gotmls domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/rvdwerf/domains/mystorybook.nl/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114Nobody but me is gonna change my story…
Een onmogelijke missie, dat had ik een jaar geleden over vandaag gezegd. Defying Grafity, de zwaartekracht bezweren zou ik hetzelfde rijtje thuis kunnen horen als ruim 21 km lopen in Egmond. Natuurlijk volgt er nog meer over, maar voor nu houd ik het even bij beeld en kruip zo met een voldaan gevoel in bed…In afwachting van de spierpijn die ik morgen zal voelen en in afwachting of ik ook daadwerkelijk de zwaartekracht kan bezweren. 😉
… Er zijn honderden, en misschien wel meer dingen geweest waarin ik in mijn leven heb getwijfeld. Kan ik het wel? Durf ik het wel? Ben ik wel goed genoeg?
Aan één ding twijfelde ik nooit, en dat is mijn gave om te schrijven. Ik zal dit ook nooit afzwakken. Simpelweg omdat daar geen reden voor is. Daar waar ik in relaties nooit eerder werd geconfronteerd met ‘houden van’, vond ik wel liefde in woorden, in hetgeen ik schrijf en de gedachten die in mijn hoofd rond dwalen.
De liefde van mijn levenEen relatie die al eeuwig lijkt te duren, sinds zo lang ik mij herinneren kan,
en zelfs in mijn allerjongste jaren, wist ik van het bestaan ervan.
Ergens in het diepste van mijn wezen, waar de eenzaamheid mij niet kent,
zal ik altijd welkom zijn, kijken ze naar mij uit, zijn ze aan mij gewend.
Ik voel de aanwezigheid, veilig, ik heb er altijd in geloofd
de liefde van mijn leven, zijn de woorden in mijn hoofd
Mijn woorden begeleiden mij, pakken mij bij de hand,
zijn altijd ergens in de buurt, staan altijd aan mijn kant.
Woorden laten mij niet in de steek, zij zwoeren mij eeuwig trouw,
geven mij de warmte die ik wanhopig najaag, vaarwel zeg ik de kou.
Ik houd van Mijn Woorden, en zij houden van mij,
na jarenlange duisternis ben ik verlost, want ik vocht mij vrij.
Mijn woorden gunnen mij mijn stem, een mening om te uiten,
kijken soms sceptisch van een afstand toe, maar delen mij besluiten.
Niemand zal ooit van jou houden, de echo’s die in mijn hoofd weerklinken
nachtmerries die mij achtervolgen, niet naar de diepte willen zinken.
Maar met Mijn Woorden sluit het boek, want dat is ook wat woorden doen,
behalve de liefde van mij leven zijn, sluiten zij het boek van toen.
Een tijdje geleden benoemde ik het feit dat ik niet meer ‘klein’ kan denken. The Simple Life, een gegeven dat ik steeds vaker op zie duiken in mijn omgeving lijkt voor mij niet weggelegd. Het genoegen nemen met hoe het leven is, minimalisme
Ik wil iets uitmaken in deze wereld, ik wil uitgroeien tot meer dan gemiddeld. Ik wil waarde hebben voor mezelf en het verschil maken in het leven van een ander. Ik wil herinnert worden in een tijd dat ik er niet meer zal zijn.
Nee… dat valt niet onder klein denken. Ik ambieer onsterfelijkheid. Onsterfelijkheid in de gedachten van hen die met mij in aanraking komen.
Hoe mooi zijn deze dagen, de dagen dat ik een nieuw leven leid,
want jarenlang negeerde ik één ding, dat was mijn eigen sterfelijkheid.
Mijn leven heb ik terug gekregen, iemand reikte het mij aan,
tijd voor verandering, tijd om de strijd echt aan te gaan.
Tweede kansen worden uitgedeeld, misschien omdat het zo moet zijn,
omdat ik een leven waardig ben, zonder angst, onderdanigheid en pijn.
Hoe waardevoller het leven voor mij wordt, hoe harder ik zal vechten,
want het leven dat mij is gegeven, zal ik niet langer zelf beslechten.
