…Nobody but me is gonna change my story…
Ik hoorde het zinnetje en sindsdien is het niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Na jarenlang geleefd te hebben naar andermans verwachting ben ik nu degene die de controle neemt over hoe mijn leven verloopt. Ik houd mijn hoofd schuin, denk na terwijl mijn ogen afdwalen en staren naar een onzichtbaar punt in mijn toekomst. Klinkt het niet heel erg arrogant? Komt het niet over alsof ik de enige persoon ben in mijn eigen gecreëerde universum die ik belangrijk vind?
Keuzes en consequenties
Nee.
Nee, het is geen arrogantie, geen zelfverheerlijking, geen uitspraak die benadrukt dat ik me beter voel dan een ander. Niet voor mij althans.
Nobody but me is gonna change my story.
Ik bepaal mijn eigen leven, maak mijn eigen beslissingen…
Maar ook:
De keuze die ik maakt pakt anders uit dan ik had verwacht, blijkt negatieve gevolgen te hebben. Deze accepteer ik voor de volle 100% want het was mijn keuze om het besluit zo te nemen. Het is aan mij om door middel van actie mijn bestemming, de uitkomst van dit geheel, bij te stellen.
Mijn nieuwe levensmotto
Het wordt mijn nieuwe motto: Het durven beslissen over mijn eigen bestaan. Uit de schaduw treden. De gevolgen van mijn keuzes aanvaarden en door acties mijn eigen toekomst beïnvloeden. Zelf de richting van mijn pad bepalen. Niet de degene zijn die van een afstand observeert maar degene die lééft en volop geniet van wat het leven haar brengt.
… Een stoer en volwassen manier waarop ik dat beschrijf, bedenk ik me terwijl ik nadenkend op mijn pen bijt. Niet meer het meisje dat ik was. Niet meer het meisje dat zich verschuilt en bang is voor haar eigen schaduw. Niet meer het meisje dat gered wil worden.
Het geloof in sprookjes
Ik heb mijn leven lang in sprookjes geloofd. Ik heb een ijzersterk vertrouwen in het lang en gelukkig met dat verschil dat ik er in het Hier en Nu achter ben dat ik zelf mijn eigen lang en gelukkig zal moeten creëren.
Voor 39 jaren vertolkte ik de rol van het meisje, maar met het begin van My Storybook zal ook mijn leven als vrouw beginnen. De vrouw die haar eigen verhaal schrijft…
Het pad dat ik ga volgen, zal mijn eigen pad zijn. Niet langer zal ik slechts een onderdeel zijn op het pad van een ander. Ik geloof niet in toeval, ik vertelde het van de week nog aan iemand in volle overtuiging. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren. Het is echter aan ons hoe we er mee omgaan. Door een beslissing te nemen kunnen we de toekomst van richting doen veranderen. Die keuze hebben we, we moeten alleen durven die keuze te maken. De keuze om onze bestemming te veranderen.
Mijn pad voorwaarts
Op mijn pad loop ik niet alleen, ook dat is één van mijn nieuwe inzichten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. In tijden dat zorgen de overhand nemen voelt mijn leven geregeld als ‘alleen’. Daar ga ik gewoon heel eerlijk in zijn. Het vechten tegen die enorm krachtige vijand in de vorm van mijn financiën. Eenzaamheid slaat genadeloos toe op de momenten dat ik met deze vorm van wanhoop wordt geconfronteerd. Momenten dat ik me soms,..heel soms bedenk dat hoe gebonden mijn geest in het verleden ook is geweest mijn probleem toen ons probleem was. De wanhoop waardoor de hete tranen zich verzamelen onder mijn oogleden. Geen weg vinden omdat ik het tegenhoudt. Ik ben niet geboren om te verliezen in het leven. Ik zal mijn bestemming bereiken, waar ik zelf ook besluit dat deze zal zijn. Ik wil me staande houden op het pad dat ik tot het mijne heb geclaimed.
Terwijl ik lopend op mijn pad de tranen weg knipper, zie ik de zon die door de wolken breekt. Voel de warmte op mijn gezicht. Adem in, adem uit. De concentratie op mijn ademhaling. Terug naar mijn basis. Als uit een droom ontwakend kijk ik om me heen. Pas nu neem ik waar dat ik helemaal niet alleen op dit pad loop. Ik zie mijn ridders. Patries legt haar hand op mijn schouder. Mark geeft me een High Five. Mye knijpt me in mijn arm en schenkt me een stralende bemoedigende lach. Vanessa zegt niets, maakt het gebaar Rock on! Ze laten me allen op hun eigen manier weten dat mijn keuzes en de gevolgen niet altijd makkelijk zijn, maar dat ze me onvoorwaardelijk steunen in mijn stappen voorwaarts.
Een hart vol met lichtjes
Het zijn niet alleen mijn ridders die ik om mij heen zie lopen. Het is iedereen, écht iedereen aan wie ik ooit een lichtje gaf. Het lichtje gaf dat in mijn hart zit, dat ik doorgeef door middel van een lach, een groet, een vriendelijk gebaar of door eens iets voor een ander te doen. Ieder op mijn pad draagt het lichtje dat ik hem of haar gaf. Op hun beurt zullen zij het lichtje ook weer doorgeven om zo, gezamenlijk de wereld van alle duisternis te ontdoen.
Samen lopen we voort, de toekomst in. Een volwassen toekomst.
Ik op mijn eigen pad, zij allen als onderdeel daarvan.
Ik met een glimlach om mijn lippen en een hart vol met lichtjes, wetende dat ik degene ben die mijn eigen verhaal schrijf.
Nobody but me is gonna change my story.