My Storybook – Pagina 2

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 3

Ik bedenk het me op de ochtend dat de wind om me heen danst, zowel van voor, als achter, als links, en als rechts lijkt weg te komen. Het is al laat, de klok op de Gedempte Oude Gracht geeft 05.40 uur aan. Ik steek al fietsend de Gracht over en besef me dat dit ‘zo’n dag’ is.

Zomaar een dag

Zomaar een dag, niets bijzonders. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik heb haast, de wind plaagt mij, speelt met mijn haren. De haren die om mijn gezicht waaien irriteren me. Nog meer irritatie; mijn benen werken niet mee deze ochtend. Het gevoel herken ik bij de eerste meter. Crap! De pijn in mijn bovenbenen. Het gebrek aan kracht. De vermoeidheid terwijl mijn dag nog maar net is begonnen. De wind terzijde genomen, weet ik nu al dat mijn fietstocht in gevoel vele malen langer gaat lijken dan op een goeie dag. De realiteit zal leren dat het me een kleine vijf minuten extra kost maar de impact is enorm. Van lekker wakker worden op de fiets is vandaag, of elke dag waarin het lichaam tegenwerkt, een waar gevecht.

Ik geef niet op

Sinds 2 januari fiets ik bijna dagelijks tenminste 14 km en soms rond de 28. Omdat ik deze datum als ‘doel’ had gesteld? Welnee! Ik was het gewoon zat. En toevallig was dat op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Telkens de bus pakken stond gelijk aan verliezen. Een Loser zijn. Toegeven aan de pijn en vermoeidheid. Toegeven aan Lipoedeem. Ik ben er van overtuigd dat het zware gevoel verergerde door mijn gebrek aan beweging. Ondanks dat ik toen al wel liep.

Ik ging het gevecht aan, ik weet nog dat ik die 2e januari onder het station doorfietste en een foto Appte aan friend en fotograaf Mye Denekamp van MomentGeluk, die ook de foto’s voor dit artikel maakte. Ik weet nog dat ik mijn Roodkapjes-jas droeg en mijn tijgerprint-jurk, wat eigenlijk een luipaard is. Grappig, hoe de kleding altijd van die onvergetelijke details zijn die me bijblijven op bepaalde gebeurtenissen… Van 0 naar tenminste 14 km per werkdag. Van nadenkend hoe ik mijn voet van de grond op de trapper krijg naar doen. Niet ‘gewoon doen‘, want dat proces, dat is simpelweg niet ‘gewoon’, maar wel doen!

F*ck! Mijn billen!

Behalve een enorme last van mijn billen was er spierpijn. Wat moest mijn lichaam wennen! Het gevoel dat ik halverwege de terugweg niet verder meer kon en een terugreis die altijd langer duurde dan de heenreis. F*ck wat een pijn deed het om het fietsen opnieuw te integreren in mijn leven! …Maar met de dag ging het makkelijker. Ik maakte er een spelletje van om de bus waar ik voorheen in zat tijdens de route voor te blijven. Zwaaiend naar de reizigers die bij de bushokjes staan te wachten en waarmee ik maandenlang in dezelfde bus zat. Wilskracht werd mijn beste vriend, want zonder die wilskracht had ik me niet door de ‘beginnerspijn’ heen kunnen zetten.

De baas over mijn eigen lichaam

Waarom liet ik mijn lichaam zo lijden? Omdat ik de regie over mijn lichaam terug wilde. Niet de Lipoedeem maar Ik beslis wat mijn lichaam doet en kan. Door te vechten, elke dag. Laat ik heel eerlijk zijn. Me verschuilen achter de Lipoedeem was een comfortzone, maar ook een slachtofferrol. Die rol past niet meer in mijn huidige leven. Liever pijn door beweging dan pijn door enkel alleen de Lipoedeem. Die overwinning gun ik die aandoening niet. Er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Het is wat het is. Ook die slechte dagen kom ik door. Vechtend.

Ondertussen ben ik op de fiets nog steeds in gevecht met de pijn in mijn benen, de wind, de irritatie en de rond mijn hoofd wapperende losse haren. Ik zucht, rem af en zet mijn voet aan de grond. ik draai mijn haren en zet ze met een klem vast op mijn achterhoofd. Zo! dat is één irritatiepunt minder! Nu weer door, het is tenslotte zomaar een dag.

