blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: je mag jezelf fantastisch vinden

Al een paar weken loop ik vast in mijn proces bij Coach Mark Jensen. Hoe, wat en waarom? En hoe kom ik met behulp van hem weer op het juiste pad?

Hey Coach Awesome!

Een andere insteek dan mijn meeste berichten aan je. De laatste weken liep ik vast met de opdrachten die je mij gaf. Weerstand van mijn kant. Omdat ik geen zin had? Omdat ik niet naar je wilde luisteren? Ik werd door je wakker geschud, maar kwam in de verdediging, want ik deed het niet om te pesten.

Ik wil vooruit. Ik wil progressie maar ik stagneerde. Ik bleef tegen één opdracht in het bijzonder aanhikken. Jij noemt het De top 50 van je kracht en pracht. Van mijn kracht en pracht in dit geval. Wat maakt mij mooi? Wat maakt mij uniek? Wat maakt mij Barb?

Een essentieel onderdeel waar keer op keer terug gekeken wordt tijdens het traject dat ik bij je volg. Mij lukte het niet eens om antwoord te geven. Laat staan dat ik dat antwoord kan voelen, beleven, … geloven.

What about me?

… Wat kan ik zeggen over mezelf: Ik ben een goed mens, een mooi mens zelfs. Ik heb een mening, een visie. Die visie deel ik door te schrijven. Want dat kan ik. Woorden overbrengen. Ik kan, door wat ik uitzend een groep prachtige mensen tot mijn inner circle rekenen. Mensen die voor mij klaar staan. Onzelfzuchtig en oprecht. Mensen die in staat zijn om naar mij te luisteren, na te denken over wat ik te melden heb. Geweldig deze mensen, en IK verzamelde ze. Mijn kracht om dat voor elkaar te krijgen.

Het lichaam: sterker en tot meer in staat dan dat ik ooit verwachtte…

Maar dan wordt het moeilijker voor mij. Vraag je me namelijk wat ik mooi vind qua uiterlijke kenmerken aan mijzelf, dan stagneert mijn opsomming langzaamaan. Och, heel ijdel wil ik echt wel toegeven dat ik blij ben dat ik geen bouwvakkerfiguur heb. Dat ik blij ben met mijn taille. Het vrouwelijke lichaam. Mijn ogen… mijn uitstraling… het feit dat ik regelmatig 10 jaar jonger wordt geschat dan de 40 jaar die ik ben… maar dan wordt het stiller, de pauzes tussen de antwoorden worden langer. Ik plaats onzichtbare vraagtekens bij mijn antwoorden, en al zijn ze niet zichtbaar voor de buitenwereld, de vraagtekens zijn er wel…

Ik voel het nog niet

“Je mag jezelf fantastisch vinden.”

Je bleef me er in de afgelopen maanden op wijzen Coach, maar het voelt nog niet als Barb om dat vol overtuiging te zeggen. Je gaf mij de opdracht om die Top 50 van mijn kracht en pracht te maken. Ik stelde deze opdracht uit, en uit , en uit. “Ik vind mezelf fantastisch”. Ik herhaalde het keer op keer in mijn hoofd, zong het, fluisterde het en zei het hardop, maar de woorden worden nog niet ‘mijn’. Willen geen deel van mij worden tot op het moment dat ik dit schrijf. Koppel ik de uitspraak nog teveel aan een vorm van arrogantie? Is dat wat de weerstand oproept?

Een beetje bescheidenheid

In de Top 50 benoem ik bescheidenheid, maar het woord en ik staan nog wat onwennig tegenover elkaar. Niet omdat het woord nieuw is voor mij. Zeker niet. Het is reeds jarenlang een deel van mij. Maar voor het eerst in mijn leven sta ik nu op het punt dat ik twijfel aan de betekenis. Bescheidenheid: Positief of juist een valkuil? De valkuil waarbij ik mezelf wegcijfer voor het benefit van een ander. Een ander meer gunnen dan mezelf.

Is bescheidenheid mijn onderdeel van mijn kracht en pracht, of is het en verkapte vorm van onzekerheid?

Coach… wat is jouw mening?

Hai Barb!

Ik vond de laatste weken erg mooi qua proces. Er ontstond namelijk na een blokkade op je pad, nu een beweging voorwaarts. Ik moest dan ook eventjes cut the crap worden naar jou. Je ogen gingen toen gelukkig open voor de pijnlijke realiteit dat je al jouw eigen kracht en pracht eigenlijk niet kon omschrijven. Laat staan zwart op wit noteren en vol gaan omarmen.

Positieve bescheidenheid

Kijk, bescheidenheid is perfect als het voortkomt uit gevoelens van dankbaarheid. Dankbaar zijn voor het bescheidene, voor het gewone en het alledaagse dat je wél hebt. Laat staan de bonussen en goodies van het leven die je nog meer krijgt.

Negatieve bescheidenheid

Maar jouw vorm van bescheidenheid was naar mijn mening jarenlang iets heeeeeel anders. Het was bescheiden opstellen om zodoende niet op te vallen. Het was niet opvallen zodat “men” jou ook niet kon afwijzen of boos kon worden op jouw aanwezigheid. Op jouw mening bijvoorbeeld. Op jouw weerwoord. Op jouw visie. Op jouw wensen en behoeften. Etc. Bescheiden opstellen stond mijns inziens ook gelijk aan mensen over je heen laten lopen. Ik snap dat heel goed want dan zijn ze bijvoorbeeld niet boos op je. Maar als je afwijzing probeert te voorkomen van anderen door jezelf weg te cijferen, dan wijs je continu je eigen wensen en behoeften af.

Als je jouw kracht en pracht vol beseft, dan wil je niet meer je eigen wensen en behoeften wegcijferen…ook al wordt de ander bijvoorbeeld boos op je. Big deal dan namelijk…want je waardeert voortaan jezelf!!! Je hebt dan in de kern geen goedkeuring meer nodig van anderen. Dus so what als ze boos worden. En je gaf het al aan, je hebt een clubje dierbaren om je heen die jou echt steunen. Dus laat men maar boos worden omdat jij bestaat, je bent namelijk veilig door je kring van supporters en je zelfliefde.

Muurbloempje vs stralen in de spotlight

Jouw bescheidenheid stond samenvattend naar mijn idee synoniem aan het zijn van een muurbloempje. Ik zei in het verlengde hiervan tegen jou dat je jezelf echt fantastisch mag vinden. Dat raakte jou want dat is anders toch superarrogant en overdreven? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zegt de “nuchtere” Nederlander heel vaak. Maar waarom in hemelsnaam dat doen?! We bestaan namelijk! We zijn geboren, daarom mogen wij vol stralen en in de spotlights staan. Niet voor aandacht, waardering en goedkeuring van anderen, maar uit zelfliefde. Waarom ben je anders open en bloot geboren? Om vervolgens onzichtbaar weg te schuilen voor de rest van je leven?

Als je niemand kwaad doet en liefdevol en vreedzaam de wereld benadert…waarom zou je in hemelsnaam jezelf niet fantastisch mogen vinden? Als je jouw kracht en pracht vol omarmt, dan is dat geen arrogantie of beter willen zijn dan een ander door onzekerheid. Nee, dat is gewoon zelfliefde. Het is namelijk in de praktijk erkenning geven aan jouw bestaan!

…Ik vond het dus tijd om je positief even wakker te schudden, want het leven tikt af. Er is dus geen luxe voor die negatieve vorm van bescheidenheid. De resultaten in ons leven zijn exact gebaseerd op wat we onszelf waard vinden. Dus als je jouw kracht en pracht kunt omschrijven én omhelzen (!), dan stijgt je eigenwaarde en dus de resultaten in je leven. Van gezondheid tot geld en alles ertussenin. Je mag het allemaal hebben.

Je mag compleet gelukkig zijn Barb:)

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor Coach Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Heb je zijn nieuwe website al gezien? Ckeck it out! www.markjensen.nl !

Foto’s met dank aan Mye van MomentGeluk.

Me and My Coach: Roodkapje en de wolf

Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…

Hello Coach Awesome!

Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…

De wolf

Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.

Bestaat Prince Charming?

Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …

Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.

…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.

Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.

Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…

Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.

Hai Barbara!

Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!

Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:

Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.

Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.

Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.

Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.

Angst is 1) tekort aan zelfliefde

En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.

De rest is bonus.

Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen

Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?

Armoede denken

En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!

Geef het kind in je een knuffel

Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.

Je coach,

Mark.

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: Normaal worden

… Ergens kreeg ik een keer een terugkoppeling van je Coach Awesome… Letterlijk weet ik hem niet meer, maar het kwam er op neer dat bepaalde dingen die jij mij verteld hebt blijven hangen. Dat jij dagen, soms weken later opeens een berichtje van mij kan ontvangen waarin dat opeens terug komt.

Mijn wereld

Zo werkt mijn wereld. Zo werkt mijn hoofd. Ik weet nog dat ik bijna een jaar geleden tegen je zei dat ik me vaak ‘dom’ voelde. Dingen niet begreep die je zei. Altijd meer tijd dan een ander nodig leek te hebben om jouw woorden om te zetten naar mijn taal of naar plaatjes. Dan begreep ik het opeens wel. Het ligt niet aan jouw taalgebruik, maar mijn hoofd kiest gewoon zijn eigen tempo. Wellicht is het ook een beetje onzekerheid…Hoe dan ook, na weken kan zoiets opeens weer naar boven komen drijven omdat de tijd dan wel rijp is om het te kunnen begrijpen.

Bijna een jaar verder weet ik dat onwetendheid niet hetzelfde betekent als dom zijn, en dat, wanneer ik wil, ik heel veel kan leren. Ook onze conversaties zitten in het Hier en Nu op een ander niveau dan tien maanden geleden… toch komt er af en toe nog zo’n berichtje bij jou binnen. Het niet begrijpen, het ergens niet mee eens zijn, of geschrokken zijn van een bepaalde uitspraak kunnen allemaal reden zijn waarom dat gebeurt. Jij houdt mij een spiegel voor, en spiegels zijn altijd confronterend geweest voor mij.

Normaal worden

Ik trotseerde bergen de afgelopen maanden, friend Mye kreeg mij weer op een fiets, onder jouw begeleiding leerde ik, naast omgaan met mijn eetgedrag, letterlijk bergjes beklimmen, wandelingen maken in de duinen en zelfs om weer te springen. Ik durfde zelfs buiten adem te zijn in jouw bijzijn. Je weet dat ik deze vooruitgang lang heb tegengehouden. Uit schaamte. De schaamte dat ik dingen niet kon die voor een ander normaal waren. En toch… toen jij naar aanleiding van bovenstaande zei: ’Barb, je wordt normaler!’ kwam het hard aan. De euforie van het moment werd even getemperd, want hey, je had gelijk. Ik was degene die niet normaal was. Niet in de capaciteit van mijn lichaam. Terwijl dat lichaam lange lange tijd hetgeen was wat mij definieerde in mijn gedachten. Dat lichaam bepaalde toen wie ik was.

Jouw wereld

Bij jou thuis, zittend op de bank met een kop thee, kijk ik je aan terwijl ik het schilderij van de wereld boven je hoofd zie. ‘Ja, ik ben nu in jouw wereld ‘ denk ik … Een wereld waarin ik over angsten wordt heen gezet, wordt uitgedaagd en een wereld waarin ik soms dat spiegelbeeld van mijzelf recht aan dien te kijken.

Mijn normaal, was niet normaal.

Wat kostte het mij een moeite om die opmerking te incasseren. Wat was ik gewend geraakt aan dat wat voor mij normaal was geworden. Het lijkt een soort van vluchtgedrag vind je ook niet? Om oogkleppen op te zetten en zo buiten te sluiten wat normaal is en dan een eigen waarheid te creëren. Gewenning?

Uiteraard kan er gediscussieerd worden wat normaal is. Maar truelly, niet kunnen fietsen, buiten adem zijn eer je de straat uit bent ( en ja, ik woon op nummer 5) is gewoon niet normaal! Voor niemand niet.

Terugkeer naar mijn wereld

Ik keer weer terug, ik laat jou en je wereld achter, daal af naar de wereld waar ik met beide voeten op de grond sta en waar ik het normaal zijn een plekje moet geven. Ik keer terug in de wetenschap dat ik lichamelijk steeds meer zal gaan voldoen aan wat de meeste mensen kunnen, zonder angst en zonder vrees. Ik keer ook terug in de wetenschap dat mijn hoofd verre van normaal zal zijn. De dankbaarheid, mijn liefde voor elk klein gebaar, bloempje, beestje… Het hoofd dat nooit stil is en altijd in beweging, dat ben ik, het definieert mij. Dat is wie Barbara is, niet het lichaam waarin ik gevangen zat.

Normaal zijn… hoe zit dat nu precies Coach?

Hey Barb!

Ja confronterend hè, zo een uitspraak. Ik bedoelde overigens niets confronterend ermee, maar eerder gewoon een stukje realiteit teruggeven. Althans zoals ik die zie. En ik bekijk het juist positief want ik erken juist je groei voorwaarts via zo een uitspraak. Ik heb namelijk zo geleerd dat winnaars in het leven altijd hun ogen wagenwijd open houden voor de realiteit. Zowel de realiteit van successen als van de realiteit van wat niet werkt. Winnaars in het leven erkennen namelijk altijd hun krachten (hun successen) én dealen met de dingen van het leven die niet goed gaan. Dat maakt ze winnaars want ze durven te omarmen wat ze wel goed doen en pakken aan wat aangepakt dient te worden. Niks valse bescheidenheid dus bij hen maar juist uit zelfliefde open ogen hebben voor wat zij prachtig voor elkaar krijgen. (Dat geeft namelijk veel zelfvertrouwen en motivatie om voorwaarts te blijven gaan in het leven.) Maar ook ogen volledig open voor planeet realiteit, want problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed. En alleen actie doet “eb” ontstaan.

Barb, ik zie jou als een winnaar in het leven dus behandel ik je ook zo. Je successen laat ik je dus krachtig omarmen maar ik laat je ook erkennen wat verkeerd gaat. Ik behandel je dus normaal, juist altijd gedaan, vanaf moment 1.

Maar ik snap je hoor, want te horen krijgen dat je normaler wordt betekent ook doorhebben dat het vroeger niet normaal ging. Maar heeeeel belangrijk om te weten Barb: je was als mens compleet normaal! Altijd! Alleen je situatie van extreme obesitas vroeger was niet normaal. Een subtiel maar extreem belangrijk verschil. Je was dus altijd prachtig als mens én normaal. Je situatie van toen echter. Je jeugd. De mensen die je koos toe te laten in je volwassen leven en wat ze jou aandeden. Emotie-eten en extreme obesitas, etc. Die situaties waren mijns inziens ongelooflijk abnormaal, omdat ze jou beschadigden qua lichaam en geest. Dus…lang leve normaal worden qua situaties in je leven. Maar normaal als mens was je al- en altijd. Je was mens. Je deed namelijk wat je wist om je hoofd boven het water te houden. Net zoals ieder mens doet wat ie weet bij problemen en tegenslag. En dat maakt je heel normaal, want je bent mens.

Maar ik gooi er een schep bovenop. Ik durf te wedden dat je juist door omhelzing van je verleden voor wijsheid, dat je jouw toekomst abnormaal goed gaat maken. Je bent van nature namelijk zo ontzettend en écht dankbaar. En dat i.c.m. je enorme groei voorwaarts en alle successen nu al via zoveel actie van je, kun je er allemaal dubbel goed van genieten. Meer dan van een “normaal” mens vind ik, om dat woord weer even aan te halen. Dus ik zou zeggen Barb: word lekker abnormaal, word abnormaal goed;)

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: de mythe van de wilskracht

Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.

…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.

Mijn interpretatie

‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.

Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.

De klap in mijn gezicht

…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.

Grenzen verleggen

Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.

We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’

Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’

Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?

Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.

Hello Barb!

Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.

Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?

Geen plan hebben is een stootzak worden voor de klappen van vetverlies

Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.

De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.

Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.

Boosheid

Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.

Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.

Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.