My Storybook – Pagina 5 – Nobody but me is gonna change my story…

Wij volgen ons eigen pad

Zij zei: “Wanneer ben je tevreden? Wanneer heb je genoeg bevestiging om in jezelf te geloven?”
Ik benoemde de 30 van Zandvoort.
“Is dat zo? Zul je dan overtuigd zijn van je eigen kunnen? Ik weet nu namelijk al hoe ons gesprek dan gaat verlopen. Want dat gesprek gaat er komen! Je zult blij zijn! Trots! Maar er komt een MAAR… MAAR dat heuveltje ging niet lekker, MAAR je eindtijd viel je tegen…”

Met een gefronst voorhoofd denk ik na over wat ze zegt. Zal ik dan tevreden zijn? Of zal ik dan nog steeds twijfelen aan mijn eigen kunnen? Ergens heeft ze wel een punt… dat geloof in mijzelf is nog zo vaak ver te zoeken…

De beste gesprekken

Sinds ik wandel, bewandel ik geregeld mijn pad met andere mensen. Daar waar ik bij een solo-wandeling de gedachten door mijn hoofd kan laten gaan en besef dat mijn hoofd leger is tegen de tijd dat ik de laatste traptreden oploop naar mijn huis, zorgen de wandelingen met iemand naast mij vaak voor confrontatie. Een confrontatie met mijzelf. Er volgen vaak meer vraagtekens. Een vol hoofd bij thuiskomst, omdat ik weer even geconfronteerd wordt met het universum buiten mijn eigen gedachtewereld. Het verschil van inzoomen en uitzoomen. Het grotere perspectief waar ik mee geconfronteerd wordt.

De fuck-de-groene-paaltjes-route

Tijdens het lopen raken we ergens het pad kwijt, de groene paaltjes van onze route zijn opeens rood geworden. Hmmmm…. een terugkerend patroon, want ook bij de 10 km die ik vorig jaar liep met dit wandelmaatje gingen we ergens de mist in. What to do? We besluiten de groene-paaltjes-route om te zetten in de fuck-de-groene-paaltjes-route, want wij volgen ons eigen pad 😛

Kijk een om je heen!

De gesprekken met mijn wandelmaatje zijn intens, eerlijk, kwetsbaar en soms sta ik met tranen in mijn ogen. Om de eerlijkheid en openheid waarmee zij spreekt. Over een besef dat bij mij binnen komt… Simpelweg het feit dat ik mijn schild bij haar iets kan laten zakken. Dit wandelmaatje lijkt te weten zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ze voelt mij aan. Verdedigen heeft dus geen zin, het schild mag iets naar beneden.

Het denken in oplossingen, het denken vanuit wat je wel kan. Alle drie mijn ’trainers’ bezitten deze gave. Mark, Mye en deze dame. Ik bedenk het me terwijl ik het voorbeeld probeer te volgen dat mij gegeven wordt, de push-ups tegen een bankje op onze route.

Ik loop stug door deze wandeling, duld geen tegenwerking van het lichaam. Neem de hellingen met te grote passen. mijn blik op de grond gericht. “Bar! Kijk eens om je heen! Voel! Zie!” Ik kijk om me heen, verwonderd door de omgeving. Ik knipper met mijn ogen. Ik adem diep in. Voel de wind door mijn haar en herpak mezelf: “Oh ja, dit was waar ik het voor doe! Het gevoel van ultieme vrijheid!”

Jij kan het!

Ik besef me hoe dankbaar ik mag zijn met de mensen om mij heen. De mensen die mij, soms met een lichtelijke vorm van geweld, uit mijn eigen denkpatroon weten te halen. Een andere kant belichten. Terwijl ik de trap naar mijn huisje oploop bedenk ik mij dat de mooiste uitspraak van vandaag de volgende was: “Hey , cool! Ik kan niet alleen met Mark hellingen lopen, ik kan het ook met jou!”riep ik uit toen we on top of the world stonden.”Nee Bar,… JIJ kan hellingen lopen, dan maakt het niet uit wie er bij je is…”<3

Fotograferen voor Stichting Earlybirds; Lichtjes doorgeven 2.0

“Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt.”

Mijn doneeractie voor Stichting Earlybirds is in volle gang, tot op dit moment werd er ruim 300,- opgehaald. Ik bedacht me van de week na een donatie ontvangen te hebben : “Bob Geldof had Live Aid in 1984, ik heb nu de mensen die mij steunen ten behoeve van Stichting Early Birds…” Alle dank voor hen die doneerden en mijn pad reeds volgen. Hun lichtje doorgeven aan de wondertjes. Wondertjes zo teer en klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Stichting Earlybirds zorgt voor een kostenloze fotoshoot van prematuur geboren kindjes. Een lichtpuntje, een lichtje, voor de ouders in een tijd die gekenmerkt wordt door zorgen. Een mooie en tastbare herinnering.

Gastblogger en VIP bij My Storybook Marije Denekamp, beter bekend als Mye, fotografeert voor de Stichting. Hoe? Wat? Waar? Ik was benieuwd naar het verhaal achter het beeld en liet de fotograaf aan het woord. Aan de eettafel in haar huis in Deventer, het zicht op de tuin en met een kop thee die ik zelf uit de keuken pakte krijg ik verschillende shoots te zien die voor Earlybirds werden gemaakt terwijl we in gesprek verwikkeld raken.

Fotograaf worden voor Stichting Earlybirds: Hoe dan?

Mye kwam een oproep tegen die op Facebook werd gedeeld. Ze besloot dat haar manier van fotograferen en bewerken paste in dat wat Stichting Earlybirds verwacht van haar fotografen. “Licht en puur” zo lees ik op de website. Ook valt mijn oog op de profielschets: “Het hart op de juiste plaats, inlevingsvermogen, respect, professioneel om kunnen gaan met emoties”Ja,… ik glimlach… Ik snap wel waarom de Stichting en Mye elkaar gevonden hebben…

De eerste shoot die Mye deed was niet geheel succesvol, dit voornamelijk door het gebrek aan een lichtsterke lens. De reportage bevatte hierdoor teveel ruis. Als terugkoppeling kreeg zij te horen dat zij wel het oog had, maar nog niet de techniek. Bij de herkansing, met lichtsterke lens dit keer, ging het echter beter en sindsdien fotografeert ze al bijna vier jaar voor Stichting Earlybirds.

Fotograaf bij Stichting Earlybirds: Waarom dan?