Moederdag; stil verdriet

Ik weet dat het er weer aan zit te komen. Onderhuids is het aanwezig, al dagen, het stille verdriet. Zondag is het weer zover: Moederdag. Stiekem één van de meest confronterende dagen van het jaar voor mij. Mijn tijdslijn zal zich vullen met foto’s van kliederige ontbijtjes in bed en knutselwerkjes die met oh zo veel liefde in elkaar zijn gezet, maar waarvan je geen idee hebt wat het moet voorstellen. Gezinsgeluk. Op jaarbasis kan ik het zo’n 364 dagen ontwijken, maar niet op Moederdag.

Natuurlijk kan ik kiezen om me een dagje te onthouden van elke vorm van social media. Maar als in een soort van zelfpijniging word ik er naar toe gezogen. Klik op mijn telefoon steeds weer op het Facebook-icoontje. Ik kijk naar de lachende gezinnetjes, een beschuit met jam die ondersteboven op het dekbed is belandt, de kruimels in het bed. Voor een paar momenten verdrink ik me in mijn gevoel, in het gemis. Kijk ik mee met het geluk van een ander, het geluk dat voor mij niet is weggelegd.

Kinderloos en moede(r)loos

Het gevoel waar aan wordt voorbij gegaan, is het gevoel dat niet zichtbaar is op social media. Het is het gevoel van zij die geen moeder zijn, of dat van de kinderen die geen moeder meer hebben. Ik ga niet voorbij aan de vaders, de mannen, maar op deze zondag, 13 mei, Moederdag richt ik mij tot de vrouwen in het bijzonder.

Ik ben één van hen. Ik ben één van die vrouwen die altijd moeder heeft willen worden maar die inmiddels weet dat het niet voor haar is weggelegd. En ja,… het was een keuze, en ja… met die keuze heb ik 99% van de tijd vrede. Ik heb ermee gedeald. Het is hoe mijn leven is verlopen. En toch is er het stille verdriet.

Mijn troost is dat ik ooit dat kindje heb kunnen voelen in mijn buik. Gevoeld heb hoe het is om heel pril al te houden van dat wezentje dat in je groeit. Het te beschermen tegen al het kwaad dat de wereld op je afstuurt. Was ik een goede moeder geweest? Ik heb het me zo vaak af gevraagd. Ging het niet mis omdat ik een kind niet kon bieden waar in ik als moeder had moeten voorzien? Veiligheid.

Voorjaarssaluut

maart 2012:

Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon,
de winter hield op waar het voorjaar begon.
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
maar op die dag in het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij, het vroege voorjaar ging heen,
narcissen en tulpen kwamen op, maar ik zag er geen.

Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen.
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet,
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet.
Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang,
toch blijf ik denken aan die bloem, die deze lente niet opkwam.

Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist,
als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist…

Mijn verhaal, mijn gevoel

Die ene bloem was het kindje in mijn buik. Op mijn 34e verjaardag kreeg ik te horen dat het geen hartslag meer had. Daarna nam het leven het over. Keuzes werden gemaakt. Noodzaak. En toen wist ik al, dat ik nooit moeder worden zou.

… Maar bovenstaande is slechts mijn verhaal. Mijn gevoel hoe ik alles beleef. Er zijn zoveel andere verhalen waar slechts naar gegist kan worden. Ik weet dat wij met velen zijn. Ik voel het verwantschap, ik ken het gemis ondanks dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is waarvan ik zal genieten. Onderhuids blijft het aanwezig, volgt het mij op mijn pad.

Het verdriet dat er niet mag zijn

Weet dat als je op social media de foto’s van de ontbijtjes op bed en de knutselwerkjes ziet dat er een vergeten groep is die in stilte verdriet heeft deze dag. Zij worden geconfronteerd met wat niet voor hen is weggelegd.

…Vraag jij hen erna, dan zullen zij het gevoel ontkennen, wegwuiven. Tranen worden weggeslikt want dit verdriet deel je niet. Begrijp hen, niet met woorden maar met een gebaar. Een hand op een arm, een knuffel.

Stil verdriet mag gedeeld worden.

Me and My Coach: je mag jezelf fantastisch vinden

Al een paar weken loop ik vast in mijn proces bij Coach Mark Jensen. Hoe, wat en waarom? En hoe kom ik met behulp van hem weer op het juiste pad?

Hey Coach Awesome!

Een andere insteek dan mijn meeste berichten aan je. De laatste weken liep ik vast met de opdrachten die je mij gaf. Weerstand van mijn kant. Omdat ik geen zin had? Omdat ik niet naar je wilde luisteren? Ik werd door je wakker geschud, maar kwam in de verdediging, want ik deed het niet om te pesten.

Ik wil vooruit. Ik wil progressie maar ik stagneerde. Ik bleef tegen één opdracht in het bijzonder aanhikken. Jij noemt het De top 50 van je kracht en pracht. Van mijn kracht en pracht in dit geval. Wat maakt mij mooi? Wat maakt mij uniek? Wat maakt mij Barb?

