is out there! … maar mijn geloof gaat uit naar anderen, ik snap nog niet altijd dat het ook voor mij weggelegd is. Daar streeft Nessie mij voorbij, het geloof dat zij ook liefde op een juiste manier waardig is, is torenhoog. Mannen op haar pad die geprobeerd hebben haar van deze gedachte af te brengen zijn zegeloos terug gekeerd. Fail! Je kunt haar kwetsen, vernederen, maar haar trots en geloof, dat krijg je niet. Meer dan ooit lijkt de overtuiging zelfs te groeien bij elke stap en elk obstakel op haar pad dat zij tegenkomt.

Ik zie haar denken als ik benoem dat ik nog moeite heb te begrijpen dat er een man is die echt, oprecht gevoel voor mij heeft. Ik vraag haar wat ze denkt. “Ik begrijp dat niet” zegt ze “… door dat niet te geloven laat je juist de mannen uit je verleden winnen. Dit is wat zij wilden”

Grappig, Nessie geeft me altijd stof tot nadenken, soms ervaar ik het als confronterend, hard, en toch, I love her to pieces. Haar observaties brachten levens-veranderende inzichten en soms doen ze dat nog steeds.

Note from the writer

Voor alle mannen, heden en toekomst, die er rondlopen en overwegen zich op het pad van Vanessa te begeven. Don’t take her for granted! Ze is waardevol en verdiend niets minder dan dat van een ander.

Onze Chai-date komt tot een einde, deadlines van mijn kant, een dochter die uit school komt en naar paardrijles moet van de ander. Twee verschillende levens, maar tot op dit moment zijn beide levens voor deze dag nog Chai Latte-loos. Gelukkig, vandaag krijgt het sprookje een happy end. Lang leve de Starbucks op Station Leiden, dank voor het redden van onze dag. Met elk een beker in de hand nemen we afscheid, snel een knuffel en door, al multitaskend, want drinken, naar je auto lopen en ondertussen op de bodem van je tas de autosleutels zoeken is ook een vorm van kunst. Eentje die Vanessa als de beste uitvoert.

Bye bye Nessie, tot ziens! Tot Chai!

11.11: The fellowship of the B-day

Terug van weggeweest: Vanessa met haar column 11.11. Nog zoekende naar inspiratie neemt ze ons mee in haar wereld en dat van haar Fellowship

Vanessa schrijft: Laat ik maar beginnen met mijn excuses aan te bieden aan alle lezers, want het is al even geleden….. Wanneer ik schrijf doe ik dat vanuit een bepaalde mindset, een plekje in mijn hoofd. Die plek ben ik de afgelopen weken volledig kwijt geweest. Dat kan zijn doordat ik het bijzonder druk had, dat kan zijn omdat er hier in huis een aantal veranderingen geweest zijn, druk sociaal leven, het zal vast wel een reden hebben. Hoe dan ook de inspiratie was weg en eigenlijk nog steeds. Maar we gaan gewoon hard opzoek om deze weer te vinden! En dat doe je niet door stil te zitten denk ik dan maar.

Mijn neurotische trekjes

…“Misschien moet je je was gewoon 2 weken lang opsparen en dan doe ik het wel wanneer ik weer terug ben…” “Ness…. Ik kan echt wel wassen…” En dan sta je daar, hoe moet ik dan gaan uitleggen dat ik niet bezorgd ben om zijn competentie wanneer het om wassen gaat, maar gewoon een neurotisch trekje heb wanneer het gaat om mijn wasmachine en droger. Ik heb nog nooit met iemand samengewoond die de was heeft gedaan. Dat is gewoon mijn ding…… ofzo….. Maar make like Elsa en let it go…. Een van de vele dingen die ik los heb moeten laten in de afgelopen weken. Dus eigenlijk zijn de afgelopen weken juist heel goed geweest voor een persoon die zo vastgeroest was in eigenlijk alles. Twee weken lang je huis overlaten aan een ander is vaak best een dingetje. En zo voelde ik het ook afgelopen zomer toen Morgan en ik 2 weken naar Amerika gingen. Maar bij thuiskomst was het huis niet afgebrand, de inboedel was er nog en als kersje op de taart was het ook nog brandschoon. Dus eigenlijk moet ik helemaal niet moeilijk doen over die wasmachine…. “Je mag het gewoon laten liggen hoor…. Ik vind het niet erg om te doen…” Dat kwam makkelijker en sneller mijn mond uit dan toegeven dat ik nòg een rare afwijking heb. Na alle rare afwijkingen waarmee die arme man nu al kennis heeft moeten maken, zou dit best de druppel kunnen zijn…

