My Storybook – Pagina 8 – Nobody but me is gonna change my story…

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.

Me and My Coach: De reden voor gewichtsverlies

‘Je bent goed zoals je bent’…

Maar wat nu als ik beter wil worden dan dat ik was? Even heel eerlijk: was ik goed zoals ik was? Nee! Mijn lichaam en mijn conditie zullen hier beiden verzet tonen. De barricade opgaan omdat zij andere ervaringen hebben. Lichaam en conditie weten wat het verleden met mij, en met hen, heeft gedaan. En dat was verre van goed.

Mijn lichaam en mijn conditie gingen met mij rond de tafel, spraken mij ernstig toe, probeerden me te overtuigen van hun gelijk. Het kon niet langer doorgaan. Uiteraard wist ik dat zelf ook, maar ik was te druk met verstoppertje spelen, druk met de struisvogel uithangen. Met mijn kop in het zand. Ik was immers goed genoeg.

Mijn spiegelbeeld; jarenlang negeerde ik haar. Vooral als ik onder de douche weg kwam en naar de slaapkamer liep. Niet of niet volledig gekleed, haren in een handdoek gewikkeld op mijn hoofd. De spiegel op de slaapkamerdeur zou me weerhouden van het verstoppertje spelen. Die spiegel sprak realiteit.

… Die spiegel heh… die spreekt nog steeds realiteit. Ook nadat er ruim 40 kilo afging. En die spiegel geeft niet weer wat ik graag zou zien. De spiegel geeft weer dat ik geen 20 meer ben maar bijna 40. Met een collageengehalte dat dramatisch gereduceerd is in verhouding tot 20 jaar geleden. Ik onderwerp mijn bovenarmen aan een kritische blik, de rest van mijn lichaam… Het gevolg van te lang niet goed zorgen voor mijn lichaam: een overschot aan vel. Dit is mijn straf.

Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?

Dan besluit je dat je door gaat, verder gaat op je pad. Niet voor de uiterlijke kenmerken, maar puur uit liefde voor jezelf, je lichaam en je conditie.

Coach Awesome: hoe zie jij dit?

Wat is de juiste reden om de knop tot gewichtsverlies om te zetten? Is er één juiste reden?

Hello Barb!

Uhm…om eerst even met de deur in huis te vallen over 1 zinnetje dat je plaatste: “Een overschot aan vel…Dit is mijn straf”? Ik houd niet van dat woord “straf” zacht gezegd. We doen immers wat we weten, en als we beter hadden geweten hadden we beter gedaan. Ik zeg die uitspraak heel vaak omdat die namelijk geen modeverschijnsel is met een geldigheidsduur van bijvoorbeeld slechts een seizoen. Vooral jij en je kwetsbare verleden. Had jij eten niet als overleefstrategie voor al je sh#t dat je meemaakte door zoveel mensen al vanaf je vroege jeugd, waar was je dan geweest? Emotie-eten hield toen je hoofd boven water in een wereld waarin je anders kon verdrinken. Maar (!) nu weet je beter en doe je ook oneindig beter.

“Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?”

Jep, we worden ouder en de huid is dan minder soepel doorgaans, vooral na de overgang en bij zeer snel en veel gewichtsverlies, zoals bij gastric bypass operaties. Jij koos echter voor afvallen op de natuurlijke manier, via verandering van o.a. leefstijl (voeding, beweging, slaap en stressreductie). Iets meer dan een kg per week viel je af gemiddeld genomen. Doorgaans is 0,5-1 kg per week het advies, heeft de huid ook beter de tijd om “terug te rekken”. Je oude-ik deed echter wat ze wist en regelde toen extreme obesitas en dus een enorme oprekking van je huid. Ook afvallen op een rustiger manier kan dan een overschot aan vel creëren. We kunnen dus letterlijk en figuurlijk nog de littekens en gevolgen van ons verleden zien op ons uiterlijk nu. (We deden immers wat we wisten!) Maar Barbara, veel belangrijker: is jouw bovenstaande gedachtevraag absoluut waar? Wat is namelijk de definitie van een mooier lichaam?

Wat als je definitie van mooi zou zijn…

Het omhelzen van wat ik nu wél kan met mijn lichaam en het omhelzen van wat ik later mogelijk nog meer kan ermee, zowel qua uiterlijk als qua gezondheid en functioneren ervan.

Serieus. Zelfs de diepgaand verlamde wetenschapper Stephen Hawkin voelt zich vrij dankzij zijn geest en nog steeds kunnen verdiepen in het universum. Jij hebt echter je gezonde geest nu én je kan lopen! En hoe! Dat is ook je lichaam, dat ook maakt je lichaam mooi. Jij hebt wél huid, mensen met derdegraads brandwonden missen die bijvoorbeeld. Ik vind bovenstaande vraag dus teveel denken vanuit armoede en dat past bij oude-ik Barbara. Maar die dame zit nu op de “passagiersstoel” in je leven inmiddels en jij (de authentieke Barbara) zit op de stoel van de bestuurder.

IJdelheid vind ik overigens helemaal prima. IJdelheid is viering van en aandacht en verzorging geven aan het mooiste cadeau in je leven: jezelf. Niet uit arrogantie of vanwege dan pas geaccepteerd voelen door de maatschappij en de idiote schoonheidsnormen ervan. Maar gewoon vanwege het vertroetelen van jezelf. Zelfliefde dus! Misschien een andere mooie definitie van mooi: eruit halen wat erin zit bij jezelf. Een mooie affirmatie waaraan ik nu moet denken is deze: Ik ben zo blij met mijn uniekheid. Want wie wil nu een kopie zijn van iemand anders bijvoorbeeld? Ook in het doorgaans oppervlakkige Hollywood willen ze een origineel zien, geen kopie. In het verlengde hiervan hoorde ik laatste een briljante uitspraak: volg je altijd de kudde, dan loop je ook altijd in hun stront. Wat ik wil zeggen: wees gewoon jezelf, want je bent inderdaad goed zoals je bent…maar dan wel met een kleine cut the crap kanttekening.

“… Je bent goed zoals je bent…”

Jep, je bent zeker goed zoals je bent… maar oef wat een gevaarlijk en sterk vereenvoudigde dooddoener als mensen zo een zin tegen je zeggen. En wat een excuus heeft iemand dan om de handdoek in de ring te gooien bij bijvoorbeeld gewichtsverlies als het tegenzit. Het punt is namelijk dit: of iemand nu 1 kg weegt of 500kg, die persoon is nog steeds mooi en goed zoals die is, namelijk als mens. Simpelweg omdat we bijvoorbeeld bestaan zijn we een mirakel en hebben we daardoor automatisch recht op liefde. Dat hoeven we niet eerst te verdienen via bijvoorbeeld een “mooi” uiterlijk.

Maar (!) wat als men bijvoorbeeld letterlijk gevangen zit in een lichaam van vet en daardoor bijvoorbeeld niet eens meer kan spelen met zijn of haar (klein)kinderen; dan is dat zeker niet “goed zoals je bent”. Iedereen heeft uiteindelijk individuele redenen om af te vallen. Een punt in het leven is dan gekomen dat de voordelen van een ongezonde leefstijl niet meer de nadelen ervan kunnen overheersen. Een persoonlijk negatief gevoel en impact op het leven dat iemands (extreme) overgewicht heeft wil men dan kwijtraken. Maar andersom wil men dan ook het uiterlijk, gevoel en impact krijgen van een authentiek ideaal gewicht én geest erachter.

Het omslagpunt om af te vallen

Je vroeg wat het omslagpunt is om af te vallen. Mensen veranderen uit liefde of uit pijn. Uit liefde voor henzelf en/of door de overheersende pijn gaan mensen afvallen. Het is dan alsof je met blote voeten op het strand loopt op een bloedhete zomerdag over kokend heet zacht zand: er is dan nul luxe voor stilstand, je moet dan weg! Je probeert de eventuele schade van die verandering zo klein mogelijk te houden en de voordelen ervan uiteraard zo groot mogelijk te maken…maar hoe dan ook, je had geen keuze meer. De liefde en pijn overheersten namelijk.

Je coach,

Mark

Heb je vragen aan Mark Jensen? Dan kun je contact met hem opnemen via info@markjensen.nl
Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Zij gelooft in mij

Een zondagmiddag waarop ik weer eens in debat ben met mijn eigen gedachten. Op mijn pad ben ik op zoek naar iemand die in mij gelooft. Onvoorwaardelijk. Zonder haken en ogen. Gewoon BAM! ‘Barb ik geloof in jou!’ Want soms is dat het enige wat ik wil horen.

…Maar heeft het waarde, of moet het geloof uit mijzelf komen, ergens heel, heel diep van binnen?

Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, … in mij

Geloof ik in mijn eigen kunnen?… Ja

En eerlijk gezegd, steeds meer. Waar ik voorheen aan de zijlijn bleef staan en anderen aan mij voorbij zag gaan, onderneem ik nu actie. Zet ik mijn dromen om in actie. Maar…. weet ik dan van te voren al of iets succesvol zal zijn? Nee helaas, die informatie zie ik niet in mijn glazen bol. Waar ik echter van overtuigd ben is dat ik niet gemaakt ben om te verliezen in dit leven. Dàt is het geloof wat ik heb en dàt is het geloof waar ik wanhopig aan vast houd.

Zij gelooft in mij

Er is één persoon die dit vertrouwen volledig met mij deelt, en dat is de vrouw van wie ik mijn levenskracht heb gekregen. Bloed van haar bloed, weerspiegeling van haar vroegere Ik. Wij geloven niet in mislukken of fouten maken, wij geloven in levenslessen.