Een essentieel onderdeel waar keer op keer terug gekeken wordt tijdens het traject dat ik bij je volg. Mij lukte het niet eens om antwoord te geven. Laat staan dat ik dat antwoord kan voelen, beleven, … geloven.

What about me?

… Wat kan ik zeggen over mezelf: Ik ben een goed mens, een mooi mens zelfs. Ik heb een mening, een visie. Die visie deel ik door te schrijven. Want dat kan ik. Woorden overbrengen. Ik kan, door wat ik uitzend een groep prachtige mensen tot mijn inner circle rekenen. Mensen die voor mij klaar staan. Onzelfzuchtig en oprecht. Mensen die in staat zijn om naar mij te luisteren, na te denken over wat ik te melden heb. Geweldig deze mensen, en IK verzamelde ze. Mijn kracht om dat voor elkaar te krijgen.

Het lichaam: sterker en tot meer in staat dan dat ik ooit verwachtte…

Maar dan wordt het moeilijker voor mij. Vraag je me namelijk wat ik mooi vind qua uiterlijke kenmerken aan mijzelf, dan stagneert mijn opsomming langzaamaan. Och, heel ijdel wil ik echt wel toegeven dat ik blij ben dat ik geen bouwvakkerfiguur heb. Dat ik blij ben met mijn taille. Het vrouwelijke lichaam. Mijn ogen… mijn uitstraling… het feit dat ik regelmatig 10 jaar jonger wordt geschat dan de 40 jaar die ik ben… maar dan wordt het stiller, de pauzes tussen de antwoorden worden langer. Ik plaats onzichtbare vraagtekens bij mijn antwoorden, en al zijn ze niet zichtbaar voor de buitenwereld, de vraagtekens zijn er wel…

Ik voel het nog niet

“Je mag jezelf fantastisch vinden.”

Je bleef me er in de afgelopen maanden op wijzen Coach, maar het voelt nog niet als Barb om dat vol overtuiging te zeggen. Je gaf mij de opdracht om die Top 50 van mijn kracht en pracht te maken. Ik stelde deze opdracht uit, en uit , en uit. “Ik vind mezelf fantastisch”. Ik herhaalde het keer op keer in mijn hoofd, zong het, fluisterde het en zei het hardop, maar de woorden worden nog niet ‘mijn’. Willen geen deel van mij worden tot op het moment dat ik dit schrijf. Koppel ik de uitspraak nog teveel aan een vorm van arrogantie? Is dat wat de weerstand oproept?

Een beetje bescheidenheid

In de Top 50 benoem ik bescheidenheid, maar het woord en ik staan nog wat onwennig tegenover elkaar. Niet omdat het woord nieuw is voor mij. Zeker niet. Het is reeds jarenlang een deel van mij. Maar voor het eerst in mijn leven sta ik nu op het punt dat ik twijfel aan de betekenis. Bescheidenheid: Positief of juist een valkuil? De valkuil waarbij ik mezelf wegcijfer voor het benefit van een ander. Een ander meer gunnen dan mezelf.

Is bescheidenheid mijn onderdeel van mijn kracht en pracht, of is het en verkapte vorm van onzekerheid?

Coach… wat is jouw mening?

Hai Barb!

Ik vond de laatste weken erg mooi qua proces. Er ontstond namelijk na een blokkade op je pad, nu een beweging voorwaarts. Ik moest dan ook eventjes cut the crap worden naar jou. Je ogen gingen toen gelukkig open voor de pijnlijke realiteit dat je al jouw eigen kracht en pracht eigenlijk niet kon omschrijven. Laat staan zwart op wit noteren en vol gaan omarmen.

Positieve bescheidenheid

Kijk, bescheidenheid is perfect als het voortkomt uit gevoelens van dankbaarheid. Dankbaar zijn voor het bescheidene, voor het gewone en het alledaagse dat je wél hebt. Laat staan de bonussen en goodies van het leven die je nog meer krijgt.

Negatieve bescheidenheid

Maar jouw vorm van bescheidenheid was naar mijn mening jarenlang iets heeeeeel anders. Het was bescheiden opstellen om zodoende niet op te vallen. Het was niet opvallen zodat “men” jou ook niet kon afwijzen of boos kon worden op jouw aanwezigheid. Op jouw mening bijvoorbeeld. Op jouw weerwoord. Op jouw visie. Op jouw wensen en behoeften. Etc. Bescheiden opstellen stond mijns inziens ook gelijk aan mensen over je heen laten lopen. Ik snap dat heel goed want dan zijn ze bijvoorbeeld niet boos op je. Maar als je afwijzing probeert te voorkomen van anderen door jezelf weg te cijferen, dan wijs je continu je eigen wensen en behoeften af.

Als je jouw kracht en pracht vol beseft, dan wil je niet meer je eigen wensen en behoeften wegcijferen…ook al wordt de ander bijvoorbeeld boos op je. Big deal dan namelijk…want je waardeert voortaan jezelf!!! Je hebt dan in de kern geen goedkeuring meer nodig van anderen. Dus so what als ze boos worden. En je gaf het al aan, je hebt een clubje dierbaren om je heen die jou echt steunen. Dus laat men maar boos worden omdat jij bestaat, je bent namelijk veilig door je kring van supporters en je zelfliefde.

Muurbloempje vs stralen in de spotlight

Jouw bescheidenheid stond samenvattend naar mijn idee synoniem aan het zijn van een muurbloempje. Ik zei in het verlengde hiervan tegen jou dat je jezelf echt fantastisch mag vinden. Dat raakte jou want dat is anders toch superarrogant en overdreven? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zegt de “nuchtere” Nederlander heel vaak. Maar waarom in hemelsnaam dat doen?! We bestaan namelijk! We zijn geboren, daarom mogen wij vol stralen en in de spotlights staan. Niet voor aandacht, waardering en goedkeuring van anderen, maar uit zelfliefde. Waarom ben je anders open en bloot geboren? Om vervolgens onzichtbaar weg te schuilen voor de rest van je leven?

Als je niemand kwaad doet en liefdevol en vreedzaam de wereld benadert…waarom zou je in hemelsnaam jezelf niet fantastisch mogen vinden? Als je jouw kracht en pracht vol omarmt, dan is dat geen arrogantie of beter willen zijn dan een ander door onzekerheid. Nee, dat is gewoon zelfliefde. Het is namelijk in de praktijk erkenning geven aan jouw bestaan!

…Ik vond het dus tijd om je positief even wakker te schudden, want het leven tikt af. Er is dus geen luxe voor die negatieve vorm van bescheidenheid. De resultaten in ons leven zijn exact gebaseerd op wat we onszelf waard vinden. Dus als je jouw kracht en pracht kunt omschrijven én omhelzen (!), dan stijgt je eigenwaarde en dus de resultaten in je leven. Van gezondheid tot geld en alles ertussenin. Je mag het allemaal hebben.

Je mag compleet gelukkig zijn Barb:)

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor Coach Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Heb je zijn nieuwe website al gezien? Ckeck it out! www.markjensen.nl !

Foto’s met dank aan Mye van MomentGeluk.

Me and My Coach: Roodkapje en de wolf

Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…

Hello Coach Awesome!

Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…

De wolf

Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.

Bestaat Prince Charming?

Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …

Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.

…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.

Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.

Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…

Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.

Hai Barbara!

Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!

Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:

Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.

Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.

Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.

Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.

Angst is 1) tekort aan zelfliefde

En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.

De rest is bonus.

Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen

Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?

Armoede denken

En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!

Geef het kind in je een knuffel

Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.

Je coach,

Mark.

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Wij volgen ons eigen pad

Zij zei: “Wanneer ben je tevreden? Wanneer heb je genoeg bevestiging om in jezelf te geloven?”
Ik benoemde de 30 van Zandvoort.
“Is dat zo? Zul je dan overtuigd zijn van je eigen kunnen? Ik weet nu namelijk al hoe ons gesprek dan gaat verlopen. Want dat gesprek gaat er komen! Je zult blij zijn! Trots! Maar er komt een MAAR… MAAR dat heuveltje ging niet lekker, MAAR je eindtijd viel je tegen…”

Met een gefronst voorhoofd denk ik na over wat ze zegt. Zal ik dan tevreden zijn? Of zal ik dan nog steeds twijfelen aan mijn eigen kunnen? Ergens heeft ze wel een punt… dat geloof in mijzelf is nog zo vaak ver te zoeken…

De beste gesprekken

Sinds ik wandel, bewandel ik geregeld mijn pad met andere mensen. Daar waar ik bij een solo-wandeling de gedachten door mijn hoofd kan laten gaan en besef dat mijn hoofd leger is tegen de tijd dat ik de laatste traptreden oploop naar mijn huis, zorgen de wandelingen met iemand naast mij vaak voor confrontatie. Een confrontatie met mijzelf. Er volgen vaak meer vraagtekens. Een vol hoofd bij thuiskomst, omdat ik weer even geconfronteerd wordt met het universum buiten mijn eigen gedachtewereld. Het verschil van inzoomen en uitzoomen. Het grotere perspectief waar ik mee geconfronteerd wordt.

De fuck-de-groene-paaltjes-route

Tijdens het lopen raken we ergens het pad kwijt, de groene paaltjes van onze route zijn opeens rood geworden. Hmmmm…. een terugkerend patroon, want ook bij de 10 km die ik vorig jaar liep met dit wandelmaatje gingen we ergens de mist in. What to do? We besluiten de groene-paaltjes-route om te zetten in de fuck-de-groene-paaltjes-route, want wij volgen ons eigen pad 😛

Kijk een om je heen!

De gesprekken met mijn wandelmaatje zijn intens, eerlijk, kwetsbaar en soms sta ik met tranen in mijn ogen. Om de eerlijkheid en openheid waarmee zij spreekt. Over een besef dat bij mij binnen komt… Simpelweg het feit dat ik mijn schild bij haar iets kan laten zakken. Dit wandelmaatje lijkt te weten zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ze voelt mij aan. Verdedigen heeft dus geen zin, het schild mag iets naar beneden.

Het denken in oplossingen, het denken vanuit wat je wel kan. Alle drie mijn ’trainers’ bezitten deze gave. Mark, Mye en deze dame. Ik bedenk het me terwijl ik het voorbeeld probeer te volgen dat mij gegeven wordt, de push-ups tegen een bankje op onze route.

Ik loop stug door deze wandeling, duld geen tegenwerking van het lichaam. Neem de hellingen met te grote passen. mijn blik op de grond gericht. “Bar! Kijk eens om je heen! Voel! Zie!” Ik kijk om me heen, verwonderd door de omgeving. Ik knipper met mijn ogen. Ik adem diep in. Voel de wind door mijn haar en herpak mezelf: “Oh ja, dit was waar ik het voor doe! Het gevoel van ultieme vrijheid!”

Jij kan het!

Ik besef me hoe dankbaar ik mag zijn met de mensen om mij heen. De mensen die mij, soms met een lichtelijke vorm van geweld, uit mijn eigen denkpatroon weten te halen. Een andere kant belichten. Terwijl ik de trap naar mijn huisje oploop bedenk ik mij dat de mooiste uitspraak van vandaag de volgende was: “Hey , cool! Ik kan niet alleen met Mark hellingen lopen, ik kan het ook met jou!”riep ik uit toen we on top of the world stonden.”Nee Bar,… JIJ kan hellingen lopen, dan maakt het niet uit wie er bij je is…”<3

De durf om doelen te stellen

Minder dan een jaar geleden zat ik in de auto bij één van de mensen die mij onvoorwaardelijk steun beidt. Zij vroeg naar mijn doelen. Toen zei ik nog:”Ik stel geen doelen voor mezelf, want als het mij niet lukt, dan stel ik mezelf teleur.”

In mijn hoofd klonk dat volledig logisch, zelfs nog tot lang na die bewuste dag.

Van geen doel, naar het grotere doel

Het niet stellen van doelen behoort toe aan een periode waarin ik struisvogel speelde. Daar wil ik nu echter niet te diep op in gaan. Niet terug naar het verleden. Liever ga ik even door op deze kronkel in mijn gedachten en hoe ik tot inkeer ben gekomen. Coach Mark en een handjevol anderen hebben het mij keer op keer uit proberen te leggen. Ik zag het echter niet. Kon het niet begrijpen. Een doel niet bereiken, een uitdaging niet succesvol beëindigen = TELEURSTELLING. Dat zat in mijn hoofd. Pas sinds deze ochtend, zittend op het hoekje van de bank, naar de lucht kijkend, daalt het besef op me neer na een gesprek dat ik gister had.

Dat doel, welk doel dan ook, dat is iets wat je wil bereiken. Voor 2018 wil ik verder komen op mijn pad naar een gezonder lichaam. Lekker abstract natuurlijk. Want ik heb geen grip op de uitspraak gezonder lichaam. Bij wijze van spreke zou ik dat al bereiken door slechts 1 kg af te vallen. Dan is mijn lichaam immers al gezonder dan met die kilo erbij, of niet? Ik besluit te werken met concretere tussendoelen.

Kleinere doelen die mij stapjes op weg gaan helpen. Neem de 30 van Zandvoort die ik ga lopen in maart. Om die uit te lopen is een tussenstap naar dat gezondere lichaam.

Waar gaat het mij om

Mijn grote angst: Mijn doelen niet bereiken. Dus geen doel stellen om mezelf niet teleur te stellen. Maar stel dat ik die 30 km niet haal, maar het op moet geven bij 29,9 km. Wat een teleurstelling zal dat zijn! Zo dichtbij en het dan net niet halen… toch?

Echter: ik heb dan wel 29,9 km gelopen. Dat heb ik dan wel bereikt! Een afstand van 29,9 km verder op dat pad naar een gezonder lichaam… of 14 km, of misschien maar 100 meter. Maar in ieder geval verder. Bij het negeren en het niet stellen van doelen was ik niet verder gekomen!

Conclusie

Niet het niet behalen van een doel of uitdaging is een teleurstelling. De teleurstelling zit hem in het gebrek aan durf om die uitdaging aan te gaan.

Zelfverbetering. Ik snap hem nu.

Tot zover mijn zaterdagochtend-mijmeringen…

Een stukje frustratie

Een hoofd vol pijn, voelt zich ellendig, lam,
bij besef dat de tijd het lichaam kracht ontman.
En hoofd dat bovenal dankbaarheid kent,
maar frustratie overheerst op dit moment.

Maar ik zal doorgaan, ik zal doorgaan
tot ik rechter op zal staan.
Houding trots, mijn rug nu recht
een gezond lichaam is waarvoor ik vecht.

Voelen mag ik, elk gevoel,
voelen is een hoger doel.
Ik laat het toe omdat het mag,
voel de frustratie van de dag

Maar ik zal doorgaan, ik zal doorgaan
tot ik rechter op zal staan.
Houding trots, mijn rug nu recht
een gezond lichaam is waarvoor ik vecht.

Al weet ik dat ik het gevoel dien te keren,
ook ik heb momenten waarop ik kan leren.
Voor nu speel ik vals, maar houd het klein,
voor even, mag ik boos, op mijn eigen lichaam zijn.

Me and My Coach: Normaal worden

… Ergens kreeg ik een keer een terugkoppeling van je Coach Awesome… Letterlijk weet ik hem niet meer, maar het kwam er op neer dat bepaalde dingen die jij mij verteld hebt blijven hangen. Dat jij dagen, soms weken later opeens een berichtje van mij kan ontvangen waarin dat opeens terug komt.

Mijn wereld

Zo werkt mijn wereld. Zo werkt mijn hoofd. Ik weet nog dat ik bijna een jaar geleden tegen je zei dat ik me vaak ‘dom’ voelde. Dingen niet begreep die je zei. Altijd meer tijd dan een ander nodig leek te hebben om jouw woorden om te zetten naar mijn taal of naar plaatjes. Dan begreep ik het opeens wel. Het ligt niet aan jouw taalgebruik, maar mijn hoofd kiest gewoon zijn eigen tempo. Wellicht is het ook een beetje onzekerheid…Hoe dan ook, na weken kan zoiets opeens weer naar boven komen drijven omdat de tijd dan wel rijp is om het te kunnen begrijpen.

Bijna een jaar verder weet ik dat onwetendheid niet hetzelfde betekent als dom zijn, en dat, wanneer ik wil, ik heel veel kan leren. Ook onze conversaties zitten in het Hier en Nu op een ander niveau dan tien maanden geleden… toch komt er af en toe nog zo’n berichtje bij jou binnen. Het niet begrijpen, het ergens niet mee eens zijn, of geschrokken zijn van een bepaalde uitspraak kunnen allemaal reden zijn waarom dat gebeurt. Jij houdt mij een spiegel voor, en spiegels zijn altijd confronterend geweest voor mij.

Normaal worden

Ik trotseerde bergen de afgelopen maanden, friend Mye kreeg mij weer op een fiets, onder jouw begeleiding leerde ik, naast omgaan met mijn eetgedrag, letterlijk bergjes beklimmen, wandelingen maken in de duinen en zelfs om weer te springen. Ik durfde zelfs buiten adem te zijn in jouw bijzijn. Je weet dat ik deze vooruitgang lang heb tegengehouden. Uit schaamte. De schaamte dat ik dingen niet kon die voor een ander normaal waren. En toch… toen jij naar aanleiding van bovenstaande zei: ’Barb, je wordt normaler!’ kwam het hard aan. De euforie van het moment werd even getemperd, want hey, je had gelijk. Ik was degene die niet normaal was. Niet in de capaciteit van mijn lichaam. Terwijl dat lichaam lange lange tijd hetgeen was wat mij definieerde in mijn gedachten. Dat lichaam bepaalde toen wie ik was.

Jouw wereld

Bij jou thuis, zittend op de bank met een kop thee, kijk ik je aan terwijl ik het schilderij van de wereld boven je hoofd zie. ‘Ja, ik ben nu in jouw wereld ‘ denk ik … Een wereld waarin ik over angsten wordt heen gezet, wordt uitgedaagd en een wereld waarin ik soms dat spiegelbeeld van mijzelf recht aan dien te kijken.

Mijn normaal, was niet normaal.

Wat kostte het mij een moeite om die opmerking te incasseren. Wat was ik gewend geraakt aan dat wat voor mij normaal was geworden. Het lijkt een soort van vluchtgedrag vind je ook niet? Om oogkleppen op te zetten en zo buiten te sluiten wat normaal is en dan een eigen waarheid te creëren. Gewenning?

Uiteraard kan er gediscussieerd worden wat normaal is. Maar truelly, niet kunnen fietsen, buiten adem zijn eer je de straat uit bent ( en ja, ik woon op nummer 5) is gewoon niet normaal! Voor niemand niet.

Terugkeer naar mijn wereld

Ik keer weer terug, ik laat jou en je wereld achter, daal af naar de wereld waar ik met beide voeten op de grond sta en waar ik het normaal zijn een plekje moet geven. Ik keer terug in de wetenschap dat ik lichamelijk steeds meer zal gaan voldoen aan wat de meeste mensen kunnen, zonder angst en zonder vrees. Ik keer ook terug in de wetenschap dat mijn hoofd verre van normaal zal zijn. De dankbaarheid, mijn liefde voor elk klein gebaar, bloempje, beestje… Het hoofd dat nooit stil is en altijd in beweging, dat ben ik, het definieert mij. Dat is wie Barbara is, niet het lichaam waarin ik gevangen zat.

Normaal zijn… hoe zit dat nu precies Coach?

Hey Barb!

Ja confronterend hè, zo een uitspraak. Ik bedoelde overigens niets confronterend ermee, maar eerder gewoon een stukje realiteit teruggeven. Althans zoals ik die zie. En ik bekijk het juist positief want ik erken juist je groei voorwaarts via zo een uitspraak. Ik heb namelijk zo geleerd dat winnaars in het leven altijd hun ogen wagenwijd open houden voor de realiteit. Zowel de realiteit van successen als van de realiteit van wat niet werkt. Winnaars in het leven erkennen namelijk altijd hun krachten (hun successen) én dealen met de dingen van het leven die niet goed gaan. Dat maakt ze winnaars want ze durven te omarmen wat ze wel goed doen en pakken aan wat aangepakt dient te worden. Niks valse bescheidenheid dus bij hen maar juist uit zelfliefde open ogen hebben voor wat zij prachtig voor elkaar krijgen. (Dat geeft namelijk veel zelfvertrouwen en motivatie om voorwaarts te blijven gaan in het leven.) Maar ook ogen volledig open voor planeet realiteit, want problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed. En alleen actie doet “eb” ontstaan.

Barb, ik zie jou als een winnaar in het leven dus behandel ik je ook zo. Je successen laat ik je dus krachtig omarmen maar ik laat je ook erkennen wat verkeerd gaat. Ik behandel je dus normaal, juist altijd gedaan, vanaf moment 1.

Maar ik snap je hoor, want te horen krijgen dat je normaler wordt betekent ook doorhebben dat het vroeger niet normaal ging. Maar heeeeel belangrijk om te weten Barb: je was als mens compleet normaal! Altijd! Alleen je situatie van extreme obesitas vroeger was niet normaal. Een subtiel maar extreem belangrijk verschil. Je was dus altijd prachtig als mens én normaal. Je situatie van toen echter. Je jeugd. De mensen die je koos toe te laten in je volwassen leven en wat ze jou aandeden. Emotie-eten en extreme obesitas, etc. Die situaties waren mijns inziens ongelooflijk abnormaal, omdat ze jou beschadigden qua lichaam en geest. Dus…lang leve normaal worden qua situaties in je leven. Maar normaal als mens was je al- en altijd. Je was mens. Je deed namelijk wat je wist om je hoofd boven het water te houden. Net zoals ieder mens doet wat ie weet bij problemen en tegenslag. En dat maakt je heel normaal, want je bent mens.

Maar ik gooi er een schep bovenop. Ik durf te wedden dat je juist door omhelzing van je verleden voor wijsheid, dat je jouw toekomst abnormaal goed gaat maken. Je bent van nature namelijk zo ontzettend en écht dankbaar. En dat i.c.m. je enorme groei voorwaarts en alle successen nu al via zoveel actie van je, kun je er allemaal dubbel goed van genieten. Meer dan van een “normaal” mens vind ik, om dat woord weer even aan te halen. Dus ik zou zeggen Barb: word lekker abnormaal, word abnormaal goed;)

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Over mijn schaduw heen stappen

Zaterdagochtend, 27 januari. Om 04.55 ging de wekker voor de derde keer af. Wat ging ik nog maar doen vandaag? Geeuwend en met mijn haren in de war draai ik me op mijn rug. Nog even wil ik vast willen houden aan dat stadium tussen dromen en werkelijkheid. Een warm lichaam omhult door het dekbed. Ik koester de warmte. Ogen nog dicht en een flauwe glimlach om mijn lippen voor dit heerlijke geluksmomentje. Langzaam wakker wordend, zwevend naar het heden en me uitrekkend dringt langzaam de realiteit tot mij door. Ik kijk naar het plafond, trek een rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik nadenk… “Oh ja! Vandaag schrijf ik mijn eigen geschiedenis!”

Met de trein naar Heilo. Dan met de bus naar Egmond. De startplaats van een wandeltocht van 21,1 km. Zo lang voor geoefend, zo lang gedacht dat het me best wel zou lukken en toch voelt deze ochtend onwerkelijk. Het is alsof ik mezelf vanuit een ander persoon gade sla. De onzekerheid van het waar moet ik heen, wat moet ik doen? Het is van mijn gezicht en houding af te lezen.

Geschiedenis schrijven

Vandaag schrijf ik geschiedenis, stap ik over mijn schaduw heen. Laat ik zien waar een voormalig 165 kilo wegend lichaam tot toe in staat is. Laat ik zien, wat ik met mijn onzekerheden en angsten kan bereiken. Geschiedenis schrijven. Want: nobody but me is gonna change my story.

… Daar liep ik, in de ochtendschemer, in een dorp dat ik niet kende en geleid door de pijlen die ik tegenkwam. Mensen om mij heen. Ik irriteerde me eraan. Ze liepen mij voorbij, allemaal. Ik irriteerde me niet aan hen. Ik irriteerde me aan mijzelf. Aan het feit dat ik hen aan mij voorbij moest laten gaan.

Mijzelf terug in de schaduw zetten

Ik liet me terug dringen naar de zijkant, in de schaduw. Mijn eigen schaduw, waar ik bang voor was. De schaduw waar mijn angst voor het falen lag. Kon ik dit wel? Was dit niet teveel vragen van mijzelf? Van mijn lichaam? Was ik hier klaar voor of was mijn koppigheid te prominent aanwezig geweest toen ik me hier voor in schreef? Dit cadeau van Mijn Ridders, mijn achterban van My Storybook, accepteerde?

Aan de zijkant lopen, steeds verder uit het midden vandaan, niemand in de weg wil lopen. ‘Sorry’ zeggen bij het per ongeluk aanstoten van een mede-wandelaar. Nog meer naar de zijkant… Ik liet me zover opzij ‘duwen’ door mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen op dat moment, dat het lopen ongemakkelijk werd. Op de schuine stukjes, mogelijkheid tot verstappen. Was dit wat ik wilde? Wilde ik op deze plek lopen? In de angst voor mijn eigen schaduw?

Vroege ochtend-gesprekken

Ik dacht aan een gesprek dat plaats vond op een vroege ochtend. Een gesprek over diezelfde schaduw waarin ik mij bevond toen ik daar aan de zijkant liep.

Nee! Mijn plek is niet in de schaduw, ik heb ook recht op mijn ruimte hier, niemand duwt mij naar die zijkant behalve ikzelf. Mijn onzekerheid over wat ik kan dwingt mij in die positie, niemand anders. Ik mag gewoon in het midden lopen. Ik kan links of rechts ingehaald worden maar hoe dan ook: Ik eis mijn plek op. Ik stap over mijn schaduw heen!

Over mijn schaduw heenstappen… Dat was exact wat ik voelde toen ik mijn plek in nam. Me terug vocht naar het midden van de straat. Ik liep en klok voorbij: 08.15. Ik was net een kwartier aan het lopen, maar in mijn hoofd had ik al een hele strijd gestreden. Over mijn schaduw heenstappen, geen angst voor wat ik niet zou kunnen, want elke stap was er eentje meer dan dat ik ooit gedaan had.

Een toon zetten

Ik had er nog twintig kilometer te gaan toen ik mijn plek opnieuw veroverde. Toch weet ik zeker dat de verandering in mijn gedachten in de ochtendschemer essentieel zijn geweest voor het verloop van mijn 21,1 kilometer in Egmond. Ik had mijn geloof in mijzelf hervonden en liet mij niet intimideren door denkwijzen uit het verleden. Dit was de toon die ik diende te zetten om succesvol te eindigen. Dit was denken als een winnaar…

…En zo werd geschiedenis geschreven