MAMC – My Storybook

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: Vandaag ga ik een berg beklimmen…

“Vandaag ga ik een berg beklimmen en de top bereiken…”

Dat was mijn mantra, dat zat in mijn hoofd. Een hoofd dat tegenstrijdig werkte, want ik zou het allemaal wel even doen, ik zou de wereld wel even bewijzen wat ik zou kunnen. Dat moest! Want ik was van zover gekomen… en dan toch dat fluister-stemmentje van mijn Oude-Ik.

Wat bracht 24 maart mij, waar liep ik tegen aan en wat zijn verbeter punten. Zou ik het ooit weer willen doen? Dertig kilometer lopen.

Morning Coach!

Maandagochtend, 26 maart, two days after. Voor altijd in mijn herinnering gegrift: De 30 van Zandvoort. Was ik overmoedig? Ja… en nee. Viel het me mee? Ja… en nee. Was het intensief? Ja… en ergens viel het ook weer mee, achteraf gezien dan. Ga ik dit nog een keer doen? Ja! Volgend jaar loop ik hem weer.

Toch Coach Awesome, ik liep het niet fluitend. Het lichaam had het zwaar en ook mentaal kreeg ik het echt even moeilijk toen ik rond de 16 km door mijn enkel ging. Veel klimmen en dalen, trillende benen van de inspanning. Het besef dat ik onhandiger werd. Dat stukje coördinatie. Voeten niet goed optillen niet uit gemak, maar omdat het te zwaar was. Boomwortels en uitstekende stukken steen. Crap! AUW!

Twijfel. Het mezelf willen bewijzen. Tegen de wereld. Tegen de Lipoedeem die in mijn benen zit. Tegen het idee dat in mijn eigen hoofd zat dat ik met mijn overgewicht geen grootse prestaties kon bereiken. Wat is wijsheid? Loop ik door? Doe ik er verstandig aan? Ik besloot in ieder geval nog één stempelpost te pakken, het stuk parcours waar ik het meest tegen op zag. Vanaf dat punt besloot ik dat ik de laatste stempel wilde halen. En zo belandde ik uiteindelijk 7,5 km voor de finish.

Hulde aan de supporters

Had ik op die 7,5 km voor de finish geen telefoontje van gastblogger Mye gehad, die mij al een paar keer had proberen te bellen, dan had ik wellicht de bus gepakt naar Zandvoort. Niet finishen, maar wel mijn langste afstand maken. Niet de demonen in mijn hoofd verslaan, niet mezelf bewijzen op 30 km, maar wel op 22,5… Verbazingwekkend vond ik het hoe makkelijk Mye mij ‘overhaalde’. Voor mij leek het alsof ik weinig weerstand bood. Eigenlijk was het meer dat ik de bevestiging kreeg dat ik door moest. Want ja, natuurlijk was dat wat ik wilde! En dus liep ik. Niet snel, maar hoe verder ik kwam hoe meer mijn bounce terug kwam in mijn stappen. Medewandelaars die informeerden, een paar kilometer met mij opliepen. Mye en Macha op het 29 kilometer punt. Jullie! Mijn supporters en ridders bij de finish. Het dorp binnen komen en door het bandje toegezongen worden met mijn naam(?!?). Onverwacht toch Nessie en Morgan tussen jullie ontdekken (van 11.11). Het besef hoe belangrijk supporters zijn. BAM! Hulde aan jullie!

Toch een kleine MAAR

Achteraf bekeken. Wat ging er goed. Wat niet. Mijn tas thuis uitpakkend kwam ik erachter dat ik maar een vierde van mijn eten op had. Ja. Wat had ik gegeten? 2 pannenkoekjes. Ik had 30 km gelopen op 25 gram havermout en 1 fles water van 0,75 liter. Ik dacht terug aan de trillende benen. Inspanning of had ik mijn lichaam te weinig gevoed? De opmerkingen dat ik bleek zag toen ik over de finish kwam. Gister, zondag, toen ik rillerig was, koud, me ziek en koortsig voelde mogelijk omdat ik ook na het lopen geen eiwitten aanvulde, de koolhydraten vermeed en voor een geitenkaassalade koos. Niet voldoende vocht nam om aan te vullen.

Was ik dan niet goed voorgelicht? Dat was het niet. In de verste verte niet. Ik volgde je advies op. De 78% chocolade. De ruwe amandelen. Je hebt het me allemaal van te voren verteld. Van de havermoutpannenkoekjes weet ik dat ik een energyboost krijg. Ik was te druk in mijn hoofd. Voelde geen honger. Wellicht omdat ik op vetverbranding zat. Het willen bereiken van de finish nam mij volledig in beslag. Ik at minder dan op een normale werkdag. Water drinken deed ik mondjesmaat om niet te hoeven plassen tussen de stempelposten door…Leerpunten, leerpunten, leerpunten. Wat maakte ik deze tocht onnodig zwaar voor mezelf.

Coach Awesome, dank voor je geloof en support. Dank dat je bij die finish stond. Dank dat je rond de 10 km stond te zwaaien vanaf 11 hoog. Dank voor de aanloop hier naar toe. Volgend jaar doe ik hem weer. Ik ga me toeleggen op 20 tot 25 km-loopjes zodat de overgang naar de 30 minder groot zal zijn in het komende jaar EN ik wil heel graag je hulp en advies betreffende het hoe te verdelen van de voeding. Dat is mijn enige MAAR. Want voor de rest geldt maar 1 ding: TROTS! Kun je mij inzicht geven OF, en WAAR ik de fout in ben gegaan?

Die dag heb ik een berg beklommen, en de top bereikt

Hey Barb!

Ik moest wel lachen om je laatste zin. Je gebruikt overal juist heel mooi het woord “leerpunten” maar je sluit af met waar je de “fout” bent ingegaan. Net als bij de uitvinder van de gloeilamp, Edison. Hij gaf aan dat hij niet 10.000 keer faalde/de fout inging, maar hij zei dat hij 10.000 leermomenten had, zodat hij juist daardoor de gloeilamp met succes kon maken.

Maar goed, je vraagt wat te doen met voeding en lange inspanningen. Je had al succeservaring tijdens je lange trainingen met mijn voedingstips, en bij zo een evenement krijg je ook water en voedsel beschikbaar, dus een aantal keuzen van je die dag deden mijn wenkbrauwen verbaasd fronsen. Voeding is echter een ontzettend interessant onderwerp waar absoluut geen consensus over bestaat tussen wetenschappers. Ik kan daardoor alleen zeggen wat mijn mening is na alle kennis die ik opdeed over voeding, nog actief leer over voeding door nieuwe wetenschap en zelf ervaar in de praktijk van sporten en bewegen.

Je wandelde ongeveer 8 uur lang. Dat is een inspanning van lange duur op matig intensief tempo. Mijn eerste vraag aan je is inderdaad waarom je gedurende de hele dag minder at dan op een normale dag?

Vochtinname

Maar veel belangrijker nog: je vochtinname. Die was uiteraard onvoldoende. Ik snap je verantwoording ervan, maar liever vaker de bosjes in dan jezelf uitdrogen want dat doet prestaties zeker afnemen, evenals gezondheid. Ik zou 2 liter water meenemen (plus nog het water dat je onderweg krijgt), aangevuld met een snufje Himalayazout of zeezout (zweten is belangrijk zout verliezen namelijk) en eventueel nog een theelepeltje honing erin.

Maar dan nu de roemruchte wereld van voeding en sport…en eigenlijk voeding in het algemeen.

Ik ben beslist geen voorstander van jezelf voor, tijdens en na de workout jezelf belachelijk volpompen met koolhydraat, koolhydraat, koolhydraat. Je weet wel: sportdrankjes, brood, krentenbollen, banaan, liga’s, crackers, bergen pasta na de training, etc. Waarom?

Met torenhoge bloedsuikerpieken in het lichaam door het eten van koolhydraten, moeten ook torenhoge insulinespiegels komen om die gevaarlijk hoge bloedsuikerspiegel omlaag te trekken. En die gecombineerde situatie kent zacht gezegd nogal wat nadelen:

Hoge bloedsuikerpieken zijn schadelijk. De verbranding van bloedsuiker gaat namelijk gepaard met giftige afvalstoffen (vrije radicalen) die celschade creëren. En hoge bloedsuikerpieken creëren extra veel glasachtige moleculen (advanced glycation endproducts, AGE’s) die vaatschade creëren en ook ontsteking (nare chemicaliën vanuit een overactief immuunsysteem) in het lichaam. NB. 95% van alle ziekten komen voort uit (laaggradige) ontsteking o.a. omdat ontstekingen door heel het lichaam kan reizen.
Hoe meer koolhydraat men eet, hoe minder vet men verbrandt, want het lichaam geeft juist voorrang aan de verbranding van die schadelijke bloedsuikerpieken i.p.v. aan lichaamsvet. Insuline slaat enerzijds vet op én belemmert gelijktijdig de vetverbranding.
Waar koolhydraat is, moet insuline zijn en insuline verhoogt de bloeddruk op 3 manieren (vaatvernauwing, activering sympathisch zenuwstelsel en vasthouden van zout in de nieren).

Insuline is een natuurlijk anabool hormoon. Hij bouwt namelijk van alles op in het lichaam. Insuline bouwt aan glycogeen (de koolhydraattanks in de lever en spieren). Insuline helpt ook wat bij de spieropbouw…maar insuline is helaas het nummer 1 vet opslaghormoon en nog erger: insuline bouwt verder aan de groei van kankercellen. Dus lang leve de sportdrankjes, energybars en bergen pasta na de training…en last but not least zetmeel, brood en junkfood (lees hier overal sarcasme)

Wat ik eet vóór, tijdens en na de workout

Daarom eet ik vóór de workout voedsel dat een stabiel effect heeft op de bloedsuikerspiegel, zoals noten, >70% chocolade of volkoren havermoutpannekoekjes met ei, extra vierge olijfolie, zeezout, kaneel met bosbes en roomboter. Of zilvervliesrijstwafels maar bedekt met eiwitbronnen en vetbronnen. Tijdens de korte maar hoog intensieve workout eet ik niets. (Maar in jouw geval zou ik iets eten waar ik in de training achter kwam dat ik prima kan handelen tijdens de workout. Ook de wetenschap zegt dat dit zelf ontdekken is.) En erna eet ik iets eiwitrijks en vetrijks met groenten.

Train jezelf zoveel als mogelijk naar het zijn van een lichaamsvetverbrander

Ideaal is het om je lichaam zoveel als mogelijk te trainen naar het zijn van een vetverbrander, door de inname van koolhydraatbronnen zo laag als mogelijk te houden en meer over te stappen op eiwit en vooral vetbronnen. Wist je namelijk dat slechts 1 kg lichaamsvet al 7700 kcal bevat aan energie? Met gemak heeft men dan minimaal 70.00 kcal aan vet in het lichaam. Maar glycogeen (de koolhydraattanks in lever en spieren) heeft ongeveer slechts 2000 kcal. Wat eenvoudig betekent dat na ongeveer 32 km hardlopen (of een soortgelijke intensiteit) de tank letterlijk leeg is. En als het baasje het lichaam alleen maar heeft geleerd om een bloedsuikerverbrander te zijn, via al die dagelijkse bergen aan koolhydraten, dan kan die onvoldoende snel energie vrijmaken uit zijn of haar vetreserves. Het krijgen van energie duurt dan letterlijk lang terwijl de inspanning intensief is en dus schreeuwt om veel directe energie. Groot prestatieprobleem dus!

Topsport en laag in koolhydraten zitten?

Maar als je het lichaam traint om een lichaamsvetverbrander te zijn (ipv bloedsuikerverbrander) door je koolhydraatinname zoveel als mogelijk te beperken, dan kan van die prachtige lichaamsvetreserves gebruik worden gemaakt! En snel ook! Wist je dat o.a. Paula-Newby Fraser (8-voudig wereldkampioen triatlon) dat doet door juist laag in de koolhydraten te zitten maar juist hoger in de vetten. (Tevens dé aanpak om diabetes type 2 om te keren)

Hoe laag in de koolhydraten?

Hoe laag je uiterlijk kunt (of wilt) zitten in je koolhydraatinname is maatwerk en verschilt per individu, maar dat is zeker niet 3 koolhydraatrijke maaltijden eten op een dag. Eerder een halve tot 1 of 2. Doorgaans ontstaat na 1 tot 2 weken een mooie basis qua vetadaptatie, en na 100 dagen een optimale voor (top)sport. Een geen geleidelijke maar snelle switch maken naar laag zitten in koolhydraatinname kan de eerste dagen of weken hoofdpijn en vermoeidheid betekenen. Je voelt je ellendig terwijl je juist beter wordt, want gifstoffen uit verbrande vetcellen komen dan vrij in het bloed. Drink dan veel water en doe rustiger aan. En weet dat het voorbij gaat! En weet dit: doe je het niet (koolhydraat aanzienlijk beperken) dan krijg je de vetopslag en bizarre schade van hoge bloedsuikerpieken en insuline.

Maar je bent ruim 40 kg kwijt nu omdat je juist ver bent in dat proces van een optimale vetverbrander zijn! (PS. En die vetadaptatie kan nagenoeg echt iedereen, aangezien slechts een paar procent van de bevolking vet niet goed kan omzetten in energie en vet uit voeding dan juist wel opslaat als lichaamsvet. Laag of matig in koolhydraat én laag of matig in vetten is voor hen dan belangrijk.)

Wees mild voor jezelf in je proces voorwaarts, en enjoy the ride!

Je coach,

Mark

Me and My Coach: Normaal worden

… Ergens kreeg ik een keer een terugkoppeling van je Coach Awesome… Letterlijk weet ik hem niet meer, maar het kwam er op neer dat bepaalde dingen die jij mij verteld hebt blijven hangen. Dat jij dagen, soms weken later opeens een berichtje van mij kan ontvangen waarin dat opeens terug komt.

Mijn wereld

Zo werkt mijn wereld. Zo werkt mijn hoofd. Ik weet nog dat ik bijna een jaar geleden tegen je zei dat ik me vaak ‘dom’ voelde. Dingen niet begreep die je zei. Altijd meer tijd dan een ander nodig leek te hebben om jouw woorden om te zetten naar mijn taal of naar plaatjes. Dan begreep ik het opeens wel. Het ligt niet aan jouw taalgebruik, maar mijn hoofd kiest gewoon zijn eigen tempo. Wellicht is het ook een beetje onzekerheid…Hoe dan ook, na weken kan zoiets opeens weer naar boven komen drijven omdat de tijd dan wel rijp is om het te kunnen begrijpen.

Bijna een jaar verder weet ik dat onwetendheid niet hetzelfde betekent als dom zijn, en dat, wanneer ik wil, ik heel veel kan leren. Ook onze conversaties zitten in het Hier en Nu op een ander niveau dan tien maanden geleden… toch komt er af en toe nog zo’n berichtje bij jou binnen. Het niet begrijpen, het ergens niet mee eens zijn, of geschrokken zijn van een bepaalde uitspraak kunnen allemaal reden zijn waarom dat gebeurt. Jij houdt mij een spiegel voor, en spiegels zijn altijd confronterend geweest voor mij.

Normaal worden

Ik trotseerde bergen de afgelopen maanden, friend Mye kreeg mij weer op een fiets, onder jouw begeleiding leerde ik, naast omgaan met mijn eetgedrag, letterlijk bergjes beklimmen, wandelingen maken in de duinen en zelfs om weer te springen. Ik durfde zelfs buiten adem te zijn in jouw bijzijn. Je weet dat ik deze vooruitgang lang heb tegengehouden. Uit schaamte. De schaamte dat ik dingen niet kon die voor een ander normaal waren. En toch… toen jij naar aanleiding van bovenstaande zei: ’Barb, je wordt normaler!’ kwam het hard aan. De euforie van het moment werd even getemperd, want hey, je had gelijk. Ik was degene die niet normaal was. Niet in de capaciteit van mijn lichaam. Terwijl dat lichaam lange lange tijd hetgeen was wat mij definieerde in mijn gedachten. Dat lichaam bepaalde toen wie ik was.

Jouw wereld

Bij jou thuis, zittend op de bank met een kop thee, kijk ik je aan terwijl ik het schilderij van de wereld boven je hoofd zie. ‘Ja, ik ben nu in jouw wereld ‘ denk ik … Een wereld waarin ik over angsten wordt heen gezet, wordt uitgedaagd en een wereld waarin ik soms dat spiegelbeeld van mijzelf recht aan dien te kijken.

Mijn normaal, was niet normaal.

Wat kostte het mij een moeite om die opmerking te incasseren. Wat was ik gewend geraakt aan dat wat voor mij normaal was geworden. Het lijkt een soort van vluchtgedrag vind je ook niet? Om oogkleppen op te zetten en zo buiten te sluiten wat normaal is en dan een eigen waarheid te creëren. Gewenning?

Uiteraard kan er gediscussieerd worden wat normaal is. Maar truelly, niet kunnen fietsen, buiten adem zijn eer je de straat uit bent ( en ja, ik woon op nummer 5) is gewoon niet normaal! Voor niemand niet.

Terugkeer naar mijn wereld

Ik keer weer terug, ik laat jou en je wereld achter, daal af naar de wereld waar ik met beide voeten op de grond sta en waar ik het normaal zijn een plekje moet geven. Ik keer terug in de wetenschap dat ik lichamelijk steeds meer zal gaan voldoen aan wat de meeste mensen kunnen, zonder angst en zonder vrees. Ik keer ook terug in de wetenschap dat mijn hoofd verre van normaal zal zijn. De dankbaarheid, mijn liefde voor elk klein gebaar, bloempje, beestje… Het hoofd dat nooit stil is en altijd in beweging, dat ben ik, het definieert mij. Dat is wie Barbara is, niet het lichaam waarin ik gevangen zat.

Normaal zijn… hoe zit dat nu precies Coach?

Hey Barb!

Ja confronterend hè, zo een uitspraak. Ik bedoelde overigens niets confronterend ermee, maar eerder gewoon een stukje realiteit teruggeven. Althans zoals ik die zie. En ik bekijk het juist positief want ik erken juist je groei voorwaarts via zo een uitspraak. Ik heb namelijk zo geleerd dat winnaars in het leven altijd hun ogen wagenwijd open houden voor de realiteit. Zowel de realiteit van successen als van de realiteit van wat niet werkt. Winnaars in het leven erkennen namelijk altijd hun krachten (hun successen) én dealen met de dingen van het leven die niet goed gaan. Dat maakt ze winnaars want ze durven te omarmen wat ze wel goed doen en pakken aan wat aangepakt dient te worden. Niks valse bescheidenheid dus bij hen maar juist uit zelfliefde open ogen hebben voor wat zij prachtig voor elkaar krijgen. (Dat geeft namelijk veel zelfvertrouwen en motivatie om voorwaarts te blijven gaan in het leven.) Maar ook ogen volledig open voor planeet realiteit, want problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed. En alleen actie doet “eb” ontstaan.

Barb, ik zie jou als een winnaar in het leven dus behandel ik je ook zo. Je successen laat ik je dus krachtig omarmen maar ik laat je ook erkennen wat verkeerd gaat. Ik behandel je dus normaal, juist altijd gedaan, vanaf moment 1.

Maar ik snap je hoor, want te horen krijgen dat je normaler wordt betekent ook doorhebben dat het vroeger niet normaal ging. Maar heeeeel belangrijk om te weten Barb: je was als mens compleet normaal! Altijd! Alleen je situatie van extreme obesitas vroeger was niet normaal. Een subtiel maar extreem belangrijk verschil. Je was dus altijd prachtig als mens én normaal. Je situatie van toen echter. Je jeugd. De mensen die je koos toe te laten in je volwassen leven en wat ze jou aandeden. Emotie-eten en extreme obesitas, etc. Die situaties waren mijns inziens ongelooflijk abnormaal, omdat ze jou beschadigden qua lichaam en geest. Dus…lang leve normaal worden qua situaties in je leven. Maar normaal als mens was je al- en altijd. Je was mens. Je deed namelijk wat je wist om je hoofd boven het water te houden. Net zoals ieder mens doet wat ie weet bij problemen en tegenslag. En dat maakt je heel normaal, want je bent mens.

Maar ik gooi er een schep bovenop. Ik durf te wedden dat je juist door omhelzing van je verleden voor wijsheid, dat je jouw toekomst abnormaal goed gaat maken. Je bent van nature namelijk zo ontzettend en écht dankbaar. En dat i.c.m. je enorme groei voorwaarts en alle successen nu al via zoveel actie van je, kun je er allemaal dubbel goed van genieten. Meer dan van een “normaal” mens vind ik, om dat woord weer even aan te halen. Dus ik zou zeggen Barb: word lekker abnormaal, word abnormaal goed;)

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: de mythe van de wilskracht

Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.

…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.

Mijn interpretatie

‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.

Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.

De klap in mijn gezicht

…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.

Grenzen verleggen

Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.

We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’

Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’

Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?

Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.

Hello Barb!

Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.

Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?

Geen plan hebben is een stootzak worden voor de klappen van vetverlies

Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.

De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.

Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.

Boosheid

Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.

Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.

Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: De reden voor gewichtsverlies

‘Je bent goed zoals je bent’…

Maar wat nu als ik beter wil worden dan dat ik was? Even heel eerlijk: was ik goed zoals ik was? Nee! Mijn lichaam en mijn conditie zullen hier beiden verzet tonen. De barricade opgaan omdat zij andere ervaringen hebben. Lichaam en conditie weten wat het verleden met mij, en met hen, heeft gedaan. En dat was verre van goed.

Mijn lichaam en mijn conditie gingen met mij rond de tafel, spraken mij ernstig toe, probeerden me te overtuigen van hun gelijk. Het kon niet langer doorgaan. Uiteraard wist ik dat zelf ook, maar ik was te druk met verstoppertje spelen, druk met de struisvogel uithangen. Met mijn kop in het zand. Ik was immers goed genoeg.

Mijn spiegelbeeld; jarenlang negeerde ik haar. Vooral als ik onder de douche weg kwam en naar de slaapkamer liep. Niet of niet volledig gekleed, haren in een handdoek gewikkeld op mijn hoofd. De spiegel op de slaapkamerdeur zou me weerhouden van het verstoppertje spelen. Die spiegel sprak realiteit.

… Die spiegel heh… die spreekt nog steeds realiteit. Ook nadat er ruim 40 kilo afging. En die spiegel geeft niet weer wat ik graag zou zien. De spiegel geeft weer dat ik geen 20 meer ben maar bijna 40. Met een collageengehalte dat dramatisch gereduceerd is in verhouding tot 20 jaar geleden. Ik onderwerp mijn bovenarmen aan een kritische blik, de rest van mijn lichaam… Het gevolg van te lang niet goed zorgen voor mijn lichaam: een overschot aan vel. Dit is mijn straf.

Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?

Dan besluit je dat je door gaat, verder gaat op je pad. Niet voor de uiterlijke kenmerken, maar puur uit liefde voor jezelf, je lichaam en je conditie.

Coach Awesome: hoe zie jij dit?

Wat is de juiste reden om de knop tot gewichtsverlies om te zetten? Is er één juiste reden?

Hello Barb!

Uhm…om eerst even met de deur in huis te vallen over 1 zinnetje dat je plaatste: “Een overschot aan vel…Dit is mijn straf”? Ik houd niet van dat woord “straf” zacht gezegd. We doen immers wat we weten, en als we beter hadden geweten hadden we beter gedaan. Ik zeg die uitspraak heel vaak omdat die namelijk geen modeverschijnsel is met een geldigheidsduur van bijvoorbeeld slechts een seizoen. Vooral jij en je kwetsbare verleden. Had jij eten niet als overleefstrategie voor al je sh#t dat je meemaakte door zoveel mensen al vanaf je vroege jeugd, waar was je dan geweest? Emotie-eten hield toen je hoofd boven water in een wereld waarin je anders kon verdrinken. Maar (!) nu weet je beter en doe je ook oneindig beter.

“Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?”

Jep, we worden ouder en de huid is dan minder soepel doorgaans, vooral na de overgang en bij zeer snel en veel gewichtsverlies, zoals bij gastric bypass operaties. Jij koos echter voor afvallen op de natuurlijke manier, via verandering van o.a. leefstijl (voeding, beweging, slaap en stressreductie). Iets meer dan een kg per week viel je af gemiddeld genomen. Doorgaans is 0,5-1 kg per week het advies, heeft de huid ook beter de tijd om “terug te rekken”. Je oude-ik deed echter wat ze wist en regelde toen extreme obesitas en dus een enorme oprekking van je huid. Ook afvallen op een rustiger manier kan dan een overschot aan vel creëren. We kunnen dus letterlijk en figuurlijk nog de littekens en gevolgen van ons verleden zien op ons uiterlijk nu. (We deden immers wat we wisten!) Maar Barbara, veel belangrijker: is jouw bovenstaande gedachtevraag absoluut waar? Wat is namelijk de definitie van een mooier lichaam?

Wat als je definitie van mooi zou zijn…

Het omhelzen van wat ik nu wél kan met mijn lichaam en het omhelzen van wat ik later mogelijk nog meer kan ermee, zowel qua uiterlijk als qua gezondheid en functioneren ervan.

Serieus. Zelfs de diepgaand verlamde wetenschapper Stephen Hawkin voelt zich vrij dankzij zijn geest en nog steeds kunnen verdiepen in het universum. Jij hebt echter je gezonde geest nu én je kan lopen! En hoe! Dat is ook je lichaam, dat ook maakt je lichaam mooi. Jij hebt wél huid, mensen met derdegraads brandwonden missen die bijvoorbeeld. Ik vind bovenstaande vraag dus teveel denken vanuit armoede en dat past bij oude-ik Barbara. Maar die dame zit nu op de “passagiersstoel” in je leven inmiddels en jij (de authentieke Barbara) zit op de stoel van de bestuurder.

IJdelheid vind ik overigens helemaal prima. IJdelheid is viering van en aandacht en verzorging geven aan het mooiste cadeau in je leven: jezelf. Niet uit arrogantie of vanwege dan pas geaccepteerd voelen door de maatschappij en de idiote schoonheidsnormen ervan. Maar gewoon vanwege het vertroetelen van jezelf. Zelfliefde dus! Misschien een andere mooie definitie van mooi: eruit halen wat erin zit bij jezelf. Een mooie affirmatie waaraan ik nu moet denken is deze: Ik ben zo blij met mijn uniekheid. Want wie wil nu een kopie zijn van iemand anders bijvoorbeeld? Ook in het doorgaans oppervlakkige Hollywood willen ze een origineel zien, geen kopie. In het verlengde hiervan hoorde ik laatste een briljante uitspraak: volg je altijd de kudde, dan loop je ook altijd in hun stront. Wat ik wil zeggen: wees gewoon jezelf, want je bent inderdaad goed zoals je bent…maar dan wel met een kleine cut the crap kanttekening.

“… Je bent goed zoals je bent…”

Jep, je bent zeker goed zoals je bent… maar oef wat een gevaarlijk en sterk vereenvoudigde dooddoener als mensen zo een zin tegen je zeggen. En wat een excuus heeft iemand dan om de handdoek in de ring te gooien bij bijvoorbeeld gewichtsverlies als het tegenzit. Het punt is namelijk dit: of iemand nu 1 kg weegt of 500kg, die persoon is nog steeds mooi en goed zoals die is, namelijk als mens. Simpelweg omdat we bijvoorbeeld bestaan zijn we een mirakel en hebben we daardoor automatisch recht op liefde. Dat hoeven we niet eerst te verdienen via bijvoorbeeld een “mooi” uiterlijk.

Maar (!) wat als men bijvoorbeeld letterlijk gevangen zit in een lichaam van vet en daardoor bijvoorbeeld niet eens meer kan spelen met zijn of haar (klein)kinderen; dan is dat zeker niet “goed zoals je bent”. Iedereen heeft uiteindelijk individuele redenen om af te vallen. Een punt in het leven is dan gekomen dat de voordelen van een ongezonde leefstijl niet meer de nadelen ervan kunnen overheersen. Een persoonlijk negatief gevoel en impact op het leven dat iemands (extreme) overgewicht heeft wil men dan kwijtraken. Maar andersom wil men dan ook het uiterlijk, gevoel en impact krijgen van een authentiek ideaal gewicht én geest erachter.

Het omslagpunt om af te vallen

Je vroeg wat het omslagpunt is om af te vallen. Mensen veranderen uit liefde of uit pijn. Uit liefde voor henzelf en/of door de overheersende pijn gaan mensen afvallen. Het is dan alsof je met blote voeten op het strand loopt op een bloedhete zomerdag over kokend heet zacht zand: er is dan nul luxe voor stilstand, je moet dan weg! Je probeert de eventuele schade van die verandering zo klein mogelijk te houden en de voordelen ervan uiteraard zo groot mogelijk te maken…maar hoe dan ook, je had geen keuze meer. De liefde en pijn overheersten namelijk.

Je coach,

Mark

Heb je vragen aan Mark Jensen? Dan kun je contact met hem opnemen via info@markjensen.nl
Foto’s met dank aan MomentGeluk.