gewichtsverlies – My Storybook

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

De liefde voor mijn lichaam

…En toen kwam ik een herinnering tegen op Facebook van een jaar geleden. Een foto waarmee ik een jaar geleden een statement wilde maken. Dit ben Ik!

Wie was ik?

Ik ben de draaiende dame op de foto, dit was ik een jaar geleden. Nog niet in staat om de straat uit te lopen zonder een versnelde ademhaling. Pijn in mijn benen, last van mijn gewrichten. Een verknipte relatie met eten, behalve over-eter was ik ook emotie-eter. Maar de dame op de foto was zich daar een jaar geleden niet bewust van. Zij negeerde het en leefde haar leven zoals de 20 jaar daarvoor. Zij genoot op haar manier van haar leven, maar ergens knaagde het. De wetenschap dat haar life-style niet de juiste was voor haar drong zich steeds meer naar de voorgrond. Ze werd zich er steeds meer van bewust..

Waarom?

Waarom? Uit liefde voor mijn lichaam, voor mijzelf. Uit liefde voor mijn leven. Meer uit dat leven willen halen. Vrij(er) kunnen bewegen. Leven zonder beperkingen die ik mijzelf heb opgelegd. De schaamte van mij af kunnen schudden. Vrijheid ervaren. De dingen doen die ik mijzelf jarenlang heb ontzegt. Regenbogen najagen. My sky is my limit.

Geen excuses meer

Ik lees regelmatig over vrouwen met overgewicht die niets kunnen doen aan hun gewicht. Een aandoening hebben, niet kunnen bewegen… Dit ging voor mij gelukkig niet op. Mijn hoofd zorgde voor blokkades, niet mijn lichaam. De blokkades moesten aangepakt worden. Het begon met een coach die begreep dat overgewicht meer is dan de dooddoener ‘meer bewegen en minder eten’. Iemand die begreep dat er een geschiedenis zat achter het door morbide obesitas geteisterde lichaam.

Begrip. Begrip vanuit de richting van een hulpverlener. Dat was nieuw voor mij. Onbegrip vanuit die richting was wat ik tot op dat moment had ervaren.

Het volgende excuus dat van tafel geveegd diende te worden was het “niet kunnen”. In mijn hoofd stond “niet kunnen” en “niet willen”gevaarlijk dicht bij elkaar. Natuurlijk werkt mijn hoofd mij nog vaak tegen en zou ik daarom geneigd zijn om te zeggen dat ik niet kan. Maar de conclusie dat je iets niet kan, kun je eigenlijk pas trekken als je het geprobeerd hebt is het niet? En dat deed ik niet!! Niet durven, niet willen, niet kunnen … verwarrend… Maar in tegenstelling tot 20 lange jaren duld ik in het Hier en Nu geen ‘nee’ meer. Proberen zal ik, keer op keer.

Stap voor stap

Het bewegen begon met rondjes door de stad, rondjes die werden uitgebreid, steeds verder. In januari liep ik de halve marathon van Egmond. En terwijl ik met regelmaat kijk naar die allereerste wandelmedaille die op de koelkast prijkt, wéét ik dat dit een jaar geleden niet mogelijk was. En dan is er weer de liefde. De liefde voor een, nu nog onhandig lichaam. Maar wel een lichaam dat sprongen maakte in het afgelopen jaar. Een lichaam dat minder onhandig is dan dat het was. Soms frustratie en boosheid, om wat ik in de jaren heb toegelaten. Om de simpele dingen die ik nu nog niet kan. Maar bovenal trots en liefde voor een hoofd dat nu zegt dat IK belangrijk genoeg ben om voor te zorgen.

Dat is de enige reden om het aan te pakken. IK. Niet omdat de media het zegt. Niet omdat de maatschappij een ideaalbeeld schept. Niet om de goedkeuring van anderen. Ik leerde echte vrienden kennen toen ik mijn basis vond, mijn kern. Een kern waar ik altijd naar terug kan keren voor raad en altijd wijst die kern mij op de liefde. De liefde voor mijn lichaam.

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

‘Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

Me and My Coach: De reden voor gewichtsverlies

‘Je bent goed zoals je bent’…

Maar wat nu als ik beter wil worden dan dat ik was? Even heel eerlijk: was ik goed zoals ik was? Nee! Mijn lichaam en mijn conditie zullen hier beiden verzet tonen. De barricade opgaan omdat zij andere ervaringen hebben. Lichaam en conditie weten wat het verleden met mij, en met hen, heeft gedaan. En dat was verre van goed.

Mijn lichaam en mijn conditie gingen met mij rond de tafel, spraken mij ernstig toe, probeerden me te overtuigen van hun gelijk. Het kon niet langer doorgaan. Uiteraard wist ik dat zelf ook, maar ik was te druk met verstoppertje spelen, druk met de struisvogel uithangen. Met mijn kop in het zand. Ik was immers goed genoeg.

Mijn spiegelbeeld; jarenlang negeerde ik haar. Vooral als ik onder de douche weg kwam en naar de slaapkamer liep. Niet of niet volledig gekleed, haren in een handdoek gewikkeld op mijn hoofd. De spiegel op de slaapkamerdeur zou me weerhouden van het verstoppertje spelen. Die spiegel sprak realiteit.

… Die spiegel heh… die spreekt nog steeds realiteit. Ook nadat er ruim 40 kilo afging. En die spiegel geeft niet weer wat ik graag zou zien. De spiegel geeft weer dat ik geen 20 meer ben maar bijna 40. Met een collageengehalte dat dramatisch gereduceerd is in verhouding tot 20 jaar geleden. Ik onderwerp mijn bovenarmen aan een kritische blik, de rest van mijn lichaam… Het gevolg van te lang niet goed zorgen voor mijn lichaam: een overschot aan vel. Dit is mijn straf.

Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?

Dan besluit je dat je door gaat, verder gaat op je pad. Niet voor de uiterlijke kenmerken, maar puur uit liefde voor jezelf, je lichaam en je conditie.

Coach Awesome: hoe zie jij dit?

Wat is de juiste reden om de knop tot gewichtsverlies om te zetten? Is er één juiste reden?

Hello Barb!

Uhm…om eerst even met de deur in huis te vallen over 1 zinnetje dat je plaatste: “Een overschot aan vel…Dit is mijn straf”? Ik houd niet van dat woord “straf” zacht gezegd. We doen immers wat we weten, en als we beter hadden geweten hadden we beter gedaan. Ik zeg die uitspraak heel vaak omdat die namelijk geen modeverschijnsel is met een geldigheidsduur van bijvoorbeeld slechts een seizoen. Vooral jij en je kwetsbare verleden. Had jij eten niet als overleefstrategie voor al je sh#t dat je meemaakte door zoveel mensen al vanaf je vroege jeugd, waar was je dan geweest? Emotie-eten hield toen je hoofd boven water in een wereld waarin je anders kon verdrinken. Maar (!) nu weet je beter en doe je ook oneindig beter.

“Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?”

Jep, we worden ouder en de huid is dan minder soepel doorgaans, vooral na de overgang en bij zeer snel en veel gewichtsverlies, zoals bij gastric bypass operaties. Jij koos echter voor afvallen op de natuurlijke manier, via verandering van o.a. leefstijl (voeding, beweging, slaap en stressreductie). Iets meer dan een kg per week viel je af gemiddeld genomen. Doorgaans is 0,5-1 kg per week het advies, heeft de huid ook beter de tijd om “terug te rekken”. Je oude-ik deed echter wat ze wist en regelde toen extreme obesitas en dus een enorme oprekking van je huid. Ook afvallen op een rustiger manier kan dan een overschot aan vel creëren. We kunnen dus letterlijk en figuurlijk nog de littekens en gevolgen van ons verleden zien op ons uiterlijk nu. (We deden immers wat we wisten!) Maar Barbara, veel belangrijker: is jouw bovenstaande gedachtevraag absoluut waar? Wat is namelijk de definitie van een mooier lichaam?

Wat als je definitie van mooi zou zijn…

Het omhelzen van wat ik nu wél kan met mijn lichaam en het omhelzen van wat ik later mogelijk nog meer kan ermee, zowel qua uiterlijk als qua gezondheid en functioneren ervan.

Serieus. Zelfs de diepgaand verlamde wetenschapper Stephen Hawkin voelt zich vrij dankzij zijn geest en nog steeds kunnen verdiepen in het universum. Jij hebt echter je gezonde geest nu én je kan lopen! En hoe! Dat is ook je lichaam, dat ook maakt je lichaam mooi. Jij hebt wél huid, mensen met derdegraads brandwonden missen die bijvoorbeeld. Ik vind bovenstaande vraag dus teveel denken vanuit armoede en dat past bij oude-ik Barbara. Maar die dame zit nu op de “passagiersstoel” in je leven inmiddels en jij (de authentieke Barbara) zit op de stoel van de bestuurder.

IJdelheid vind ik overigens helemaal prima. IJdelheid is viering van en aandacht en verzorging geven aan het mooiste cadeau in je leven: jezelf. Niet uit arrogantie of vanwege dan pas geaccepteerd voelen door de maatschappij en de idiote schoonheidsnormen ervan. Maar gewoon vanwege het vertroetelen van jezelf. Zelfliefde dus! Misschien een andere mooie definitie van mooi: eruit halen wat erin zit bij jezelf. Een mooie affirmatie waaraan ik nu moet denken is deze: Ik ben zo blij met mijn uniekheid. Want wie wil nu een kopie zijn van iemand anders bijvoorbeeld? Ook in het doorgaans oppervlakkige Hollywood willen ze een origineel zien, geen kopie. In het verlengde hiervan hoorde ik laatste een briljante uitspraak: volg je altijd de kudde, dan loop je ook altijd in hun stront. Wat ik wil zeggen: wees gewoon jezelf, want je bent inderdaad goed zoals je bent…maar dan wel met een kleine cut the crap kanttekening.

“… Je bent goed zoals je bent…”

Jep, je bent zeker goed zoals je bent… maar oef wat een gevaarlijk en sterk vereenvoudigde dooddoener als mensen zo een zin tegen je zeggen. En wat een excuus heeft iemand dan om de handdoek in de ring te gooien bij bijvoorbeeld gewichtsverlies als het tegenzit. Het punt is namelijk dit: of iemand nu 1 kg weegt of 500kg, die persoon is nog steeds mooi en goed zoals die is, namelijk als mens. Simpelweg omdat we bijvoorbeeld bestaan zijn we een mirakel en hebben we daardoor automatisch recht op liefde. Dat hoeven we niet eerst te verdienen via bijvoorbeeld een “mooi” uiterlijk.

Maar (!) wat als men bijvoorbeeld letterlijk gevangen zit in een lichaam van vet en daardoor bijvoorbeeld niet eens meer kan spelen met zijn of haar (klein)kinderen; dan is dat zeker niet “goed zoals je bent”. Iedereen heeft uiteindelijk individuele redenen om af te vallen. Een punt in het leven is dan gekomen dat de voordelen van een ongezonde leefstijl niet meer de nadelen ervan kunnen overheersen. Een persoonlijk negatief gevoel en impact op het leven dat iemands (extreme) overgewicht heeft wil men dan kwijtraken. Maar andersom wil men dan ook het uiterlijk, gevoel en impact krijgen van een authentiek ideaal gewicht én geest erachter.

Het omslagpunt om af te vallen

Je vroeg wat het omslagpunt is om af te vallen. Mensen veranderen uit liefde of uit pijn. Uit liefde voor henzelf en/of door de overheersende pijn gaan mensen afvallen. Het is dan alsof je met blote voeten op het strand loopt op een bloedhete zomerdag over kokend heet zacht zand: er is dan nul luxe voor stilstand, je moet dan weg! Je probeert de eventuele schade van die verandering zo klein mogelijk te houden en de voordelen ervan uiteraard zo groot mogelijk te maken…maar hoe dan ook, je had geen keuze meer. De liefde en pijn overheersten namelijk.

Je coach,

Mark

Heb je vragen aan Mark Jensen? Dan kun je contact met hem opnemen via info@markjensen.nl
Foto’s met dank aan MomentGeluk.