achter het masker – My Storybook

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

… In een vorig leven waar ik een meisje van 10 was had ik een Opa die medeoprichter was was de Geologische Vereniging in Groningen. Als 10-jarig meisje was dat de inspiratie voor een spreekbeurt die ik hield over stenen en fossielen. Ik kreeg een aantal stenen mee om aan mijn klasgenootjes te laten zien. Daaronder ook twee kiezelstenen die langs het spoor werden gevonden vlak bij het huis van Opa en Oma dat ik mij nog zo goed herinner. Tot aan de geur die in het huis hing en de oranje gordijntjes bij de voordeur.

De betere versie van mezelf

Niet de amathist, niet de pyriet, niet de bergkristal en niet de woestijnroos waren mijn favoriet. Het waren die kiezels die het meest mijn aandacht trokken. Ze waren door de polijstmachine gegaan en hadden daardoor een metamorfose ondergaan. Van ruw, puur en wellicht, enigszins saai, waren ze nu glanzend, glad, vol kleurschakeringen… maar ook: minder ‘echt’. Het 10 jarige meisje draaide en draaide de kiezels in haar handen terwijl ze er ademloos naar keek. Gepolijst: beter zijn dan haar eigen Ik, dat was wat zij ook wilde zijn.

Het masker ging op

In de jaren die volgden leerde het meisje wat het was om gepolijst te zijn. Het hield haar staande. Als kind, als puber, en als volwassen vrouw. Fake a smile, zet een masker op en laat iedereen de gepolijste versie van jezelf zien. Altijd zeggen dat het goed gaat maar de blik van een ander ontwijken als deze je onderzoekend aankijkt. Niemand kwam bij de echte Ik, de ruwe, pure versie. Zelf negeerde ik deze versie van mezelf want de pure Ik had pijn, was eenzaam en zat hopeloos met zichzelf in de knoop. Mijn gepolijste buitenkant, mijn masker was mijn bescherming in een wereld waar ik niet kwetsbaar in kon zijn.

Door de lens van de camera

Ik zag mijn pure Ik pas weer, toen ik de foto’s terug zag die My Storybook-fotograaf Mye van mij maakte. Niet de gemaakte lach, soms wel, maar vaak ook niet. Nadenkend, meteen frons in mijn voorhoofd omdat mijn brein tegenstrijdige signalen afgaf. Soms ook verdriet, angst, eenzaamheid of wanhoop. Alles wat ik altijd wilde verbergen werd zichtbaar. Het gepolijste laagje werd dof na al die jaren. De kern werd zichtbaar, ruw en puur… echt.

Na al die jaren was het masker een comfortzone geworden, onderdeel van wie ik was. Wist ik eigenlijk nog wel wie ik echt was? Het was moeilijk om een ander in zoverre te vertrouwen om mijn echte Ik te laten zien. Toch… ook het besef dat de beste versie van mezelf JUIST ongepolijst is, vooral voor mezelf. Toneelspelen, maskerdragend is fijn, maar ik kan en wil dit niet een heel leven volhouden…

…En dus heb je kans dat als je mij leert kennen je alles van mij ziet. BAM! Dit ben ik. Take it or leave it, maar als je mij in jouw wereld accepteert, accepteer mij dan in mijn meest pure vorm. Ongepolijst, ruw, puur. Zoals ik echt ben, want beter dan dat kan ik niet zijn.

Tag: achter het masker

Echt zijn, deel 2