Van vluchten tot roadtrip

Iedere ochtend wordt er een dag van de kalender afgescheurd. Vandaag hangt er een grote 3 die vol trots is gemaakt door Morgan. Nog 3 dagen en dan gaan we 2 weken weg. Een reis die eigenlijk begon met het idee “maken dat ik wegkom voordat ik mijn verjaardag grootst moet gaan vieren..” is nu de “Girls road trip” geworden.

“We hebben het plan om 2 weken weg te gaan eind oktober.” Vertel ik Linda (mijn oudste zus) via facetime vanaf haar vakantie-adres. Ze kijkt me met een half oog aan en zegt “Je gaat dus je verjaardag ontwijken?” “Nee niet ontwijken want jarig ben ik hoe dan ook… Ik vier het alleen op een andere plek…” Ze gaat verzitten en kijkt me nu met een semi grijns aan en zegt “Op welke plek dan?…” “We gaan als het goed is naar Tom en Lanny.” Daarmee weet zij dat het aan de andere kant van de oceaan is.

Dit jaar is het jaar van de grote cijfers. De leeftijd waar ik mijn leven lang eigenlijk tegenop gezien heb. Die leeftijd waarbij ik vroeger altijd dacht “dan is je leven voorbij!”. Het is zover, de dag komt steeds dichterbij: ik ben bijna 40. The big 4 0. 40 going on 19 want in mijn hoofd ben ik nog 18 jaar oud. Behalve toen ik dit weekend tijdens een vriendschappelijke honkbalwedstrijd dook voor een bal. Nadat ik op mijn rug terecht kwam was mijn eerste gedachte “duidelijk geen 18 meer!”.

“Oh”, zegt ze met een brede grijns “eigenlijk wil ik ook wel mee dan…” Zo gezegd zo gedaan. Na Linda heeft Anna zich ook nog aangesloten bij de “fellowship of the b-day”. Dus vrijdag gaan we dan, 4 meiden, veel te vroeg in de ochtend naar Schiphol. Of ja, 4 meiden en een man, want huisgenoot brengt ons. Maar daarna zal hij de Fellowship verlaten om van zijn “2 weken verlost van Ness” tijd te gaan genieten. Nu maar hopen dat hij mijn huis niet als Tinder-ontmoetingsplek gaat gebruiken… “Niet te veel over nadenken Ness… Uitzetten uitzetten uitzetten…”

We had each others back

Huisgenoot en ik hebben zo’n jarenlange vriendschap waarin we dachten elkaar wel goed te kennen. Dus toen hij een verblijfplaats zocht stond mijn deur natuurlijk open. Ook nadat hij ruim een jaar niets van zich had laten horen omdat zijn ex mij “niet zo lief” vond, want mijn vriendschappen zitten doorgaans wel diep. We zijn er altijd voor elkaar geweest, zijn altijd open en eerlijk geweest en “had each others backs”. Toen was dat zo…. Ik denk dat we nu allebei wel kunnen zeggen dat mensen over de jaren heen veranderen. Zo is hij niet meer de persoon van 15 jaar geleden en ik voor hem vast ook niet. De irritante trekjes die ik altijd verberg voor de buitenwereld, iedere afwijking, die kan je niet zo goed verbergen wanneer iemand er 24/7 is. Ik weet bijvoorbeeld dat hij mijn muziekkeuze bizar slecht vind en daar toch gedwongen naar moet luisteren vaak. Trouwens, ik gil ook mee…. Hard…. Vaak… Jammer voor hem… En zo zijn er meerdere van die kleine dingen waar je dan achter komt wanneer je met iemand onder één dak leeft. Ik zal voor hem niks invullen, want dat kan ik niet, ik kan het alleen vanuit mijn perspectief en gevoel beschrijven en beleven. Een aantal keuzes die hij gemaakt heeft de afgelopen weken zijn voor mij bijzonder kwetsend geweest. Keuzes die hij met betrekking tot mij in het verleden vast vaker gemaakt heeft, alleen toen stond ik er niet naast en zag ik het “waarom” dan ook niet. Nu wel… Confronterend, maar nu ik het weet kan ik er alleen mijn voordeel mee doen. Dus zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel (Met dank aan Johan Cruyff) Daarmee wil ik niet het beeld schetsen dat het niet gezellig is in huis, want dat is het zeer zeker wel. Ook voor Morgan is het gezellig. Al met al houden we het leuk en werkbaar voor iedereen. Zo maken we toch iedere dag het beste van een situatie!

Vier meiden = The fellowship

De komende 2 weken zijn ook daarom een welkome verandering. Vier meiden op stap, een hoop lol en kijken waar de dag ons brengt.

De komende tijd gaan jullie via MSB niet alleen lezen over onze reis, maar zullen er ook videologs aan gekoppeld worden. Nu ben ik niet echt een voorstander van mijn stem en laat staan mijn hoofd in een video, maar volgens Barbara zal het onwijs tof zijn. Vooral voor de lezers en in dat geval; kijkers.

Dus 11:11 in het teken van “The Fellowship of the big B-day”. Let’s have some fun!!

11.11 Ieder huisje

Vanessa is back! Het vervolg op haar laatste blog, een persoonlijk verhaal over een spiegel die opgepoetst moest worden. Zij schrijft:

“….Noem het zoals je wilt; glitch, tijdelijke out of order, down, hang er een label aan. De afgelopen tijd zijn weken ondanks het zonnige weer best donker geweest. Die spiegel is verder opgepoetst kunnen we wel stellen.

Vandaag is het een jaar geleden… Een jaar geleden dat ik mijn held gezien heb in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jaar geleden al. Dat betekent dan ook dat het vandaag ook precies 11 maanden geleden is dat mijn held ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over waarom dat eigenlijk zo’n grote invloed op mij gehad heeft. Hoe dat echt mijn hart wel een beetje heeft gebroken.

Muziek. Muziek was altijd mijn toevluchtsoord. In alles. Muziek liet de buitenwereld horen wat mijn gemoedstoestand was. Muziek was mijn veilige haven. Hoewel ik uit een groot gezin kom, zijn mijn zussen en ik zo verschillend van elkaar opgegroeid. Ik was en ben, anders dan zij. Alleen hing wel het zelfde verwachtingspatroon aan mijn persoon. Zolang als dat ik het mij kan heugen heeft mijn mening nooit de goedkeuring nodig gehad van deze of gene. Dus ook niet van mijn ouders. Dan komt daar nog bij dat ik die zelfde mening niet echt onder stoelen of banken steek en/of stak. In een gezin waarin mamma’s wil wet is en niemand echt zat te wachten op mijn point of view, is dat natuurlijk “not done”.

Vier zussen heb ik. Eigenlijk half zussen maar we zijn allemaal samen opgegroeid dus zijn we zussen. Ook al zouden 2 van die 4 op dit moment zeggen dat zowel ik als de oudste helemaal niet bestaan, negeer ik de feiten liever niet; ik heb er 4. Eigenlijk alle 4 heel verschillend van elkaar ondanks zij dezelfde vader hebben. De 2 oudste hebben al sinds mensenheugenis een gigantische concurrentiestrijd om de aandacht en goedkeuring van onze moeder. Ik noemde dat vroeger altijd “het gevecht om het stickertje”. Je weet wel, zo’n stickertje wat je in de kleuterklas krijgt wanneer je iets heel goed hebt gedaan. De middelste zus heeft altijd haar eigen koers gevaren en kan als “typisch” bestempeld worden. Stil, observerend maar volledig op haar eigen planeet. Dan heb je de 2 jongsten… En ik denk dat wij iets meer op elkaar lijken dan de rest. Nummer 4 (ik ben nummer 5, mijn moeder is gestopt toen het echt niet meer beter kon… Echt…) heeft ook altijd haar eigen koers gevaren, trok anderen erop mee, had een mening, lol in het leven maar heeft altijd haar uiterlijk mee gehad.