Foto’s worden gemaakt op de afdeling Neonatologie en op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit), zowel van Academische ziekenhuizen als streekziekenhuizen. Op de NICU vind je de meest kwetsbare en zieke prematuur geboren baby’s. Het kleinste wondertje dat Marije ooit mocht fotograferen woog slechts 610 gram.

Irza, de jongste dochter van Marije werd dysmatuur geboren, te klein voor de zwangerschapsduur, en kwam ook op afdeling Neonatologie te liggen. “Ontstond hier de liefde voor de kleine wondertjes die later haar vrijwilligerswerk zouden worden én waar Mye haar hart en ziel in legt? “ vraag ik me af. Ze legt mij uit; haar zorgachtergrond, haar liefde voor fotograferen en kinderen gecombineerd met het feit dat ze iets kan betekenen voor een ander. Dat lichtpuntje kan zijn. Of zoals in My Storybook-vocabulair gezegd, een lichtje doorgeven. Dat zijn de ingrediënten die de basis zijn voor de samenwerking tussen Mye en Stichting Earlybirds.

Of ze wel eens tegen moeilijke situaties aanloopt vraag ik. Ze kijkt bedenkelijk terwijl ze een hap schuim van haar latte neemt. “De reacties van de ouders zijn altijd positief.” Wel kreeg ze eens de vraag of de tube, de slangetjes weggewerkt konden worden in Photoshop. Dat is echter niet hoe Earlybirds te werk gaat. Het is een reportage wat de ouders krijgen. Mooie pure foto’s met oog voor detail, maar wel zoals het is. Fotograferen wat is. Ook op de website kom ik dit meerdere malen tegen. De dagelijkse routine, niet geposeerd en geen extra belasting voor het kindje. Moeilijk om zoiets over te brengen als de ouders in eerste instantie anders willen. Zoals met die slangetjes wegwerken, maar er wordt gefotografeerd met het signature Earlybirds en dat weet je als fotograaf en daar handel je ook naar.

Ik loop met liefde

Mijn aandacht wordt getrokken door de foto’s van een klein meisje, een wondertje, een ieniemienie-mensje. Een meisje genaamd Syamara. Geboren op 10 juni 2017. Gehaald na een zwangerschap van 27 weken en twee dagen. Een meisje dat op de dag dat zij de wereld veroverde 815 gram woog.

Meisje zo mooi, meisje zo klein,
wat zal de wereld prachtig, door jouw ogen zijn.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds op 24 maart. Voor wondertjes zoals Syamara.

Lieve Mye, met recht ben jij een lichtje,
doe wat je doet,
wees wie je bent.
Maak de wereld op jouw manier een beetje mooier.
Achter de lens en als mens.<3

Heb je nog niet gedoneerd en wil je dit wel graag doen? Dit kan via de volgende link t/m 31 maart.

https://www.doneeractie.nl/volg-mijn-pad/-16243

Laat me blijven wie ik ben

Keuzes, afwegingen maken,telkens weer, een leven lang,
niet de juiste gemaakt en daardoor in het heden soms nog bang.
Mezelf openstellen voor wat lijkt te kunnen gebeuren, elk moment,
een nieuw gevoel, want ik heb dit nooit gekend.
In sprookjes geloven, op dat gelukkige einde blijven wachten,
terwijl ik verstoppertje speel met mijn gedachten.

Ik ben ik, gecreëerd door mijzelf en mijn verleden,
gevoel hield ik altijd tegen, gevoel dat werd vermeden.
Hou van mij om wie ik ben geworden, zoals ik mijzelf zo goed ken,
Hou van mij, zoals ik van jou, en laat me blijven wie ik ben.

Emoties, sterk aanwezig, worden doorgegeven, tastbaar,
niet alleen ik zal dit voelen, …want wij voelen elkaar.
Door mijn ogen zal jij mijn leven zien, zal het mogen observeren,
om zo telkens weer iets nieuws van mijn wereld te gaan leren.
Ik kijk door jouw ogen mee met jou, jouw wereld, jouw leven,
dat is wat ik jou, daarvoor terug kan geven.

…Houden van, liefhebben, daar wist ik het bestaan niet van,
die betekenis ken ik pas, sinds ik mezelf omarmen kan.

11.11: De blije opruiming

Mogen we alles zomaar zeggen tegen anderen? Zomaar je mening geven zonder na te denken over wat het met een ander doet? Vanessa geeft haar mening en neemt je mee in de wereld van Morgan en Nessie:

“In de afgelopen weken ben ik zowel in huis als mentaal puin aan het ruimen. Natuurlijk is de huishoudelijke variant iets makkelijker want het andere heeft een grote mate van zelfreflectie nodig. Maar ja, uitdagingen en ik zijn oude vrienden.

Terwijl ik het huis aan het reorganiseren ben en de kledingkasten door ploeter vraag ik me af hoe veel zooi een mens in een jaar bij elkaar kan verzamelen. Het mooie ervan is in ieder geval dat ik geregeld mensen weer blij kan maken met hetgeen waar ik vanaf wil.

En ik word op mijn beurt weer blij van de herstelde orde en kleurstortering. De mentale opruiming is voor mij handig om gebeurtenissen een plekje te geven. Om het leven zoals het nu is in de meest positieve vorm te ervaren….. Klink allemaal redelijk zwaar en is eigenlijk de dramatische omschrijving van:

“Mamma!!!!! De staart van Nemo is afgebroken!!!!!! NEE!!!!!!”
“O ja… dat is wel zielig he voor Nemo… Maar gelukkig heb je de staart nog en kunnen we Nemo gewoon lijmen.”
“Ja mamma… Let’s fix her!”

Hoe ik stapels maak van kleding die weg moet en boeken, maak ik ook stapels van issues waar ik de afgelopen tijd tegenaan gelopen ben. Want hoe makkelijk je je leven ook kan inrichten en hoe makkelijk je ook met problemen kan omgaan, je hebt altijd te maken met mensen. Heel lang geleden zei iemand ooit tegen me “O Vanessa jij bent altijd zo dramatisch!! Hihihihi” Daar ben ik toen over gaan nadenken, om tot de conclusie te komen dat het niet IK was… Maar HAAR drama die ik op aan het lossen was, waar ik mee rondliep, waar ik mij zorgen om maakte. Best bevrijdend dat moment waarop je beseft dat haar hoge noten en behoefte aan Prosecco dus geen halszaken zijn. Vanaf dat moment had ik mezelf ook beloofd dat niet meer te laten gebeuren. Maar ja… Soms moet je een belofte aan jezelf hernieuwen… en hernieuwen… en hernieuwen… Het is soms een soort “New years resolution”… Je weet wel… Shit one procastinates…

Het projecteren van mensen en hun drama op jouw kan best vermoeiend zijn. En eigenlijk komt dat in iedere vorm voor; een service medewerker die zijn of haar baan eigenlijk niet zo leuk vind en daarom onvriendelijk en alles behalve servicegericht die functie uitoefent. De persoon achter je die als een gek gaat toeteren en gas gaat geven bij een zebrapad of rood licht. Of misschien het beste voorbeeld OOIT: de mensen die zich buitenshuis met jou en je kind(eren) bemoeien. Ooit meegemaakt? Van die ongevraagde meningen van mensen, vaak oudere mensen, wanneer jij een kink in de communicatielijn met jouw kind hebt.

Not-so-Happy-Meal

Zo woont hier schuin tegenover een mevrouw. Oudere mevrouw, zeg haar wanneer ik haar op straat zie gedag, dat was het. Weet niet hoe de beste vrouw heet, weet alleen dat zij ineens uit het zolderraam hing op een middag om naar mij te gillen.

“Vind je het gek dat dat kind zo gilt?! Jij faalt helemaal als moeder! Ik wil een gesprek hierover met jou! Dan kan ik je vertellen hoe je kinderen hoort op te voeden! IK KOM OP VOOR DE RECHTEN VAN DIT KIND!!!”

In complete verbazing heb ik 2 minuten stil gestaan en het op me in laten werken. Voordeel van haar tirade is dat Morgan zo verbaast was, dat ze ophield met hysterisch gillen en stampen tegen de autostoel. Overigens was deze uitbarsting het resultaat van mijn “NEE” op de vraag of wij naar de McDonalds gingen, want haar vriendje op school ging ook.

Na tot 200 te hebben geteld, want dat leer je heel snel als moeder zijnde, heb ik de autodeur dicht gedaan, ben onder haar raam gaan staan, keek ik naar boven en heb alleen maar gezegd: “Eigenlijk bemoeid u zich met een situatie waar u niets vanaf weet. Geen geschiedenis, geen aanleiding, niets. Waarom denkt u dat een moeder op straat in deze situatie op uw mening zit te wachten? Vind u dit bijdragen aan de situatie? Constructief? Maar aangezien we meningen en ongevraagd advies in de rondte aan het strooien zijn, heb ik er ook 1 voor u: zoek een hobby. Iets waar u uw frustraties in kwijt kan, want ik hoef deze niet erbij te hebben. Heb al genoeg aan de traumas en frustraties van mijn dochter. Fijne dag!”

Niet helemaal netjes van mij. Want ik had de “bigger person” moeten zijn en gewoon weg moeten lopen met een flabbergasted kind. Maar het was net die welbekende druppel. En ik vond mezelf nog netjes want ik had een “Ally McBeal” moment: mentaal had ik het scenario van tomaten en modder naar haar hoofd gooien.

Na een dag vloog deze zelfde mevrouw de achterdeur uit toen ze me zag lopen om nog wat onvriendelijke verwensingen mijn richting op te gooien. De dag daarna zag ze me richting de auto lopen en riep ze wat kleurgerelateerde dingen mijn kant in de hoop wel een reactie uit te lokken, denk ik. Maar ik neem aan dat iedereen wel begrijpt dat je, wanneer je niet blank bent, zulke kreten “gewend” bent dus daar al helemaal niet op reageert.

Blijkbaar heeft mijn reactie en het uitblijven van mijn reactie in de dagen erna vruchten afgeworpen. Want na ongeveer een week reed ze me in haar scootmobiel voorbij en zei: “Ik wilde even mijn excuses aanbieden en zeggen dat ik het allemaal niet zo bedoelde. Ik vind het ook helemaal niet fijn dat ik zo heb gedaan en hou niet van deze situatie.” Waarop ik haar aankeek, glimlachte, knikte en zei: “Fijne dag vandaag.” De boodschap dat ik vanaf dat moment geen enkel gesprek met de beste mevrouw wenste aan te gaan was duidelijk. En onze “relatie” is weer terug naar wat het was: een vriendelijke “hallo” wanneer je elkaar ziet.

Arrogante trut

De belofte die ik mezelf maak om niet meer de drama van andere de mijne te maken hou ik soms wel. In dit geval makkelijk want ja, ik had compleet geen relatie met deze vrouw, dus die deur doe ik makkelijk dicht. Als je erover nadenkt, is het maar goed dat zij deze tirade bij mij heeft afgestoken. Wanneer het een alleenstaande moeder zou zijn geweest, in zak en as, compleet twijfelend aan haar situatie, zou dit best de mokerslag geweest kunnen zijn. Nu weet ik echt wel wat mijn zwakke punten zijn en mijn sterkte punten en ben ik gezegend met een kind wat bij thuiskomst mij aankeek in de gang en zei: “Ik vind jou eigenlijk de liefste mamma wel. Die mevrouw was niet zo aardig he?”

Eigenlijk is het die zelfverzekerdheid die ervoor zorgt dat ik dat soort gebeurtenissen makkelijk naast me neer leg, ook dezelfde zelfverzekerdheid die mensen afstoot. Mijn lieve vriendinnetje Gerda heeft ooit tegen me gezegd dat zij mij toen ze mij voor het eerst zag een onwijze arrogante trut vond. Binnen een jaar hadden we samen het meest ongeorganiseerde radioprogramma bij de Lokale Omroep Zeewolde, met de hoogste luistercijfers. We hebben elkaar door heartbreak en verhuizingen gesleept, opvoedkwesties etc. Zo heb ik meerdere vrienden. Of wat ik altijd “Framily” noem. Terwijl ik kleding voor Bar in een koffer aan het stoppen ben, bedenk ik me ineens dat ook zij mij waarschijnlijk op die manier zag de eerste keer dat wij elkaar ontmoet hadden. Hoe dan ook, dat is gelukkig ook goed gekomen. En weet je, misschien is wat ik ben ergens ook wel “arrogant” te noemen. Als dat is wat het is, dan is dat zo. “Want ik vind mezelf wel goed zo”, bedenk ik me terwijl ik mijn schouders ophaal.

Het ligt niet aan jou

Toch vraag ik me af: Waarom is de gereserveerdheid die 50 jaar geleden heerste in omgang nagenoeg volledig verdwenen? Wat vroeger “niet correct” was om te zeggen tegen iemand is tegenwoordig compleet normaal. Zonder na te denken over de consequenties. Zonder te bedenken dat die tirade die je afsteekt best wel eens een reden kan zijn voor mensen om die nacht wakker te liggen, om de negatieve spiraal waarin zij wellicht verkeren alleen maar sneller te laten draaien. Wanneer is de de grens tussen eerlijkheid en onbeschoft overtreden?

Best veel mensen om mij heen zijn niet tevreden met zichzelf of de situatie waarin zij zitten. Sommgie doen er wat aan en anderen hebben hun comfort gevonden in het gevoel van ontevredenheid. Voor mij ook wel onder te verdelen in “doeners” en “slachtoffers”. Ik wilde eigenlijk zeggen “klagers” maar ik vind dat je best een “doener” kan zijn en af en toe kan klagen over een issue. Ik ben alles in mijn leven doorgegaan als: “je kan ervoor kiezen een slachtoffer te zijn van de situatie, of er wat aan/mee te doen.” Nu zijn er echt wel uitzonderingen op de regel. Maar voor mij heeft het er voor een groot gedeelte voor gezorgd dat ik voor nu, tevreden ben met de manier waarop ik vandaag de dag mijn leven leef.

Misschien is dat wel de grootste uitdaging in het leven. Jezelf goed vinden zoals je bent. Tevredenheid. Happy zijn met de persoon die je bent. Ben ik altijd correct en eervol bezig? Nee. Absoluut niet. Ben ik altijd de geduldige gracieuze persoon? Hahaha euhm… hell no…. En zelfs in dat alles had ik nooit gedacht dat ik ooit, al was het maar een moment, op dit punt zou komen: Het leven met alle issues en zoals het is nu vind ik prima, ik ben blij met dit… ons. Ik zou het ook niet anders willen….

Okay dat lieg ik… We zouden natuurlijk een stuk gelukkiger zijn op Bora Bora in de zon, of waar dan ook in de zon, met een Pina colada in de hand… Maar ja…

Wij worden iedere ochtend met een lach wakker. Ookal vinden mijn wintertenen en ik het belachelijk koud buiten…. En in al deze blijheid ga ik me voorbereiden op Morgan haar allereerste kinderfeestje. Waarin ik gelukkig bijgestaan wordt door mijn BFF van way back when; Denise. Weer een avontuur voor ons. Want Denise en ik samen is nooit garantie voor smooth sailing..

Zeven kinderen…Vraag me af welke fysieke en mentale puinruiming dat teweeg gaat brengen…”

De durf om doelen te stellen

Minder dan een jaar geleden zat ik in de auto bij één van de mensen die mij onvoorwaardelijk steun beidt. Zij vroeg naar mijn doelen. Toen zei ik nog:”Ik stel geen doelen voor mezelf, want als het mij niet lukt, dan stel ik mezelf teleur.”

In mijn hoofd klonk dat volledig logisch, zelfs nog tot lang na die bewuste dag.

Van geen doel, naar het grotere doel

Het niet stellen van doelen behoort toe aan een periode waarin ik struisvogel speelde. Daar wil ik nu echter niet te diep op in gaan. Niet terug naar het verleden. Liever ga ik even door op deze kronkel in mijn gedachten en hoe ik tot inkeer ben gekomen. Coach Mark en een handjevol anderen hebben het mij keer op keer uit proberen te leggen. Ik zag het echter niet. Kon het niet begrijpen. Een doel niet bereiken, een uitdaging niet succesvol beëindigen = TELEURSTELLING. Dat zat in mijn hoofd. Pas sinds deze ochtend, zittend op het hoekje van de bank, naar de lucht kijkend, daalt het besef op me neer na een gesprek dat ik gister had.

Dat doel, welk doel dan ook, dat is iets wat je wil bereiken. Voor 2018 wil ik verder komen op mijn pad naar een gezonder lichaam. Lekker abstract natuurlijk. Want ik heb geen grip op de uitspraak gezonder lichaam. Bij wijze van spreke zou ik dat al bereiken door slechts 1 kg af te vallen. Dan is mijn lichaam immers al gezonder dan met die kilo erbij, of niet? Ik besluit te werken met concretere tussendoelen.

Kleinere doelen die mij stapjes op weg gaan helpen. Neem de 30 van Zandvoort die ik ga lopen in maart. Om die uit te lopen is een tussenstap naar dat gezondere lichaam.

Waar gaat het mij om

Mijn grote angst: Mijn doelen niet bereiken. Dus geen doel stellen om mezelf niet teleur te stellen. Maar stel dat ik die 30 km niet haal, maar het op moet geven bij 29,9 km. Wat een teleurstelling zal dat zijn! Zo dichtbij en het dan net niet halen… toch?

Echter: ik heb dan wel 29,9 km gelopen. Dat heb ik dan wel bereikt! Een afstand van 29,9 km verder op dat pad naar een gezonder lichaam… of 14 km, of misschien maar 100 meter. Maar in ieder geval verder. Bij het negeren en het niet stellen van doelen was ik niet verder gekomen!

Conclusie

Niet het niet behalen van een doel of uitdaging is een teleurstelling. De teleurstelling zit hem in het gebrek aan durf om die uitdaging aan te gaan.

Zelfverbetering. Ik snap hem nu.

Tot zover mijn zaterdagochtend-mijmeringen…

Een stukje frustratie

Een hoofd vol pijn, voelt zich ellendig, lam,
bij besef dat de tijd het lichaam kracht ontman.
En hoofd dat bovenal dankbaarheid kent,
maar frustratie overheerst op dit moment.

Maar ik zal doorgaan, ik zal doorgaan
tot ik rechter op zal staan.
Houding trots, mijn rug nu recht
een gezond lichaam is waarvoor ik vecht.

Voelen mag ik, elk gevoel,
voelen is een hoger doel.
Ik laat het toe omdat het mag,
voel de frustratie van de dag

Maar ik zal doorgaan, ik zal doorgaan
tot ik rechter op zal staan.
Houding trots, mijn rug nu recht
een gezond lichaam is waarvoor ik vecht.

Al weet ik dat ik het gevoel dien te keren,
ook ik heb momenten waarop ik kan leren.
Voor nu speel ik vals, maar houd het klein,
voor even, mag ik boos, op mijn eigen lichaam zijn.

Terug in het verleden: Zij

Tijd voor de welbekende oude doos, terug naar zomer 2011.

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle angsten die zich daar hebben opgehoopt…

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf staande hield, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, …de blauwe lucht.

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
heel even, van alle elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze moet weer terug maar zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Me and My Coach: Normaal worden

… Ergens kreeg ik een keer een terugkoppeling van je Coach Awesome… Letterlijk weet ik hem niet meer, maar het kwam er op neer dat bepaalde dingen die jij mij verteld hebt blijven hangen. Dat jij dagen, soms weken later opeens een berichtje van mij kan ontvangen waarin dat opeens terug komt.

Mijn wereld

Zo werkt mijn wereld. Zo werkt mijn hoofd. Ik weet nog dat ik bijna een jaar geleden tegen je zei dat ik me vaak ‘dom’ voelde. Dingen niet begreep die je zei. Altijd meer tijd dan een ander nodig leek te hebben om jouw woorden om te zetten naar mijn taal of naar plaatjes. Dan begreep ik het opeens wel. Het ligt niet aan jouw taalgebruik, maar mijn hoofd kiest gewoon zijn eigen tempo. Wellicht is het ook een beetje onzekerheid…Hoe dan ook, na weken kan zoiets opeens weer naar boven komen drijven omdat de tijd dan wel rijp is om het te kunnen begrijpen.

Bijna een jaar verder weet ik dat onwetendheid niet hetzelfde betekent als dom zijn, en dat, wanneer ik wil, ik heel veel kan leren. Ook onze conversaties zitten in het Hier en Nu op een ander niveau dan tien maanden geleden… toch komt er af en toe nog zo’n berichtje bij jou binnen. Het niet begrijpen, het ergens niet mee eens zijn, of geschrokken zijn van een bepaalde uitspraak kunnen allemaal reden zijn waarom dat gebeurt. Jij houdt mij een spiegel voor, en spiegels zijn altijd confronterend geweest voor mij.

Normaal worden

Ik trotseerde bergen de afgelopen maanden, friend Mye kreeg mij weer op een fiets, onder jouw begeleiding leerde ik, naast omgaan met mijn eetgedrag, letterlijk bergjes beklimmen, wandelingen maken in de duinen en zelfs om weer te springen. Ik durfde zelfs buiten adem te zijn in jouw bijzijn. Je weet dat ik deze vooruitgang lang heb tegengehouden. Uit schaamte. De schaamte dat ik dingen niet kon die voor een ander normaal waren. En toch… toen jij naar aanleiding van bovenstaande zei: ’Barb, je wordt normaler!’ kwam het hard aan. De euforie van het moment werd even getemperd, want hey, je had gelijk. Ik was degene die niet normaal was. Niet in de capaciteit van mijn lichaam. Terwijl dat lichaam lange lange tijd hetgeen was wat mij definieerde in mijn gedachten. Dat lichaam bepaalde toen wie ik was.

Jouw wereld

Bij jou thuis, zittend op de bank met een kop thee, kijk ik je aan terwijl ik het schilderij van de wereld boven je hoofd zie. ‘Ja, ik ben nu in jouw wereld ‘ denk ik … Een wereld waarin ik over angsten wordt heen gezet, wordt uitgedaagd en een wereld waarin ik soms dat spiegelbeeld van mijzelf recht aan dien te kijken.

Mijn normaal, was niet normaal.

Wat kostte het mij een moeite om die opmerking te incasseren. Wat was ik gewend geraakt aan dat wat voor mij normaal was geworden. Het lijkt een soort van vluchtgedrag vind je ook niet? Om oogkleppen op te zetten en zo buiten te sluiten wat normaal is en dan een eigen waarheid te creëren. Gewenning?

Uiteraard kan er gediscussieerd worden wat normaal is. Maar truelly, niet kunnen fietsen, buiten adem zijn eer je de straat uit bent ( en ja, ik woon op nummer 5) is gewoon niet normaal! Voor niemand niet.

Terugkeer naar mijn wereld

Ik keer weer terug, ik laat jou en je wereld achter, daal af naar de wereld waar ik met beide voeten op de grond sta en waar ik het normaal zijn een plekje moet geven. Ik keer terug in de wetenschap dat ik lichamelijk steeds meer zal gaan voldoen aan wat de meeste mensen kunnen, zonder angst en zonder vrees. Ik keer ook terug in de wetenschap dat mijn hoofd verre van normaal zal zijn. De dankbaarheid, mijn liefde voor elk klein gebaar, bloempje, beestje… Het hoofd dat nooit stil is en altijd in beweging, dat ben ik, het definieert mij. Dat is wie Barbara is, niet het lichaam waarin ik gevangen zat.

Normaal zijn… hoe zit dat nu precies Coach?

Hey Barb!

Ja confronterend hè, zo een uitspraak. Ik bedoelde overigens niets confronterend ermee, maar eerder gewoon een stukje realiteit teruggeven. Althans zoals ik die zie. En ik bekijk het juist positief want ik erken juist je groei voorwaarts via zo een uitspraak. Ik heb namelijk zo geleerd dat winnaars in het leven altijd hun ogen wagenwijd open houden voor de realiteit. Zowel de realiteit van successen als van de realiteit van wat niet werkt. Winnaars in het leven erkennen namelijk altijd hun krachten (hun successen) én dealen met de dingen van het leven die niet goed gaan. Dat maakt ze winnaars want ze durven te omarmen wat ze wel goed doen en pakken aan wat aangepakt dient te worden. Niks valse bescheidenheid dus bij hen maar juist uit zelfliefde open ogen hebben voor wat zij prachtig voor elkaar krijgen. (Dat geeft namelijk veel zelfvertrouwen en motivatie om voorwaarts te blijven gaan in het leven.) Maar ook ogen volledig open voor planeet realiteit, want problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed. En alleen actie doet “eb” ontstaan.

Barb, ik zie jou als een winnaar in het leven dus behandel ik je ook zo. Je successen laat ik je dus krachtig omarmen maar ik laat je ook erkennen wat verkeerd gaat. Ik behandel je dus normaal, juist altijd gedaan, vanaf moment 1.

Maar ik snap je hoor, want te horen krijgen dat je normaler wordt betekent ook doorhebben dat het vroeger niet normaal ging. Maar heeeeel belangrijk om te weten Barb: je was als mens compleet normaal! Altijd! Alleen je situatie van extreme obesitas vroeger was niet normaal. Een subtiel maar extreem belangrijk verschil. Je was dus altijd prachtig als mens én normaal. Je situatie van toen echter. Je jeugd. De mensen die je koos toe te laten in je volwassen leven en wat ze jou aandeden. Emotie-eten en extreme obesitas, etc. Die situaties waren mijns inziens ongelooflijk abnormaal, omdat ze jou beschadigden qua lichaam en geest. Dus…lang leve normaal worden qua situaties in je leven. Maar normaal als mens was je al- en altijd. Je was mens. Je deed namelijk wat je wist om je hoofd boven het water te houden. Net zoals ieder mens doet wat ie weet bij problemen en tegenslag. En dat maakt je heel normaal, want je bent mens.

Maar ik gooi er een schep bovenop. Ik durf te wedden dat je juist door omhelzing van je verleden voor wijsheid, dat je jouw toekomst abnormaal goed gaat maken. Je bent van nature namelijk zo ontzettend en écht dankbaar. En dat i.c.m. je enorme groei voorwaarts en alle successen nu al via zoveel actie van je, kun je er allemaal dubbel goed van genieten. Meer dan van een “normaal” mens vind ik, om dat woord weer even aan te halen. Dus ik zou zeggen Barb: word lekker abnormaal, word abnormaal goed;)

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Over mijn schaduw heen stappen

Zaterdagochtend, 27 januari. Om 04.55 ging de wekker voor de derde keer af. Wat ging ik nog maar doen vandaag? Geeuwend en met mijn haren in de war draai ik me op mijn rug. Nog even wil ik vast willen houden aan dat stadium tussen dromen en werkelijkheid. Een warm lichaam omhult door het dekbed. Ik koester de warmte. Ogen nog dicht en een flauwe glimlach om mijn lippen voor dit heerlijke geluksmomentje. Langzaam wakker wordend, zwevend naar het heden en me uitrekkend dringt langzaam de realiteit tot mij door. Ik kijk naar het plafond, trek een rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik nadenk… “Oh ja! Vandaag schrijf ik mijn eigen geschiedenis!”

Met de trein naar Heilo. Dan met de bus naar Egmond. De startplaats van een wandeltocht van 21,1 km. Zo lang voor geoefend, zo lang gedacht dat het me best wel zou lukken en toch voelt deze ochtend onwerkelijk. Het is alsof ik mezelf vanuit een ander persoon gade sla. De onzekerheid van het waar moet ik heen, wat moet ik doen? Het is van mijn gezicht en houding af te lezen.

Geschiedenis schrijven

Vandaag schrijf ik geschiedenis, stap ik over mijn schaduw heen. Laat ik zien waar een voormalig 165 kilo wegend lichaam tot toe in staat is. Laat ik zien, wat ik met mijn onzekerheden en angsten kan bereiken. Geschiedenis schrijven. Want: nobody but me is gonna change my story.

… Daar liep ik, in de ochtendschemer, in een dorp dat ik niet kende en geleid door de pijlen die ik tegenkwam. Mensen om mij heen. Ik irriteerde me eraan. Ze liepen mij voorbij, allemaal. Ik irriteerde me niet aan hen. Ik irriteerde me aan mijzelf. Aan het feit dat ik hen aan mij voorbij moest laten gaan.

Mijzelf terug in de schaduw zetten

Ik liet me terug dringen naar de zijkant, in de schaduw. Mijn eigen schaduw, waar ik bang voor was. De schaduw waar mijn angst voor het falen lag. Kon ik dit wel? Was dit niet teveel vragen van mijzelf? Van mijn lichaam? Was ik hier klaar voor of was mijn koppigheid te prominent aanwezig geweest toen ik me hier voor in schreef? Dit cadeau van Mijn Ridders, mijn achterban van My Storybook, accepteerde?

Aan de zijkant lopen, steeds verder uit het midden vandaan, niemand in de weg wil lopen. ‘Sorry’ zeggen bij het per ongeluk aanstoten van een mede-wandelaar. Nog meer naar de zijkant… Ik liet me zover opzij ‘duwen’ door mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen op dat moment, dat het lopen ongemakkelijk werd. Op de schuine stukjes, mogelijkheid tot verstappen. Was dit wat ik wilde? Wilde ik op deze plek lopen? In de angst voor mijn eigen schaduw?

Vroege ochtend-gesprekken

Ik dacht aan een gesprek dat plaats vond op een vroege ochtend. Een gesprek over diezelfde schaduw waarin ik mij bevond toen ik daar aan de zijkant liep.

Nee! Mijn plek is niet in de schaduw, ik heb ook recht op mijn ruimte hier, niemand duwt mij naar die zijkant behalve ikzelf. Mijn onzekerheid over wat ik kan dwingt mij in die positie, niemand anders. Ik mag gewoon in het midden lopen. Ik kan links of rechts ingehaald worden maar hoe dan ook: Ik eis mijn plek op. Ik stap over mijn schaduw heen!

Over mijn schaduw heenstappen… Dat was exact wat ik voelde toen ik mijn plek in nam. Me terug vocht naar het midden van de straat. Ik liep en klok voorbij: 08.15. Ik was net een kwartier aan het lopen, maar in mijn hoofd had ik al een hele strijd gestreden. Over mijn schaduw heenstappen, geen angst voor wat ik niet zou kunnen, want elke stap was er eentje meer dan dat ik ooit gedaan had.

Een toon zetten

Ik had er nog twintig kilometer te gaan toen ik mijn plek opnieuw veroverde. Toch weet ik zeker dat de verandering in mijn gedachten in de ochtendschemer essentieel zijn geweest voor het verloop van mijn 21,1 kilometer in Egmond. Ik had mijn geloof in mijzelf hervonden en liet mij niet intimideren door denkwijzen uit het verleden. Dit was de toon die ik diende te zetten om succesvol te eindigen. Dit was denken als een winnaar…

…En zo werd geschiedenis geschreven

11.11 Acceptatie Inflatie deel 2

Daar is ze weer! Vanessa gaat door waar ze de laatste keer gebleven was.

Mijn visie

Allereerst wil ik graag benadrukken dat ik geen arts ben. Dit is mijn brainfart en daarmee mijn kijk op bepaalde zaken. Daar hoeft men het niet mee eens te zijn, het is dan ook MIJN visie.

Dan gaan we nu weer verder:

Na een vermoeiend gevecht met een waterkoker die maar niet aan wilde gaan (hoogstwaarschijnlijk omdat je er eerst water in moet doen) installeer ik me op de bank met mijn prachtige sterrendeken, gekocht voor 2,50 in de sale bij Blokker. Warmte voor 2 euro en 50 cent. De gemiddelde man is duurder….

Jinek start het onderwerp en de 2 dames aan tafel vertellen hun ervaringen op gebied van Fat Shaming. Om te horen dat zij vanwege hun voorkomen wel eens afgewezen worden voor een baan, om uberhaupt te horen dat mensen vanwege hun omvang worden afgewezen voor een baan, is voor mij niet herkenbaar en is ook eigenlijk bizar (vind ik). Tenzij het natuurlijk een sollicitatie betreft voor stewardess of een soort gelijk beroep. Makkelijk door een gangpad passen en in staat zijn mensen te helpen, zelfs te redden, lijkt me toch een vereiste daarin… Wanneer je werkt als bijvoorbeeld actrice en je hebt, laten we zeggen, maatje 48 /50. En je doet auditie voor de rol van Madonna in de verfilming van haar leven, denk je dan echt dat je de rol krijgt? Dus dan kan ik het wel begrijpen. Ik heb zelf 6 keer in mijn leven gesolliciteerd en heb 5 van de 6 keer de baan gekregen. Die ene keer dat ik de baan niet gekregen heb was simpelweg omdat ik niet binnen het functieprofiel en de bedrijfsstructuur pastte. Dat is opgegeven als reden, had geen reden om er iets anders achter te zoeken, want ik vond het zelf ook. Eigenlijk ging ik daar alleen maar heen omdat ik wilde kijken of ik een baan kon krijgen bij “de ver van mijn bed show”. Resultaat: niet dus.

Halverwege het segment besef ik me dat ik volgens de neergezette “fat shaming standaard” mijzelf er ook schuldig aan maak. Ik slaak een verbaasde lach en bedenk me dat de filmpjes die ze lieten zien, onder andere een clipje uit de film “Shallow Hal”, mij toch aan het lachen gekregen hebben. Alleen het clipje uit een spelshow waarin men moet raden of iemand zwanger of dik is vind ik pijnlijk. Maar of dat is omdat het gewoon stom bedacht is, of omdat het me herinnerd aan mijn eerste (bij-) baantje… misschien is het beide. In mijn tiener jaren werkte ik in een toko. Jaja, de Indo die werkt in de toko. Wink wink nudge nudge. Mijn collega, Patrick, en ik hadden altijd de grootste lol. Vlug naar achter rennen en de deur op slot gooien wanneer je net die klant zag aankomen die je echt gewoon liever niet zag. Elkaars fiets saboteren. Een spaanse peper uitsmeren over toiletpapier. Buiten in gesprek met de overbuurman, Rob de bloemist, de persoon uitlachen die zijn pannetje aan laat branden getuige de brandgeur in de straat, om er 5 minuten later achter te komen dat het jouw pannetje is. Heerlijke tijd. Anyhow, Patrick heeft in mijn bijzijn tot 2 keer toe een vaste klant gefeliciteerd met een zwangerschap, terwijl die persoon gewoon was aangekomen. En 1 maal een vaste klant gevraagd wanneer ze nou uitgerekend was, terwijl ze 2 maanden ervoor al bevallen was. Dus die clip herinnerde mij aan de plaatsvervangende schaamte die ik op dat moment voelde.

Na een aantal keer de bank te moeten hebben verlaten omdat Morgan ziek in bed ligt, probeer ik toch door het geluid hard te zetten boven alles mee te krijgen van wat er gezegd wordt.

Ik ben niet mijn omvang.

Ik kan me in een aantal zaken zoals ze worden geschetst echt wel vinden. Ook ben ik van mening dat het zeker een genetisch bepaald “probleem” is. Het feit dat het niet als een “probleem” bestempeld mag worden van de dames aan tafel vind ik tweeledig. Wanneer het benoemd wordt als “probleem”, krijgen zij het gevoel dat zij een probleem zijn. Die ervaring heb ik zelf niet. Obesitas is een “probleem”, tenminste dat vind ik. Maar ik heb mezelf daar nooit mee geidentificeerd. Ik bedoel, ik ben mijn persoonlijkheid, ik ben niet mijn omvang of mijn gewicht. Het feit dat je zo omschreven wordt wanneer er over je gesproken wordt lijkt me logisch. Met een omschrijving als “Je weet wel, hij is heel goed met kinderen en spreekt 3 talen” kom je gewoon niet ver. Slanke mensen worden als dusdanig omschreven, dat zelfde geldt voor lange, korte, gespierde mensen of welk uiterlijk kenmerk je dan ook maar te binnen schiet van een persoon. Zo wordt je herkent. In mijn geval wordt vaak de huidskleur er ook nog bij gebruikt, hetgeen ik niet storend vind. Want ja, ik ben nou eenmaal niet blank. Overigens ben ik dan super makkelijk te herkennen voor iedereen: “klein, dik, raar accent, indo.” KLAAR! Hoewel de meeste voorbeelden die aangehaald worden echt te belachelijk voor woorden zijn, krijg ik hoe langer hoe meer de indruk dat ik, bijzonder genoeg vanuit mijn perspectief, het toch anders ervaar en anders zie. Niet helemaal…. maar toch net wat rooskleuriger denk ik…. Misschien is dat ook wel omdat ik nooit ervaren heb hoe het is om gepest te worden of afgewezen te worden vanwege mijn omvang. Automatisch vraag ik me dan af waarom ik dat nooit ervaren heb. Na een paar minuten van overpeinzing moet ik toch concluderen dat men te bang voor mij geweest is…. Ik was nogal een bitch… vroeger….

Anyhow: Acceptatie van de maatschappij en worden gezien als een persoon en niet je omvang. Eigenlijk het aanpassen danwelniet verwijderen van “de norm”. Zelfacceptatie. Zelfacceptatie…….. Daar ga ik even over nadenken… Onderweg naar boven… Want moeders multitasken als geen ander!

Terwijl ik Morgan voor de zoveelste keer insmeer tegen de jeuk van de waterpokken vliegen de gedachten door mijn hoofd: Is het geen acceptatie wanneer ik als plussize persoon opsta en zeg: “ik accepteer mezelf als de persoon die ik ben. Maar ik accepteer mijn omvang niet.” Is het dan het verraden van mijn “mede-dikke-mens” wanneer ik zeg dat het veel te zwaar zijn echt gewoon niet gezond is? Wanneer ik zeg dat een BMI er niet voor niets is? Dat ik het niet raar vind dat de hele grote maten kleding niet overal te verkrijgen is, omdat die maten “niet normaal” zijn. Dat ik wel vind dat zwaar overgewicht schadelijk is voor de gezondheid, zoals ondergewicht dat ook is? Accepteer ik dan alleen mezelf als ik vol trots mijn dikke ik blijf in volledig ongezonde en zeker niet levensverlengende hoedanigheid?

Maatje meer maakt niet minder.

Later in het gesprek wordt het voorbeeld van Tess Holiday aangehaald. Een plussize model, zij heeft de term #fyourbeautystandards in het leven heeft geroepen en groot voorbeeld voor ongeveer iedere persoon met een maatje meer. Haar lef, haar ongeremdheid, is iets ongekends voor velen. Eerlijk is eerlijk, die vrouw heeft echt ballen. Zie ik haar als voorbeeld? Nee. De “fuck your beauty standards” beweging vind ik super, want beauty is in the eye of the beholder. En de media is daarin juist de vertroebelende factor. Dus helemaal voor! Alleen vind ik persoonlijk, hoewel zij een vrouw is met ballen, haar omvang niet gezond. Ken ik haar medische achtergrond? Nee. Zoals 1 van de dames aan tafel zei, dat zij na testen bij de arts volledig gezond verklaard was, niets mis met haar bloeddruk & conditie, is het ongezonde hieraan de omvang. Ik denk niet dat een skelet gemaakt is om het gewicht van 2 of 3 personen dag in dag uit mee te dragen. Bovendien is het gewoon wachten op de aanverwante klachten die toch zullen volgen. Ondanks dat vind ik het super dat Tess Holiday laat zien dat ook mensen met een maatje meer gezien kunnen en mogen worden.

Ook wordt het voorbeeld aangehaald dat men wanneer men een dun persoon ziet lopen zich afvraagt of het wel goed gaat met die persoon. Versus een dik persoon die wordt bestempeld als lui en zal wel veel te veel eten. Wederom sta ik niet links en niet rechts. Ik sta precies in het midden mijn schouders op te halen. Ik kan niet zeggen dat ik graag zo gezien zou worden als de dunne persoon: melijwekkend, hopend op die compassie. Eigenlijk niet. Wel begrijp ik waarom men aanneemt dat een te dik persoon lui is en te veel eet. Logisch want iedereen weet dat je wanneer je te veel calorieen tot je neemt en niet voldoende beweegt, aankomt. Dat is het referentiekadertje voor mensen. Ik ben het daar niet mee eens, want zo zwart wit is het niet, alleen snap ik de visie van de “norm” wel. Zo jammer dat men niet bij welke persoon dan ook denkt “hey, daar loopt een persoon.” Zonder uiterlijke kenmerken daarbij te betrekken. Maar ja….

To love thyself

Zo worstel ik me eigenlijk door het hele segment heen. Tweeledig. In tweestrijd en het gevoel dat ik mijn ronde medemens afval.

Ik snap de verhalen, begrijp hun visie en standpunt, ook vanuit mijn levenservaring. Alleen is mijn idee van zelfacceptatie niet het accepteren of verheerlijken van (morbide-) obesitas (Tess Holiday) en het uitdragen en trots zijn op een ongezonde levensstijl. Bizar dat ik dit leven in mijn omvang geleefd heb en tot deze conclusie gekomen ben. Want logischerwijs zou ik me volledig moeten kunnen indentificeren met de dames aan tafel. Waarom niet is tamelijk simpel:

In het proces van mijzelf te accepteren zoals ik was/ben, heb ik het grootste struikelblok weten te accepteren: acceptatie van mijn ongezonde omvang. Maar niet op de manier die men verwacht. Ik heb geaccepteerd dat ik als persoon tevreden was met mij, maar ook geaccepteerd dat ik niet goed voor mezelf aan het zorgen was. Geaccepteerd dat mijn levensstijl moest veranderen, ook zodat ik mijn dochter een gezonder leven kon geven. Geaccepteerd dat ik dik was en geaccepteerd dat ik er wat aan kon doen. Niet meer met mijn kop in het zand rondlopen en doen alsof het nou eenmaal was zoals ik was. Nee. Het is hoe ik geworden ben na jarenlang niet van jezelf houden. Geaccepteerd dat ik het zelf zover heb laten komen. Ik ben van mezelf gaan houden en daarom ben ik voor mezelf gaan zorgen. Dat is voor mij van jezelf houden: voor jezelf zorgen. En nu, na ongeveer de helft van mijn oude ik achter me te hebben gelaten, kan ik zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit heb kunnen maken. Na iedere stoeipartij met mijn dochter, wanneer ik door de tunnels van de ballenbak kruip, wanneer wij samen van de glijbaan af glijden of rennen over het strand: ik ben blij dat ik 3 jaar geleden mijzelf geaccepteerd heb en bewuster ben gaan leven. Blij met iedere stap erna die er toe heeft geleid dat ik de persoon ben die ik vandaag ben, ook van buiten.

Selectief moraal

Vind ik dat de maatschappij (morbide-) obesitas moet accepteren als “normaal”? Eigenlijk niet. Moet “fat shaming” herkend worden als dusdanig en een halt toe geroepen worden? Ja. Iedere vorm van “shaming” moet gewoon verbannen worden uit iedere maatschappij. Zoals het prachtige plusmodel in het publiek zegt, is het inderdaad belachelijk dat we met dik zijn geen remmen hebben qua pestgedrag maar zodra er een handicap of huidskleur aan te pas komt er ineens een moraal ligt. Mensen belachelijk maken of het mikpunt van spot dopen vanwege hun uiterlijk is op ieder vlak triest.

Mijn gedachten dwalen te ver af tijden het gehele segment want voor mij komt er veel meer bij kijken. Aan het einde van het gesprek probeer ik voor Bar toch maar tot een duidelijke en simpele conclusie te komen: “Fat shaming” vind ik natuurlijk not done en iets wat snel tot het verleden moet gaan behoren. Ik hoop dan ook vurig dat iedere vorm van shaming daarmee uitsterft.
Voor wat betreft algehele acceptatie: Voor nu accepteer ik niet alleen mijn rare zelf maar ook de waterpokken van mijn dochter en het feit dat ik toch altijd net wat anders denk dan de rest van de wereld… mijn wereld…

Mommy duty calls!