schaamte – My Storybook

Met regelmaat schrijf ik over mijn strijd met een veranderend lichaam. De schaamte voor mijn benen als ik met mijn spiegelbeeld wordt geconfronteerd. De vraag of een ander dat deel van mij kan accepteren als ik er zelf al moeite mee heb. Waarom schrijf ik hierover? Waarom zou ik jou confronteren met die eerlijkheid? Brengt het jou iets?

Mijn overtuiging

…Ik ben overtuigd dat ik hier niet alleen in sta. Ongeacht maat, gewicht of uiterlijke kenmerken. Schaamte is een ‘ding’. Een onderwerp waar niet veel over gesproken wordt.

…Ik ben overtuigd dat onzekerheid en schaamte onderling een verbond hebben gesloten. Hand in hand aan de zijlijn staan en af een toe speldenprikjes uitdelen. Mij aan het wankelen brengen…

Vaak geef ik niet mijn directe mening, ik kan door mijn woordkeuze heerlijk om een direct, feitelijk antwoord heendraaien. En dat voelt veilig, want de interpretatie van een ander zal hierdoor in veel gevallen minder heftig zijn. Vandaag kies ik wel voor een directe aanpak: schaamte moet bespreekbaar worden. In het algemeen en zeker voor mij. Bespreekbaarheid staat in mijn wereld gelijk aan het pad dat naar acceptatie leidt. Ik zie het woord zelfacceptatie reeds op de wegwijzers staan. Dat pad volg ik. Ik ben er nog niet, maar door erover te schrijven, dit taboe voor mijzelf te doorbreken zal ik steeds dichterbij komen.

Ik doe dit voor mij

Even terug naar mijn vraag aan het begin, het einde van de eerste alinea. Wat brengt mijn eerlijkheid jou?

Dat iets iets wat jij zelf bepaald. Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal over schaamte. Misschien ook totaal niet… Misschien ben jij die ene persoon die mij door dit te lezen iets beter zal begrijpen. Hoe ik in de wereld sta en waar mijn pad uiteindelijk heen zal leiden. Misschien ben jij degene die zal besluiten om een deel van mijn pad met mij mee te lopen. Enkel omdat ik nu toesta dat mijn probleem niet meer alleen van mij hoeft te zijn. Schaamte om schaamte sta ik niet meer toe. Ik doe dit voor mij en voor wat het mij zal brengen. Een aantal stappen verder op mijn pad.

En toen werd het 24 maart

Al lange, lange tijd was 24 maart een dag die in mijn geheugen gegrift stond. Zelf mijn 40e verjaardag verdween in het niets bij de druk en spanning die in de loop van de tijd werd opgebouwd versus 24 maart. De 30 van Zandvoort. Ik had het cadeau gekregen van gast-blogger Mye. Geen mogelijkheid om voor deze uitdaging op de vlucht te slaan. Het was een cadeau. De levenslijntjes waren al ingebouwd. Er waren al zoveel mensen op de hoogte dat een smoes verzinnen om er onderuit te komen geen optie was. En dat was ook niet wat ik wilde. Weglopen en op de vlucht slaan is een deel van mijn verleden. Ik tolereer dat niet meer van mezelf. En dus startte ik. Zaterdagochtend om 07.55.

Mijn terugblik

Vijf dagen na de 24e van maart kijk ik terug. Waarom nu pas? Omdat die 30 kilometer indruk maakte. Ik na moest denken over de emoties. Over het geloof in mezelf en het gebrek daar aan. Het lopen van 30 kilometer is niet niets. Veel mensen vertelden mij dit. Lichamelijk niet, maar ook mentaal was dit zwaar, uitputtend. Ik heb tijd nodig gehad om dat voor mijzelf een plek te geven.

