…En toen kwam ik een herinnering tegen op Facebook van een jaar geleden. Een foto waarmee ik een jaar geleden een statement wilde maken. Dit ben Ik!
Wie was ik?
Ik ben de draaiende dame op de foto, dit was ik een jaar geleden. Nog niet in staat om de straat uit te lopen zonder een versnelde ademhaling. Pijn in mijn benen, last van mijn gewrichten. Een verknipte relatie met eten, behalve over-eter was ik ook emotie-eter. Maar de dame op de foto was zich daar een jaar geleden niet bewust van. Zij negeerde het en leefde haar leven zoals de 20 jaar daarvoor. Zij genoot op haar manier van haar leven, maar ergens knaagde het. De wetenschap dat haar life-style niet de juiste was voor haar drong zich steeds meer naar de voorgrond. Ze werd zich er steeds meer van bewust..
Waarom?
Waarom? Uit liefde voor mijn lichaam, voor mijzelf. Uit liefde voor mijn leven. Meer uit dat leven willen halen. Vrij(er) kunnen bewegen. Leven zonder beperkingen die ik mijzelf heb opgelegd. De schaamte van mij af kunnen schudden. Vrijheid ervaren. De dingen doen die ik mijzelf jarenlang heb ontzegt. Regenbogen najagen. My sky is my limit.
Geen excuses meer
Ik lees regelmatig over vrouwen met overgewicht die niets kunnen doen aan hun gewicht. Een aandoening hebben, niet kunnen bewegen… Dit ging voor mij gelukkig niet op. Mijn hoofd zorgde voor blokkades, niet mijn lichaam. De blokkades moesten aangepakt worden. Het begon met een coach die begreep dat overgewicht meer is dan de dooddoener ‘meer bewegen en minder eten’. Iemand die begreep dat er een geschiedenis zat achter het door morbide obesitas geteisterde lichaam.
Begrip. Begrip vanuit de richting van een hulpverlener. Dat was nieuw voor mij. Onbegrip vanuit die richting was wat ik tot op dat moment had ervaren.
Het volgende excuus dat van tafel geveegd diende te worden was het “niet kunnen”. In mijn hoofd stond “niet kunnen” en “niet willen”gevaarlijk dicht bij elkaar. Natuurlijk werkt mijn hoofd mij nog vaak tegen en zou ik daarom geneigd zijn om te zeggen dat ik niet kan. Maar de conclusie dat je iets niet kan, kun je eigenlijk pas trekken als je het geprobeerd hebt is het niet? En dat deed ik niet!! Niet durven, niet willen, niet kunnen … verwarrend… Maar in tegenstelling tot 20 lange jaren duld ik in het Hier en Nu geen ‘nee’ meer. Proberen zal ik, keer op keer.
Stap voor stap
Het bewegen begon met rondjes door de stad, rondjes die werden uitgebreid, steeds verder. In januari liep ik de halve marathon van Egmond. En terwijl ik met regelmaat kijk naar die allereerste wandelmedaille die op de koelkast prijkt, wéét ik dat dit een jaar geleden niet mogelijk was. En dan is er weer de liefde. De liefde voor een, nu nog onhandig lichaam. Maar wel een lichaam dat sprongen maakte in het afgelopen jaar. Een lichaam dat minder onhandig is dan dat het was. Soms frustratie en boosheid, om wat ik in de jaren heb toegelaten. Om de simpele dingen die ik nu nog niet kan. Maar bovenal trots en liefde voor een hoofd dat nu zegt dat IK belangrijk genoeg ben om voor te zorgen.
Dat is de enige reden om het aan te pakken. IK. Niet omdat de media het zegt. Niet omdat de maatschappij een ideaalbeeld schept. Niet om de goedkeuring van anderen. Ik leerde echte vrienden kennen toen ik mijn basis vond, mijn kern. Een kern waar ik altijd naar terug kan keren voor raad en altijd wijst die kern mij op de liefde. De liefde voor mijn lichaam.
