Ja hoor ze heeft hem gewoon uit gelopen. Gefeliciteerd topper
Me and My Coach: Roodkapje en de wolf
Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…
Hello Coach Awesome!
Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…
De wolf
Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.
Spiegeltje spiegeltje aan de wand
Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.
Bestaat Prince Charming?
Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …
Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.
…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.
Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.
Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…
Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.
B.
Hai Barbara!
Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!
Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:
Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.
Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.
Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.
Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.
Angst is 1) tekort aan zelfliefde
En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.
De rest is bonus.
Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen
Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?
Armoede denken
En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!
Geef het kind in je een knuffel
Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.
Je coach,
Mark.
Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.
Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.
Hypocriete Ikke
… En daar zit ik dan met mijn mond vol tanden achter de laptop op een zaterdagavond. Het is even voor 23.00. Met mijn benen opgetrokken op de bank, de cv is net aangeslagen. Lekker warm. De laptop staat voor mij op een stoel die ik voor deze gelegenheid tot ’tafel’ heb omgedoopt. Naast mij thee in een theeglas dat uit Zweden komt… jawel, bij de Ikea vandaan ;-). Hug in a Cup heet het theezakje dat in het glas dobbert. Gember ruik ik, venkel, kaneel… Om het huis hoor ik de wind in de stiltes tussen de liedjes die op de achtergrond klinken. Quilty Pleasures, ik heb een zwak voor de glam-metal uit de eighties. Niet altijd. Vanavond wel. Lekker fout.
Alleen het innerlijk telt
Jarenlang hoopte ik dat ik niet beoordeeld… veroordeeld zou worden op mijn uiterlijk. Ik riep ook dat ik een ander niet zou veroordelen op zijn uiterlijk. Het innerlijk is hetgeen dat telt. Toch?? En dat is dus gewoon iets dat niet waar is! Niet in mijn wereld! En hoe hypocriet gezien ik ook wil dat men bij mij verder kijkt dan wat het oog laat zien. Waarom ik dit wil? … Omdat ik dacht dat daar mijn grootste kracht lag. Mijn karakter. Van mijn uiterlijk moest ik het niet hebben. Een gedachte die ik zeker 10 jaar met mij meedroeg. En juist ik,… juist ik betrap mijzelf erop dat ik mij eerder aangetrokken voel tot mooie mensen! Verraad ten opzichte van mijn eigen idealen!
Mooi mens
Een mooi mens is niet dik en niet dun. Niet lang en niet kort. Niet zwart en niet wit. Ik kan geen standaard definitie geven van wat een mooi mens in mijn wereld is… Het is een lach, een twinkeling, een blik van oprechte interesse in een ander… Niet knap knap. Niet oppervlakkig knap. Mooi. Diepgaand. Tot in zijn of haar diepste kern. Het is dat lichtje in je hart dat weerkaatst. In je ogen, in je gelaat. Het lichtje dat van binnenuit verwarmt en waarmee je mijn wereld iets mooier maakt. Straalt. De zon laat doorbreken. De reden waardoor ik aan het einde van de dag even stil sta bij de ontmoeting die wij hadden, al duurde deze slechts seconden. Jij maakte indruk en maakt voorgoed deel uit van mijn gedachten. Dat is jouw gave. Omdat je mooi bent.
Hypocriete Ikke
Dus… mond vol tanden. Ja! Omdat wat ik zie met het blote oog waarneembaar is. Dus beoordeel ik mijn medemens op zijn uiterlijk. Op wat ik zie, want mogelijk heb ik nog geen woord met je gewisseld. Dat is toch oppervlakkig en bovenal… in strijd met hoe ik graag door en ander wordt beoordeeld??
Hypocriet!
Lekker dan!
Een verwarrend verhaal? Ja wellicht. Ik ben er ook nog niet achter waar ik precies staat. Voor op dit moment geld dat ik nog niet met mezelf door één deur kan betreffende mijn gedachten en dit onderwerp. Ik denk er nog eens over na…wordt vervolgd.
Vluchten naar veiligheid
Twee vriendinnen van mij, onafhankelijk van elkaar… De ene geeft aan dat er een babyshower voor haar georganiseerd gaat worden. Als het voor jou niet prettig is, voel je dan niet bezwaard om af te zeggen, maar ik wil je er wel graag voor uitnodigen. De ander hoort mijn plannen aan voor de komende tijd. Zij reageert met: Leuk! Maar voor zover ik in jouw hoofd kan kijken ook een beetje spannend? 😛
Ja. Nieuwe ervaringen, nieuwe ontmoetingen, een omgeving waar ik nog niet eerder ben geweest, het kan allemaal leiden tot spanning in mijn hoofd.
Hulde
Hulde aan hen die me zo goed begrijpen. Zonder woorden van mijn kant. En toch wil ik me niet verschuilen achter hun begrip. Iets wat natuurlijk heel makkelijk zou kunnen daar er eigenlijk al een invulling wordt gegeven aan waar ik tegen aan zal lopen. Ik zal het wellicht niet als prettig ervaren, ik zal spanning ondervinden. Uiteraard werd ik aan het denken gezet.
Het verschuilen achter het oh zo goed bedoelde begrip van deze meiden is echter een vorm van mijn comfortzone. Ik zal toegeven aan spanning, de onrust, aan een angst voor nieuwe situaties, het ontmoeten van nieuwe mensen. En die tijd is voorbij.
Volwassen worden
Op het moment dat ik dit schrijf komt het besef dat het over exact een week mijn 40e verjaardag zal zijn. Ik voel me niet als bijna 40, al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik niet weet hoe dat gevoel daadwerkelijk zou zijn. Ik rommel aan, ik probeer een basis te creëren waarin structuur de hoofdrol speelt, maar dat punt heb ik nog niet bereikt. Maar ook het toegeven aan eerder genoemde spanningen en angsten is iets wat ik niet bij de volwassen leeftijd van 40 hoor passen. Als het ontwijken van mijn eigen schaduw. Bang zijn voor de monsters die zich verstoppen onder mijn bed.
De confrontatie
Al geloof ik niet dat het besef dat ik de confrontatie aan moet gaan daadwerkelijk in verband staat met mijn verjaardag, ik vind het wel een mooi gegeven. Zo op de grens van het ene naar het andere jaar. We hadden de wereld voor mijn 40e. Nu is het tijd voor de focus op wat ik de wereld kan bieden na mijn 40e. En andersom.
Mezelf tegenhouden om te leven
Ik duld niet meer van mezelf dat ik verstoppertje speel. Ik wil niet meer vluchten naar veiligheid. Ik wil niet meer… tja, wat wil ik nu eigenlijk niet meer… Mezelf tegenhouden om te leven… Want dat is wat er gebeurde. Er werd veiligheid gecreëerd. Ik leefde heerlijk in mijn eigen bubbel. All by myself. En op dat moment was het goed, maar nu is het niet meer voldoende. Er is een wereld buiten mijn veilige zone. Een wereld vol prachtige nieuwe ervaringen en mooie mensen om te ontmoeten. Laat je nooit van de wijs brengen als ik een afspraak op het laatste moment afzeg. Grote kans dat ik dat doe omdat ik even weer terugschiet naar mijn verleden waarin het maken van een afspraak en het dan last-minute afzeggen de orde van de dag was. Dan waren er weer die monsters die onder het bed vandaan kwamen in de vorm van mijn angst.
Ik ben klaar voor de wereld na mijn 40e verjaardag. Bring it on! Kom maar op monsters! De spanningen die het met zich mee zal brengen accepteer ik! Met liefde!
Wanneer het kwartje valt…
De belevenissen van het Dynamic Duo van MSB. Tijd voor Nessie en Morgan!
Vanessa schrijft:
“Mamma?”
“Ja?” Terwijl ik Morgan aankijk en zij het kinderkarretje bij de supermarkt vragend inkijkt pakt ze de verpakking van de rundervinken die ik er zojuist ingelegd heb, eruit.
“Waarom staat er een plaatje van een cow op?”
“Omdat het rundvlees is. Dus een koe.”
“Is dit dode koe?!
”Ja.. vlees is van dieren en dit is van een koe.”
“Leg maar terug mamma. Ik wil geen cows eten hoor! Hij is dood!”
Vol verbazing kijk ik haar aan. “Oh…. Dus we eten geen koe meer?” Ondertussen staan onze mede-shoppers glimlachend toe te kijken.
“Nee mam… Pak maar kip!” Wordt gevolgd door het gelach van het publiek en Morgan loopt schouderophalend weg.
Om een confrontatie midden in de supermarkt en om het voor mezelf wat makkelijker te maken allemaal heb ik niets gezegd en heb ik gewoon de kipfilet uit het schap gehaald en in de wagen gelegd. Want ik weet dat wanneer Morgan zegt iets niet te gaan eten, ze dat dan ook niet doet. Dat gesprek over kippen hebben we wel wanneer dat kwartje valt.
2 Weken geleden zijn we met “Oma Myrna” een dagje naar Sealife geweest. Sinds het kwartje “dat is een vis en vissticks zijn vissen!” is gevallen eet mevrouw ook geen vissticks meer. Was te verwachten van een meid die haar klasgenootje van een muurtje heeft geduwd omdat hij op een spin was gaan staan. “You killed my friend!!!” klonk het over het hele schoolplein.
Pashokjes Yoga
Onderweg naar huis zie ik dat de kledingzaak uitverkoop heeft. Dat komt mooi uit aangezien de dag ervoor de beugel in mijn favoriete Saph “KNAK” zei. “Even naar deze winkel Morgan, mamma moet even kijken voor een BH.” Bij binnenkomst onderhandeld mevrouw even met de eigenaresse over het binnen zetten van haar fiets. Want ja “anders gaan ze hem meenemen omdat hij is zoooo mooi”. Ze wint… Fiets naar binnen. Lichtelijk bezwaard wil ik met gebogen hoofd naar de achterzijde van de winkel lopen, waar de lingerie hangt. We hebben natuurlijk al de aandacht van iedereen in de winkel door de onderhandeling. Terwijl ik naar achter loop hoor ik Morgan tegen de aanwezige mensen zeggen “Mamma komt even hier voor een BHaat voor haar borstels”. Terwijl iedereen luidkeels aan het lachen is zoek ik even een diep gat om in weg te kruipen.
Met 2 stuks loop ik richting de kleedkamer terwijl Morgan duidelijk aanwezig is in de speelhoek. Op het moment dat ik met ontbloot bovenlichaam sta hoor ik ineens “wil het lukken? Heeft u hulp nodig?” en gaat het gordijn open. In shock kijk ik de verkoopster aan en ruk het gordijn weer dicht: “JA HOOR HET GAAT EN NEE… ik heb geen hulp nodig….” Denk ik….. Vlak daarna kwam ik erachter dat de BH die ik uit het rek gehaald had een redelijk ingewikkelde constructie was. Na meerdere pogingen dat ding aan te krijgen, die meer weg hadden van yoga oefeningen, heb ik het opgegeven en heb ik het maar teruggehangen. Het was vast een prachtig kledingstuk maar stel je voor dat je iedere ochtend 3 bandjes over iedere schouder kruisend over de rug om het aan de onderkant weer te kruisen en vast te zetten in het midden…. Je begrijpt het wel. Vast heel leuk wanneer je iemand wilt verleiden (al vraag ik me af hoe die persoon dat op een elegante manier gaat uitkrijgen) maar de enige “verleidingsactie” in mijn toekomst is mijn zwager vragen om op Morgan te passen op zaterdag. En geloof me, dat doe ik niet in mijn “BHaat”. Denk dat hij dan nooit meer oppast… In zijn geval kan je hem beter verleiden met eten…
Ik begrijp sowieso al dat ingewikkelde gedoe met lingerie niet. Voor mij moet het comfortabel zijn. Mooi is leuk meegenomen maar mooi en oncomfortabel is een no-go. Loop je in een winkelcentrum of zit je op kantoor met een BH die irriteert of ondergoed wat naar plekken kruipt waar het niet hoort. Is toch niet prettig? En dan zit het ook nog onder je kleding. Dus niemand ziet waar je het jezelf nou moeilijk voor maakt. Dus ja… ik ben die persoon die zelden een set draagt. Ben van het praktische denk ik… Sterker nog… ik weet niet eens of ik wel een setje bezit. Want eigenlijk draag ik het liefst boxers. Wel vrouwenboxers. Maar het blijven boxers. Heerlijk. Om nog maar niet over sokken te beginnen want het komt zelden voor dat ik 2 dezelfde sokken draag….. Over het algemeen loop ik er wel verzorgd bij hoor….
Het kwartje
1 BH rijker en ondergoed voor mijn bijna-vegetarische-oogappeltje, loop ik door de vrieskou naar huis terwijl het appeltje voor me uit fietst. Enige ondergoed waar ik nu aan kan denken is thermo-ondergoed.
Onderweg komen we langs het mooie huis met de grote tuin waar een gedeelte is afgezet voor dieren. Eigenlijk een soort mini kinderboerderij. Ze stopt en kijkt, samen kijken we naar de dieren die vrolijk rondlopen. “Ze spelen samen in de sneeuw!” Leuk om te zien hoe vrolijk ze wordt van dit soort dingen. We zeggen de diertjes al snel gedag aangezien deze mamma niet zo goed tegen de kou kan. “Daag geitjes, schaapje, chickies en donkey!” En weer fietst ze voor me uit.
Alsof ze remt voor overstekend wild trapt ze naar achter, springt van haar fiets en kijkt me aan:
“Mommy!!! Chickies zijn kippen!!! DAT IS KIP!!”
Herken mijn stem in je gedachten
Ik schrijf mijn gedachten op papier, deel ze met je woord voor woord,
in de volle overtuiging, dat jij de onderhuidse lading hoort.
Herken mijn stem bij elk woord dat jouw gedachte vult,
het zullen mijn gedachten zijn die je er in herkennen zult.
Kijk in mijn ogen en zie mijn donkere kant in tranen die werden vermeden,
tranen die bevroren werden in de tijd, uit een voorbij gegaan verleden.
Tranen die ik koppig tegenhield, die ik nooit aan iemand zien laten zou,
nu kan ik het loslaten, omdat mijn woorden veilig zullen zijn bij jou.
Deel mijn gedachten, voel soms mijn onmacht als de donkere kant toeslaat,
zie die ene enkele traan vanuit mijn ooghoek, die ik wel toe laat.
Herken mijn stem in wat je leest, het zijn geen loze woorden zonder waarde,
ze zijn hetgeen mij staande hield, in heden en verleden, en op deze aarde.
Terug in mijn comfortzone
… het is tijd.
Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.
Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.
… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.
Terug naar wat veilig voelt
Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.
De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.
Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0
Het is tijd…
Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.
Wat is jouw visie Coach Awesome?
Hey lieve en stoere Barb!
Oogkleppen.
Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.
Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.
Warm bad?
Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.
De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering
Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)
Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:
-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”
* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.
-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”
-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”
Woorden zijn krachtig
Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.
Je coach,
Mark
Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.
Foto’s met dank aan MomentGeluk.
De liefde voor mijn lichaam
…En toen kwam ik een herinnering tegen op Facebook van een jaar geleden. Een foto waarmee ik een jaar geleden een statement wilde maken. Dit ben Ik!
Wie was ik?
Ik ben de draaiende dame op de foto, dit was ik een jaar geleden. Nog niet in staat om de straat uit te lopen zonder een versnelde ademhaling. Pijn in mijn benen, last van mijn gewrichten. Een verknipte relatie met eten, behalve over-eter was ik ook emotie-eter. Maar de dame op de foto was zich daar een jaar geleden niet bewust van. Zij negeerde het en leefde haar leven zoals de 20 jaar daarvoor. Zij genoot op haar manier van haar leven, maar ergens knaagde het. De wetenschap dat haar life-style niet de juiste was voor haar drong zich steeds meer naar de voorgrond. Ze werd zich er steeds meer van bewust..
Waarom?
Waarom? Uit liefde voor mijn lichaam, voor mijzelf. Uit liefde voor mijn leven. Meer uit dat leven willen halen. Vrij(er) kunnen bewegen. Leven zonder beperkingen die ik mijzelf heb opgelegd. De schaamte van mij af kunnen schudden. Vrijheid ervaren. De dingen doen die ik mijzelf jarenlang heb ontzegt. Regenbogen najagen. My sky is my limit.
Geen excuses meer
Ik lees regelmatig over vrouwen met overgewicht die niets kunnen doen aan hun gewicht. Een aandoening hebben, niet kunnen bewegen… Dit ging voor mij gelukkig niet op. Mijn hoofd zorgde voor blokkades, niet mijn lichaam. De blokkades moesten aangepakt worden. Het begon met een coach die begreep dat overgewicht meer is dan de dooddoener ‘meer bewegen en minder eten’. Iemand die begreep dat er een geschiedenis zat achter het door morbide obesitas geteisterde lichaam.
Begrip. Begrip vanuit de richting van een hulpverlener. Dat was nieuw voor mij. Onbegrip vanuit die richting was wat ik tot op dat moment had ervaren.
Het volgende excuus dat van tafel geveegd diende te worden was het “niet kunnen”. In mijn hoofd stond “niet kunnen” en “niet willen”gevaarlijk dicht bij elkaar. Natuurlijk werkt mijn hoofd mij nog vaak tegen en zou ik daarom geneigd zijn om te zeggen dat ik niet kan. Maar de conclusie dat je iets niet kan, kun je eigenlijk pas trekken als je het geprobeerd hebt is het niet? En dat deed ik niet!! Niet durven, niet willen, niet kunnen … verwarrend… Maar in tegenstelling tot 20 lange jaren duld ik in het Hier en Nu geen ‘nee’ meer. Proberen zal ik, keer op keer.
Stap voor stap
Het bewegen begon met rondjes door de stad, rondjes die werden uitgebreid, steeds verder. In januari liep ik de halve marathon van Egmond. En terwijl ik met regelmaat kijk naar die allereerste wandelmedaille die op de koelkast prijkt, wéét ik dat dit een jaar geleden niet mogelijk was. En dan is er weer de liefde. De liefde voor een, nu nog onhandig lichaam. Maar wel een lichaam dat sprongen maakte in het afgelopen jaar. Een lichaam dat minder onhandig is dan dat het was. Soms frustratie en boosheid, om wat ik in de jaren heb toegelaten. Om de simpele dingen die ik nu nog niet kan. Maar bovenal trots en liefde voor een hoofd dat nu zegt dat IK belangrijk genoeg ben om voor te zorgen.
Dat is de enige reden om het aan te pakken. IK. Niet omdat de media het zegt. Niet omdat de maatschappij een ideaalbeeld schept. Niet om de goedkeuring van anderen. Ik leerde echte vrienden kennen toen ik mijn basis vond, mijn kern. Een kern waar ik altijd naar terug kan keren voor raad en altijd wijst die kern mij op de liefde. De liefde voor mijn lichaam.
Aan de waterkant
Ik sla je vanaf afstand gade, vanaf de waterkant,
ik zie je moeizaam voortbewegen in het mulle, zware zand.
Ik zie dat emoties afwisselen, boosheid, pijn en soms ook spijt,
maar weet dat je het punt eens zal bereiken dat je naar berusting leidt.
Ik hoop dat je je weg zal vinden, niet te gehaast, maar elke stap op zijn tijd,
zodat wonden kunnen helen, en je overhaaste beslissingen mijdt .
Ik hoop, vanuit de schaduw, dat verder verdriet je blijft bespaard,
want om dat gade te moeten slaan My Friend, ben je mij teveel waard.
Leer je nieuwe omgeving lief te hebben, vlucht niet, leer haar te vertrouwen,
zodat je met 1 enkele stap voorwaarts aan jouw toekomst kan gaan bouwen.