Ik verdien het om mij te bewijzen, anders was het mij niet terug gegeven,
met elk punt aan zelfverbetering ‘koop’ ik nu de dagen van mijn eigen leven.
Niets lijkt wat het is en niets is wat het zal lijken,
maar altijd heb ik mijn dromen waarin ik onsterfelijkheid zal bereiken.
Voor nu geldt; ik zal niemand achterlaten, geen kinderen, geen man,
maar niemand kan mij weerhouden en vertellen dat ik niet onsterfelijk worden kan.
Onsterfelijk in vele gedachten, om mijn visie, mijn geluid, mijn eigen stem,
om de woorden de ik heb geschreven en schrijven zal, de woorden die ik zo goed ken.
Aan mijn bestaan zal een einde komen, maar voor de kwaliteit ervan kan ik kiezen,
vol overgave blijf ik geloven: Ik ben niet gemaakt om in dit leven te verliezen.
Hoe ik het zal bereiken, hoe ik denk dat onsterfelijkheid moet zijn,
…ik wil jouw inspiratie worden, laat mij je lichtje zijn…
Van de week ging de pagina al de lucht in. Gister ontving ik een promo-pakket met folders. Het is nu echt begonnen en oh wat vind ik dit spannend! Out of my comfortzone 2.0! Op 24 maart loop ik de 30 van Zandvoort. Een sportieve challenge die mij werd aangeboden door Ridder Mye. De uitdaging krijgt echter een verdieping. Een aantal mensen inspireerden mij om een goed doel te koppelen aan deze dag… En dat maakt van een uitdaging een missie.
Lees hieronder het artikel dat ik schreef voor de doneeractie. Mocht je willen doneren voor de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds, dan vind je in de sidebar aan de rechterkant de mogelijkheid daartoe.
De eerste ideeën ontstonden aan een keukentafel op een zondagmiddag. Een vriendin die zei: “Dus jij loopt de 30 van Zandvoort. Ga jij je nog laten sponsoren voor een goed doel?”… Nooit had ik hier aan gedacht. Ik was voornamelijk bezig met de gedachte of ik de afstand wel binnen de tijd zou gaan halen. Verder dacht ik toen nog niet.
Waarom niet?
Want mensen zoals zij, en mensen zoals ik , denken in waar zij iets moois kunnen doen voor een ander.
…Voor alles is een tijd en een plaats. Die zondagmiddag was het mijn tijd om aan het denken gezet te worden. Het kwam op mijn pad, en alles wat op mijn pad komt pak ik aan.
Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Mensen zoals ik geloven dat dingen met een reden gebeuren. Dat dingen niet zomaar op mijn pad komen. Ik wilde geld inzamelen en kinderen moesten daar centraal in staan. Zelf heb ik nooit mama mogen worden. Het was tot nu toe niet voor mij weggelegd. Wel was ik zes jaar geleden zwanger. Zoals ik al aangaf: dingen gebeuren met een reden, daarin heb ik mij berust ondanks verdriet dat nog steeds de kop op kan steken. Een gemis dat altijd ergens onderhuids voelbaar is voor een kindje dat niet geboren mocht worden rond 16 oktober 2012.
Op mijn website www.mystorybook.nl spreek ik in de term ‘ridders’ voor hen die mijn achterban vormen. Eén van Mijn Ridders zorgde ervoor dat mijn aandacht werd gevestigd op Stichting Earlybirds. Een stichting waar zij zelf voor fotografeert. Een stichting, afhankelijk van donaties en giften, die elke euro kan gebruiken om het werk belangeloos voort te zetten. Een stichting waar ik mee in aanraking kwam door één van mijn ridders op 16 oktober 2017. De dag dat ik vijf jaar eerder was uitgerekend.
…Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Geloof jij dat het toeval is? Dat ik juist op die dag met deze stichting geconfronteerd werd? You may say I’m a dreamer. Ik ben een dromer. Altijd geweest. Dromend van wat ik wil bereiken. Dromend van waar ik een lichtje kan zijn voor de medemens. Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt. Mijn hart gaat uit naar de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds.
Stichting Earlybirds. Voor prematuur geboren kindjes. In het ziekenhuis. Kosteloos
Een stichting die bestaat sinds 2013. Een organisatie bestaande uit 300 vrijwilligers waarvan 250 fotografen. “Het doel van Stichting Earlybirds is dat we iedere ouder een mooie herinnering willen geven aan de beginperiode van het leven van hun kindje, ook als dat in het ziekenhuis is.”
Ik bekijk de foto’s op de site van www.stichtingearlybirds.nl. Niet geposeerd, maar beelden van de dagelijkse routine. Puur. Spelen met het diafragma. Oog voor detail. De foto’s die de fotografen weten te maken ontroeren mij. Deze kleine vechtende wondertjes ontroeren mij.
Ik weet niet wat het is om zorgen te hebben over een te vroeg geboren kindje. Ik ken de angst niet voor het leven van de poppetjes zo teer en zo klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Wel weet ik dat ik instant hield van het wezentje dat in mijn buik groeide. Het wilde beschermen tegen alles wat kwaad en slecht was. Toen, in 2012. Die drang heeft bij mij maar 15 weken geduurd. Toen werd geconstateerd dat er geen hartslag meer was… Maar wat als een zwangerschap twee keer zo lang duurt, deze liefde zich verder heeft ontwikkeld, verdiept, en je kindje zonder aankondiging ineens met 30 weken wordt geboren?
Stichting Earlybirds maakt voor de ouders die hier mee te maken krijgen kosteloos een schitterende fotoreportage in een tijd die gekenmerkt zal worden door zorgen. Liefdevol en met respect.
Ik loop met liefde voor Stichting Earlybirds. Is dit een uitdaging? Oh yes! Maar net als de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds ben ik een vechter. Natuurlijk vraag ik jou om een donatie te doen. Ik vraag je echter met één ding rekening te houden. Ik train er ontzettend hard voor om deze 30 van Zandvoort uit te lopen. Dertig kilometer, daar waar ik een jaar geleden al buiten adem was als ik de straat uit liep. Ik loop in een omgeving die mij dierbaar is geworden in mijn zoektocht naar een gezonder lichaam. Het pad dat ik het afgelopen jaar aflegde. De stichting kan jouw hulp heel goed gebruiken. Laat het feit of ik de eindstreep wel of niet haal niet een reden zijn om geen donatie te doen of deze in te trekken. Het wordt in alle dankbaarheid ontvangen. Door mij én door de stichting.
Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Zo geloof ik ook niet dat jij zomaar op deze pagina bent terecht gekomen. Mensen zoals ik, zijn mensen zoals jij. Ook jij draagt dat vlammetje in je hart dat je door wil geven, daarvan ben ik overtuigd. Geef het vlammetje door via een glimlach, een knik, een aardig woord, of help mij om de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds te helpen. Zo laat je de fotografen hun werk belangeloos voortzetten. Donaties worden met liefde ontvangen. Geef je lichtje door.
Volg mijn pad.
Liefs. Barbara.
Hoe leerde ik haar kennen?
In eerste instantie als collega’s ergens in het Amsterdamse museumkwartier. Buiten op het bankje, rokend, twee verschillende Allstars aan haar voeten, gekleurde haren. Anders dan anders. Dat maakte haar interessant. Saaiheid kunnen we altijd nog ambiëren. Juist het anders zijn trok mijn aandacht.
Uniek.
‘Grijp kansen niet maar creëer kansen. En kleur ze dan in!’ – Coco –
Ik leerde haar beter kennen naar mate ik meer van haar las. Ja, zij schrijft, net als ik. Ik betitel mezelf als uniek in mijn schrijfstijl. Zij is dat ook. Ik op mijn manier. Zij op haar manier. Individuen die hun wereld met hun lezers delen.
Zij observeert. Beschrijft de diversiteit aan mensen die haar wereld in- en uitlopen. Een afdruk achterlaten. Door haar ogen, het verhaal over de lieve man en de vervelende man. De laatste blog die zij in 2017 schreef. Gepubliceerd op oudejaarsdag. Twee mannen die een afdruk achterlieten. De wisselwerking tussen emotie, medeleven en ergernis. De laatste besprenkeld met haar humor, de eerste eerlijk, oprecht en met tranen in haar ogen.
De lieve man zou in My Storybook-vocabulair ‘een lichtje’ heten, … en weet je, zij is ook een lichtje, want alleen met een noemenswaardige portie aan interesse in de medemens kun je zo observeren, en daar zo over schrijven.
Uniek
Leatherart by Coco
Voorop gesteld: Wat zij doet maakt mij blij. Of het nu het aantrekken van twee verschillende schoenen is, haar manier van observeren of een nieuwe ontdekking die ik over haar deed; zij is ambachtelijk leerbewerker.
Met regelmaat vult haar tijdlijn op Facebook zich de laatste weken met de mooiste leerwerkjes die ik me kan voorstellen. Handgemaakte pasjeshouders, portemonee-tjes, festivaltasjes, de Doppersleeve met ‘California dreaming’ erop, het suèdehoesje met Elvis dat zij voor zichzelf maakte.
De producten zijn van 100% natuurlijk gelooid naturel tuigleer. Het leer wordt zelf geverfd, zelf gesneden en zelf bewerkt. Elk product is anders.
Uniek.
‘Soms zie je sporen van horzelbeten, krasjes of andere natuurlijke verschijnselen in het leer.-Of sporen van mijn eigen klunzigheid, wat het eigenlijk weer extra mooi maakt, namelijk menselijk…en uniek-’
Voor meer van Coco, bezoek haar website: www.cavavoorcoco.com
De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!
Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…
Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….
Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…
Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!
Volgende keer meer
Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.
…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.
‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.
Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.
Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.
…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.
Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.
We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’
Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’
Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?
Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.
B.
Hello Barb!
Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.
Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?
Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.
De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.
Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.
Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.
Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.
Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.
Je coach,
Mark
Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.
Foto’s met dank aan MomentGeluk.
Overpeizingmomentjes terwijl ik in mijn hoekje van de bank zit. Het zonnetje schijnt naar binnen, ik vang de stralen op met mijn handen. Ik omarm de warmte terwijl de temperatuur buiten beneden het nulpunt ligt.
Waar ik al een tijdje tegen aan loop is iets wat ik om mij heen steeds vaker zie. Mensen die ‘het simpele leven’ ambiëren. Een heel mooi gegeven. Blij zijn met wat je hebt. Geen ‘conquer the world’ het domineren van het universum als doel maar een klein leven waarin alles precies genoeg is en alles in harmonie is met elkaar.
Wat vind ik hier nu eigenlijk van?
Hoe mooi ik het concept ook vind, en hoe ik ook geniet van elk zonnestraaltje dat ik vang en elk bloemetje dat ik zie, beschaamd bedenk ik mij dat dit simpele leven niet groot genoeg is voor mij.
Wat is er aan mij veranderd? Want het klinkt zo veilig, zo dankbaar,en zo simpel. Ben ik dat dan niet meer? En misschien nog belangrijker, maakt het feit dat ik meer wil, mij ondankbaar voor alle mooie kleine dingen die ik altijd als wondertjes heb ervaren?
Ik wil een boek uitgeven, beter worden als schrijver, en sterker gezonder lichaam krijgen. Een conditie ontwikkelen. Uitdagingen aangaan zoals dertig kilometer lopen op 24 maart. Geld inzamelen voor een stichting die ik een warm hart toedraag. Bergen trotseren en lichtjes doorgeven. Leren van het leven dat ik nu leef. …En ergens in de diepste diepte van mijn geheime wensen een veilige huisje-boompje- situatie. Niet alleen, maar samen met iemand. Mijn verlanglijstje met wat ik wil is eindeloos. Is dat ondankbaar?
De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.
Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.
Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..
Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.
Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.
Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…
‘Je wordt normaler’
Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.
Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!
Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…
Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!
Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.
Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.
Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?
Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.
Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.
Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.
Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.
Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.
Nee.
De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.
Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…