geloven – My Storybook

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Zij gelooft in mij

Een zondagmiddag waarop ik weer eens in debat ben met mijn eigen gedachten. Op mijn pad ben ik op zoek naar iemand die in mij gelooft. Onvoorwaardelijk. Zonder haken en ogen. Gewoon BAM! ‘Barb ik geloof in jou!’ Want soms is dat het enige wat ik wil horen.

…Maar heeft het waarde, of moet het geloof uit mijzelf komen, ergens heel, heel diep van binnen?

Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, … in mij

Geloof ik in mijn eigen kunnen?… Ja

En eerlijk gezegd, steeds meer. Waar ik voorheen aan de zijlijn bleef staan en anderen aan mij voorbij zag gaan, onderneem ik nu actie. Zet ik mijn dromen om in actie. Maar…. weet ik dan van te voren al of iets succesvol zal zijn? Nee helaas, die informatie zie ik niet in mijn glazen bol. Waar ik echter van overtuigd ben is dat ik niet gemaakt ben om te verliezen in dit leven. Dàt is het geloof wat ik heb en dàt is het geloof waar ik wanhopig aan vast houd.

Zij gelooft in mij

Er is één persoon die dit vertrouwen volledig met mij deelt, en dat is de vrouw van wie ik mijn levenskracht heb gekregen. Bloed van haar bloed, weerspiegeling van haar vroegere Ik. Wij geloven niet in mislukken of fouten maken, wij geloven in levenslessen.

‘You live you learn,
you love you learn.
You cry you learn,
you lose you learn.
You bleed you learn,
you scream you learn.’
-Alanis Morissette-

Het verschil is 50 jaar, 1928 versus 1978. Zij die de dertig-en-nog-wat-jaar-oude fysiotherapeut een leuke vent noemt, tranen in haar ogen had omdat ik eindelijk een deel van mijn overgewicht kwijt was en mijn roodkapjes-jas gaaf noemt.

‘Als je ergens achter staat dan kun je het, dan komt het goed, zo niet, dan is het gedoemd te mislukken.’

Het laten leren

waarin ik ruim tien jaar vast leek te zitten en dat in 2013 eindigde. Zij wist, maar liet mij leren, zonder openlijk naar mij te oordelen. Levenslessen, leren van je fouten. Ondertussen volledig gelovend dat de jaren van mijn huwelijk mij niet kapot zouden krijgen, dat ik uiteindelijk mijn pad zou vinden. Op het moment dat het pad weer zichtbaar zou zijn, zou ik met open armen onthaald worden, door een familie waarvan ik inmiddels was vervreemd.

…Ik heb geen kinderen, ik kan niet meepraten over hoe het is om levens beslissende keuzes te moeten maken. Om 24 uur dag dag afwegingen te maken waardoor een goed en evenwichtig persoon zal ontstaan. Wat ik wel doe is observeren.

Bij deze mijn complimenten voor al die papa’s en mama’s die zelf een stap terug doen, om hun kind te laten leren. Zelf laten ervaren. De beste leerschool, ongetwijfeld, maar oh wat zullen jullie in angst zitten. Verdriet kennen om de verkeerde keuze’s die je kind maakt. Maar dat kind zal zelf moeten leren en ervaren. Mijn eeuwige vraag is of ik het had gekund. Wat jullie doen, wat mijn ouders deden, wat mijn oma deed. Laten leren. Het geloof hebben. Geloof in hen, ze zijn het waard. Want soms is dat het enige wat iemand hoeft te horen: ‘Ik geloof in jou’.