Mocht je me nodig hebben, grijp me dan slechts bij de hand,
je weet waar je mij kan vinden, ik sta aan de waterkant ….
Patricia haar uitdaging
Patricia is één van mijn trouwste supporters. Zij gelooft in mij. Meer dan ik zelf doe. Soms vraag ik me af of zij doorheeft in hoeverre zij mij versteld doet staan. Lees haar verhaal. Het verhaal over het begin van haar pad, op weg naar een prachtige eindstreep. Ik sta er voor je die ene dag Patries!
“Ik hou van sporten, om te kijken, maar ook om zelf te doen maar ik maak er niet genoeg tijd voor vrij. Naast een 40-urige werkweek, een hbo-studie en heel veel slapen, zag ik geen kans om ook nog eens te gaan sporten en dat terwijl sporten mijn hoofd rustig houdt en kalmeert, het is mijn manier om mijn gedachtes te laten gaan en met een opgeruimd hoofd weer thuis te komen.
Maar door alle “verplichtingen” en ja, ik zet dit woord expres tussen aanhalingstekens omdat het vooral verplichtingen zijn die ik mezelf opleg, raakte ik mijn balans langzaam kwijt.
De balans is zoek
Op een dag in september 2017 was ik de balans echt kwijt en was ik boos op de hele wereld maar vooral op mijzelf, want ik voelde me weer zoals in 2010 net voor mijn burn-out en ik had mezelf destijds, tijdens mijn herstelperiode, beloofd om beter te zorgen voor mijn lichaam en geest.
Het was diezelfde dag dat ik de tv aanzette om een documentaire over sport te kijken, de emoties van (top)sporters maakt altijd iets in mij los.
De onrust neemt toe
Na afloop van de documentaire liep ik wat onrustig door het huis en ik besloot even naar het strand te gaan om een flinke wandeling te maken.
Tijdens deze wandeling moest ik maar steeds aan de documentaire denken en dan vooral aan de toewijding die deze (top)sporters hebben.
Ik stond even stil en keek naar beneden en zag mijn eigen spiegelbeeld in de reflectie van het water, de tranen liepen over mijn wangen. Ik vroeg mezelf af hoever ik nog wilde gaan in dit boze gevoel en waarom ik het toch zover had laten komen.
Boosheid omgezet naar actie
Terug thuis pakte ik pen en papier en zette mijn timer op 3 minuten, in deze 3 minuten moest ik opschrijven wat ik graag wilde doen wanneer alles mogelijk is (deze opdracht kreeg ik ooit in therapie en werkt nog steeds). Er staan bizarre dingen op dit lijstje waar ik hard om moet lachen, maar er staat ook 1 ding op waar mijn hart letterlijk harder van gaat kloppen, de 10km hardlopen tijdens de marathon van Rotterdam.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze droom ook haast weer had doorgestreept, want wat nou als ik het niet zou halen. Ik streepte hem niet door maar vertelde niemand van mijn droom, want dan zou ik alleen mezelf kunnen teleurstellen.
Maar het bleef kriebelen diep vanbinnen, dus ik besloot een paar vriendinnen in vertrouwen te nemen en die reageerde heel enthousiast, zij zagen mij in gedachte al over de finish gaan in Rotterdam en wilde zelfs wel mee lopen of me staan opwachten op de finish.
In overleg
Hun enthousiasme zorgde voor nog meer kriebels en dus besloot ik bij mijn huisarts ten rade te gaan, want op dit moment is 10km hardlopen niet realistisch en ik wilde weten of ik überhaupt mocht starten met hardlopen. De huisarts gaf een GO, mits ik het langzaam opbouw en goed naar mijn lichaam luister.
De 10km staat gepland voor 2019, misschien wat ver weg maar voor mij een mooi doel om naar toe te werken.
Volgende maand begint mijn hardlooptraining bij de atletiekvereniging, ik vind het doodeng maar ook zo leuk tegelijk.
Nog ruim 400 dagen te gaan tot die ene dag in Rotterdam…..”