Dat je jouw spiegelbeeld aankijkt, dat zij jouw aankijkt en dat het voor beiden een vreemd gezicht is dat terug staart… Een kaaklijn en een kin, een mond die groter lijkt ten opzichte van het gezicht dat ik had, een nog bredere neus. Dezelfde ogen en toch ook weer niet, geen angst meer zichtbaar, helderder, misschien nu ergens een spoor van berusting dat zichtbaar is … Bolle wangen als ik lach, dat nog altijd, maar ook dat, anders dan voorheen.
Steeds iets minder anders
Ik vind het fascinerend om de veranderingen te bekijken, in mijn gezicht, in mijn lijf. Heupen die opeens ‘gezakt’ zijn. Laagje voor laagje dat van de Oude Ik wordt afgeschraapt. Een heel nieuw, rechter en ogenschijnlijk langer lichaam dat er voor in de plaats komt, dat steeds meer zichtbaar wordt.
Foto’s terugkijkend die afgelopen vrijdag zijn gemaakt door Mye van MomentGeluk besef ik mij dat ik me steeds minder anders voel. Uiteraard zichtbaar op de foto dat ik de zwaarste ben van het drietal. No doubt. Maar ik zie ook iemand in het midden staan die zich niet meer half verstopt achter een ander, zodat die enorme heupen of billen gedeeltelijk aan het zicht worden onttrokken. Ik geloof in de oprechtheid van deze foto.
Ik voel mezelf minder afsteken bij anderen, minder een uitzondering zijn, normaler, minder anders. A little more ordinary
Dertien-in-een-dozijn
Ambieer ik de dertien-in-een-dozijn-status dan zo enorm dat ik daarvoor wil of wilde veranderen? Want dat is feitelijk wat ik zeg toch? Ik week af van het gemiddelde, en voel me nu steeds normaler worden. In plaats van opvallen, in de omgeving blenden. Onzichtbaarder worden?
Nee, nee, nee, nee. Het veranderen van mijn lichaam is iets wat ik doe uit liefde voor MIJ. Omdat ik beter verdien, beter wil. Omdat ik mezelf omarm en het hoogst haalbare uit dit leven wil halen. De capaciteit om anders te zijn ligt bij mij niet in de afwijking qua maat of gewicht. Ik heb meer pijlen op mijn boog, betere pijlen. Ik onderscheid me door mijn woorden, mijn fantasieën en mijn dromen. Mijn manier om jou hier over te vertellen. De overpeinzingen die in mijn hoofd zitten en misschien, … misschien zijn het ook gewoon mijn ‘paarse’ haren die voor het onderscheid zorgen…
Embrace your past
Nog vol in het Hier en Nu en verwonderd over hoe er in een kleine acht maanden ‘zomaar’ 40 kilo kan verdwijnen, kijk ik met enige vorm van medelijden terug naar de foto’s van wie ik was. Gek, destijds leek ik meer okee te zijn met de vroegere Ik dan dat ik dat nu ben. Portretfoto’s kan ik handelen, maar vooral de full-body foto’s roepen een gevoel op waar ik niet trots op ben. Het gevoel dat ik haar niet wil kennen, haar het liefst negeer. Alsof het verleden niet meer bestaat.
Starend naar het spiegelbeeld zoek ik naar antwoorden en inzichten om mij verder te helpen. Wie is degene die terug staart? Mijn Echte Ik? Of de Ik die nog onderweg is op haar pad naar zelfverbetering? De Ik van het Hier en Nu.
Het wordt tijd om ook mijn verleden te omarmen, het meisje dat ik was haar rust te gunnen, gerust te stellen door te vertellen dat zij okee is. Ook voor de Ik uit het Hier en Nu. Tijd om vriendschap te sluiten. Hand in hand om samen op zoek te gaan naar de Ik die wij in de toekomst mogen worden…
Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk