gedicht – My Storybook

Het verschil willen maken

Een tijdje geleden benoemde ik het feit dat ik niet meer ‘klein’ kan denken. The Simple Life, een gegeven dat ik steeds vaker op zie duiken in mijn omgeving lijkt voor mij niet weggelegd. Het genoegen nemen met hoe het leven is, minimalisme

Ik wil iets uitmaken in deze wereld, ik wil uitgroeien tot meer dan gemiddeld. Ik wil waarde hebben voor mezelf en het verschil maken in het leven van een ander. Ik wil herinnert worden in een tijd dat ik er niet meer zal zijn.

Nee… dat valt niet onder klein denken. Ik ambieer onsterfelijkheid. Onsterfelijkheid in de gedachten van hen die met mij in aanraking komen.

Onsterfelijkheid

Hoe mooi zijn deze dagen, de dagen dat ik een nieuw leven leid,
want jarenlang negeerde ik één ding, dat was mijn eigen sterfelijkheid.
Mijn leven heb ik terug gekregen, iemand reikte het mij aan,
tijd voor verandering, tijd om de strijd echt aan te gaan.
Tweede kansen worden uitgedeeld, misschien omdat het zo moet zijn,
omdat ik een leven waardig ben, zonder angst, onderdanigheid en pijn.

Hoe waardevoller het leven voor mij wordt, hoe harder ik zal vechten,
want het leven dat mij is gegeven, zal ik niet langer zelf beslechten.
Ik verdien het om mij te bewijzen, anders was het mij niet terug gegeven,
met elk punt aan zelfverbetering ‘koop’ ik nu de dagen van mijn eigen leven.
Niets lijkt wat het is en niets is wat het zal lijken,
maar altijd heb ik mijn dromen waarin ik onsterfelijkheid zal bereiken.

Voor nu geldt; ik zal niemand achterlaten, geen kinderen, geen man,
maar niemand kan mij weerhouden en vertellen dat ik niet onsterfelijk worden kan.
Onsterfelijk in vele gedachten, om mijn visie, mijn geluid, mijn eigen stem,
om de woorden de ik heb geschreven en schrijven zal, de woorden die ik zo goed ken.
Aan mijn bestaan zal een einde komen, maar voor de kwaliteit ervan kan ik kiezen,
vol overgave blijf ik geloven: Ik ben niet gemaakt om in dit leven te verliezen.

Hoe ik het zal bereiken, hoe ik denk dat onsterfelijkheid moet zijn,
…ik wil jouw inspiratie worden, laat mij je lichtje zijn…

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Mijn woorden

Soms zijn woorden overbodig, of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden.
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen.
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..

Mijn woorden, …vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven…
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend.
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij geschreven,
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven.

Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen.
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord…