lichtjes – My Storybook

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

Samen maken wij een gelukkig nieuwjaar

Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar

Happy Newyear Barbara, give it your best shot!

Ik breng een toast uit op mijzelf.

Een nieuwe bladzijde in My Storybook

Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017, biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.

Keuze en gevolg

Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.

Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.

BAM!

Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend maar actie ondernemend. Daadkracht!

De slapende stad

Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.

Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.

Samen verder

Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.

Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,

kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.

Lichtjes zoeken op de grens van oud naar nieuw

De laatste ochtend van het oude jaar. Een terugblik op een voorbij en veelbewogen jaar? Nee niet echt, een paar overpeinzingen misschien. Een paar lichtjes op de grens van oud naar nieuw. Het jaar 2017 kent de dankbaarheid die ik voel in mijn hart, de dankbaarheid voor de beweging die het veroorzaakte. Ook de mensen die mij omringen kennen deze dankbaarheid. De mensen die mij de kans en ruimte geven om de beste versie van mijzelf te worden. De mensen die met mij mee denken, niet voor mij denken.

Nobody but me is gonna change my story

Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor waar ik sta in het leven. Niemand anders dan ik kan mijn verhaal veranderen. Aan de zijkant staan en toekijken hoe een ander beslissingen voor mij maakt is voorgoed tot het verleden is gaan behoren. Niet een ander, niet het leven, niet de omstandigheden. IK heb altijd een keuze, en die keuze, die bepaalt waar ik sta en hoe ik daar sta. Meer dan ooit de volledige overtuiging dat IK leidend ben.In de zorg voor mezelf, in het pad dat ik bewandel en in de bestemmingen die ik wil bereiken.

Niet meer ‘kiezen uit angst’

Door de beslissingen die ik maak zal ik mijn bestemming wijzigen. Mijn bestemming staat vast, maar door bijvoorbeeld uit angst ergens voor weg te lopen verandert het. Misschien bereik ik de bestemming met een omweg, misschien is de bestemming door mijn beslissing onbereikbaar geworden… Wie zal zeggen hoe het verlopen was ‘als’.

…Maar ook dan, dan was het mijn keuze om me te onderwerpen aan de angst. Om hem niet recht in de ogen te kijken. Keuzes en gevolgen, wat een mooi gegeven als je eenmaal de kracht van je eigen keuzes beseft.

Ik leer mezelf steeds meer aan om rechtop te blijven staan, benen in spreidstand, handen in mijn zij, als de angst mij in wil halen op mijn pad. Mij mee wil trekken in zijn afgrond. Angst gaat niet meer met mij aan de haal, komt niet meer voorbij mij. Ik bepaal, niet hij. Dit gaat niet zonder moeite. Dit gaat niet zonder spanning maar het gààt. Simpelweg door de confrontatie aan te gaan.

Mijn zoektocht

Op deze laatste dag ben ik op zoek naar de lichtjes, de lichtjes die mij langs mijn pad het nieuwe jaar in zullen leiden. Morgen zal ik langs dezelfde route op zoek gaan naar 2018, om me voor te stellen. Om hem kennis te laten maken met de Barbara die ik dan zal zijn, op 1 januari 2018. Voor nu volg ik mijn pad dat mij daarheen zal leiden. Het pad vol lichtjes die ik in dankbaarheid tot het verleden laat behoren terwijl ik de lichtjes meeneem over de grens van oud naar nieuw. Op weg naar een jaar met nog meer beweging.

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.

Nobody but me is gonna change my story

…Nobody but me is gonna change my story…

Ik hoorde het zinnetje en sindsdien is het niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Na jarenlang geleefd te hebben naar andermans verwachting ben ik nu degene die de controle neemt over hoe mijn leven verloopt. Ik houd mijn hoofd schuin, denk na terwijl mijn ogen afdwalen en staren naar een onzichtbaar punt in mijn toekomst. Klinkt het niet heel erg arrogant? Komt het niet over alsof ik de enige persoon ben in mijn eigen gecreëerde universum die ik belangrijk vind?

Keuzes en consequenties

Nee.

Nee, het is geen arrogantie, geen zelfverheerlijking, geen uitspraak die benadrukt dat ik me beter voel dan een ander. Niet voor mij althans.

Nobody but me is gonna change my story.
Ik bepaal mijn eigen leven, maak mijn eigen beslissingen…
Maar ook:
De keuze die ik maakt pakt anders uit dan ik had verwacht, blijkt negatieve gevolgen te hebben. Deze accepteer ik voor de volle 100% want het was mijn keuze om het besluit zo te nemen. Het is aan mij om door middel van actie mijn bestemming, de uitkomst van dit geheel, bij te stellen.

Mijn nieuwe levensmotto

Het wordt mijn nieuwe motto: Het durven beslissen over mijn eigen bestaan. Uit de schaduw treden. De gevolgen van mijn keuzes aanvaarden en door acties mijn eigen toekomst beïnvloeden. Zelf de richting van mijn pad bepalen. Niet de degene zijn die van een afstand observeert maar degene die lééft en volop geniet van wat het leven haar brengt.

… Een stoer en volwassen manier waarop ik dat beschrijf, bedenk ik me terwijl ik nadenkend op mijn pen bijt. Niet meer het meisje dat ik was. Niet meer het meisje dat zich verschuilt en bang is voor haar eigen schaduw. Niet meer het meisje dat gered wil worden.

Het geloof in sprookjes

Ik heb mijn leven lang in sprookjes geloofd. Ik heb een ijzersterk vertrouwen in het lang en gelukkig met dat verschil dat ik er in het Hier en Nu achter ben dat ik zelf mijn eigen lang en gelukkig zal moeten creëren.

Voor 39 jaren vertolkte ik de rol van het meisje, maar met het begin van My Storybook zal ook mijn leven als vrouw beginnen. De vrouw die haar eigen verhaal schrijft…

Het pad dat ik ga volgen, zal mijn eigen pad zijn. Niet langer zal ik slechts een onderdeel zijn op het pad van een ander. Ik geloof niet in toeval, ik vertelde het van de week nog aan iemand in volle overtuiging. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren. Het is echter aan ons hoe we er mee omgaan. Door een beslissing te nemen kunnen we de toekomst van richting doen veranderen. Die keuze hebben we, we moeten alleen durven die keuze te maken. De keuze om onze bestemming te veranderen.

Mijn pad voorwaarts

Op mijn pad loop ik niet alleen, ook dat is één van mijn nieuwe inzichten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. In tijden dat zorgen de overhand nemen voelt mijn leven geregeld als ‘alleen’. Daar ga ik gewoon heel eerlijk in zijn. Het vechten tegen die enorm krachtige vijand in de vorm van mijn financiën. Eenzaamheid slaat genadeloos toe op de momenten dat ik met deze vorm van wanhoop wordt geconfronteerd. Momenten dat ik me soms,..heel soms bedenk dat hoe gebonden mijn geest in het verleden ook is geweest mijn probleem toen ons probleem was. De wanhoop waardoor de hete tranen zich verzamelen onder mijn oogleden. Geen weg vinden omdat ik het tegenhoudt. Ik ben niet geboren om te verliezen in het leven. Ik zal mijn bestemming bereiken, waar ik zelf ook besluit dat deze zal zijn. Ik wil me staande houden op het pad dat ik tot het mijne heb geclaimed.

Terwijl ik lopend op mijn pad de tranen weg knipper, zie ik de zon die door de wolken breekt. Voel de warmte op mijn gezicht. Adem in, adem uit. De concentratie op mijn ademhaling. Terug naar mijn basis. Als uit een droom ontwakend kijk ik om me heen. Pas nu neem ik waar dat ik helemaal niet alleen op dit pad loop. Ik zie mijn ridders. Patries legt haar hand op mijn schouder. Mark geeft me een High Five. Mye knijpt me in mijn arm en schenkt me een stralende bemoedigende lach. Vanessa zegt niets, maakt het gebaar Rock on! Ze laten me allen op hun eigen manier weten dat mijn keuzes en de gevolgen niet altijd makkelijk zijn, maar dat ze me onvoorwaardelijk steunen in mijn stappen voorwaarts.

Een hart vol met lichtjes

Het zijn niet alleen mijn ridders die ik om mij heen zie lopen. Het is iedereen, écht iedereen aan wie ik ooit een lichtje gaf. Het lichtje gaf dat in mijn hart zit, dat ik doorgeef door middel van een lach, een groet, een vriendelijk gebaar of door eens iets voor een ander te doen. Ieder op mijn pad draagt het lichtje dat ik hem of haar gaf. Op hun beurt zullen zij het lichtje ook weer doorgeven om zo, gezamenlijk de wereld van alle duisternis te ontdoen.

Samen lopen we voort, de toekomst in. Een volwassen toekomst.

Ik op mijn eigen pad, zij allen als onderdeel daarvan.

Ik met een glimlach om mijn lippen en een hart vol met lichtjes, wetende dat ik degene ben die mijn eigen verhaal schrijf.

Nobody but me is gonna change my story.