Mye Denekamp – My Storybook

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 4

Reeds drie keer eerder schreef ik over Lipoedeem. Over wat het doet met mijn uiterlijk, mijn zelfvertrouwen, de schaamte , de haat- liefde verhouding die ik heb met mijn lichaam. Maar ook de pijn. Hoe ik mezelf jarenlang liet tegen houden in het lopen, in het fietsen door een het gebrek aan kracht in mijn benen… Maar wel een gebrek in mijn benen dat ik zelf teweeg bracht door mij als slachtoffer te gedragen ten opzichte van deze aandoening.

Meer zijn dan mijn benen

“Je BENT geen Lipoedeem, je HEBT Lipoedeem” -Mark Jensen-

De focus leggen op wat ik niet kan. Dat is iets waar ik me heel makkelijk achter kon verschuilen. Ik heb mijn gewicht en de Lipoedeem ook zeker als excuus gebruikt om dingen niet te hoeven doen. Maar daar kom je niet verder mee. Hoe opgelucht ik ook was om iets niet te hoeven doen omdat mijn excuus geaccepteerd werd, het knaagde aan me. Dat knagen kon ik heel lang negeren, maar een schuldgevoel ten opzichte van mijn lichaam werd uiteindelijk groter.

Je BENT niet, je HEBT. Een uitspraak van coach Mark Jensen die mij enorm heeft geholpen. Iets ZIJN zou betekenen dat de aandoening de overhand heeft. Dat zou mij in die slachtofferrol houden. Maar ik ben zoveel meer en mijn leven is zoveel meer waard. Ik ben meer dan mijn die aandoening, meer dan enkel mijn benen.

Wat wel mogelijk was

“Kijk eens naar waar je benen je wel brachten!” -Bianca-

Mijn benen brachten mij de halve marathon van Egmond. In Zandvoort 30 kilometer. Honderden kilometers inmiddels die te voet op op de fiets werden afgelegd. Ze bezorgden mij mijn Duo Penotti-voeten. Mijn afval proces zou vele vele malen minder voorspoedig zijn verlopen als ik mijn benen niet had betrokken in deze verandering. Maar bovenal zorgen ze voor een stukje geloof in mijzelf, een hernieuwd vertrouwen in mijn lichaam waar ik nog dagelijks aan werk. Een honger om nieuwe bergen te beklimmen en een lichaam vol energybubbels als ik een onmogelijk lijkend doel toch behaal. Mijn benen blijken van waardeloos, waardevol te zijn in mijn leven.

Mijzelf laten zijn wie ik ben

“Jij bent jij, met of zonder Lipoedeem.
Jij bent jij, omdat alleen jij de kracht bezit om jij te kunnen zijn…” –Mye-

Verraad, eerder voelde ik dit toen ik nog voor het afvalproces zat. Het geeft weer dat ik mezelf in de huidige vorm niet goed genoeg acht. Niet tevreden ben met hoe ik in het leven sta. En eigenlijk vind ik mezelf een heel mooi mens.

Er zijn momenten dat er weerstand is als er gepraat wordt over ingrepen betreffende Lipoedeem. Er zijn momenten dat het voelt alsof ik mijn benen en wat zij voor mij deden de rug toekeer als ik er alleen al over nadenk. Ik geloof niet dat ik mooier wordt als mens door een ingreep. Ik geloof ook niet dat enkel een cosmetische ingreep voldoende is om voorgoed van Lipoedeem verlost te zijn. Ik denk dat het in het lichaam blijft zitten, in het hoofd. Dat deel gaat niet zomaar weg. Ook met een ingreep zal het keihard werken zijn om leefstijl, body, mind and soul op één lijn te krijgen. Een ingreep is niet zaligmakend. Niet in mijn gedachtewereld.

Ik kies voor acceptatie

Ik kies voor mijn benen in hun huidige vorm. Ik kies voor verbetering door het gevecht wederom aan te gaan met de pijn, het ongemak en ja, ook de schaamte. Het zijn mijn benen. Ze brachten mij waar ik nu ben. Dat is genoeg reden om van ze te houden, want waar was ik zonder ze geweest? <3

Foto’s met dank aan Mye Denekamp van MomentGeluk

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 3

Ik bedenk het me op de ochtend dat de wind om me heen danst, zowel van voor, als achter, als links, en als rechts lijkt weg te komen. Het is al laat, de klok op de Gedempte Oude Gracht geeft 05.40 uur aan. Ik steek al fietsend de Gracht over en besef me dat dit ‘zo’n dag’ is.

Zomaar een dag

Zomaar een dag, niets bijzonders. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik heb haast, de wind plaagt mij, speelt met mijn haren. De haren die om mijn gezicht waaien irriteren me. Nog meer irritatie; mijn benen werken niet mee deze ochtend. Het gevoel herken ik bij de eerste meter. Crap! De pijn in mijn bovenbenen. Het gebrek aan kracht. De vermoeidheid terwijl mijn dag nog maar net is begonnen. De wind terzijde genomen, weet ik nu al dat mijn fietstocht in gevoel vele malen langer gaat lijken dan op een goeie dag. De realiteit zal leren dat het me een kleine vijf minuten extra kost maar de impact is enorm. Van lekker wakker worden op de fiets is vandaag, of elke dag waarin het lichaam tegenwerkt, een waar gevecht.

Ik geef niet op

Sinds 2 januari fiets ik bijna dagelijks tenminste 14 km en soms rond de 28. Omdat ik deze datum als ‘doel’ had gesteld? Welnee! Ik was het gewoon zat. En toevallig was dat op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Telkens de bus pakken stond gelijk aan verliezen. Een Loser zijn. Toegeven aan de pijn en vermoeidheid. Toegeven aan Lipoedeem. Ik ben er van overtuigd dat het zware gevoel verergerde door mijn gebrek aan beweging. Ondanks dat ik toen al wel liep.

Ik ging het gevecht aan, ik weet nog dat ik die 2e januari onder het station doorfietste en een foto Appte aan friend en fotograaf Mye Denekamp van MomentGeluk, die ook de foto’s voor dit artikel maakte. Ik weet nog dat ik mijn Roodkapjes-jas droeg en mijn tijgerprint-jurk, wat eigenlijk een luipaard is. Grappig, hoe de kleding altijd van die onvergetelijke details zijn die me bijblijven op bepaalde gebeurtenissen… Van 0 naar tenminste 14 km per werkdag. Van nadenkend hoe ik mijn voet van de grond op de trapper krijg naar doen. Niet ‘gewoon doen‘, want dat proces, dat is simpelweg niet ‘gewoon’, maar wel doen!

F*ck! Mijn billen!

Behalve een enorme last van mijn billen was er spierpijn. Wat moest mijn lichaam wennen! Het gevoel dat ik halverwege de terugweg niet verder meer kon en een terugreis die altijd langer duurde dan de heenreis. F*ck wat een pijn deed het om het fietsen opnieuw te integreren in mijn leven! …Maar met de dag ging het makkelijker. Ik maakte er een spelletje van om de bus waar ik voorheen in zat tijdens de route voor te blijven. Zwaaiend naar de reizigers die bij de bushokjes staan te wachten en waarmee ik maandenlang in dezelfde bus zat. Wilskracht werd mijn beste vriend, want zonder die wilskracht had ik me niet door de ‘beginnerspijn’ heen kunnen zetten.

De baas over mijn eigen lichaam

Waarom liet ik mijn lichaam zo lijden? Omdat ik de regie over mijn lichaam terug wilde. Niet de Lipoedeem maar Ik beslis wat mijn lichaam doet en kan. Door te vechten, elke dag. Laat ik heel eerlijk zijn. Me verschuilen achter de Lipoedeem was een comfortzone, maar ook een slachtofferrol. Die rol past niet meer in mijn huidige leven. Liever pijn door beweging dan pijn door enkel alleen de Lipoedeem. Die overwinning gun ik die aandoening niet. Er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Het is wat het is. Ook die slechte dagen kom ik door. Vechtend.

Ondertussen ben ik op de fiets nog steeds in gevecht met de pijn in mijn benen, de wind, de irritatie en de rond mijn hoofd wapperende losse haren. Ik zucht, rem af en zet mijn voet aan de grond. ik draai mijn haren en zet ze met een klem vast op mijn achterhoofd. Zo! dat is één irritatiepunt minder! Nu weer door, het is tenslotte zomaar een dag.

Fotograferen voor Stichting Earlybirds; Lichtjes doorgeven 2.0

“Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt.”

Mijn doneeractie voor Stichting Earlybirds is in volle gang, tot op dit moment werd er ruim 300,- opgehaald. Ik bedacht me van de week na een donatie ontvangen te hebben : “Bob Geldof had Live Aid in 1984, ik heb nu de mensen die mij steunen ten behoeve van Stichting Early Birds…” Alle dank voor hen die doneerden en mijn pad reeds volgen. Hun lichtje doorgeven aan de wondertjes. Wondertjes zo teer en klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Stichting Earlybirds zorgt voor een kostenloze fotoshoot van prematuur geboren kindjes. Een lichtpuntje, een lichtje, voor de ouders in een tijd die gekenmerkt wordt door zorgen. Een mooie en tastbare herinnering.