Ik zeg wel dat mijn moeder op perfectie is gestopt, maar als je het haar vraagt zal ze zeggen dat ze maar gestopt is omdat ik de anti-christ ben. Buiten alles wat qua uiterlijk aan mij verkeerd was, vooral mijn gewicht, was mijn persoonlijkheid ook alles behalve wenselijk voor zowel mijn moeder als stiefvader. Dat kan ik tegenwoordig zeggen zonder wrok of negativiteit naar hen toe. Het is wat het is. En ik geloof heilig dat je als ouder je best doet, met wat binnen je macht en kunnen en kennis ligt. Meer dan je best kan je niet doen. Jaren heb ik geprobeerd om mijn persoonlijkheid te vervormen naar wat zij wilden zien, maar daar werd ik letterlijk alleen maar depressief van. Op te groeien met het gevoel dat je niet goed bent, dat er niks aan je klopt. Alles wat fout gaat ligt aan jou, echtelijke ruzies altijd aan jou liggen, je moeders migraine aanvallen komen omdat jij weigert te doen wat er gezegd wordt. In al die jaren, in al die onzekerheid en eigenlijk wensen dat je er niet meer was, was hij er. Ik zette Linkin Park op een luisterde naar zijn stem en verhaal. Dat gevoel, in die stem, die teksten, deze man wist echt waar ik me in bevond. Die eeuwige strijd van een lichaam wat ’s ochtends opstaat maar een hoofd wat liever niet meer wakker wordt. Me altijd alleen te hebben gevoeld tot ik het album van Linkin Park voor het eerst hoorde. Mijn veilige haven. Begrip, medeleven en vooral kracht. Want zijn boodschap was “als ik het kan, dan kan jij het al helemaal!”

De wazige jaren

In de zoektocht, met als soundtrack ieder nummer van Hybrid Theory, naar mij zelf en wie ik eigenlijk wilde zijn en was, werd ik verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd… Ze was vrijgevochten, deed haar best om mij te laten zien dat ik er mocht zijn, vond mij fantastisch en deed zo haar best, dat ik achteraf wel kan zeggen dat ik verliefd werd op de aandacht die ik niet kende. Want eigenlijk ben ik hetero. Daar kan ik al snel achter, maar toch hebben wij ruim 5 jaar samengewoond. Waarom? Omdat ik niemand meer had. Nadat ik thuis vertelde dat ik ging samenwonen met haar ontving ik een e-mail van mijn moeder. Daarin stond dat ze niet wist hoe ze dit moest gaan uitleggen aan haar omgeving, dat ik weer bevestig dat ik de teleurstelling van haar gezin was, ze zich dood schaamde en ik haar dochter niet meer was. Voor haar was ik dood. Die mail heb ik jaren bewaard. Gemiddeld 1 keer per week gelezen totdat mijn vriendin tegen me zei “hou op met deze martelgang. Het is wat het is. Je bent niet alleen, je hebt mij, ons.” En daar heb ik me jaren aan vast gehouden. Die mail ontving ik in september en op mijn verjaardag in oktober hoorde ik niets. Niet van mijn zussen, niet van mijn ouders, alleen van de familieleden die nog niet in waren gelicht over het verbannen van de jongste doorn in het oog. Zij was er wel, met een verjaardagstaart. En zij hield echt van mij. Dat kan ik in alle zekerheid zeggen aangezien ik er al snel achter kwam dat ik eigenlijk hetero was, dus wij eigenlijk 5 jaar zonder fysieke liefde geleefd hebben. Dat zij het uiteindelijk buiten de deur zocht is achteraf goed te begrijpen. En ik, ik hield van haar om de persoon die zij was, maar ook omdat zij mijn veilige haven werd, mijn thuis. Met als soundtrack Collision Course. Want feesten konden we als geen ander.

