MSB – Pagina 3 – My Storybook

11.11 Acceptatie inflatie

De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!

Ik heb vrienden

Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…

Nog steeds 24

Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….

Allergische reactie

Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….

Hutten bouwen in de woonkamer

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…

Hoe kijkt de wereld aan tegen obesitas

Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!

Volgende keer meer

Me and My Coach: de mythe van de wilskracht

Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.

…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.

Mijn interpretatie

‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.

Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.

De klap in mijn gezicht

…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.

Grenzen verleggen

Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.

We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’

Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’

Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?

Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.

Hello Barb!

Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.

Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?

Geen plan hebben is een stootzak worden voor de klappen van vetverlies

Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.

De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.

Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.

Boosheid

Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.

Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.

Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

‘Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

Samen maken wij een gelukkig nieuwjaar

Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar

Happy Newyear Barbara, give it your best shot!

Ik breng een toast uit op mijzelf.

Een nieuwe bladzijde in My Storybook

Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017, biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.

Keuze en gevolg

Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.

Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.

BAM!

Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend maar actie ondernemend. Daadkracht!

De slapende stad

Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.

Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.

Samen verder

Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.

Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,

kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.

Lichtjes zoeken op de grens van oud naar nieuw

De laatste ochtend van het oude jaar. Een terugblik op een voorbij en veelbewogen jaar? Nee niet echt, een paar overpeinzingen misschien. Een paar lichtjes op de grens van oud naar nieuw. Het jaar 2017 kent de dankbaarheid die ik voel in mijn hart, de dankbaarheid voor de beweging die het veroorzaakte. Ook de mensen die mij omringen kennen deze dankbaarheid. De mensen die mij de kans en ruimte geven om de beste versie van mijzelf te worden. De mensen die met mij mee denken, niet voor mij denken.

Nobody but me is gonna change my story

Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor waar ik sta in het leven. Niemand anders dan ik kan mijn verhaal veranderen. Aan de zijkant staan en toekijken hoe een ander beslissingen voor mij maakt is voorgoed tot het verleden is gaan behoren. Niet een ander, niet het leven, niet de omstandigheden. IK heb altijd een keuze, en die keuze, die bepaalt waar ik sta en hoe ik daar sta. Meer dan ooit de volledige overtuiging dat IK leidend ben.In de zorg voor mezelf, in het pad dat ik bewandel en in de bestemmingen die ik wil bereiken.

Niet meer ‘kiezen uit angst’

Door de beslissingen die ik maak zal ik mijn bestemming wijzigen. Mijn bestemming staat vast, maar door bijvoorbeeld uit angst ergens voor weg te lopen verandert het. Misschien bereik ik de bestemming met een omweg, misschien is de bestemming door mijn beslissing onbereikbaar geworden… Wie zal zeggen hoe het verlopen was ‘als’.

…Maar ook dan, dan was het mijn keuze om me te onderwerpen aan de angst. Om hem niet recht in de ogen te kijken. Keuzes en gevolgen, wat een mooi gegeven als je eenmaal de kracht van je eigen keuzes beseft.

Ik leer mezelf steeds meer aan om rechtop te blijven staan, benen in spreidstand, handen in mijn zij, als de angst mij in wil halen op mijn pad. Mij mee wil trekken in zijn afgrond. Angst gaat niet meer met mij aan de haal, komt niet meer voorbij mij. Ik bepaal, niet hij. Dit gaat niet zonder moeite. Dit gaat niet zonder spanning maar het gààt. Simpelweg door de confrontatie aan te gaan.

Mijn zoektocht

Op deze laatste dag ben ik op zoek naar de lichtjes, de lichtjes die mij langs mijn pad het nieuwe jaar in zullen leiden. Morgen zal ik langs dezelfde route op zoek gaan naar 2018, om me voor te stellen. Om hem kennis te laten maken met de Barbara die ik dan zal zijn, op 1 januari 2018. Voor nu volg ik mijn pad dat mij daarheen zal leiden. Het pad vol lichtjes die ik in dankbaarheid tot het verleden laat behoren terwijl ik de lichtjes meeneem over de grens van oud naar nieuw. Op weg naar een jaar met nog meer beweging.

Lichtjes doorgeven

Tweede kerstdag 2017, terwijl een groot deel van Nederland zich druk maakt over de perfecte outfit voor een kerstdiner of wat op tafel te zetten voor datzelfde diner besloot ik geen van beide onderwerpen te gebruiken voor het artikel van vandaag. Met kerst staat naastenliefde voor mij centraal. Het wat-kan-ik-voor-een-ander-betekenen. Hoe kan ik een lichtje zijn, een lichtje doorgeven? Zeker tijdens deze dagen.

Een verhaal dat helemaal aansluit bij wat ik vind dat de kerstgedachte zou moeten zijn is het verhaal van één van mijn anonieme ridders. Zij haalde begin september bijna € 1000,- op voor Stichting ALS Nederland, door mee te doen aan de Amsterdam City Swim. Geen Scrooge, Tiny Tim of geesten uit het verleden, heden en toekomst deze tweede kerstdag voor mij. Mijn heldin is de dame die op 3 september 2017 in de Amsterdamse grachten dobberde met aan haar swimsuit een eenhoorn. Een dame die aangeeft ontzettend onder de indruk te zijn van wat ALS inhoudt. Vandaag is voor haar.

Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS)

“Eén van de meest ernstige en invaliderende aandoeningen van het zenuwstelsel. Nederland telt op dit moment ongeveer 1500 patiënten. Gemiddeld overlijden er elk jaar 500 patiënten en komen er 500 bij.”

De levensverwachting na de eerste symptomen is drie tot 5 jaar. Er is nog geen toekomst voor de patiënten die lijden aan ALS. Het relatief lage aantal patiënten zorgt voor een schrijnend tekort aan budget voor wetenschappelijk onderzoek.

“Verreweg het meeste wetenschappelijk onderzoek naar ALS in Nederland wordt gefinancierd door giften aan Stichting ALS Nederland.”

*bron: website Stichting ALS Nederland

Stichting ALS Nederland

Denk ik aan Stichting ALS Nederland, dan denk ik aan de ontzettend heftige campagne, die ik zo mooi in beeld vond gebracht. Kippenvel-momenten als ik met de tram langs de halte van het Rijksmuseum kwam waar de, inmiddels overleden, ALS-patiënt mij vanaf zijn poster recht aan leek te kijken.

Ik ben inmiddels overleden, en daarop volgend Ga verder met mijn strijd. De campagnes werden als confronterend ervaren door velen. Ja, ook door mij, maar is dat niet juist DE manier om iets onder de aandacht te brengen? De naamsbekendheid van ALS steeg na de eerste campagne van 20 % naar 90%. Vergeet niet dat de deelnemers aan deze campagnes een doel hadden om hun medewerking te verlenen. “Voor velen van hen is het inmiddels te laat, echter de wetenschap dat zij middels deze campagne konden bijdragen met strijden voor mensen in de toekomst is voor hen een mooie nalatenschap.” Staat vermeld op de website van ALS.

Dan lees ik over de eerste campagnedeelnemer van Ga verder met mijn strijd, de tweede reclamecampagne ten behoeve van ALS, een meneer uit Enschede, overleden op 11-11-2013. Het verhaal krijgt een gezicht. Het verhaal krijgt iets tastbaars. Voor mij was 11-11 jongstleden de dag waarop My Storybook gelanceerd werd. Een dag waar ik met spanning naar uitkeek. De nabestaanden van deze meneer werden geconfronteerd met zijn vierde sterfdag. … Stilte… even niets, … alleen stilte voor hen die er niet meer zijn.

Mijn ridder, mijn heldin

Ik vroeg mijn sportieve anonieme ridder wat dingen op papier te zetten zodat ik mijn artikel daar op zou kunnen baseren. Hetgeen ik lees raakt mij. Iets wat tijdens een wintersport-trip begon met een soort van ‘Cool! We gaan in de Amsterdamse grachten zwemmen!’ werd meer en meer een missie. Hoe meer zij zich inlas, te weten kwam over deze ziekte, hoe meer zij wist dat zij iets goeds deed. Dit was veel meer dan alleen een sportieve uitdaging. Dit ging om mensenlevens.

“Natuurlijk ben ik mij gaan inlezen in ALS, wat is het? Hoe ontstaat het? De verhalen die je dan leest zijn hartverscheurend. Het verloop van de ziekte, het langzaam uitvallen van alle spierfuncties maar helder van geest blijven is afschuwelijk. Steeds meer kwam het besef hoe goed het is dat hier meer aandacht voor is. Ik ben trots dat ik op deze manier, met hulp van alle donateurs een steentje heb kunnen bijdragen aan het onderzoek naar deze vreselijke ziekte.”

Ik, als schrijver, geloof in het goede van de mens, ik geloof in het goede van mijn ridder. Ik zie de oprechtheid als zij vertelt over twee ALS-patiënten die vlak voor haar wave (groep van 50 deelnemers) te water gingen.

“Zelf konden zij niet meer zwemmen, ze lagen op hun rug in het water op drijfvesten en werden voortgetrokken door hun geliefden. Tijdens het zwemmen kwam ik deze groep tegen, toen kwam het besef echt binnen! Wat was dit heftig om te zien! Wat een liefde hadden deze mensen voor de twee ALS-patiënten om ze dit mee te laten maken. Twee kilometer zwemmen in één ding, twee kilometer een vriend of familielid door het water voorttrekken is een ander ding. Ik werd daar best emotioneel van, zelfs nu nog.”

Och, wat beschrijft mijn ridder haar gevoel bij de finish mooi, en wat ben ik vereerd dat ze dit met mij deelt. De finish in zicht, en op haar netvlies, in gedachten haar moeder, zittend in een rolstoel, aan het zuurstof, kleumend van de kou. De moeder die bij de circuit-run van Zandvoort in 2009 bij de finish wachtte. De moeder die in 2012 overleed aan hartfalen. De moeder die in gedachten altijd bij elke finish op haar zal wachten.

De kracht van de eenhoorn

De vrienden die aan de kant stonden aan te moedigen. Haar bonusdochter en vriend die de hele route meeliepen. De cap waarop de namen Nico (inmiddels overleden) en Aad (net diagnose gehad) stonden geschreven. De indruk van de ALS-patiënten die werden voortgetrokken door het water… Grappige details ook, zoals de te grote slippers in maat 42, de ballon van de eenhoorn die ter herkenning mee moest zwemmen. Deze ridder was oprecht onder de indruk van deze derde september dag.

Nog even de feitjes:
Aantal deelnemer: 2679.
Temperatuur van het water: rond de 20 graden.
De route werd afgelegd in ongeveer 1 uur en 15 minuten.
€960,- haalde de naamloze ridder op voor Stichting ALS Nederland.
Het totaal bedrag was €1.804.451,66

Allerliefste stoere en sportieve heldin, je bent een prachtig mens en werkelijk een inspiratie! De circuit-run van 2018,…ik zal bij de finish staan voor je, in gedachten naast je moeder…

Nog even terug naar het Hier en Nu. Tweede kerstdag 2017. Het is 07.33. Ik geloof in lichtjes doorgeven, ik geloof in iets moois doen voor een ander. De anonieme ridder heeft haar ding gedaan. Zij en Vanessa hebben mij aan denken gezet . Waarom laat ik me niet sponsoren voor een wandeltocht die ik ga maken? Meer hierover zal binnenkort volgen op My Storybook.

Voor vandaag wil ik jou als lezer uitdagen. Vier kerst, be jolly, maar denk ook aan je medemens. Ik zal mijn lichtje vandaag doorgeven door middel van een aantal vrijkaarten die ik weg ga geven bij een museum waar ik naar toe ga. Gewoon, omdat iemand zo lief was om ze aan mij te geven, en ik geef die liefde door. Het ultieme voorbeeld van het lichtjeseffect, doorgeven en weerkaatsen. Wat gaat jouw goede daad zijn vandaag? Laat het mij weten via My Storybook op Facebook of mail naar barbaravv78@gmail.com.

Wat wil ik nog van 2017

Bijna zitten we in de laatste week van het jaar, ik weet het, dit is geen origineel begin van een artikel. Goed,… soms kan zelfs mijn creatieve brein dingen niet leuker maken dan dat het is. Je betrapt me nu op zo’n moment. Maar waar ik naar toe wil, is het feit dat ik nog dingen wil doen voor die klok volgende week zondag het nieuwe jaar in luidt en 2017 voorgoed tot het verleden behoort.

De afsluiting van 2017

Ik moet eerlijk zeggen, er kwamen in de afgelopen week nog een paar fijne dingen op mijn pad. Een aantal onzekerheden werden weggenomen, en dat vond ik heel fijn, zo bijna op de grens naar het nieuwe jaar. Ik zal de afsluiting van 2017 alleen beleven. Niet dat ik geen vrienden heb, niet dat ik nergens welkom ben en zéker niet omdat ik zielig en alleen ben, maar soms vind ik oudejaarsavond de avond bij uitstek om te reflecteren. Wat is er gebeurd in een jaar tijd. Waar stond ik op 1 januari 2017, en waar sta ik op 31 december van datzelfde jaar.

Alleen met mijn gedachten zal ik nooit eenzaam zijn.

Mijn onvoltooide zaken

My Storybook is mijn leven, ik houd er enorm van om de regie in eigen hand te hebben. Inhoudelijk zelf te kunnen bepalen wat jou als lezer uiteindelijk bereikt. Maar niet alles is even makkelijk voor mij. Ik mis de structuur.Wat een chaos kan een creatief brein zijn! Zou ik niet heel erg blij zijn dat ik via het schrijven mijn creativiteit tot uiting kan brengen, dan zou ik het bijna vervloeken.

Honderd ideeën in mijn hoofd, al plannen voor eind maart, maar ondertussen een blog voor de volgende dag de avond ervoor nog snel moeten afronden. Natuurlijk bestaat het idee voor dat artikel al wel twee maanden, maar iets afronden… dat blijkt niet mijn sterkste kant te zijn.

Wat nou als ik gestructureerd, geordend en georganiseerd als ambitie voor 2018 wil stellen. Is daar uberhaupt een mogelijkheid toe?

Passie waardoor zelfzorg maar ook mijn planning in het gedrang komen…Voor die klok twaalf uur slaat volgende week zondag wil ik structuur hebben.

All I need for Christmas

Een kalender en een agenda, gewoon de ouderwetse papier versie.Dat gaan mijn nieuwe beste vrienden worden voor 2018. Nu snel weer verder, want ik heb de komende week nog dingen af te ronden.

Hoe Charles Dickens mij aan het denken zet

I will honour Christmas in my heart, and try to keep it all the year. I will live in the Past, the Present, and the Future. The Spirits of all Three shall strive within me. I will not shut out the lessons that they teach!

-Charles Dickens, A Christmas Carol-

Zaterdagmiddag, 16 december, rond 15.30.

Ik sta aan het begin van de Walstraat in Deventer, boven mijn hoofd word ik welkom geheten. Welkom voel ik mij steeds opnieuw in deze stad aan de IJsel. In de tijd dat ik er nu kom is het iedere keer een beetje als thuiskomen. Het voelt er veilig en vertrouwd. De stad zelf, of door de mensen die er wonen, hoe dan ook, ik ben van Deventer gaan houden.

Deze bewuste middag tref in echter niet het Deventer wat ik tot nu toe heb mogen ervaren, want bij de ingang van het historische Bergkwartier stap ik nu een hele andere wereld in. Terug in de tijd. Ik tref de stad tijdens het Charles Dickens Festijn. Ik loop zo het Engeland van de 19e eeuw binnen.

De nalatenschap van Charles Dickens

Charles Dickens; David Copperfield, A tale of two cities, The Pickwick Papers, Oliver Twist en uiteraard A Christmas Carol. De nalatenschap van Charles Dickens is groots. De website geeft aan dat er 950 personages tot leven worden gewekt tijdens het festijn. Eén van die personages wordt gespeeld door onze eigen Ridder Mye. Als Appelvrouwtje hoor je haar van straten afstand al aankomen. ‘Merry Christmassess!’, een glimmend opgepoetste appel en een wortel die als misteletoe dient. Heerlijk om de passie te zien waarmee deze Ridder speelt.

Ik vroeg Mye om het Appelvrouwtje te beschrijven:’Het Appelvrouwtje in ontstaan vanuit een karakterontwikkeling van een armer, echt volks Dickens-personage. Dickens is een expert in het beschrijven van de verschillende bevolkingslagen. In zijn boeken geeft hij een heel sferisch beeld van de personen. Dit Appelvrouwtje zou in ieder boek over straat kunnen lopen. Vrolijk, blij, naief, enthousiast en met een hele sterke boodschap. Rond kersttijd is dit ‘Merry Christmassess!’ maar op andere momenten zal zij zeker andere wensen verkondigen!’

Mye wat ben je prachtig in je rol!

De rol die ik speel

Ik zou het niet kunnen, me zo vol overgave in een rol storten, ik mis de lef. En toch,… en toch…

Mye speelt een rol. Zij kan zich voor even verschuilen achter haar karakter, het kostuum en de grime. Ook ik speel een rol. Niet een rol uit de Victoriaanse tijd van Charles Dickens, maar ook ik verschuil me soms achter een ander karakter. Een sterkere, stoerdere versie van mezelf. Om even niet de Barbara te hoeven zijn die soms het gevoel heeft dat ze met moeite haar hoofd boven water kan houden. De Barbara die, als ze je dicht genoeg bij laat komen, zal tonen dat ze tegen onzekerheden aanloopt. Qua financiën,… betreffende een lichaam met een beperkte capaciteit, het ongeloof van de wereld om haar heen.

Het veilige van een masker

Mijn masker, het karakter waar ik me achter verschuil… Geen kostuum, geen grime, op het oog gewoon Barbara. De Barbara die ook regelmatig hoort ‘Het gaat je allemaal zo makkelijk af!’

Degenen die dat zien, die mij op die manier ervaren, zien de Barbara in karakter, de Barbara die een rol speelt. Win mijn vertrouwen en zie dat elke stap voorwaarts niet zomaar gaat. Dat aan mijn enorme transformatie van de afgelopen maanden twintig jaar van aanrommelen vooraf ging.

Achter mijn masker voel ik me veilig, niet kwetsbaar, maar ben ik niet authentiek. De Barbara achter het masker, dat ik wie ik ben. Sterk geworden door mijn kwetsbaarheid, maar die kwetsbaarheid is deel van mij, zal dat altijd blijven. In heden, verleden en toekomst. De kwetsbaarheid die me ook leert dat ik mens mag zijn, met mijn tekortkomingen.

Nooit spijt hebben van wat is gebeurd, leer van het verleden. Omarm alles wat is geweest, wat is, en wat zal komen. Dat is mijn manier van leven. De manier waarop het nu werkt in mijn hoofd.

Mijn masker ligt naast me. Tijdens het schrijven heb ik het niet nodig, daarin kan ik kwetsbaarheid tonen. Daarin laat ik het toe. Maar wat zie jij als je in mijn ogen kijkt, de stoere, sterke versie, of de Barbara die kwetsbaar durft te zijn?

Dickens 2017 zit erop. Dank je wel Appelvrouwtje, voor de inzichten die je me gaf.

Dag. Tot volgend jaar. Ik kijk er naar uit je weer te zien.

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.