Gastblogger en VIP bij My Storybook Marije Denekamp, beter bekend als Mye, fotografeert voor de Stichting. Hoe? Wat? Waar? Ik was benieuwd naar het verhaal achter het beeld en liet de fotograaf aan het woord. Aan de eettafel in haar huis in Deventer, het zicht op de tuin en met een kop thee die ik zelf uit de keuken pakte krijg ik verschillende shoots te zien die voor Earlybirds werden gemaakt terwijl we in gesprek verwikkeld raken.

Fotograaf worden voor Stichting Earlybirds: Hoe dan?

Mye kwam een oproep tegen die op Facebook werd gedeeld. Ze besloot dat haar manier van fotograferen en bewerken paste in dat wat Stichting Earlybirds verwacht van haar fotografen. “Licht en puur” zo lees ik op de website. Ook valt mijn oog op de profielschets: “Het hart op de juiste plaats, inlevingsvermogen, respect, professioneel om kunnen gaan met emoties”Ja,… ik glimlach… Ik snap wel waarom de Stichting en Mye elkaar gevonden hebben…

De eerste shoot die Mye deed was niet geheel succesvol, dit voornamelijk door het gebrek aan een lichtsterke lens. De reportage bevatte hierdoor teveel ruis. Als terugkoppeling kreeg zij te horen dat zij wel het oog had, maar nog niet de techniek. Bij de herkansing, met lichtsterke lens dit keer, ging het echter beter en sindsdien fotografeert ze al bijna vier jaar voor Stichting Earlybirds.

Fotograaf bij Stichting Earlybirds: Waarom dan?

Foto’s worden gemaakt op de afdeling Neonatologie en op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit), zowel van Academische ziekenhuizen als streekziekenhuizen. Op de NICU vind je de meest kwetsbare en zieke prematuur geboren baby’s. Het kleinste wondertje dat Marije ooit mocht fotograferen woog slechts 610 gram.

Irza, de jongste dochter van Marije werd dysmatuur geboren, te klein voor de zwangerschapsduur, en kwam ook op afdeling Neonatologie te liggen. “Ontstond hier de liefde voor de kleine wondertjes die later haar vrijwilligerswerk zouden worden én waar Mye haar hart en ziel in legt? “ vraag ik me af. Ze legt mij uit; haar zorgachtergrond, haar liefde voor fotograferen en kinderen gecombineerd met het feit dat ze iets kan betekenen voor een ander. Dat lichtpuntje kan zijn. Of zoals in My Storybook-vocabulair gezegd, een lichtje doorgeven. Dat zijn de ingrediënten die de basis zijn voor de samenwerking tussen Mye en Stichting Earlybirds.

Of ze wel eens tegen moeilijke situaties aanloopt vraag ik. Ze kijkt bedenkelijk terwijl ze een hap schuim van haar latte neemt. “De reacties van de ouders zijn altijd positief.” Wel kreeg ze eens de vraag of de tube, de slangetjes weggewerkt konden worden in Photoshop. Dat is echter niet hoe Earlybirds te werk gaat. Het is een reportage wat de ouders krijgen. Mooie pure foto’s met oog voor detail, maar wel zoals het is. Fotograferen wat is. Ook op de website kom ik dit meerdere malen tegen. De dagelijkse routine, niet geposeerd en geen extra belasting voor het kindje. Moeilijk om zoiets over te brengen als de ouders in eerste instantie anders willen. Zoals met die slangetjes wegwerken, maar er wordt gefotografeerd met het signature Earlybirds en dat weet je als fotograaf en daar handel je ook naar.

Ik loop met liefde

Mijn aandacht wordt getrokken door de foto’s van een klein meisje, een wondertje, een ieniemienie-mensje. Een meisje genaamd Syamara. Geboren op 10 juni 2017. Gehaald na een zwangerschap van 27 weken en twee dagen. Een meisje dat op de dag dat zij de wereld veroverde 815 gram woog.

Meisje zo mooi, meisje zo klein,
wat zal de wereld prachtig, door jouw ogen zijn.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds op 24 maart. Voor wondertjes zoals Syamara.