‘You live you learn,
you love you learn.
You cry you learn,
you lose you learn.
You bleed you learn,
you scream you learn.’
-Alanis Morissette-

Het verschil is 50 jaar, 1928 versus 1978. Zij die de dertig-en-nog-wat-jaar-oude fysiotherapeut een leuke vent noemt, tranen in haar ogen had omdat ik eindelijk een deel van mijn overgewicht kwijt was en mijn roodkapjes-jas gaaf noemt.

‘Als je ergens achter staat dan kun je het, dan komt het goed, zo niet, dan is het gedoemd te mislukken.’

Het laten leren

waarin ik ruim tien jaar vast leek te zitten en dat in 2013 eindigde. Zij wist, maar liet mij leren, zonder openlijk naar mij te oordelen. Levenslessen, leren van je fouten. Ondertussen volledig gelovend dat de jaren van mijn huwelijk mij niet kapot zouden krijgen, dat ik uiteindelijk mijn pad zou vinden. Op het moment dat het pad weer zichtbaar zou zijn, zou ik met open armen onthaald worden, door een familie waarvan ik inmiddels was vervreemd.

…Ik heb geen kinderen, ik kan niet meepraten over hoe het is om levens beslissende keuzes te moeten maken. Om 24 uur dag dag afwegingen te maken waardoor een goed en evenwichtig persoon zal ontstaan. Wat ik wel doe is observeren.

Bij deze mijn complimenten voor al die papa’s en mama’s die zelf een stap terug doen, om hun kind te laten leren. Zelf laten ervaren. De beste leerschool, ongetwijfeld, maar oh wat zullen jullie in angst zitten. Verdriet kennen om de verkeerde keuze’s die je kind maakt. Maar dat kind zal zelf moeten leren en ervaren. Mijn eeuwige vraag is of ik het had gekund. Wat jullie doen, wat mijn ouders deden, wat mijn oma deed. Laten leren. Het geloof hebben. Geloof in hen, ze zijn het waard. Want soms is dat het enige wat iemand hoeft te horen: ‘Ik geloof in jou’.

11.11 Sinter Claus is coming to town…

Voor Vanessa is de decembermaand de beste maand van het jaar! Sinds ik haar jaren geleden trof op Schiphol dat in kerstsfeer gehuld was ken ik haar voorliefde voor lichtjes, warmte en deze laatste maand van het jaar.

Ik zelf loop regelmatig aan tegen financiële issues. Geen cadeautjes kunnen komen, een kerstdiner bestaande uit een blik tomatensoep… Maar wat als het niet alleen jou betreft en er een bijna-5-jarig meisje is dat je de wereld wilt geven. En dat dit simpelweg niet zomaar kan omdat het budget daar niet voor is.

Wederom las ik Nessie haar verhaal met bewondering. Het had mijn leven kunnen zijn. In stilte voel ik mee met haar gevoel dat zij faalt, Morgan niet alles kan bieden wat zij, als moeder zijnde, haar dochter gunt. Nessie you are doing great, so proud of you!

December! It’s the best season y’all!! Morgan vraagt of we een kerstboom gaan neerzetten. Omdat het traditie is de boom op 5 december in de avond, na de cadeautjes, uit het stof te trekken antwoord ik met een “nog niet lief, eerst komt Sinterklaas nog!” “Komt Sinterklaas niet als er een kerstboom is?” Na een korte overpeinzing lach ik “tuurlijk wel! Sinterklaas komt hoe dan ook!”

Het duurt 2 dagen, maar dan is het gehele huis in kerstsfeer. Heerlijk. Ik word er blij van. Kan niet zeggen of het de lichtjes, de algehele aankleding, het gezelligere humeur van mensen is; ik word er gewoon blij van. Dit jaar extra. Na alle gebeurtenissen, zowel thuis als in de rest van de wereld, kunnen we wel wat Christmas cheer gebruiken! Terwijl ik op een ladder sta te balanceren om een kerstboom naar me toe te trekken die helemaal achter op de vliering ligt, bedenk ik me dat ik echt aan vakantie toe ben. Best bijzonder wanneer je leert dat wij eind september / begin oktober nog geweest zijn. Nu al “the best time of my whole life” volgens Morgan. Denk dat ik maar een trede lager ga staan voordat we nooit meer op vakantie kunnen gaan…..

December is voor mij de beste, leukste, gezelligste maand. Maar zeker ook de duurste. Sinterklaas, Morgan’s verjaardag en Kerst. In deze maand ben ik altijd blij wanneer het weer payday is! Ja ik kies er zelf voor om alles te vieren, niet omdat ik dat als kind ook had, maar omdat ik dat zelf wil. In alle eerlijkheid; ik kan Morgan al niet alles geven waar ze om vraagt. Dus het gehele jaar door koop ik hier en daar, wanneer het kan, in de uitverkoop de cadeaus. Wie niet rijk is moet slim zijn…. ofzo….

Ik ben gelukkig gezegend met een kind wat al blij wordt van een verassings-ei, veel heeft zij zeker niet nodig. Altijd dankbaar. Heel fijn. Aan goede voornemens doe ik eigenlijk nooit. Wanneer ik een verandering wil in mijn leven heb ik daar geen oud & nieuw voor nodig. Dus wanneer mij die vraag gesteld wordt voor de zoveelste keer wil ik eigenlijk ook uit automatisme precies dàt zeggen. Toch besluit ik een uitzondering te maken: “Daar ga ik even over nadenken…”

Als ouder wil je, zeker wanneer je het alles behalve breed hebt, je kind alles kunnen geven. Ik denk dat je daar pas bij nadenkt wanneer het niet kan. Hoe dan ook, soms baal ik daar stevig van. Terwijl dat gevoel me weer bekruipt, dat gevoel van falen, klim ik na een strijd met de lengte van mijn armen van de ladder af met een stuk kerstboom. Gelukkig…. nog maar 7 delen te gaan…. en dan de ballen nog…… “Eten we wat ik kies vanavond mamma?” “Nou ik denk het niet Morgan want mamma staat de komende 3 uur een kerstboom in elkaar te zetten. Dit wordt een pizza dag denk ik.” “Ja. Dat was ook wat ik kies!” Zo zie je maar. Ook voor Morgan kunnen “the holidays” nu al niet meer stuk! Eerst Sinterklaas vieren…. samen met de familie…. naast de kerstboom…. Maar goed dat ik Sinterklaas niet heb ingehuurd voor die avond….

Mijn woorden

Soms zijn woorden overbodig, of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden.
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen.
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..

Mijn woorden, …vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven…
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend.
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij geschreven,
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven.

Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen.
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord…

De beslissing in eigen hand nemen

Gek heh… Jaren lang denken dat je iets niet kunt, vervolgens knipperen met je ogen en beseffen dat je het gewoon al doet. De beslissing om My Storybook op 11-11 kennis te laten maken met de wereld, en anderom, wat vond ik het spannend!

Mijn grote onzekerheid bij de opstart van My Storybook was niet het schrijven. Ook niet de angst om een gebrek aan inspiratie te krijgen. Van beide ben ik overtuigd dat ik het bezit. Zowel de woorden als de inspiratie zijn vrienden van me. Ze zullen me niet zo maar in de steek laten, daar heb ik vertrouwen in.

Mijn onzekerheid

Mijn grote onzekerheid was mijn groep met Ridders. I love them with all my heart, maar was ik in staat om leiding te geven aan deze groep? Durf ik beslissingen te maken waarin ik soms mensen teleur zal moeten stellen. De knoop doorhakken betreffende onderwerpen waar wellicht niet ieders voorkeur zal liggen…

Met een verleden waarin ik mezelf heel makkelijk wegcijferde bleek het best een ding te zijn. My Storybook een vorm geven, om er later op terug te komen, beseffend dat er toch beslissingen waren genomen om anderen te behagen, te vriend te houden en bovenal: niet teleur te stellen.

Zie het op de volgende manier, neem even een kijkje in mijn hoofd: De Ridders denken met mij mee, schrijven voor of met mij, investeren tijd, omdat ik dit van hen vraag. Wie ben ik dan om hen tegen te spreken. In mijn hoofd hoor ik dankbaar te zijn voor elke letter die zij op papier zetten, voor elke sparkle aan inspiratie die zij mij geven. Afwijzen?? Hoe dan?? Het lijkt gelijk te staan aan ondankbaarheid.

Het bewaken van de authenticiteit

My Storybook, mijn wereld, mijn woorden, aangevuld door Mijn Ridders van de Ronde Tafel. Ieder is belangrijk, elke stem telt, maar iemand zal moeten leiden, en dat ben ik. Ik bewaak waar My Storybook voor staat, de authenticiteit. Soms zal ik geen duidelijke uitleg hebben voor een beslissing die ik maak, het gaat het om een gevoel. Wat voelt juist en wat niet.

Mijn innerlijke stem neemt de beslissing

Mijn gevoel is leidend, het luisteren naar die innerlijke stem. De stem die alle antwoorden heeft. Ik wil mijzelf aanleren er beter naar te luisteren, en daardoor voorkomen dat ik beslissingen neem in het best interest van een ander. Het gaat om het best interest van My Storybook.

Die innerlijke stem weet instinctief wat juist is. Instant. Leer te handelen naar deze wijsheid Barbara!

Perfect in al mijn imperfectie

Koekjes bakken, een experiment met een nieuw product. Het deeg wilde niet goed samenpakken en in plaats van kerstkoekjes zat ik uiteindelijk met een bakplaat vol onogenlijke ‘brokjes’. De smaak was echter subliem. Muesli, gedroogde cranberries, pure chocolade en zonnebloempitten. Perfect in al hun imperfectie.

De brokjes gingen mee naar het adres waar ik in de ochtend werk. De smaak werd alom geprezen, maar de algemene mening was toch wel: ‘Van hun uiterlijk moeten die koekjes het niet hebben hoor!’

Ik heb er over nagedacht, met mijn hoofd schuin, steunend in mijn hand en mijn ogen iets toegeknepen. Als we er van uit gaan dat alles er perfect uit moet zien, dan had ik toch ook niet zoveel kansen gekregen in dit leven?

Het perfecte plaatje

… Ik vroeg aan Mye om na te denken welke foto’s het best bij deze blog zouden passen. Dat is het mooie van mijn ridders, advies vragen is altijd een optie. Mye sprak haar voorkeur uit betreffende een aantal foto’s die door haar gemaakt zijn in de zomer van 2015.

Oef.

Waarom? Vraag ik haar.

Waarom zou ik deze foto’s gebruiken in een blog die gaat over hoe perfect je jezelf ziet, en in hoeverre je zelf genoegen neemt met je eigen imperfecties? Ze legt uit: ‘De eerste reactie die ik van je terugkreeg op deze foto’s was dat ze zo open en eerlijk waren. Het beeld dat jij in je hoofd had was perfecter dan wat de foto’s weergaven terwijl dit een hele eerlijke en mooie weergave is van dat moment‘.

Oh Mye, wat zet je me hier zonder enige vorm van kwade bedoelingen toch weer genadeloos op mijn plek. Wat heb jij gelijk!

Mijn eigen gecreëerde perfectie

Ik creërde jaren lang een geperfectioneerde versie van mezelf in mijn hoofd, door oogkleppen op te hebben voor de realiteit. De realiteit deed namelijk pijn. Niet zo’n beetje ook. Kijk ik naar deze foto’s dan voel ik de pijn van het meisje dat mij aanstaart vanuit het verleden. Ik voel haar onzekerheid, het gevoel van het niet-goed-genoeg-zijn.

Ik in november 2017 heb medelijden met de IK anno 2015.

IK heb medelijden met hààr. Met mezelf uit het verleden.

Ik die zwoer nooit, nooit, nooit medelijden te accepteren van wie dan ook. Niet om mijn leefsituatie, niet om mijn financiën, niet om het lichaam waarin ik gevangen zat. En toch heb ik medelijden met haar. Op die allereerste zomerdag dat ik kennis maakte met Mye en haar gezin, de Barbara uit 2015. Hoe erg zou zij het hebben gevonden als ze dit had geweten? Verloochen te worden door hààr Ik uit de toekomst. De Ik uit het heden?

De perfecte combinatie

De IK uit het heden kent schaamte ten opzichte van de 2015-versie. Wil negeren, oogkleppen opzetten. De realiteit ontwijken en zich verstoppen in een gedroomde werkelijkheid. Zij wil de pijn die zij voelde ver, ver, ver wegstoppen, er nooit meer mee geconfronteerd worden. Die IK is na een telefoongesprek echter ook weer een stukje wijzer en er inmiddels van doordrongen dat dàt niet het juiste pad is. Niet voor haar, en niet voor de Oude Ik.

De Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu zijn deel van elkaar. De eerste kent het klappen van de zweep. Bezit waardevolle informatie over de innerlijke pijn en de state of mind die de hedendaagse Ik wil vermijden. Het buitensluiten van het verleden betekend het buitensluiten van die informatie. Herinnert te worden aan de pijn is misschien juist wél de manier om er niet nogmaals in te verzanden. Door er keihard aan te werken om niet weer op dat punt te komen. Het accepteren van het verleden, zou dat terugval in het heden kunnen voorkomen?

Anderzijds kan de Oude Ik haar toekomstbeeld gebruiken als inspiratie. Als haar evenbeeld die kilometers voor haar op het pad loopt, haar grote voorbeeld is. Met elke stap voorwaarts zal zij iets meer gaan lijken op die Ik uit het Hier en Nu.

Mijn Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu, los van elkaar incompleet en imperfect. Maar als vereende kracht de perfecte combinatie om de toekomst te trotseren. Tijd om vriendschap te sluiten. Het meisje niet te negeren maar te omarmen. Tijd voor een hug. Want die knuffel,… die hebben beide nodig.

Embrace Yourself, hoe vriendschap ontstaat

Oef… Dat was even slikken hoor.

In de opstartperiode van My Storybook kreeg ik van Patricia de allereerste bijdrage toegemaild. Wauw! Ik had zelf ondertussen de website vormgegeven en had net de tekst af die je zal kunnen vinden onder de knop Once upon a time. Maar dat allereerste schrijfsel van één van mijn gastschrijvers, het besef dat My Storybook nu op het punt stond om echt echt te worden wat ik hoopte, een samenwerking tussen een groep geweldige inspirerende mensen, … dat was wel een momentje voor mij hoor.

Ze schreef een verhaal dat ze persoonlijk aan mij richtte over het tot stand komen van een vriendschap tussen een schrijfster en een lezer. Hoe mooi dat Mijn Woorden de basis zijn van iets, wat ik nu al ervaar als een vriendschap voor het leven… Dankbaar. Dankbaar voor het begrip, de inzichten, het feit dat ze mij kan wakker schudden als ik vastloop en haar geloof in mijn dromen.

Tries! Je bent van onschatbare waarde, voor My Storybook en voor mij persoonlijk. Thank you for being a friend! <3

‘Lieve Barbara,

Je vraag of ik wat wilde schrijven voor MSB kwam onverwachts, want ik was daar totaal niet mee bezig. Ik vind het leuk om je ideeën te horen en nu mag ik daar zelfs een klein onderdeel van uitmaken.

We hadden eigenlijk niet zo besproken over wat het moest gaan, maar ik denk dat het voor de eerste keer misschien wel leuk is om te vertellen (in briefvorm) hoe onze vriendschap is ontstaan en hoe belangrijk en openbarend deze voor mij is.

Hoe lang we nu al vrienden op Facebook zijn weet ik niet eens, maar ik weet nog wel hoe onze online vriendschap begon. Jij begon net jouw gastblogs te schrijven voor wondervol.nl en ik weet nog dat ze mij raakte, dat ik niet anders kon dan er iedere keer (want toen waren ze volgens mij nog niet wekelijks) weer een lieve reactie te plaatsen.

Jij was het, die mij het eerste berichtje stuurde via Facebook Messenger met de vraag “Ben jij de Patricia die altijd reacties achterlaat op Wondervol?”.

Ik weet nog dat ik onder de indruk van je was, om zomaar een vreemde aan te spreken…

Wat volgde waren veel contactmomenten door de jaren heen, deze konden bestaan uit korte berichten, kaarten per post en ik heb je zelfs 2 keer verrast met een heel pakket per post. Jouw reacties waren altijd zo liefdevol en oprecht.

Er is toen een vriendschap geboren.

Mijn aanbod om een kop thee te drinken zorgde voor wat nervositeit, bij jou… maar eerlijk toegegeven ook bij mij, want wat nou als het helemaal niet zou klikken in het echt?

Het duurde dan ook even voordat we een datum gepland hadden en toen moesten we hem allebei nog een keer afzeggen, maar al dit tijd heb ik het volle vertrouwen gehad dat we elkaar een keer zouden ontmoeten.

Afgelopen september was het dan eindelijk zo ver. We hadden afgesproken een kop thee te gaan drinken, het liefst in Zandvoort want dat is een beetje jouw tweede thuis en nu ook wel een beetje die van mij.

Maar van alle mooie weersvoorspellingen die we de dagen ervoor zagen kwam weinig terecht, want toen ik op de trein stapte naar jou toe, regende het al 2 dagen non-stop, maar we hielden goede hoop.

Eenmaal op het perron aangekomen voelde het direct oké en bleken alle zenuwen voor niets geweest.

We hadden zelfs geheel toevallig allebei een kledingstuk met een streepje aan, zo hadden we samen “een streepje voor” op de dag die komen zou.

Jij wilde nog steeds graag naar Zandvoort dus zo stapte we samen al kletsend op de trein.

In de weken ervoor had je mij gevraagd of ik graag mee wilde doen aan de Embrace Yourself shoot, je legde vol passie en motivatie uit waar deze voor jou en Mye voor staat en ik was direct enthousiast en zo hadden we een mooi doel.

Van een kop thee in de strandtent op naar het strand, om foto’s te maken en toen was daar ook nog de zon. We grapte samen over hoe hij ons gegund werd, maar we voelde ook allebei de dankbaarheid voor de warme zonnestralen.

De zon bleef de hele dag hangen en tijdens de wandeling op het strand besloten we om terug te lopen naar de strandtent om ook samen nog wat te lunchen.

Ik vond het heerlijk, samen met jou in de zon genieten van een heerlijke lunch en ontdekken hoeveel we toch met elkaar gemeen hebben.

Ook al verschillen onze levens op veel vlakken, in de basis zijn er toch heel veel momenten en herkenningen in onze ervaringen en verhalen.

Sinds onze ontmoeting is onze vriendschap nog hechter geworden, hebben we samen veel dingen gedeeld en daardoor durfde ik eindelijk aan iemand mijn angsten te vertellen omdat ik wist dat jij ze zou begrijpen.

Embrace Yourself is voor mij veel meer geworden dan alleen foto’s samen maken. Jouw openheid tijdens onze gesprekken hebben mij doen inzien dat het echt allemaal begint bij het “omarmen” van jezelf, bij zelfliefde.

Dit wist ik wel vanuit mijn therapiesessies maar nooit viel het kwartje echt, tot jij mij in levenden lijve liet zien dat het echt kan.

Embrace Yourself heeft ervoor gezorgd dat ik met andere ogen naar mezelf kijk, dat ik durf te zeggen dat ik soms even tijd voor mezelf nodig heb, dat ik even geen superwoman wil zijn. Maar ook dat ik ambitieuze doelen durf te stellen voor mezelf en ze met jou wil delen omdat ik weet dat jij ze begrijpt.

Jouw verbazing over jouw eigen kunnen is ontroerend en zorgt bij mij voor enorm veel trots.

Dank je wel voor onze vriendschap, voor jouw vertrouwen in mij en voor het feit dat ik een van jouw ridders aan de ronde tafel mag zijn.

Het is voor mij een hele eer.

Ik kijk uit naar onze brainstormsessies om zo tot mooie artikelen te komen voor MSB.

Liefs,
Patricia

A little more ordinary

Dat je jouw spiegelbeeld aankijkt, dat zij jouw aankijkt en dat het voor beiden een vreemd gezicht is dat terug staart… Een kaaklijn en een kin, een mond die groter lijkt ten opzichte van het gezicht dat ik had, een nog bredere neus. Dezelfde ogen en toch ook weer niet, geen angst meer zichtbaar, helderder, misschien nu ergens een spoor van berusting dat zichtbaar is … Bolle wangen als ik lach, dat nog altijd, maar ook dat, anders dan voorheen.

MSB, My Storybook, Barbara van Vliet, MomentGeluk, spiegelbeeld — Who is that girl I see, looking straight back at me… – Mulan

Steeds iets minder anders

Ik vind het fascinerend om de veranderingen te bekijken, in mijn gezicht, in mijn lijf. Heupen die opeens ‘gezakt’ zijn. Laagje voor laagje dat van de Oude Ik wordt afgeschraapt. Een heel nieuw, rechter en ogenschijnlijk langer lichaam dat er voor in de plaats komt, dat steeds meer zichtbaar wordt.

Foto’s terugkijkend die afgelopen vrijdag zijn gemaakt door Mye van MomentGeluk besef ik mij dat ik me steeds minder anders voel. Uiteraard zichtbaar op de foto dat ik de zwaarste ben van het drietal. No doubt. Maar ik zie ook iemand in het midden staan die zich niet meer half verstopt achter een ander, zodat die enorme heupen of billen gedeeltelijk aan het zicht worden onttrokken. Ik geloof in de oprechtheid van deze foto.

Ik voel mezelf minder afsteken bij anderen, minder een uitzondering zijn, normaler, minder anders. A little more ordinary

My Storybook, MSB, Barbara van Vliet, Mye Denekamp, Mark Jensen, MomentGeluk, steeds iets minder anders zijn, spiegelbeeld, reflectie — A little more ordinary- Met Mye Denekamp en Mark Jensen.

Dertien-in-een-dozijn

Ambieer ik de dertien-in-een-dozijn-status dan zo enorm dat ik daarvoor wil of wilde veranderen? Want dat is feitelijk wat ik zeg toch? Ik week af van het gemiddelde, en voel me nu steeds normaler worden. In plaats van opvallen, in de omgeving blenden. Onzichtbaarder worden?

Nee, nee, nee, nee. Het veranderen van mijn lichaam is iets wat ik doe uit liefde voor MIJ. Omdat ik beter verdien, beter wil. Omdat ik mezelf omarm en het hoogst haalbare uit dit leven wil halen. De capaciteit om anders te zijn ligt bij mij niet in de afwijking qua maat of gewicht. Ik heb meer pijlen op mijn boog, betere pijlen. Ik onderscheid me door mijn woorden, mijn fantasieën en mijn dromen. Mijn manier om jou hier over te vertellen. De overpeinzingen die in mijn hoofd zitten en misschien, … misschien zijn het ook gewoon mijn ‘paarse’ haren die voor het onderscheid zorgen…

Embrace your past

Nog vol in het Hier en Nu en verwonderd over hoe er in een kleine acht maanden ‘zomaar’ 40 kilo kan verdwijnen, kijk ik met enige vorm van medelijden terug naar de foto’s van wie ik was. Gek, destijds leek ik meer okee te zijn met de vroegere Ik dan dat ik dat nu ben. Portretfoto’s kan ik handelen, maar vooral de full-body foto’s roepen een gevoel op waar ik niet trots op ben. Het gevoel dat ik haar niet wil kennen, haar het liefst negeer. Alsof het verleden niet meer bestaat.

When will my reflection show, who I am inside? – Mulan

Starend naar het spiegelbeeld zoek ik naar antwoorden en inzichten om mij verder te helpen. Wie is degene die terug staart? Mijn Echte Ik? Of de Ik die nog onderweg is op haar pad naar zelfverbetering? De Ik van het Hier en Nu.

Het wordt tijd om ook mijn verleden te omarmen, het meisje dat ik was haar rust te gunnen, gerust te stellen door te vertellen dat zij okee is. Ook voor de Ik uit het Hier en Nu. Tijd om vriendschap te sluiten. Hand in hand om samen op zoek te gaan naar de Ik die wij in de toekomst mogen worden…

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk

11.11 The Dynamic Duo

Voor de tweede keer is het tijd voor een blik in het leven van Vanessa. Of eigenlijk in het leven van Vanessa en Morgan. Een leven waarin geen enkele dag saai is. Ik geloof ‘Nessie’ oprecht. Ik ken haar nog uit een pre-Morgan-era, en ook toen kwam het woord ‘saai’ niet in haar woordenboek voor. Met de toevoeging van een dochter die dezelfde eigenwijze attitude heeft als haar moeder zal dat woord er voorlopig ook niet inkomen.

Speciaal voor jullie: Here’s Nessie!

Vanessa, Morgan, 39 en 4 jaar oud, dansjes, regenbogen, gezondheid, tweetalig, Luke Bryan, Paw Patrol, Linkin Park, Uptown Funk, vrienden, familie, roadtrips en ijsjes: The dynamic duo.

“Autosleutels….. waar heb ik die sleutels nou weer…. Nee Morgan laat het speelgoed in de kist en doe je schoenen aan….. Waar zijn die sleu….. Schoenen Morgan geen slippers!” Terwijl ik me haast naar de gang zie ik in mijn ooghoek de speelgoed Jeep staan met, jawel, mijn autosleutels in de achterbak. Fijn….. ach ja, ze zijn in ieder geval gevonden. Aangekomen in de gang heeft mini-me besloten dat het perfecte schoeisel voor deze ijskoude herfstdag, Crocs zijn. Nu vind ik die hele modegril van Crocs al het meest bizar afgrijselijke van de eeuw, dus mijn vlees en bloed daarin naar school laten gaan is niet eens een miniscule optie in dit huishouden. “Het is best koud buiten en het regent ook lief, misschien zijn die schoenen niet zo’n goed idee.” Eigenwijs kijkt ze op en zucht “ik heb toch sokken aan”. Mijn eerste gedachte “ja en dat maakt het plaatje echt niet beter!” heb ik voor mezelf gehouden. “Doe je niet liever de Sketchers aan die je van Uncle Allen gekregen hebt?” “Alright mommy…. die zijn wel veel faster hè?!”

Gelukkig, modecrisis succesvol afgewend.

Nu nog op tijd komen…. Na ons door het altijd en eeuwig drukke verkeer te hebben geworsteld komen we eigenlijk toch heel ruim (lees 5 minuten) op tijd aan op school. Bij binnenkomst word ik door de juf meteen “gespot” en ze stormt doelgericht op me af. Ook als je ouder bent en niet meer op school zit, geeft het toch een onheilspellend gevoel wanneer een leerkracht zo op je af komt. “Hoi Vanessa. Ik wil even een gesprek met je inplannen inzake Morgan en haar gedrag de afgelopen weken.” Eigenlijk verbaast het me niet. Haar therapeute heeft klaarblijkelijk een voorspellende gave want hier hebben we het vorige week over gehad. “Door alles wat er nu gebeurd kan het zijn dat Morgan weer terug valt in het oude bekende.” Ja. Dat kan er ook nog wel bij. Maar ja. Juist dit is ook de reden dat de “momma-bear” modus aanvliegt en je als moeder zijnde alles doet om jouw kind te beschermen. Na de afspraak ingepland te hebben vraag ik me onderweg naar de auto af of mijn ex ons ooit de rust gaat gunnen….. Laat het maar aan hem over om de diesel in een welgeoliede, eindelijk goed lopende benzinemotor te zijn… God I need me some Luke Bryan… Eerst maar even alles op 0 en eruit werken in de sportschool. …. Maar waar dat pasje nou weer is….

De dag vliegt voorbij en voor ik het weet sta ik weer ongemakkelijk op het schoolplein. Ik weet niet waarom, maar ik voel me toch altijd wel de vreemde gup in die zee van ouders. De bel gaat, de deur vliegt open en het hele dorp mag genieten van mijn dochter’s begroeting: “MAMMAAAAAAA!!!!” Een dikke knuffel en kus volgen de vreugde kreet op. Heerlijk dit. Iedere dag weer. Blijkbaar doe ik toch wat goed. Fijn naar huis, thee en de open haard aangooien. Na ons dagelijkse ritueeltje en het avondeten beginnen we aan het avondritueel. Hier in huis is het de regel dat we aan het einde van de dag bij elkaar kruipen en de dag “doornemen”. De “highs” & “lows” van de dag. We hebben dit in de zomer tijdens mijn ziekenhuis opname en operatie niet gedaan en die kleine verandering is Morgan niet makkelijk gevallen. Vandaar dat haar “low” van de dag “mamma’s operatie” was. Dat de operatie in juli plaats heeft gevonden maakt voor mini weinig uit. Een high kon ze niet echt benoemen tot ik bij de slaapkamer deur stond:

“Mommy?”
“Ja?”
“Mijn high of the day…”
“Ja……”
“Is dat wij altijd dansen als we een rainbow zien en dat we voor altijd alleen samen zijn.”

Daar gaat mamma voor vechten lief. Met alles wat ik in me heb.