De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!
Ik heb vrienden
Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…
Nog steeds 24
Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….
Allergische reactie
Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….
Hutten bouwen in de woonkamer
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…
Hoe kijkt de wereld aan tegen obesitas
Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!
Volgende keer meer