Zij zei: “Wanneer ben je tevreden? Wanneer heb je genoeg bevestiging om in jezelf te geloven?”
Ik benoemde de 30 van Zandvoort.
“Is dat zo? Zul je dan overtuigd zijn van je eigen kunnen? Ik weet nu namelijk al hoe ons gesprek dan gaat verlopen. Want dat gesprek gaat er komen! Je zult blij zijn! Trots! Maar er komt een MAAR… MAAR dat heuveltje ging niet lekker, MAAR je eindtijd viel je tegen…”
Met een gefronst voorhoofd denk ik na over wat ze zegt. Zal ik dan tevreden zijn? Of zal ik dan nog steeds twijfelen aan mijn eigen kunnen? Ergens heeft ze wel een punt… dat geloof in mijzelf is nog zo vaak ver te zoeken…
De beste gesprekken
Sinds ik wandel, bewandel ik geregeld mijn pad met andere mensen. Daar waar ik bij een solo-wandeling de gedachten door mijn hoofd kan laten gaan en besef dat mijn hoofd leger is tegen de tijd dat ik de laatste traptreden oploop naar mijn huis, zorgen de wandelingen met iemand naast mij vaak voor confrontatie. Een confrontatie met mijzelf. Er volgen vaak meer vraagtekens. Een vol hoofd bij thuiskomst, omdat ik weer even geconfronteerd wordt met het universum buiten mijn eigen gedachtewereld. Het verschil van inzoomen en uitzoomen. Het grotere perspectief waar ik mee geconfronteerd wordt.
De fuck-de-groene-paaltjes-route
Tijdens het lopen raken we ergens het pad kwijt, de groene paaltjes van onze route zijn opeens rood geworden. Hmmmm…. een terugkerend patroon, want ook bij de 10 km die ik vorig jaar liep met dit wandelmaatje gingen we ergens de mist in. What to do? We besluiten de groene-paaltjes-route om te zetten in de fuck-de-groene-paaltjes-route, want wij volgen ons eigen pad 😛
Kijk een om je heen!
De gesprekken met mijn wandelmaatje zijn intens, eerlijk, kwetsbaar en soms sta ik met tranen in mijn ogen. Om de eerlijkheid en openheid waarmee zij spreekt. Over een besef dat bij mij binnen komt… Simpelweg het feit dat ik mijn schild bij haar iets kan laten zakken. Dit wandelmaatje lijkt te weten zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ze voelt mij aan. Verdedigen heeft dus geen zin, het schild mag iets naar beneden.
Het denken in oplossingen, het denken vanuit wat je wel kan. Alle drie mijn ’trainers’ bezitten deze gave. Mark, Mye en deze dame. Ik bedenk het me terwijl ik het voorbeeld probeer te volgen dat mij gegeven wordt, de push-ups tegen een bankje op onze route.
Ik loop stug door deze wandeling, duld geen tegenwerking van het lichaam. Neem de hellingen met te grote passen. mijn blik op de grond gericht. “Bar! Kijk eens om je heen! Voel! Zie!” Ik kijk om me heen, verwonderd door de omgeving. Ik knipper met mijn ogen. Ik adem diep in. Voel de wind door mijn haar en herpak mezelf: “Oh ja, dit was waar ik het voor doe! Het gevoel van ultieme vrijheid!”
Jij kan het!
Ik besef me hoe dankbaar ik mag zijn met de mensen om mij heen. De mensen die mij, soms met een lichtelijke vorm van geweld, uit mijn eigen denkpatroon weten te halen. Een andere kant belichten. Terwijl ik de trap naar mijn huisje oploop bedenk ik mij dat de mooiste uitspraak van vandaag de volgende was: “Hey , cool! Ik kan niet alleen met Mark hellingen lopen, ik kan het ook met jou!”riep ik uit toen we on top of the world stonden.”Nee Bar,… JIJ kan hellingen lopen, dan maakt het niet uit wie er bij je is…”<3
