Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the gotmls domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/rvdwerf/domains/mystorybook.nl/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114
Barbara van Vliet – Pagina 3 – My Storybook

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment  al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie,  en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

 

 

Samen maken wij een gelukkig nieuwjaar

Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar

Happy Newyear Barbara, give it your best shot!

Ik breng een toast uit op mijzelf.

Een nieuwe bladzijde in My Storybook

Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017,  biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.

nieuwjaar, nieuwjaarsdag, welkom, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

Keuze en gevolg

Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.

Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.

BAM!

Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend  maar actie ondernemend. Daadkracht!

nieuwjaar, nieuwjaarsdag, welkom, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

De slapende stad

Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.

Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.

nieuwjaar, nieuwjaarsdag, welkom, MSB, My Storybook, Barbara van VlietSamen verder

Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.

Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,

kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.

nieuwjaar, nieuwjaarsdag, welkom, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

 

 

Lichtjes zoeken op de grens van oud naar nieuw

De laatste ochtend van het oude jaar. Een terugblik op een voorbij en veelbewogen jaar? Nee niet echt, een paar overpeinzingen misschien. Een paar lichtjes op de grens van oud naar nieuw. Het jaar 2017 kent de dankbaarheid die ik voel in mijn hart, de dankbaarheid voor de beweging die het veroorzaakte. Ook de mensen die mij omringen kennen deze dankbaarheid. De mensen die mij de kans en ruimte geven om de beste versie van mijzelf te worden. De mensen die met mij mee denken, niet voor mij denken.

Barbara van Vliet, MSB, My Storybook, oud en nieuw, oudjaar, afscheid, lichtjes zoeken

Nobody but me is gonna  change my story

Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor waar ik sta in het leven. Niemand anders dan ik kan mijn verhaal veranderen. Aan de zijkant staan en toekijken hoe een ander beslissingen voor mij maakt is voorgoed tot het verleden is gaan behoren. Niet een ander, niet het leven, niet de omstandigheden. IK heb altijd een keuze, en die keuze, die bepaalt waar ik sta en hoe ik daar sta. Meer dan ooit de volledige overtuiging dat IK leidend ben.In de zorg voor mezelf, in het pad dat ik bewandel en in de bestemmingen die ik wil bereiken.

Barbara van Vliet, MSB, My Storybook, oud en nieuw, oudjaar, afscheid, lichtjes zoeken

Niet meer ‘kiezen uit angst’

Door de beslissingen die ik maak zal ik mijn bestemming wijzigen.  Mijn bestemming staat vast, maar door bijvoorbeeld uit angst ergens voor weg te lopen verandert het. Misschien bereik ik de bestemming met een omweg, misschien is de bestemming door mijn beslissing onbereikbaar geworden… Wie zal zeggen hoe het verlopen was ‘als’. 

…Maar ook dan, dan was het mijn keuze om me te onderwerpen aan de angst. Om hem niet recht in de ogen te kijken. Keuzes en gevolgen, wat een mooi gegeven als je eenmaal de kracht van je eigen keuzes beseft.

Ik leer mezelf steeds meer aan om rechtop te blijven staan, benen in spreidstand, handen in mijn zij, als de angst mij in wil halen op mijn pad. Mij mee wil trekken in zijn afgrond. Angst gaat niet meer met mij aan de haal, komt niet meer voorbij mij. Ik bepaal, niet hij. Dit gaat niet zonder moeite. Dit gaat niet zonder spanning maar het gààt. Simpelweg door de confrontatie aan te gaan.

Barbara van Vliet, MSB, My Storybook, oud en nieuw, oudjaar, afscheid, lichtjes zoeken

Mijn zoektocht

Op deze laatste dag ben ik op zoek naar de lichtjes, de lichtjes die mij  langs mijn pad het nieuwe jaar in zullen leiden. Morgen zal ik langs dezelfde route op zoek gaan naar 2018, om me voor te stellen. Om hem kennis te laten maken met de Barbara die ik dan zal zijn, op 1 januari 2018. Voor nu volg ik mijn pad dat mij daarheen zal leiden. Het pad vol lichtjes die ik in dankbaarheid tot het verleden laat behoren terwijl ik de lichtjes meeneem over de grens van oud naar nieuw. Op weg naar een jaar met nog meer beweging.

Wat wil ik nog van 2017

Bijna zitten we in de laatste week van het jaar, ik weet het, dit is geen origineel begin van een artikel. Goed,… soms kan zelfs mijn creatieve brein dingen niet leuker maken dan dat het is. Je betrapt me nu op zo’n moment. Maar waar ik naar toe wil, is het feit dat ik nog dingen wil doen voor die klok volgende week zondag het nieuwe jaar in luidt en 2017 voorgoed tot het verleden behoort.

De afsluiting van 2017

Ik moet eerlijk zeggen, er kwamen in de afgelopen week nog een paar fijne dingen op mijn pad. Een aantal onzekerheden werden weggenomen, en dat vond ik heel fijn, zo bijna op de grens naar het nieuwe jaar. Ik zal de afsluiting van 2017 alleen beleven. Niet dat ik geen vrienden heb, niet dat ik nergens welkom ben en zéker niet omdat ik zielig en alleen ben, maar soms vind ik oudejaarsavond  de avond bij uitstek om te reflecteren. Wat is er gebeurd in een jaar tijd. Waar stond ik op 1 januari 2017, en waar sta ik op 31 december van datzelfde jaar.

Alleen met mijn gedachten zal ik nooit eenzaam zijn.

Mijn onvoltooide zaken

My Storybook is mijn leven, ik houd  er enorm van om de regie in eigen hand te hebben. Inhoudelijk zelf te kunnen bepalen wat jou als lezer uiteindelijk bereikt. Maar niet alles is even makkelijk voor mij. Ik mis de structuur.Wat een chaos kan een creatief brein zijn! Zou ik niet heel erg blij zijn dat ik via het schrijven mijn creativiteit tot uiting kan brengen, dan zou ik het bijna vervloeken.

Honderd ideeën in mijn hoofd, al plannen voor eind maart, maar ondertussen een blog voor de volgende dag de avond ervoor nog snel moeten afronden. Natuurlijk bestaat het idee voor dat artikel al wel twee maanden, maar iets afronden… dat blijkt niet mijn sterkste kant te zijn.

Wat nou als ik gestructureerd, geordend en georganiseerd als ambitie voor 2018 wil stellen. Is daar uberhaupt een mogelijkheid toe?

Passie waardoor zelfzorg maar ook mijn planning in het gedrang komen…Voor die klok twaalf uur slaat volgende week zondag wil ik structuur hebben.

All I need for Christmas

Een kalender en een agenda, gewoon de ouderwetse papier versie.Dat gaan mijn nieuwe beste vrienden worden voor 2018. Nu snel weer verder, want ik heb de komende week nog dingen af te ronden.

 

Hoe Charles Dickens mij aan het denken zet

I will honour Christmas in my heart, and try to keep it all the year. I will live in the Past, the Present, and the Future. The Spirits of all Three shall strive within me. I will not shut out the lessons that they teach!

-Charles Dickens, A Christmas Carol-

Zaterdagmiddag, 16 december, rond 15.30.

Ik sta aan het begin van de Walstraat in Deventer, boven mijn hoofd word ik welkom geheten. Welkom voel ik mij steeds opnieuw in deze stad aan de IJsel. In de tijd dat ik er nu kom is het iedere keer een beetje als thuiskomen. Het voelt er veilig en vertrouwd. De stad zelf, of door de mensen die er wonen, hoe dan ook, ik ben van Deventer gaan houden.

Deze bewuste middag tref in echter niet het Deventer wat ik tot nu toe heb  mogen ervaren, want bij de ingang van het historische Bergkwartier stap ik nu een hele andere wereld in. Terug in de tijd. Ik tref de stad tijdens het Charles Dickens Festijn. Ik loop zo het Engeland van de 19e eeuw binnen.

Dickens, Charles Dickens, Dickens Festijn Deventer, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

De nalatenschap van Charles Dickens

Charles Dickens; David Copperfield, A tale of two cities, The Pickwick Papers, Oliver Twist en uiteraard A Christmas Carol. De nalatenschap van Charles Dickens is groots. De website geeft aan dat er 950 personages tot leven worden gewekt tijdens het festijn. Eén van die personages wordt gespeeld door onze eigen Ridder Mye. Als Appelvrouwtje hoor je haar van straten afstand al aankomen. ‘Merry Christmassess!’, een glimmend opgepoetste appel en een wortel die als misteletoe dient. Heerlijk om de passie te zien waarmee deze Ridder speelt.

Ik vroeg Mye om het Appelvrouwtje te beschrijven:’Het Appelvrouwtje in ontstaan vanuit een karakterontwikkeling van een armer, echt volks Dickens-personage. Dickens is een expert in het beschrijven van de verschillende bevolkingslagen. In zijn boeken geeft hij een heel sferisch beeld van de personen. Dit Appelvrouwtje zou in ieder boek over straat kunnen lopen. Vrolijk, blij, naief, enthousiast en met een hele sterke boodschap. Rond kersttijd is dit ‘Merry Christmassess!’ maar op andere momenten zal zij zeker andere wensen verkondigen!’

Mye wat ben je prachtig in je rol!

Dickens, Charles Dickens, Dickens Festijn Deventer, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

De rol die ik speel

Ik zou het niet kunnen, me zo vol overgave in een rol storten, ik mis de lef. En toch,… en toch…

Mye speelt een rol. Zij kan zich voor even verschuilen achter haar karakter, het kostuum en de grime. Ook ik speel een rol. Niet een rol uit de Victoriaanse tijd van Charles Dickens, maar ook ik verschuil me soms achter een ander karakter. Een sterkere, stoerdere versie van mezelf. Om even niet de Barbara te hoeven zijn die soms het gevoel heeft dat ze met moeite haar hoofd boven water kan houden. De Barbara die, als ze je dicht genoeg bij laat komen, zal tonen dat ze tegen onzekerheden aanloopt. Qua financiën,… betreffende een lichaam met een beperkte capaciteit, het ongeloof van de wereld om haar heen.

Dickens, Charles Dickens, Dickens Festijn Deventer, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

Het veilige van een masker

Mijn masker, het karakter waar ik me achter verschuil… Geen kostuum, geen grime, op het oog gewoon Barbara. De Barbara die ook regelmatig hoort ‘Het gaat je allemaal zo makkelijk af!’

Degenen die dat zien, die mij op die manier ervaren, zien de Barbara in karakter, de Barbara die een rol speelt. Win mijn vertrouwen en zie dat elke stap voorwaarts niet zomaar gaat. Dat aan mijn enorme transformatie van de afgelopen maanden twintig jaar van aanrommelen vooraf ging.

Achter mijn masker voel ik me veilig, niet kwetsbaar, maar ben ik niet authentiek. De Barbara achter het masker, dat ik wie ik ben. Sterk geworden door mijn kwetsbaarheid, maar die kwetsbaarheid is deel van mij, zal dat altijd blijven. In heden, verleden en toekomst. De kwetsbaarheid die me ook leert dat ik mens mag zijn, met mijn tekortkomingen.

Nooit spijt hebben van wat is gebeurd, leer van het verleden. Omarm alles wat is geweest, wat is,  en wat zal komen. Dat is mijn manier van leven. De manier waarop het nu werkt in mijn hoofd.

Mijn masker ligt naast me. Tijdens het schrijven heb ik het niet nodig, daarin kan ik kwetsbaarheid tonen. Daarin laat ik het toe. Maar wat zie jij als je in mijn ogen kijkt, de stoere, sterke versie, of de Barbara die kwetsbaar durft te zijn?

Dickens 2017 zit erop. Dank je wel Appelvrouwtje, voor de inzichten die je me gaf.

Dag. Tot volgend jaar. Ik kijk er naar uit je weer te zien.

Dickens, Charles Dickens, Dickens Festijn Deventer, MSB, My Storybook, Barbara van Vliet

Me and My Coach: De reden voor gewichtsverlies

Je bent goed zoals je bent’

Maar wat nu als ik beter wil worden dan dat ik was? Even heel eerlijk: was ik goed zoals ik was? Nee! Mijn lichaam en mijn conditie zullen hier beiden verzet tonen. De barricade opgaan omdat zij andere ervaringen hebben. Lichaam en conditie weten wat het verleden met mij, en met hen, heeft gedaan. En dat was verre van goed.

Mijn lichaam en mijn conditie gingen met mij rond de tafel, spraken mij ernstig toe, probeerden me te overtuigen van hun gelijk. Het kon niet langer doorgaan. Uiteraard wist ik dat zelf ook, maar ik was te druk met verstoppertje spelen, druk met de struisvogel uithangen. Met mijn kop in het zand. Ik was immers goed genoeg.

Mijn spiegelbeeld; jarenlang negeerde ik haar. Vooral als ik onder de douche weg kwam en naar de slaapkamer liep. Niet of niet volledig gekleed, haren in een handdoek gewikkeld op mijn hoofd. De spiegel op de slaapkamerdeur zou me weerhouden van het verstoppertje spelen. Die spiegel sprak realiteit.

… Die spiegel heh… die spreekt nog steeds realiteit. Ook nadat er ruim 40 kilo afging. En die spiegel geeft niet weer wat ik graag zou zien. De spiegel geeft weer dat ik geen 20 meer ben maar bijna 40. Met een collageengehalte dat dramatisch gereduceerd is in verhouding tot 20 jaar geleden. Ik onderwerp mijn bovenarmen aan een kritische blik, de rest van mijn lichaam… Het gevolg van te lang niet goed zorgen voor mijn lichaam: een overschot aan vel. Dit is mijn straf.

Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?

Dan besluit je dat je door gaat, verder gaat op je pad. Niet voor de uiterlijke kenmerken, maar puur uit liefde voor jezelf, je lichaam en je conditie.

Coach Awesome: hoe zie jij dit?

Wat is de juiste reden om de knop tot gewichtsverlies om te zetten? Is er één juiste reden?

B.

Me and My Coach, MAMC, MSB, My Storybook, Mark Jensen, Barbara van Vliet, goed zoals je bent, zelfliefde

Hello Barb! 

Uhm…om eerst even met de deur in huis te vallen over 1 zinnetje dat je plaatste: “Een overschot aan vel…Dit is mijn straf”? Ik houd niet van dat woord “straf” zacht gezegd. We doen immers wat we weten, en als we beter hadden geweten hadden we beter gedaan. Ik zeg die uitspraak heel vaak omdat die namelijk geen modeverschijnsel is met een geldigheidsduur van bijvoorbeeld slechts een seizoen. Vooral jij en je kwetsbare verleden. Had jij eten niet als overleefstrategie voor al je sh#t dat je meemaakte door zoveel mensen al vanaf je vroege jeugd, waar was je dan geweest? Emotie-eten hield toen je hoofd boven water in een wereld waarin je anders kon verdrinken. Maar (!) nu weet je beter en doe je ook oneindig beter.

“Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?”

Jep, we worden ouder en de huid is dan minder soepel doorgaans, vooral na de overgang en bij zeer snel en veel gewichtsverlies, zoals bij gastric bypass operaties. Jij koos echter voor afvallen op de natuurlijke manier, via verandering van o.a. leefstijl (voeding, beweging, slaap en stressreductie). Iets meer dan een kg per week viel je af gemiddeld genomen. Doorgaans is 0,5-1 kg per week het advies, heeft de huid ook beter de tijd om “terug te rekken”. Je oude-ik deed echter wat ze wist en regelde toen extreme obesitas en dus een enorme oprekking van je huid. Ook afvallen op een rustiger manier kan dan een overschot aan vel creëren. We kunnen dus letterlijk en figuurlijk nog de littekens en gevolgen van ons verleden zien op ons uiterlijk nu. (We deden immers wat we wisten!) Maar Barbara, veel belangrijker: is jouw bovenstaande gedachtevraag absoluut waar? Wat is namelijk de definitie van een mooier lichaam?

Wat als je definitie van mooi zou zijn…

Het omhelzen van wat ik nu wél kan met mijn lichaam en het omhelzen van wat ik later mogelijk nog meer kan ermee, zowel qua uiterlijk als qua gezondheid en functioneren ervan.

Serieus. Zelfs de diepgaand verlamde wetenschapper Stephen Hawkin voelt zich vrij dankzij zijn geest en nog steeds kunnen verdiepen in het universum. Jij hebt echter je gezonde geest nu én je kan lopen! En hoe! Dat is ook je lichaam, dat ook maakt je lichaam mooi. Jij hebt wél huid, mensen met derdegraads brandwonden missen die bijvoorbeeld. Ik vind bovenstaande vraag dus teveel denken vanuit armoede en dat past bij oude-ik Barbara. Maar die dame zit nu op de “passagiersstoel” in je leven inmiddels en jij (de authentieke Barbara) zit op de stoel van de bestuurder.

IJdelheid vind ik overigens helemaal prima. IJdelheid is viering van en aandacht en verzorging geven aan het mooiste cadeau in je leven: jezelf. Niet uit arrogantie of vanwege dan pas geaccepteerd voelen door de maatschappij en de idiote schoonheidsnormen ervan. Maar gewoon vanwege het vertroetelen van jezelf. Zelfliefde dus! Misschien een andere mooie definitie van mooi: eruit halen wat erin zit bij jezelf. Een mooie affirmatie waaraan ik nu moet denken is deze: Ik ben zo blij met mijn uniekheid. Want wie wil nu een kopie zijn van iemand anders bijvoorbeeld? Ook in het doorgaans oppervlakkige Hollywood willen ze een origineel zien, geen kopie. In het verlengde hiervan hoorde ik laatste een briljante uitspraak: volg je altijd de kudde, dan loop je ook altijd in hun stront. Wat ik wil zeggen: wees gewoon jezelf, want je bent inderdaad goed zoals je bent…maar dan wel met een kleine cut the crap kanttekening.

“… Je bent goed zoals je bent…”

Jep, je bent zeker goed zoals je bent… maar oef wat een gevaarlijk en sterk vereenvoudigde dooddoener als mensen zo een zin tegen je zeggen. En wat een excuus heeft iemand dan om de handdoek in de ring te gooien bij bijvoorbeeld gewichtsverlies als het tegenzit. Het punt is namelijk dit: of iemand nu 1 kg weegt of 500kg, die persoon is nog steeds mooi en goed zoals die is, namelijk als mens. Simpelweg omdat we bijvoorbeeld bestaan zijn we een mirakel en hebben we daardoor automatisch recht op liefde. Dat hoeven we niet eerst te verdienen via bijvoorbeeld een “mooi” uiterlijk.

Maar (!) wat als men bijvoorbeeld letterlijk gevangen zit in een lichaam van vet en daardoor bijvoorbeeld niet eens meer kan spelen met zijn of haar (klein)kinderen; dan is dat zeker niet “goed zoals je bent”. Iedereen heeft uiteindelijk individuele redenen om af te vallen. Een punt in het leven is dan gekomen dat de voordelen van een ongezonde leefstijl niet meer de nadelen ervan kunnen overheersen. Een persoonlijk negatief gevoel en impact op het leven dat iemands (extreme) overgewicht heeft wil men dan kwijtraken. Maar andersom wil men dan ook het uiterlijk, gevoel en impact krijgen van een authentiek ideaal gewicht én geest erachter.

Het omslagpunt om af te vallen

Je vroeg wat het omslagpunt is om af te vallen. Mensen veranderen uit liefde of uit pijn. Uit liefde voor henzelf en/of door de overheersende pijn gaan mensen afvallen. Het is dan alsof je met blote voeten op het strand loopt op een bloedhete zomerdag over kokend heet zacht zand: er is dan nul luxe voor stilstand, je moet dan weg! Je probeert de eventuele schade van die verandering zo klein mogelijk te houden en de voordelen ervan uiteraard zo groot mogelijk te maken…maar hoe dan ook, je had geen keuze meer. De liefde en pijn overheersten namelijk.

Je coach, 

Mark

Heb je vragen aan Mark Jensen? Dan kun je contact met hem opnemen via info@markjensen.nl
Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Mijn woorden

Mijn woorden

Soms zijn woorden overbodig, of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden.
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen.
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..

Mijn woorden, …vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven…
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend.
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij geschreven,
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven.

Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen.
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord…

Barbara van Vliet, Mijn Woorden, gedicht, dichten, MSB, My Storybook

Embrace Yourself: Partners in crime

…Soms zijn er mensen die je tegenkomt op je pad waar je instant mee klikt. BAM! Aantrekkingskracht. Verwantschap. Herkenning. Gedeelde meningen. 

Vandaag is de dag van Mye.

Wat een bewondering heb ik voor deze jonglerende vrouw, moeder, ZZP-er, part-time BSO-juffie en sportvrouw. Hoe kan het toch dat het haar zonder enige moeite lukt om mij uit mijn comfortzone te halen? Hoe houdt zij zich staande in de chaos van elke dag?  Mye lijkt alles te kunnen in mijn ogen. Zij DOET. Truelly Super Woman en een enorme inspiratie. Maar ook zij heeft momenten waarop zij wordt teruggefloten door haar lichaam, door haar hoofd. Hoe houd je dan alles op de rail, hoe houd je alle ballen in de lucht. 

Embrace Yourself: Mye haar verhaal.

… Ik kreeg de vraag van Barbara om de allereerste ‘Embrace yourself‘ blog te schrijven voor My Storybook

Stiekem vind ik dit best spannend want ik ben als fotograaf een beeld persoon en Barbara is normaal van de teksten. Zet mij achter mijn camera en het komt goed en ook mondeling kan ik zeer gemakkelijk mijn verhaal doen maar dit vertalen naar tekst is toch andere koek. Toch ga ik de uitdaging aan.

Embrace yourself, het ontstaan

Embrace yourself is ontstaan na vele mooie gesprekken met Barbara over wondervol zijn, obesitas, zelfbeeld, zelfliefde, doelen willen behalen en al dat soort dingen. Ontstaan omdat wij erachter kwamen in deze gesprekken dat in het omarmen van jezelf de basis van het geluk zit. Embrace Yourself richt de blik naar binnen, naar je eigen ik, naar je eigenwaarde en zelfliefde. Daar waar je zelfliefde vindt, gaat een wereld voor je open.

Barbara van Vliet, Mye Denekamp, MomentGeluk, My Storybook, MSB
Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren.

 

Soms heel eng en confronterend

Soms is het heel eng en confronterend om die blik naar binnen te richten want wat ga je daar tegen komen. Naar buiten richten is het zoveel gemakkelijker, dat de wereld te hard is, teveel oordeelt en jou jezelf niet laat zijn of teveel van je vraagt… Zelf vind ik het eng om kwetsbaar te zijn, echt eng… Ik kom namelijk mijn eigen ‘zwaktes’ tegen als ik die blik naar binnen richt en dan weet ik weer dat mijn lijf schreeuwt om die zelfliefde.

Zelfliefde, maar hoe dan?

Jezelf omarmen, voor jezelf zorgen, keuzes maken voor jezelf kortom zelfliefde. Zelf ken ik periodes dat ik door raas, weinig stilsta en al helemaal niet bij mezelf, zorg en blijf zorgen en misschien soms wel letterlijk weg ren. Dan vergeet ik waar mijn lijf om vraagt en wat mijn hoofd nodig heeft. Mijn lijf fluistert dan wel maar moet echt gaan schreeuwen voordat ik luister. Zelfliefde is geen overbodige luxe, het is een must om je balans te vinden en te behouden.

MSB, Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren
Wees lief voor jezelf.

Waar begin je?

Begin klein… Rustmomenten, voeding, beweging, ontspanning en zelfbeeld. Stel jezelf de vraag wat je nodig hebt om jezelf te omarmen. Voor mij is een avond onderduiken in een fijn bad met bruisbal en netflixserie op de tablet ernaast het ultieme ontspannen en opladen. Merk ik disbalans dan is dit
een ding wat ik snel in actie stel om voor mezelf te zorgen. Mezelf omarmen betekent ook dat ik bewuste keuzes in voeding maak en hierdoor echt voor mezelf zorg. Door te bewegen en sporten maak ik tijd vrij voor mezelf en kom ik vanuit mijn hoofd echt in mijn lijf. Zelfbeeld is ook een ding wat echt te maken heeft met zelfliefde, wees niet te hard voor jezelf, leg de lat niet te hoog maar verplaats hem wel en luister naar het fluisteren van je lijf zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen.

Nobody but me is gonna change my story

…Nobody but me is gonna change my story…

Ik hoorde het zinnetje en sindsdien is het niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Na jarenlang geleefd te hebben naar andermans verwachting ben ik nu degene die de controle neemt over hoe mijn leven verloopt. Ik houd mijn hoofd schuin, denk na terwijl mijn ogen afdwalen en staren naar een onzichtbaar punt in mijn toekomst. Klinkt het niet heel erg arrogant? Komt het niet over alsof ik de enige persoon ben in mijn eigen gecreëerde universum die ik belangrijk vind?

Keuzes en consequenties

Nee.

Nee, het is geen arrogantie, geen zelfverheerlijking, geen uitspraak die benadrukt dat ik me beter voel dan een ander. Niet voor mij althans.

Nobody but me is gonna change my story.
Ik bepaal mijn eigen leven, maak mijn eigen beslissingen…
Maar ook:
De keuze die ik maakt pakt anders uit dan ik had verwacht, blijkt negatieve gevolgen te hebben. Deze accepteer ik voor de volle 100% want het was mijn keuze om het besluit zo te nemen. Het is aan mij om door middel van actie mijn bestemming, de uitkomst van dit geheel, bij te stellen.

Mijn nieuwe levensmotto

Het wordt mijn nieuwe motto: Het durven beslissen over mijn eigen bestaan. Uit de schaduw treden. De gevolgen van mijn keuzes aanvaarden en door acties mijn eigen toekomst beïnvloeden. Zelf de richting van mijn pad bepalen. Niet de degene zijn die van een afstand observeert maar degene die lééft en volop geniet van wat het leven haar brengt.

… Een stoer en volwassen manier waarop ik dat beschrijf, bedenk ik me terwijl ik nadenkend op mijn pen bijt. Niet meer het meisje dat ik was. Niet meer het meisje dat zich verschuilt en bang is voor haar eigen schaduw. Niet meer het meisje dat gered wil worden.

Barbara van Vliet, My Storybook, MSB, introductie, lichtjes, mijn pad

Het geloof in sprookjes

Ik heb mijn leven lang in sprookjes geloofd. Ik heb een ijzersterk vertrouwen in het lang en gelukkig met dat verschil dat ik er in het Hier en Nu achter ben dat ik zelf mijn eigen lang en gelukkig zal moeten creëren.

Voor 39 jaren vertolkte ik de rol van het meisje, maar met het begin van My Storybook zal ook mijn leven als vrouw beginnen. De vrouw die haar eigen verhaal schrijft…

Het pad dat ik ga volgen, zal mijn eigen pad zijn. Niet langer zal ik slechts een onderdeel zijn op het pad van een ander. Ik geloof niet in toeval, ik vertelde het van de week nog aan iemand in volle overtuiging. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren. Het is echter aan ons hoe we er mee omgaan. Door een beslissing te nemen kunnen we de toekomst van richting doen veranderen. Die keuze hebben we, we moeten alleen durven die keuze te maken. De keuze om onze bestemming te veranderen.

Mijn pad voorwaarts

Op mijn pad loop ik niet alleen, ook dat is één van mijn nieuwe inzichten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. In tijden dat zorgen de overhand nemen voelt mijn leven geregeld als ‘alleen’. Daar ga ik gewoon heel eerlijk in zijn. Het vechten tegen die enorm krachtige vijand in de vorm van mijn financiën. Eenzaamheid slaat genadeloos toe op de momenten dat ik met deze vorm van wanhoop wordt geconfronteerd. Momenten dat ik me soms,..heel soms bedenk dat hoe gebonden mijn geest in het verleden ook is geweest mijn probleem toen ons probleem was. De wanhoop waardoor de hete tranen zich verzamelen onder mijn oogleden. Geen weg vinden omdat ik het tegenhoudt. Ik ben niet geboren om te verliezen in het leven. Ik  zal mijn bestemming bereiken, waar ik zelf ook besluit dat deze zal zijn. Ik wil me staande houden op het pad dat ik tot het mijne heb geclaimed.

Terwijl ik lopend op mijn pad de tranen weg knipper, zie ik de zon die door de wolken breekt. Voel de warmte op mijn gezicht. Adem  in, adem uit. De concentratie op mijn ademhaling. Terug naar mijn basis. Als uit een droom ontwakend kijk ik om me heen. Pas nu neem ik waar dat ik helemaal niet alleen op dit pad loop. Ik zie mijn ridders. Patries legt haar hand op mijn schouder. Mark geeft me een High Five. Mye knijpt me in mijn arm en schenkt me een stralende bemoedigende  lach. Vanessa zegt niets, maakt het gebaar Rock on! Ze laten me allen op hun eigen manier weten dat mijn keuzes en de gevolgen niet altijd makkelijk zijn, maar dat ze me onvoorwaardelijk steunen in mijn stappen voorwaarts.

Barbara van Vliet, My Storybook, MSB, introductie , schrijven, schrijfster

Een hart vol met lichtjes

Het zijn niet alleen mijn ridders die ik om mij heen zie lopen. Het is iedereen, écht iedereen aan wie ik ooit een lichtje gaf. Het lichtje gaf dat in mijn hart zit, dat ik doorgeef door middel van een lach, een groet, een vriendelijk gebaar of door eens iets voor een ander te doen. Ieder op mijn pad draagt het lichtje dat ik hem of haar gaf. Op hun beurt zullen zij het lichtje ook weer doorgeven om zo, gezamenlijk de wereld van alle duisternis te ontdoen.

Samen lopen we voort, de toekomst in. Een volwassen toekomst.

Ik op mijn eigen pad, zij allen als onderdeel daarvan.

Ik met een glimlach om mijn lippen en een hart vol met lichtjes, wetende dat ik degene ben die mijn eigen verhaal schrijf.

Nobody but me is gonna change my story.