Het uit elkaar gaan van haar en mij, het vinden van mijzelf zonder haar, het ontmoeten van de vader van Morgan, de geboorte van Morgan, in eenzaamheid, in gezelschap. In alles, echt alles is die soundtrack die stem van Chester. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat een artiest al die dingen voor een persoon kan zijn. Dat begrijp ik ook. Ik was geen fan, niet idolaat, want geloof me, ik heb ze ook wel eens zien spelen dat ik blij was dat er nog 20 apparaatjes tussen alle noten in zaten voordat we die te horen kregen. Zijn bandgenoot heb ik een keer boos toegesproken omdat hij vroeg in de ochtend mijn koffie omgooide. Ja… sorry… maar in de ochtenddauw op een festivalterrein, weinig slaap is niet echt het recept voor een lekker gesprek met mij… Hij was op zijn beurt wel de held van de dag, want hij heeft stad en land afgelopen voor een nieuwe kop koffie!

Eigenlijk mag ik van geluk spreken dat ik mijn dankbaarheid persoonlijk heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen dat ik zonder hen een ander persoon was geweest.

Vaak denk ik terug aan de gesprekken over muziek die ik met mijn muzikale bondgenoot, Troy had. Hoe hij die stem voelde zoals ik, die teksten begreep zoals ik. Hij heeft mij geleerd meer achter Marilyn Manson te zien dan de plateau zolen en make-up. Hij was ook wel een beetje mijn held destijds. Grapte altijd over “ons huwelijk” en “onze kinderen”. Lachte hartelijk om het feit dat ik backstage een keer van schrik gillend ben weggerend toen Marilyn Manson de hoek om kwam. Wij konden via MSN of ICQ of telefonisch samen naar muziek luisteren en het begrijpen. Hij vanuit Florida en later Texas en ik vanuit mijn bubbel. Jaren verstreken maar Troy kon ook niet echt omgaan met het feit dat ik ineens een vriendin had. Voelde zich ongemakkelijk eronder of vond het stom. Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit te weten komen. Want begin 2013 besloot Troy dat het voor hem goed zo was en is op dezelfde manier overleden als Chester.

Misschien heeft het mij daarom ook wel extra aangegrepen. Wie zal het zeggen…

Jaren heb ik live optredens van Linkin Park vermeden. Ja vermeden. Omdat ik bang was dat ze zo zouden tegenvallen dat het nooit meer het zelfde zou zijn. Ik ben blij dat de ervaring mij anders heeft geleerd. Dat ik nu, na bijna een jaar niet meer te hebben geluisterd naar een nummer van ze, met een lach zit te luisteren naar Linkin Park. Er komt misschien niets nieuws meer, maar ik kan de albums altijd recyclen voor iedere fase en gelegenheid. Dat ik met een lach terug denk aan de stomme “wijsheden” van Troy. Chester heeft mij geleerd dat ik iedere storm kan doorstaan en Troy heeft mij geleerd dat ik goed ben zoals ik ben, dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. Dat IK er mag zijn. IK. Om wie ik ben. En die kennis brengt kracht met zich mee.

Het is 20 juni 2018 en ik ben dankbaar voor de lessen en de steun die ik dan wel in gesprek of via muziek gekregen heb op mijn reis tot nu toe. Dankbaar voor die breekbare stem, die op een regenachtige dag in 1997 ineens door mijn speakers knalde. Dankbaar voor de vriendschappen die zijn gesloten door muziek.

Op 20 juni 2017 zei ik nog tegen een de persoon naast me “jeetje.. Ze zijn zo goed. Hij is zo fucking goed, het lijkt wel zijn afscheidstour…”

xoxo Vanessa

11.11 Zandvoort aan de wandel

Lees je vaker op My Storybook dan kan de wandeltocht die ik maakte op 24 maart je bijna niet ontgaan zijn. Bij binnenkomst stonden ook Vanessa en Morgan voor mij te klappen. Voor mij was het een onvergetelijke dag, maar hoe was deze dag voor hen, wat waren de ervaringen van Nessie en Morgan?

Vanessa schrijft: “Gaan we naar het strand mamma?!”
“We gaan even naar het strand en dan gaan we Bar ‘binnenhalen’.”
“Huh?!”

Om de blik die ik dan krijg schiet ik keihard in de lach. Raar om te zeggen ook ‘binnenhalen’. Alsof we gaan vissen. Was het maar zo’n feest, we gaan niet vissen. Bij de finish staan om Bar met een groot applaus te ontvangen. 30 kilometer heeft ze er dan opzitten. 30 kilometer in de wandelschoenen, over strand en asfalt. Wat een prestatie.

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee schat, gelukkig niet.”
“Maar wel heel veel he mamma?”
“Nou… ik weet in ieder geval zeker dat IK het haar niet na zou doen. 30 kilometer… Moet er overigens ook niet aan denken… Bedoel… Welke schoenen moet ik aan dan?”
“Dan nemen we toch ook de fiets mee? Mag jij wel op de mijne…”

Ik denk terug aan waar we ooit begonnen zijn, als 2 individuen, volledig ontevreden en ongelukkig in ons leventje destijds. Eigenlijk ken ik Bar via haar inmiddels ex-man. Welke ik dan weer ken via mijn ex. Zij zijn collega’s. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat zij beide lichttechnici zijn en in het wereldje kom je steevast dezelfde mensen tegen en is “de wereld echt klein”. Waar de een zich verbergt achter een luide stem, de ander zich verbergt achter een gordijn, verbergde de ex van Bar zich achter de zekerheid en controle van een cameralens. Haar ex die haar steevast in ieder gesprek op MSN en facebook “mijn V.” noemde. Het stoorde me.

“Mijn V. heb ik vaak als model hoor.”
“Waarom noem je haar constant V. Ik weet toch hoe ze heet? Zeg desnoods mijn vrouw, tenzij die overige 4 letters niet te vinden zijn op je toetsenbord…?”

Die afkorting, zeg het eens hardop. Ze heeft toch gewoon een naam? Na dat gesprek opperde hij dat het misschien wel leuk was wanneer wij elkaar zouden ontmoeten. Zij en ik. Ook omdat hij dacht dat ze wellicht moeite zou hebben met ‘ons contact’.

Zo kwam het balletje aan het rollen en spraken we af in Haarlem. Erop terug kijkend kan ik wel duidelijk stellen dat wij beide niet meer dezelfde personen zijn als op die zonnige dag, op het terras, in Haarlem. Enigszins onwennig en onzeker over wat we aan zouden treffen bij elkaar liepen we door Haarlem, druk in gesprek over van alles en nog wat. Voor mij was het al snel duidelijk dat we eigenlijk beide in dezelfde situatie zaten; in onze relaties vanwege de zekerheid, bang voor het onbekende daar buiten en wachtend op het moment dat we het zo zat waren ongelukkig te zijn, zodat het onbekende lachend omarmt zou kunnen worden. Niet lang na onze ontmoeting kwam dat moment voor mij. Voor Bar hoopte ik daar op dat terras alleen maar dat ze de kracht zou vinden in haarzelf. Het zat er wel, ondergesneeuwd door onzekerheden en angst. Verborgen onder een laag controle van derde hand. “Hey… Dit ken ik….”

We zijn nu heel wat jaartjes verder, kilo’s lichter maar een ton aan levenservaring en wijsheden zwaarder. In de afgelopen jaren hebben onze levens elkaar af en toe gekruist. Meer niet dan wel. Maar dat zijn de beste vriendschappen. Je hoeft elkaar niet te spreken om te weten dat je er bent.

GIRLPOWER

“Komt Barbara hier de bloemen halen mamma?”
“Ja ze komt dadelijk onder dat spandoek doorlopen en dan krijgt ze een bloemetje van die mensen. Leuk he?”
“Tot die tijd kunnen we dansen he?”

Mijn dochter wil dansen, op straat, dus dat doen we. Die meid die toen op het terras in Haarlem zat met Bar zou dit niet gedaan hebben. Gelukkig heeft de vrijheid van de afgelopen jaren voor vrijheid van geest gezorgd en heb ik maling aan de afkeurende blikken.

Na een dansje of 2 kijk ik toe hoe Barbara binnenkomt en wordt geknuffeld door haar “lichtjes”. Meteen schiet het beeld van Bar op het terras in Haarlem door mijn hoofd. Mooi om te zien hoe open ze nu in het leven staat. Hoe ze vind dat ze gezien mag en kan worden zonder de goedkeuring van een cameralens. Hoe ze nu zichzelf lief heeft door goed voor haarzelf te zorgen. Te zien hoe ze nu weet dat ze het geluk alleen bij zichzelf gaat vinden en niet uit een ander kan halen. De positieve transformatie van mensen om mij heen dwingt mij om ook naar mijzelf te kijken. Die spiegel schoon te poetsen en goed te kijken. Onze reis verschilt eigenlijk niet veel van elkaar. Vanaf het moment op dat terras in Haarlem tot nu: eigenlijk hebben we grotendeels het zelfde pad afgelegd, zonder het met elkaar te hebben bewandeld.

Trots ben ik, dat zij als powerhouse laat zien dat girlpower niet is uitgestorven met het uit elkaar gaan van de Spice Girls. Dat zij weet wie ze is en zichzelf heeft gevonden. Leuk om die transformatie van begin tot nu te zien. Op eigen kracht, wat een doorzettingsvermogen. 30 kilometer! En dan zit het er nog niet op: we moeten nog vanaf het centrum naar de strandtent lopen…. Bedoel ik vind dat al ver… Heb al toegezegd mee te lopen met de Van Dam tot Dam loop. Kan ik daar nog onder uit?

“Ik ben nu alleen maar brak eigenlijk.” Verzucht ze terwijl ze mijn arm vast pakt.
“Jah! Dat geloof ik gek! 30 kilometer he!”
“Ja… 30 kilometer. Ik voel het nu wel.”
“Oh nu al? Joh… Ik had na 3 kilometer al de bus naar de finish genomen… Maar euh… Die van Dam tot Dam he…. Die is toch wel korter dan dit he?!?!”

Waar wij vandaan komen

Ongeacht wie je ooit was en waar je vandaan komt, voor mij gaat het erom wat je ermee doet. Wie je wilt zijn en wie je bent in het nu en het morgen. De beste versie van jezelf zijn. En dat is wie ze is. Iemand die zowel mentaal als fysiek van ver is gekomen. De vrouw die lachend na 30 kilometer op het terras zit dankbaar voor de mensen die er zijn met haar en voor haar op dit moment. Die pessimisme niet meer de overhand laat nemen maar het omzet naar positieve actie. Ik hou van de “I don’t know if I can do it but then I’ll die trying” instelling. Ja dat lees je goed, ik hou van die instelling ook al laat ik hem vaak aan me voorbij gaan.

Morgan wijkt niet van haar zijde en is dan ook niet blij wanneer ik bepaal dat het voor ons tijd is om naar huis te gaan. Een hele dag aan het strand is iets waar wij beide wel blij van worden. Maar een kind wat morgenochtend niet wilt opstaan omdat het te laat geworden is, daar word ik niet blij van.

SPIEGELTJE SPIEGELTJE AAN DE WAND

Onderweg naar huis zit ze naast me en ik voel dat er een grote levensvraag aan zit te komen:

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee lieverd. Gelukkig niet alles.”
“Weet je wel waarom je geen mamma hebt, mamma?”
“Ik heb wel een mamma lieverd. Iedereen heeft ooit een mamma gehad.”
“Waar is jouw mamma dan?”
“Die woont vlakbij tante Debby. De mamma van tante Debby is ook de mamma van mamma.”
“O… Weet jouw mamma wel wie jij bent?”
Jah… Dat is een goede vraag…

De laatste keer dat ik mijn moeder en stiefvader gezien en gesproken heb is ongeveer 12 jaar geleden. Dat is ongeveer even lang als dat ik van zowel familie als vrienden als vage kennissen dezelfde vraag krijg: “Waarom hebben jullie ruzie?” Hier heb ik nooit antwoord op gegeven en laat dit altijd in het midden. Niet alleen uit respect, ook omdat ik niet vind dat we “ruzie” hebben, maar ook omdat ik dan een gedeelte van mezelf moet blootgeven, net het gedeelte wat ik het liefst verberg. Het gedeelte van mijn leven waarin ik juist Bar heb leren kennen. Hoe zij haar spiegelbeeld heeft aangepakt en geconfronteerd heb ik de mijne blijkbaar gewoon genegeerd.

Maar als die spiegel dan toch gepoetst wordt…

11.11 Acceptatie inflatie

De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!

Ik heb vrienden

Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…

Nog steeds 24

Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….

Allergische reactie

Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….

Hutten bouwen in de woonkamer

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…

Hoe kijkt de wereld aan tegen obesitas

Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!

Volgende keer meer