Ik ben niet iemand die om de paar kilometer een selfie maakt om op social media te posten. Ik loop niet een groot gedeelte van de tijd te appen. Mijn focus ligt bij het lopen. Of nee, bij het doel dat ik wil behalen. En op mijn weg naar dat doel, die finish, is geen tijd voor afleiding. Ik ben onlosmakelijk verbonden met de muziek in mijn oren. Die leidt mij. Stap voor stap. Ik denk aan Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Als een kinderkruistocht in 1212 naar Genua kan lopen, dan moet die 30 kilometer mij toch ook wel lukken?

Ik ben overtuigd dat het lichaam meer kan dan dat ik, maar ook jij voor mogelijk houdt. En toch was er twijfel. Vlak voor de 16 kilometer ging ik daar mijn enkel. Wat is verstandig? Geef ik op? Durf ik door te lopen? Maar ook: durf ik mezelf teleur te stellen, want dat zou 16 kilometer zijn, een teleurstelling. Een bittere pil. Tranen achter mijn oogleden. Tranen van koppigheid. Het willen laten zien aan de wereld dat ik meer kan dan dit. Ik besluit verder te lopen, de volgende stempelpost bevind zich op 21 km. Dat zou een evenaring betekenen van mijn langste afstand. Zou ik daar moeten opgeven, dan kan het, dan mag het.

Ik redde het tot 7,5 kilometer voor de finish. Ook daar weer de tweestrijd. Klaar om de handdoek in de ring te gooien. Zo ver was ik. Ik had de laatste stempelpost gehaald. Verder gelopen dan ooit hiervoor. Was dit het punt dat ik mocht opgeven. Kon ik het nu aan mezelf verantwoorden? En toen hoorde ik de stem van Mye: “Doorgaan Barb! Dat kan! Je bent zover gekomen! Het volgende stuk is niet zwaar!”

Het geloof

Ze hoefde niet lang op mij in te praten. Ik liet me snel overhalen. Wat ik nodig had was geloof, en zij gaf me dat. De laatste 7,5 kilometer liep ik in iets meer dan anderhalf uur. Sneller dan verwacht. Zeker met de enkel. Zeker gezien het feit dat ik al vanaf 08.00 uur aan het lopen was. Even voor de 29 kilometer kwam Mye me tegemoet fietsen. Liep een stuk met me mee. Macha filmend aan de kant. Ja ik ging het halen. Nu was ik overtuigd. Nog net iets meer dan toen ik die laatste stempelpost de rug toekeerde.

Ik werd binnengehaald in het dorp door een bandje dat mij met naam en toenaam toezong. En bij de finish mijn supporters. Vanessa, Morgan, Mark, Ingeborg, Rik en Fleur, Bianca en Charles, Mye en Macha. Tulpen, water, berichtjes van nog meer supporters, en ja, die medaille!

Lief Lichaam

Kijk ik de foto’s terugkijk dan wordt mijn blik getrokken naar mijn benen. Naar dat stuk schaamte dat deel uit maakt van mijn lichaam. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ze zijn zichtbaarder dan dat ik normaal toesta. Maar het is goed.

Mijn benen. Mijn lichaam. Het bracht mij op dit punt. Mijn doel. Mijn finish.

En daarvoor, lief lichaam, niets dan liefde voor jou, omdat je me zover bracht op het pad dat ik bewandel.

…Ik ben weer een paar stappen verder op mijn pad. Een stuk geloof rijker. Dankbaar. Waar is die wegwijzer? Ik wil verder. Op weg naar die 100 % zelfacceptatie. Een leven waarin geen ruimte meer zal zijn voor schaamte.

Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…

Hello Coach Awesome!

Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…

De wolf

Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.

Bestaat Prince Charming?

Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …

Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.

…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.

Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.

Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…

Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.

Hai Barbara!

Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!

Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:

Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.

Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.

Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.

Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.

Angst is 1) tekort aan zelfliefde

En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.

De rest is bonus.

Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen

Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?

Armoede denken

En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!

Geef het kind in je een knuffel

Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.

Je coach,

Mark.

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.

Tag: schaamte

Ode aan mijn lichaam