Lieve Mye, met recht ben jij een lichtje,
doe wat je doet,
wees wie je bent.
Maak de wereld op jouw manier een beetje mooier.
Achter de lens en als mens.<3

Heb je nog niet gedoneerd en wil je dit wel graag doen? Dit kan via de volgende link t/m 31 maart.

https://www.doneeractie.nl/volg-mijn-pad/-16243

Embrace Yourself: Partners in crime

…Soms zijn er mensen die je tegenkomt op je pad waar je instant mee klikt. BAM! Aantrekkingskracht. Verwantschap. Herkenning. Gedeelde meningen.

Vandaag is de dag van Mye.

Wat een bewondering heb ik voor deze jonglerende vrouw, moeder, ZZP-er, part-time BSO-juffie en sportvrouw. Hoe kan het toch dat het haar zonder enige moeite lukt om mij uit mijn comfortzone te halen? Hoe houdt zij zich staande in de chaos van elke dag? Mye lijkt alles te kunnen in mijn ogen. Zij DOET. Truelly Super Woman en een enorme inspiratie. Maar ook zij heeft momenten waarop zij wordt teruggefloten door haar lichaam, door haar hoofd. Hoe houd je dan alles op de rail, hoe houd je alle ballen in de lucht.

Embrace Yourself: Mye haar verhaal.

… Ik kreeg de vraag van Barbara om de allereerste ‘Embrace yourself‘ blog te schrijven voor My Storybook…

Stiekem vind ik dit best spannend want ik ben als fotograaf een beeld persoon en Barbara is normaal van de teksten. Zet mij achter mijn camera en het komt goed en ook mondeling kan ik zeer gemakkelijk mijn verhaal doen maar dit vertalen naar tekst is toch andere koek. Toch ga ik de uitdaging aan.

Embrace yourself, het ontstaan

Embrace yourself is ontstaan na vele mooie gesprekken met Barbara over wondervol zijn, obesitas, zelfbeeld, zelfliefde, doelen willen behalen en al dat soort dingen. Ontstaan omdat wij erachter kwamen in deze gesprekken dat in het omarmen van jezelf de basis van het geluk zit. Embrace Yourself richt de blik naar binnen, naar je eigen ik, naar je eigenwaarde en zelfliefde. Daar waar je zelfliefde vindt, gaat een wereld voor je open.

Barbara van Vliet, Mye Denekamp, MomentGeluk, My Storybook, MSB — Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren.

Soms heel eng en confronterend

Soms is het heel eng en confronterend om die blik naar binnen te richten want wat ga je daar tegen komen. Naar buiten richten is het zoveel gemakkelijker, dat de wereld te hard is, teveel oordeelt en jou jezelf niet laat zijn of teveel van je vraagt… Zelf vind ik het eng om kwetsbaar te zijn, echt eng… Ik kom namelijk mijn eigen ‘zwaktes’ tegen als ik die blik naar binnen richt en dan weet ik weer dat mijn lijf schreeuwt om die zelfliefde.

Zelfliefde, maar hoe dan?

Jezelf omarmen, voor jezelf zorgen, keuzes maken voor jezelf kortom zelfliefde. Zelf ken ik periodes dat ik door raas, weinig stilsta en al helemaal niet bij mezelf, zorg en blijf zorgen en misschien soms wel letterlijk weg ren. Dan vergeet ik waar mijn lijf om vraagt en wat mijn hoofd nodig heeft. Mijn lijf fluistert dan wel maar moet echt gaan schreeuwen voordat ik luister. Zelfliefde is geen overbodige luxe, het is een must om je balans te vinden en te behouden.

MSB, Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren — Wees lief voor jezelf.

Waar begin je?

Begin klein… Rustmomenten, voeding, beweging, ontspanning en zelfbeeld. Stel jezelf de vraag wat je nodig hebt om jezelf te omarmen. Voor mij is een avond onderduiken in een fijn bad met bruisbal en netflixserie op de tablet ernaast het ultieme ontspannen en opladen. Merk ik disbalans dan is dit
een ding wat ik snel in actie stel om voor mezelf te zorgen. Mezelf omarmen betekent ook dat ik bewuste keuzes in voeding maak en hierdoor echt voor mezelf zorg. Door te bewegen en sporten maak ik tijd vrij voor mezelf en kom ik vanuit mijn hoofd echt in mijn lijf. Zelfbeeld is ook een ding wat echt te maken heeft met zelfliefde, wees niet te hard voor jezelf, leg de lat niet te hoog maar verplaats hem wel en luister naar het fluisteren van je lijf zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen.