… Ik was voor het laatst verliefd toen ik 15 was. Hij was een jaar ouder dan ik en zat in klas 4c. Ik keek alleen naar jongens als 15-jarige. Ik sprak ze niet aan, flirtte niet, en van lijfelijk contact was nog helemaal geen sprake. Ik was dat meisje in de hoek die hem gade sloeg. Het meisje dat anders was en dat opschrok als één van haar klasgenoten door de hele kantine “Prop!” riep om haar aandacht te trekken waardoor ze nog meer in haar schulp kroop.
… Ik besloot niet meer verliefd te worden, verliefd worden werd iets schaamtevols. Ik kon iemand beledigen of ongemakkelijk doen voelen door hem het centrum van mijn aandacht te maken. Ik was immers anders… Ik vergelijk het even met het openbaar vervoer. Als 165 kg wegend persoon zou ik nooit naast een ander gaan zitten in bus of trein, met 50 kg minder aan gewicht ook niet. Het kan zorgen dat een ander zich ongemakkelijk voelt. Dat staat gelijk aan schaamte in mijn wereld.
Nooit meer verliefd
Dus mijn besluit stond vast, ik werd niet meer verliefd, ik beschermde me tegen dat gevoel. Vlinders maakten bij mij geen kans, die nam ik niet waar in mijn buik. Internet daten bracht verandering in mijn leven. Ik was inmiddels begin 20. Daar trof ik mensen die ook anders waren. Niet perse anders op mijn manier, maar anders op hun eigen manier. Anders dan normaal. Mijn openingszin was standaard: “Ik ben dik, dat weet je?” als ik aangesproken werd. Ik ontmoette de mannen die ik per chat sprak, had sex met ze, trouwde met één van hen en liep na tien jaar bij deze man weg. Maar nooit werd ik verliefd.
In de periode van mijn scheiding trof ik, wederom via een online datingsite een nieuwe man. Deze man bleef vier jaar in mijn leven. Een relatie die zich beperkte tot de vierkante meters waarop ik woon en waar verliefdheid geen deel van uitmaakte. Dat paste niet in zijn wereld, waarin geen toekomst voor ons bestond. Ik haalde opgelucht adem en kon mij wederom beroepen op het feit dat ik nooit meer verliefd zou worden. Al twintig jaar hield ik mij daar aan vast. Ook op dat moment was het nog steeds iets om voor te schamen. We aten samen, keken tv, hadden sex en uiteindelijk sliep ik op het logeerbed in de kamer en hij in mijn tweepersoonsbed in de slaapkamer. Vier jaar lang eens in de één of twee weken.
Het terugkerende patroon
Net als in mijn huwelijk ging ik hier jaren mee door. Waarom? Nou…misschien was dit wel wat ‘geluk’ kon betekenen voor mij, was dit wat ik verdiende. Misschien was dit wat ik waard was en waren die verhalen over vlinders, tintelingen, en verlangen naar elkaar niet meer dan een sprookje. Bestond het eigenlijk echt? Liefde… ik had het woord nooit begrepen. Ik sprak het woord nooit uit, schreef het niet op. Ik vergat dat het uberhaupt bestond, want eigenlijk werd ik een beetje bang voor dit woord wat ik nooit had mogen ervaren. Tja… ik was anders… dat hield vast in dat het voor mij niet bereikbaar was.
Verkeerd begrepen
Tegen de hierboven beschreven achtergrond begon zich aan het begin van deze lente iets nieuws te ontwikkelen. Iets wat ik nog niet kende. Ik raakte met een man in gesprek die oprecht interesse in mij leek te hebben. In elk woord wat ik zei, in wat ik schreef, in wie ik op dat moment was en in wie ik daarvoor was geweest. Wie de vrouw was die ik wilde worden. Gewoon face to face, dus hij kon visueel ervaren dat ik anders was. Toch zette hij de interesse om in een echte ontmoeting bij hem thuis. Met voelbare spanning in mijn lichaam betrad ik zijn wereld waarin om elke hoek weer een andere openbaring op mij wachtte.
…Toen hij me bij mij thuis voor de eerste keer zoende bij het afscheid wist ik niet wat ik fout had gedaan. We hadden gezoend en hij ging weg… Had ik hem dan zo afgeschikt doordat ik anders was? Dat had hij toch al wel eerder waargenomen? Zoenen was in mijn wereld onlosmakelijk verbonden met sex. Twee keer een kus, richting slaapkamer of welke andere denkbare plek in huis, en na een kwartiertje een gehaast en ongemakkelijk afscheid. Dat was wat ik kende. In het geval van uiterste geiligheid en/of wanhoop zou ik misschien nog eens een berichtje krijgen of we het nog eens konden herhalen, maar dat was het scenario. En deze man, die zo veel beter leek dan ieder ander hield het al gezien voor de sex?? Teleurstelling, verwarring, twijfel aan mijzelf. Mijn hoop en een enkele ambitieuze vlinder die het al in zijn hoofd had gehaald om zich in mijn buik te bevinden werden met vlakke hand doodgeslagen die avond.
Levenslessen
Maar het eindigde niet op die avond. Ondanks angst en verwarring was er, altijd sluimerend, de twijfel of ik het wel juist zag. Er waren zoveel onuitgesproken signalen die anders leken te vertellen. Deze man was anders dan wat ik voor normaal was aan gaan zien. Deze man vertelde mij dat liefde iets anders is dan sex. Dat het één het ander versterkt en dat wachten, het elkaar steeds liever vinden het allemaal nog zoveel mooier maakt.
Durfde ik hier op te vertrouwen? Durfde ik te geloven dat ik dit waard zou zijn? Hij heeft geduld met mij, zet elke stap uiterst voorzichtig en weloverwogen. Hij doet wat nog geen ander deed, hij heeft mij lief.
Mijn best bewaarde geheim
In een wereld waar elke gezamenlijke stap nog nieuw is. Waarin ik mij nog dagelijks afvraag of dit wel voor mij is weggelegd, probeer ik te vertrouwen. Op hem, op ons… Ik voel me minder ervaren op het gebied van de liefde dan een gemiddelde 16-jarige. Heel bedachtzaam laat ik soms iets weten aan de buitenwereld. Niet teveel, want ik wil hem nog voor mezelf houden. Ik wil alles met hem leren, ervaren en beleven maar vanuit mijn verleden durf ik hem nog niet volledig met de buitenwereld te delen. Daarom blijft hij mijn geheim. Het best bewaarde en meest gekoesterde geheim dat ik ooit bij me droeg. Veilig in onze eigen wereld, en soms even daar buiten…
On top of my world
The top of my world bevind zich op twaalf traptreden boven mijn hoofd. Bijna in de wolken, met een uitzicht over de daken van het centrum van Haarlem. Hij en ik hebben hier samen mooie, eerlijke en openhartige momenten mogen beleven. Over zijn verleden, over het mijne. Over ons heden en onze toekomst. Zo ook vanavond weer. Hij nam iets te drinken voor me mee naar boven. “Ja”zegt hij: “Ik vond het etiket zo mooi”
Oef, kippenvel. Dit is echt. Het mag er zijn. Geniet ervan en Let it be. Ga maar vlinders, jullie zijn vrij.
… Ik ook van jou Prins, ik ook van jou.
