Een zondagmiddag waarop ik weer eens in debat ben met mijn eigen gedachten. Op mijn pad ben ik op zoek naar iemand die in mij gelooft. Onvoorwaardelijk. Zonder haken en ogen. Gewoon BAM! ‘Barb ik geloof in jou!’ Want soms is dat het enige wat ik wil horen.
…Maar heeft het waarde, of moet het geloof uit mijzelf komen, ergens heel, heel diep van binnen?
Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, … in mij
Geloof ik in mijn eigen kunnen?… Ja
En eerlijk gezegd, steeds meer. Waar ik voorheen aan de zijlijn bleef staan en anderen aan mij voorbij zag gaan, onderneem ik nu actie. Zet ik mijn dromen om in actie. Maar…. weet ik dan van te voren al of iets succesvol zal zijn? Nee helaas, die informatie zie ik niet in mijn glazen bol. Waar ik echter van overtuigd ben is dat ik niet gemaakt ben om te verliezen in dit leven. Dàt is het geloof wat ik heb en dàt is het geloof waar ik wanhopig aan vast houd.
Zij gelooft in mij
Er is één persoon die dit vertrouwen volledig met mij deelt, en dat is de vrouw van wie ik mijn levenskracht heb gekregen. Bloed van haar bloed, weerspiegeling van haar vroegere Ik. Wij geloven niet in mislukken of fouten maken, wij geloven in levenslessen.
‘You live you learn,
you love you learn.
You cry you learn,
you lose you learn.
You bleed you learn,
you scream you learn.’
-Alanis Morissette-
Het verschil is 50 jaar, 1928 versus 1978. Zij die de dertig-en-nog-wat-jaar-oude fysiotherapeut een leuke vent noemt, tranen in haar ogen had omdat ik eindelijk een deel van mijn overgewicht kwijt was en mijn roodkapjes-jas gaaf noemt.
‘Als je ergens achter staat dan kun je het, dan komt het goed, zo niet, dan is het gedoemd te mislukken.’
Het laten leren
waarin ik ruim tien jaar vast leek te zitten en dat in 2013 eindigde. Zij wist, maar liet mij leren, zonder openlijk naar mij te oordelen. Levenslessen, leren van je fouten. Ondertussen volledig gelovend dat de jaren van mijn huwelijk mij niet kapot zouden krijgen, dat ik uiteindelijk mijn pad zou vinden. Op het moment dat het pad weer zichtbaar zou zijn, zou ik met open armen onthaald worden, door een familie waarvan ik inmiddels was vervreemd.
…Ik heb geen kinderen, ik kan niet meepraten over hoe het is om levens beslissende keuzes te moeten maken. Om 24 uur dag dag afwegingen te maken waardoor een goed en evenwichtig persoon zal ontstaan. Wat ik wel doe is observeren.
Bij deze mijn complimenten voor al die papa’s en mama’s die zelf een stap terug doen, om hun kind te laten leren. Zelf laten ervaren. De beste leerschool, ongetwijfeld, maar oh wat zullen jullie in angst zitten. Verdriet kennen om de verkeerde keuze’s die je kind maakt. Maar dat kind zal zelf moeten leren en ervaren. Mijn eeuwige vraag is of ik het had gekund. Wat jullie doen, wat mijn ouders deden, wat mijn oma deed. Laten leren. Het geloof hebben. Geloof in hen, ze zijn het waard. Want soms is dat het enige wat iemand hoeft te horen: ‘Ik geloof in jou’.
