My Storybook – Pagina 2 – Nobody but me is gonna change my story…

Jij + Ik = Wij

“Liefde!” zegt Coach Mark tijdens een gesprek. “Je weet wel Barb, daar worden liedjes over geschreven en films over gemaakt!” Ik trek mijn rechter wenkbrauw op, frons mijn voorhoofd. “Owwww…. is dat wat ze daar mee bedoelen…

…Maar zij wist eigenlijk niet wat liefde inhield,
wist slechts wat zij in sprookjesboeken zag.
Zij dacht het nooit te zullen ervaren,
door wat er in ’t verleden lag.

“Liefde, was dat dan echt een woord,
begreep men de betekenis ervan dan echt?
Of is het woord vrij interpreteerbaar,
maar net waar jij de nadruk legt?

De eerste stappen die zij zette,
vol spanning elke keer als zij hem zag.
Zoekend naar de bevestiging,
van dat wat voor haar lag.

Was dit dan haar nieuwe wereld,
was dit pad dan haar nieuwe grond?
Kon er dan echt een vrouw ontstaan,
uit waar eerst een meisje stond?

Ze moest leren te vertrouwen,
op de waarde die zij bezat.
onzekerheid en voorzichtig zijn,
door hem dat ze ’t vergat.

Ze dacht na en pakte toen haar pen,
want schrijvend begreep zij zichzelf onbevreesd
Glimlachend, klaar voor de volgende stap,
bij haar eigen woorden die zij later leest:

“Ik koester en bescherm het,
zo breekbaar nog, zo echt, zo puur, zo klein,
Dat Ik niet alleen Ik meer ben,
maar ook een deel van Wij mag zijn…”

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

Echt zijn, deel 1

… In een vorig leven waar ik een meisje van 10 was had ik een Opa die medeoprichter was was de Geologische Vereniging in Groningen. Als 10-jarig meisje was dat de inspiratie voor een spreekbeurt die ik hield over stenen en fossielen. Ik kreeg een aantal stenen mee om aan mijn klasgenootjes te laten zien. Daaronder ook twee kiezelstenen die langs het spoor werden gevonden vlak bij het huis van Opa en Oma dat ik mij nog zo goed herinner. Tot aan de geur die in het huis hing en de oranje gordijntjes bij de voordeur.

De betere versie van mezelf

Niet de amathist, niet de pyriet, niet de bergkristal en niet de woestijnroos waren mijn favoriet. Het waren die kiezels die het meest mijn aandacht trokken. Ze waren door de polijstmachine gegaan en hadden daardoor een metamorfose ondergaan. Van ruw, puur en wellicht, enigszins saai, waren ze nu glanzend, glad, vol kleurschakeringen… maar ook: minder ‘echt’. Het 10 jarige meisje draaide en draaide de kiezels in haar handen terwijl ze er ademloos naar keek. Gepolijst: beter zijn dan haar eigen Ik, dat was wat zij ook wilde zijn.

Het masker ging op

In de jaren die volgden leerde het meisje wat het was om gepolijst te zijn. Het hield haar staande. Als kind, als puber, en als volwassen vrouw. Fake a smile, zet een masker op en laat iedereen de gepolijste versie van jezelf zien. Altijd zeggen dat het goed gaat maar de blik van een ander ontwijken als deze je onderzoekend aankijkt. Niemand kwam bij de echte Ik, de ruwe, pure versie. Zelf negeerde ik deze versie van mezelf want de pure Ik had pijn, was eenzaam en zat hopeloos met zichzelf in de knoop. Mijn gepolijste buitenkant, mijn masker was mijn bescherming in een wereld waar ik niet kwetsbaar in kon zijn.

Door de lens van de camera

Ik zag mijn pure Ik pas weer, toen ik de foto’s terug zag die My Storybook-fotograaf Mye van mij maakte. Niet de gemaakte lach, soms wel, maar vaak ook niet. Nadenkend, meteen frons in mijn voorhoofd omdat mijn brein tegenstrijdige signalen afgaf. Soms ook verdriet, angst, eenzaamheid of wanhoop. Alles wat ik altijd wilde verbergen werd zichtbaar. Het gepolijste laagje werd dof na al die jaren. De kern werd zichtbaar, ruw en puur… echt.

Na al die jaren was het masker een comfortzone geworden, onderdeel van wie ik was. Wist ik eigenlijk nog wel wie ik echt was? Het was moeilijk om een ander in zoverre te vertrouwen om mijn echte Ik te laten zien. Toch… ook het besef dat de beste versie van mezelf JUIST ongepolijst is, vooral voor mezelf. Toneelspelen, maskerdragend is fijn, maar ik kan en wil dit niet een heel leven volhouden…

…En dus heb je kans dat als je mij leert kennen je alles van mij ziet. BAM! Dit ben ik. Take it or leave it, maar als je mij in jouw wereld accepteert, accepteer mij dan in mijn meest pure vorm. Ongepolijst, ruw, puur. Zoals ik echt ben, want beter dan dat kan ik niet zijn.

Me and My Coach: Ben ik geluk waard?

…Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen pak ik fundament 3 uit het werkboek erbij. Het werkboek van Mark Jensen. Fundament 3: Zelfliefde. Regel 8: Laat welvaart toe. Laat geluk toe.

Het is rond 04.30, over een half uur gaat mijn wekker. In het ochtendschemer probeer ik de antwoorden te vinden op de chaos in mijn hoofd. Een chaos die zorgt voor nachten vol piekermomenten hoe ik ook mijn best ook doe om met een leeg hoofd te gaan slapen.

Dear Coach Awesome!

Ik wéét dat er meer dan genoeg mensen met grotere problemen rondlopen dan ik op dit moment. Maar dit is mijn wereld. Mijn universum waarin ik op 1 sta. Mijn probleem negeren zou gelijk staan aan mezelf terug zetten in positie en tijd. Weer terug in het verleden waarin ik die eerste plaats in mijn universum, niet verdiende.

Waarom durft een mens geen geluk te accepteren? … onder meer uit angst om het weer kwijt te raken lees ik. Ik begrijp deze reden. Het zou kunnen passen in mijn oude denkwijze. Als je het geluk niet toelaat, dan weet je ook niet wat je mist op het moment dat het je leven weer verlaat. Laat mij dus maar zonder het geluk leven, dan zal ik het gemis niet kennen… Maar het is mijn oude Ik die dit begrijpt. Met Authentieke Ik denkt bijna instinctief: “Armoede!!!!” Liever een heel verder leven zonder geluk, als ik dat ene stukje maar kan aanraken.

Ben ik geluk waard

Ben ik geluk waard? Ik laat deze zin herhaaldelijk door mijn hoofd gaan. De Authentieke kant van Mij is heel snel geneigd om “Ja” te roepen, vol overtuiging. Maar is die overtuiging er ook echt? Nachtenlang ben ik op zoek naar bevestiging. Ik vraag het niet, ik zoek het… Speur in gedachten gesprekken af, laat berichten keer op keer mijn brein passeren om daar onderliggend de boodschap te kunnen ontdekken dat ik het waard ben om lief gevonden te worden. Soms andersom; juist de bevestiging zoekend dat ik het niet waard ben. Ik verval weer in het kleine-meisjes-gedrag waarvan ik had gehoopt dat ik het voorgoed de rug had toe gekeerd. Ik weet, dat niemand mij de bevestiging kan geven behalve ikzelf. Ik zal mezelf genoeg waarde moeten toekennen, anders zal ik altijd een reden vinden om het geluk niet te accepteren. En al lijkt het wellicht niet zo Coach Awesome, ik vind dat ik dat geluk zo enorm verdien in mijn wereld, mijn universum…

Waar loop ik nu precies vast volgens jou? Het erkennen daarvan is naar mijn idee de sleutel tot verdere vooruitgang. De sleutel tot het accepteren van geluk.

Hello Barb!

Ben jij geluk waard vraag je je af de laatste tijd rondom een zeer spannend maar uiterst mooi onderwerp in je leven: liefde van een ander! (Ze schrijven er wel eens liedjes en films over, wist je dat;) Gebaseerd op feiten is het antwoord volmondig ja, waarom ben je bijvoorbeeld anders met mij toen in zee gegaan en al zo veranderd van lichaam en geest? Omdat je jezelf waardeloos vond of juist toen ergens (diep van binnen) fantastisch vond en dus liefde waard bent van jezelf én anderen?

Maar gebaseerd op je gedachtewereld bevind je je in een logische tweestrijd: je oude-ik vs je authentieke-ik.

Tijdslijn verleden-heden-toekomst

Je oude-ik kent nu overheersend gevoelens van angst, gebaseerd op pijnlijke ervaringen in patroonvorm in het verleden. En wat doet men doorgaans bij angst? Niet doen van wat men wél wil en heeeeel veel aandacht gaan geven aan angst. Gevolg daarvan? Knippen en plakken (copy-paste) tijdslijn verleden-heden op tijdslijn heden-toekomst. Alle pijnlijke ervaringen en crashes die op die tijdslijn van je verleden tot heden gebeurden zullen dus gewoon weer gaan herhalen in de rit naar je toekomst. Door blijven leven in comfort hellzone noem ik dat. Luisteren naar je oude-ik creëert daardoor een uiterst voorspelbare toekomst…alleen een donkere. Je oude-ik probeert die klappen te voorkomen door te luisteren naar angst. Maar wat je aandacht geeft groeit. Altijd. Je creëert daardoor dus juist wat je vreest door te luisteren naar je oude-ik, naar de angsten ervan.

Geen verandering zonder spanning…dus lang leve spanning!

Je authentieke-ik bevat snel alle antwoorden in je leven omdat die stammen uit je interne stem, je intuïtie, je instinct, je buikgevoel. De analyse die daarna gebeurt, de ja-maar’s, de angstgedachten en het eindeloze gepieker, das je oude-ik. Luister je daarnaar dan zal wéér een nieuwe crash gebeuren op de tijdslijn van je heden naar je toekomst. Dus weg ermee. Makkelijker gezegd dan gedaan alleen. Lichamelijk gezien zijn de neuronen in je hersens namelijk nog hard-wired om alarm te slaan bij liefde van een ander in je leven. En het lichaam onder het hoofd is biochemisch nog letterlijk verslaafd aan de gevoelens van die angstgedachten. Dus zeg je volmondig ja tegen verandering, dan zul je al snel letterlijk protest gaan ervaren van zowel je lichaam als hoofd. Letterlijk. De gevoelsreceptoren in je lichaam willen namelijk gevoelens van angst blijven voelen en de hypothalamus in je hoofd wil hun wens aanvankelijk gehoorzamen, dus die gaat letterlijk angstgedachten produceren, zodat angst blijft winnen. Ik noem dat de strijd tussen je oude-ik en je authentieke-ik. En die is onoverkomelijk. Dus wat te doen?

Observeer je angst…en doe het alsnog

Zodra men hun eigen gedachten en gevoelens gaan observeren ontstaat er afstand en zit men niet meer “in” die gedachten en gevoelens van de oude-ik. Alsof je een beetje uit je lichaam treedt. Dan kun je steeds eenvoudig en zonder enige veroordeling of beoordeling zeggen: “Hey, ik hoor mijn oude-ik.” Dat moment is perfect om te gaan horen wat je interne stem glashelder zegt. Als je een muntstukje opgooit, dan weet je interne stem nog voordat die op je hand valt wat het antwoord is. Red pill or blue pill? Linksaf of rechtsaf? En je interne stem durft die keuze ook te maken omdat die weet dat die een winnaar in het leven is. Een overvloed aan levenssucces en geluk zit in de mindset en leven van je authentieke-ik, maar ook briljant kunnen omgaan met problemen en tegenslag. Beiden part of life en beiden geen probleem voor je authentieke-ik, want die erkent al zijn of haar kracht en pracht maar accepteert ook cut the crap al zijn of haar kwetsbarheden, leerpunten en blunders. Dus kom maar op verandering!

Dus Barb…aan jou de vraag

Als je het geschreeuw en paniek observeert van je oude-ik…wat zegt dan je interne stem? En wat durf je dan uit liefde voor jezelf te beslissen én te doen? Kies je voor je oude-ik dan weet je wat je donkere of lege toekomst wordt. Kies je echter uit zelfliefde voor de spanning van verandering, dan ben je juist veilig, want juist daar leeft je winnaar in jouw leven: je authentieke-ik. Red pill or blue pill Barb?

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto/s met dank aan MomentGeluk.

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 4

Reeds drie keer eerder schreef ik over Lipoedeem. Over wat het doet met mijn uiterlijk, mijn zelfvertrouwen, de schaamte , de haat- liefde verhouding die ik heb met mijn lichaam. Maar ook de pijn. Hoe ik mezelf jarenlang liet tegen houden in het lopen, in het fietsen door een het gebrek aan kracht in mijn benen… Maar wel een gebrek in mijn benen dat ik zelf teweeg bracht door mij als slachtoffer te gedragen ten opzichte van deze aandoening.

Meer zijn dan mijn benen

“Je BENT geen Lipoedeem, je HEBT Lipoedeem” -Mark Jensen-

De focus leggen op wat ik niet kan. Dat is iets waar ik me heel makkelijk achter kon verschuilen. Ik heb mijn gewicht en de Lipoedeem ook zeker als excuus gebruikt om dingen niet te hoeven doen. Maar daar kom je niet verder mee. Hoe opgelucht ik ook was om iets niet te hoeven doen omdat mijn excuus geaccepteerd werd, het knaagde aan me. Dat knagen kon ik heel lang negeren, maar een schuldgevoel ten opzichte van mijn lichaam werd uiteindelijk groter.

Je BENT niet, je HEBT. Een uitspraak van coach Mark Jensen die mij enorm heeft geholpen. Iets ZIJN zou betekenen dat de aandoening de overhand heeft. Dat zou mij in die slachtofferrol houden. Maar ik ben zoveel meer en mijn leven is zoveel meer waard. Ik ben meer dan mijn die aandoening, meer dan enkel mijn benen.

Wat wel mogelijk was

“Kijk eens naar waar je benen je wel brachten!” -Bianca-

Mijn benen brachten mij de halve marathon van Egmond. In Zandvoort 30 kilometer. Honderden kilometers inmiddels die te voet op op de fiets werden afgelegd. Ze bezorgden mij mijn Duo Penotti-voeten. Mijn afval proces zou vele vele malen minder voorspoedig zijn verlopen als ik mijn benen niet had betrokken in deze verandering. Maar bovenal zorgen ze voor een stukje geloof in mijzelf, een hernieuwd vertrouwen in mijn lichaam waar ik nog dagelijks aan werk. Een honger om nieuwe bergen te beklimmen en een lichaam vol energybubbels als ik een onmogelijk lijkend doel toch behaal. Mijn benen blijken van waardeloos, waardevol te zijn in mijn leven.

Mijzelf laten zijn wie ik ben

“Jij bent jij, met of zonder Lipoedeem.
Jij bent jij, omdat alleen jij de kracht bezit om jij te kunnen zijn…” –Mye-

Verraad, eerder voelde ik dit toen ik nog voor het afvalproces zat. Het geeft weer dat ik mezelf in de huidige vorm niet goed genoeg acht. Niet tevreden ben met hoe ik in het leven sta. En eigenlijk vind ik mezelf een heel mooi mens.

Er zijn momenten dat er weerstand is als er gepraat wordt over ingrepen betreffende Lipoedeem. Er zijn momenten dat het voelt alsof ik mijn benen en wat zij voor mij deden de rug toekeer als ik er alleen al over nadenk. Ik geloof niet dat ik mooier wordt als mens door een ingreep. Ik geloof ook niet dat enkel een cosmetische ingreep voldoende is om voorgoed van Lipoedeem verlost te zijn. Ik denk dat het in het lichaam blijft zitten, in het hoofd. Dat deel gaat niet zomaar weg. Ook met een ingreep zal het keihard werken zijn om leefstijl, body, mind and soul op één lijn te krijgen. Een ingreep is niet zaligmakend. Niet in mijn gedachtewereld.

Ik kies voor acceptatie

Ik kies voor mijn benen in hun huidige vorm. Ik kies voor verbetering door het gevecht wederom aan te gaan met de pijn, het ongemak en ja, ook de schaamte. Het zijn mijn benen. Ze brachten mij waar ik nu ben. Dat is genoeg reden om van ze te houden, want waar was ik zonder ze geweest? <3

Foto’s met dank aan Mye Denekamp van MomentGeluk

11.11 Ieder huisje

Vanessa is back! Het vervolg op haar laatste blog, een persoonlijk verhaal over een spiegel die opgepoetst moest worden. Zij schrijft:

“….Noem het zoals je wilt; glitch, tijdelijke out of order, down, hang er een label aan. De afgelopen tijd zijn weken ondanks het zonnige weer best donker geweest. Die spiegel is verder opgepoetst kunnen we wel stellen.

Vandaag is het een jaar geleden… Een jaar geleden dat ik mijn held gezien heb in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jaar geleden al. Dat betekent dan ook dat het vandaag ook precies 11 maanden geleden is dat mijn held ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over waarom dat eigenlijk zo’n grote invloed op mij gehad heeft. Hoe dat echt mijn hart wel een beetje heeft gebroken.

Muziek. Muziek was altijd mijn toevluchtsoord. In alles. Muziek liet de buitenwereld horen wat mijn gemoedstoestand was. Muziek was mijn veilige haven. Hoewel ik uit een groot gezin kom, zijn mijn zussen en ik zo verschillend van elkaar opgegroeid. Ik was en ben, anders dan zij. Alleen hing wel het zelfde verwachtingspatroon aan mijn persoon. Zolang als dat ik het mij kan heugen heeft mijn mening nooit de goedkeuring nodig gehad van deze of gene. Dus ook niet van mijn ouders. Dan komt daar nog bij dat ik die zelfde mening niet echt onder stoelen of banken steek en/of stak. In een gezin waarin mamma’s wil wet is en niemand echt zat te wachten op mijn point of view, is dat natuurlijk “not done”.

Vier zussen heb ik. Eigenlijk half zussen maar we zijn allemaal samen opgegroeid dus zijn we zussen. Ook al zouden 2 van die 4 op dit moment zeggen dat zowel ik als de oudste helemaal niet bestaan, negeer ik de feiten liever niet; ik heb er 4. Eigenlijk alle 4 heel verschillend van elkaar ondanks zij dezelfde vader hebben. De 2 oudste hebben al sinds mensenheugenis een gigantische concurrentiestrijd om de aandacht en goedkeuring van onze moeder. Ik noemde dat vroeger altijd “het gevecht om het stickertje”. Je weet wel, zo’n stickertje wat je in de kleuterklas krijgt wanneer je iets heel goed hebt gedaan. De middelste zus heeft altijd haar eigen koers gevaren en kan als “typisch” bestempeld worden. Stil, observerend maar volledig op haar eigen planeet. Dan heb je de 2 jongsten… En ik denk dat wij iets meer op elkaar lijken dan de rest. Nummer 4 (ik ben nummer 5, mijn moeder is gestopt toen het echt niet meer beter kon… Echt…) heeft ook altijd haar eigen koers gevaren, trok anderen erop mee, had een mening, lol in het leven maar heeft altijd haar uiterlijk mee gehad.

Ik zeg wel dat mijn moeder op perfectie is gestopt, maar als je het haar vraagt zal ze zeggen dat ze maar gestopt is omdat ik de anti-christ ben. Buiten alles wat qua uiterlijk aan mij verkeerd was, vooral mijn gewicht, was mijn persoonlijkheid ook alles behalve wenselijk voor zowel mijn moeder als stiefvader. Dat kan ik tegenwoordig zeggen zonder wrok of negativiteit naar hen toe. Het is wat het is. En ik geloof heilig dat je als ouder je best doet, met wat binnen je macht en kunnen en kennis ligt. Meer dan je best kan je niet doen. Jaren heb ik geprobeerd om mijn persoonlijkheid te vervormen naar wat zij wilden zien, maar daar werd ik letterlijk alleen maar depressief van. Op te groeien met het gevoel dat je niet goed bent, dat er niks aan je klopt. Alles wat fout gaat ligt aan jou, echtelijke ruzies altijd aan jou liggen, je moeders migraine aanvallen komen omdat jij weigert te doen wat er gezegd wordt. In al die jaren, in al die onzekerheid en eigenlijk wensen dat je er niet meer was, was hij er. Ik zette Linkin Park op een luisterde naar zijn stem en verhaal. Dat gevoel, in die stem, die teksten, deze man wist echt waar ik me in bevond. Die eeuwige strijd van een lichaam wat ’s ochtends opstaat maar een hoofd wat liever niet meer wakker wordt. Me altijd alleen te hebben gevoeld tot ik het album van Linkin Park voor het eerst hoorde. Mijn veilige haven. Begrip, medeleven en vooral kracht. Want zijn boodschap was “als ik het kan, dan kan jij het al helemaal!”

De wazige jaren

In de zoektocht, met als soundtrack ieder nummer van Hybrid Theory, naar mij zelf en wie ik eigenlijk wilde zijn en was, werd ik verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd… Ze was vrijgevochten, deed haar best om mij te laten zien dat ik er mocht zijn, vond mij fantastisch en deed zo haar best, dat ik achteraf wel kan zeggen dat ik verliefd werd op de aandacht die ik niet kende. Want eigenlijk ben ik hetero. Daar kan ik al snel achter, maar toch hebben wij ruim 5 jaar samengewoond. Waarom? Omdat ik niemand meer had. Nadat ik thuis vertelde dat ik ging samenwonen met haar ontving ik een e-mail van mijn moeder. Daarin stond dat ze niet wist hoe ze dit moest gaan uitleggen aan haar omgeving, dat ik weer bevestig dat ik de teleurstelling van haar gezin was, ze zich dood schaamde en ik haar dochter niet meer was. Voor haar was ik dood. Die mail heb ik jaren bewaard. Gemiddeld 1 keer per week gelezen totdat mijn vriendin tegen me zei “hou op met deze martelgang. Het is wat het is. Je bent niet alleen, je hebt mij, ons.” En daar heb ik me jaren aan vast gehouden. Die mail ontving ik in september en op mijn verjaardag in oktober hoorde ik niets. Niet van mijn zussen, niet van mijn ouders, alleen van de familieleden die nog niet in waren gelicht over het verbannen van de jongste doorn in het oog. Zij was er wel, met een verjaardagstaart. En zij hield echt van mij. Dat kan ik in alle zekerheid zeggen aangezien ik er al snel achter kwam dat ik eigenlijk hetero was, dus wij eigenlijk 5 jaar zonder fysieke liefde geleefd hebben. Dat zij het uiteindelijk buiten de deur zocht is achteraf goed te begrijpen. En ik, ik hield van haar om de persoon die zij was, maar ook omdat zij mijn veilige haven werd, mijn thuis. Met als soundtrack Collision Course. Want feesten konden we als geen ander.

Het uit elkaar gaan van haar en mij, het vinden van mijzelf zonder haar, het ontmoeten van de vader van Morgan, de geboorte van Morgan, in eenzaamheid, in gezelschap. In alles, echt alles is die soundtrack die stem van Chester. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat een artiest al die dingen voor een persoon kan zijn. Dat begrijp ik ook. Ik was geen fan, niet idolaat, want geloof me, ik heb ze ook wel eens zien spelen dat ik blij was dat er nog 20 apparaatjes tussen alle noten in zaten voordat we die te horen kregen. Zijn bandgenoot heb ik een keer boos toegesproken omdat hij vroeg in de ochtend mijn koffie omgooide. Ja… sorry… maar in de ochtenddauw op een festivalterrein, weinig slaap is niet echt het recept voor een lekker gesprek met mij… Hij was op zijn beurt wel de held van de dag, want hij heeft stad en land afgelopen voor een nieuwe kop koffie!

Eigenlijk mag ik van geluk spreken dat ik mijn dankbaarheid persoonlijk heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen dat ik zonder hen een ander persoon was geweest.

Vaak denk ik terug aan de gesprekken over muziek die ik met mijn muzikale bondgenoot, Troy had. Hoe hij die stem voelde zoals ik, die teksten begreep zoals ik. Hij heeft mij geleerd meer achter Marilyn Manson te zien dan de plateau zolen en make-up. Hij was ook wel een beetje mijn held destijds. Grapte altijd over “ons huwelijk” en “onze kinderen”. Lachte hartelijk om het feit dat ik backstage een keer van schrik gillend ben weggerend toen Marilyn Manson de hoek om kwam. Wij konden via MSN of ICQ of telefonisch samen naar muziek luisteren en het begrijpen. Hij vanuit Florida en later Texas en ik vanuit mijn bubbel. Jaren verstreken maar Troy kon ook niet echt omgaan met het feit dat ik ineens een vriendin had. Voelde zich ongemakkelijk eronder of vond het stom. Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit te weten komen. Want begin 2013 besloot Troy dat het voor hem goed zo was en is op dezelfde manier overleden als Chester.

Misschien heeft het mij daarom ook wel extra aangegrepen. Wie zal het zeggen…

Jaren heb ik live optredens van Linkin Park vermeden. Ja vermeden. Omdat ik bang was dat ze zo zouden tegenvallen dat het nooit meer het zelfde zou zijn. Ik ben blij dat de ervaring mij anders heeft geleerd. Dat ik nu, na bijna een jaar niet meer te hebben geluisterd naar een nummer van ze, met een lach zit te luisteren naar Linkin Park. Er komt misschien niets nieuws meer, maar ik kan de albums altijd recyclen voor iedere fase en gelegenheid. Dat ik met een lach terug denk aan de stomme “wijsheden” van Troy. Chester heeft mij geleerd dat ik iedere storm kan doorstaan en Troy heeft mij geleerd dat ik goed ben zoals ik ben, dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. Dat IK er mag zijn. IK. Om wie ik ben. En die kennis brengt kracht met zich mee.

Het is 20 juni 2018 en ik ben dankbaar voor de lessen en de steun die ik dan wel in gesprek of via muziek gekregen heb op mijn reis tot nu toe. Dankbaar voor die breekbare stem, die op een regenachtige dag in 1997 ineens door mijn speakers knalde. Dankbaar voor de vriendschappen die zijn gesloten door muziek.

Op 20 juni 2017 zei ik nog tegen een de persoon naast me “jeetje.. Ze zijn zo goed. Hij is zo fucking goed, het lijkt wel zijn afscheidstour…”

xoxo Vanessa

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 3

Ik bedenk het me op de ochtend dat de wind om me heen danst, zowel van voor, als achter, als links, en als rechts lijkt weg te komen. Het is al laat, de klok op de Gedempte Oude Gracht geeft 05.40 uur aan. Ik steek al fietsend de Gracht over en besef me dat dit ‘zo’n dag’ is.

Zomaar een dag

Zomaar een dag, niets bijzonders. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik heb haast, de wind plaagt mij, speelt met mijn haren. De haren die om mijn gezicht waaien irriteren me. Nog meer irritatie; mijn benen werken niet mee deze ochtend. Het gevoel herken ik bij de eerste meter. Crap! De pijn in mijn bovenbenen. Het gebrek aan kracht. De vermoeidheid terwijl mijn dag nog maar net is begonnen. De wind terzijde genomen, weet ik nu al dat mijn fietstocht in gevoel vele malen langer gaat lijken dan op een goeie dag. De realiteit zal leren dat het me een kleine vijf minuten extra kost maar de impact is enorm. Van lekker wakker worden op de fiets is vandaag, of elke dag waarin het lichaam tegenwerkt, een waar gevecht.

Ik geef niet op

Sinds 2 januari fiets ik bijna dagelijks tenminste 14 km en soms rond de 28. Omdat ik deze datum als ‘doel’ had gesteld? Welnee! Ik was het gewoon zat. En toevallig was dat op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Telkens de bus pakken stond gelijk aan verliezen. Een Loser zijn. Toegeven aan de pijn en vermoeidheid. Toegeven aan Lipoedeem. Ik ben er van overtuigd dat het zware gevoel verergerde door mijn gebrek aan beweging. Ondanks dat ik toen al wel liep.

Ik ging het gevecht aan, ik weet nog dat ik die 2e januari onder het station doorfietste en een foto Appte aan friend en fotograaf Mye Denekamp van MomentGeluk, die ook de foto’s voor dit artikel maakte. Ik weet nog dat ik mijn Roodkapjes-jas droeg en mijn tijgerprint-jurk, wat eigenlijk een luipaard is. Grappig, hoe de kleding altijd van die onvergetelijke details zijn die me bijblijven op bepaalde gebeurtenissen… Van 0 naar tenminste 14 km per werkdag. Van nadenkend hoe ik mijn voet van de grond op de trapper krijg naar doen. Niet ‘gewoon doen‘, want dat proces, dat is simpelweg niet ‘gewoon’, maar wel doen!

F*ck! Mijn billen!

Behalve een enorme last van mijn billen was er spierpijn. Wat moest mijn lichaam wennen! Het gevoel dat ik halverwege de terugweg niet verder meer kon en een terugreis die altijd langer duurde dan de heenreis. F*ck wat een pijn deed het om het fietsen opnieuw te integreren in mijn leven! …Maar met de dag ging het makkelijker. Ik maakte er een spelletje van om de bus waar ik voorheen in zat tijdens de route voor te blijven. Zwaaiend naar de reizigers die bij de bushokjes staan te wachten en waarmee ik maandenlang in dezelfde bus zat. Wilskracht werd mijn beste vriend, want zonder die wilskracht had ik me niet door de ‘beginnerspijn’ heen kunnen zetten.

De baas over mijn eigen lichaam

Waarom liet ik mijn lichaam zo lijden? Omdat ik de regie over mijn lichaam terug wilde. Niet de Lipoedeem maar Ik beslis wat mijn lichaam doet en kan. Door te vechten, elke dag. Laat ik heel eerlijk zijn. Me verschuilen achter de Lipoedeem was een comfortzone, maar ook een slachtofferrol. Die rol past niet meer in mijn huidige leven. Liever pijn door beweging dan pijn door enkel alleen de Lipoedeem. Die overwinning gun ik die aandoening niet. Er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Het is wat het is. Ook die slechte dagen kom ik door. Vechtend.

Ondertussen ben ik op de fiets nog steeds in gevecht met de pijn in mijn benen, de wind, de irritatie en de rond mijn hoofd wapperende losse haren. Ik zucht, rem af en zet mijn voet aan de grond. ik draai mijn haren en zet ze met een klem vast op mijn achterhoofd. Zo! dat is één irritatiepunt minder! Nu weer door, het is tenslotte zomaar een dag.

De schaamte voorbij; Lipoedeem deel 2

Ik sta voor de spiegel. Ik zie mijn Spiegelbeeld. Het Spiegelbeeld is naakt. Het Spiegelbeeld kom ik tegen onderweg van de badkamer naar de slaapkamer. Jarenlang heb ik gezorgd dat ik me na het douchen eerst aankleedde om vooral dat naakte Spiegelbeeld tegen te komen… En nu staan we opeens oog in oog…

Hallo Spiegegelbeeld…oh,… dus zo zie jij eruit…

Van negeren naar accepteren

Ik onderwerp mijn lichaam aan een kritische blik. Is dit iets wat ik met jou dien te bespreken? Misschien niet, in dat geval kun je nu nog besluiten om niet verder te lezen. Maar ergens denk ik dat we allemaal deze momenten kennen. De momenten waarin de wereld alleen bestaat uit onszelf en het naakte Spiegelbeeld. En ook jij zal een kritische blik over dat lichaam laten gaan. Misschien knik je instemmend, omdat je tevreden bent met wat het Spiegelbeeld laat zien, of misschien word je verdrietig. Wat je reactie ook is. Het is het lichaam in het Hier en Nu wat ons Spiegelbeeld ons laat zien. En zo oog in oog is negeren daarin geen optie meer.

De keuring

Mijn ogen speuren mijn lichaam af. De halslijn, sleutelbeen zichtbaar, …mijn armen, kijk ik er van boven op dan lijkt dat best aardig. Lijkt het alsof mijn armen gezamenlijk hebben besloten om hun originele vorm weer aan te nemen. Zoals het bedoeld was. Het Spiegelbeeld laat echter zien dat daaronder nog een soort van ’tweede arm’ zit qua volume. De omvang past niet bij mijn huidige bovenlichaam en de huid in niet mooi glad en egaal. Ook in mijn armen zit Lipoedeem. Nu ik mijn kleding een aantal maten kleiner kan dragen, merk ik ook dat ik aan loop tegen een aloud probleem: mouwen die te krap zijn voor mijn armen…

Ik vervolg de keuring van Het Spiegelbeeld, met mijn borsten en taille ben ik best blij. Maar vanaf de heup tot onder de knie zie ik iets dat ik liever negeer, nog steeds, maar ik mag het niet meer. Ik moet van mezelf kijken naar de onderste meter-en-een-beetje van een lichaam dat vreemd genoeg, niet bij mij lijkt te horen. De uiterlijke kenmerken van Lipoedeem, oei wat doet het iedere keer weer pijn. Om mijn heupen lijkt een soort van zwemband te zitten, die zorgt voor het verschil in maat tussen taille en heup. Het rechterbeen is bij mij dikker dan het linkerbeen. Daar zitten dus meer vet en vochtophopingen. Bij de ene is een knieschijf zichtbaar. Bij de andere kant verstopt mijn knieschijf zich ergens achter de ophopingen. Wiebel ik met mijn onderbeen dan beweegt de hele massa mee. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat mij eerder nooit zo opviel waren mijn onderbenen. Misschien omdat de nadruk toen nog meer op de bovenbenen lag, maar ook die onderbenen vertonen kenmerken, zeker ook de overgang van mijn been naar de voet…

Acceptatie forceren

Ik ben klaar met het verstoppertje spelen, met de schaamte. Heb er geen zin meer in. Ik heb me lang genoeg onderdanig gedragen ten opzichte van mijn lichaam. Het verstoppen achter lagen kleding lijkt zo veilig maar hoe ontzettend loop ik mezelf hier in de weg. Is het de opoffering waard, om, met name, een ander niet te confronteren met het, door Lipoedeem aangetaste, lichaam. Daarin ben ik stellig: Nee

Er zijn momenten dat de acceptatie me in de steek laat. Dat de haat naar het lichaam weer even groter is dan de liefde voor wat mijn lichaam voor mij deed en waar het mij bracht. Ik vecht ertegen. Ik wil vrijheid. Ik forceer acceptatie door mij op de rand van de afgrond te begeven en in het diepe te springen. Die comfortzone van het eeuwige verbergen uit. De fotoshoot met Mye van MomentGeluk was een grote stap maar noodzakelijk voor mijn proces. Het publiceren van de foto’s was een nog grotere stap. De wereld kennis laten maken met hoe ik eruit zie zonder verborgen lichaamsdelen. Holy Crap! Wat had ik mij in het hoofd gehaald!

…Van de week kwam er iemand bij mij eten, het was 30 graden in mijn huisje. Legging en vest over de jurk aan die ik droeg? Ja in het verleden wel. Nu dacht ik: Fuck it! Mijn zwarte kersenjurk, zonder vestje, zonder legging, terwijl de jurk maar net mijn knieën bedekte…

Bij het afscheid vroeg ik: “Ben je geschrokken van mijn blote armen en benen? ”

“Nee”

Tot slot

Lief Naakt Spiegelbeeld,

Ik koester je, ik haat je, en soms daar tussenin,
maar ik wil vriendschap sluiten, dat lijkt een mooi begin.

Ik werk je niet meer tegen, maar ik daag je uit misschien
het besef is reeds gekomen, dat ik in jou mezelf moet zien.

De schaamte voorbij; Lipoedeem, deel 1

Awareness… wat is dat nu eigenlijk en hoe bereik je dat. De vraag houdt mij bezig terwijl ik in de trein zit. Daar waar ik normaal altijd met oortjes inzit en mij langs het voorbijschietende landschap laat begeleiden door de klanken van mijn favoriete muziek kies ik er nu voor om alleen te zijn met mijn gedachten.

Awareness… bewustwording. De wereld bekend maken met hetgeen dat mij bezig houdt. Maar bereik ik dat enkel door met een reeks feiten op de proppen te komen? Ik keer de vraag naar mezelf. Empathie en ik gaan hand in hand. Het is een deel van mij. Ik kan met iedereen meeleven, maar dan moet er wel sprake zijn van een persoonlijk verhaal. Ik wil kunnen voelen. Pijn, waanhoop, verdriet.

Feiten zijn feiten en niets meer dan dat. Feiten geven het gevoel niet weer. Hoe schokkend de feiten ook kunnen zijn, ik ben in staat mijn schouders op te halen en verder te gaan met mijn leven zonder er één keer aan terug te denken.

Lipoedeem

De maand juni is Lipoedeem Awareness maand. Het bewust maken van de wereld wat deze chronische ziekte inhoud. Mooi. Heel mooi, want ook mijn lichaam kampt met deze aandoening en ik zie de noodzaak van een stuk bewustwording in. Ook ik liep aan tegen onwetendheid van artsen. Awareness is een mooi ding. Niet alleen voor de medische wereld, maar ook voor omstanders. In mijn meest ideale sprookjeswereld zorgt de bewustwording dan ook voor het wegnemen van schaamte voor hen die met deze chronische ziekte te maken hebben.

Heel kort toch de feiten. Wat houdt Lipoedeem in? Hier kan ik uiteraard mijn eigen kennis en ervaring op los laten, maar ik kies ervoor om dit gedeelte te quoten uit de folder van de patiëntenvereniging (www.lipv.nl). Beter en duidelijker dan dat zou ik het niet kunnen zeggen.

“Lipoedeem betekent letterlijk vet- en vochtophoping. Het gaat om een pijnlijke en chronische ziekte. Een officiële ziekte waar tot de dag van vandaag nog geen medicijn voor is uitgevonden. Bij lipoedeem is er een stoornis in de aanmaak van vetweefsel. Bovendien is de afvoer van vocht via de lymfvaten niet optimaal. Het gevolg is een onderhuidse ophoping van vet (lip) en vocht (oedeem). Meestal komt het lipoedeem symmetrisch voor op de heupen, bovenbenen en knieën. Kenmerkend is dat bij Lipoedeem de vaak dikke benen, ook bij afvallen dik blijven. Soms hoopt het vetweefsel zich op rond de enkels (overbloezende enkel). Ook kunnen de armen zijn aangedaan. Handen en voeten zijn echter nooit aangedaan.”

Vooropgesteld: Ik ben geen slachtoffer van deze aandoening. Dat weiger ik. Mijn hoofd is sterker dan de lichamelijke ongemakken en uiterlijke kenmerken die deze ziekte met zich mee brengen voor mij. Dat zeg ik nu, anno 2018. Uiteraard is er een lange weg afgelegd om mij op dit punt te laten belanden.

I do it my way

Ik besloot om op mijn eigen eerlijke manier aandacht te vragen voor het onderwerp. Vaste lezers van My Storybook zullen dit niet anders gewend zijn. Ik vroeg mijn vaste fotograaf om mij op beeld vast te leggen op de eerlijke, open manier die ik zo ambieer in tekst. Omdat ik er op kick om mijn minpunten benadrukt te zien? Houd van zelfpijniging? Nee, geen van beiden. Maar ik vind dat het tijd wordt om taboedoorbrekend een enorm statement te maken. Die confrontatie doet pijn, zorgt voor worstelingen in een hoofd dat boven deze ziekte wil staan, maar is oh zo nodig.

Ik ben eerlijk naar jou, en ik verwacht eerlijkheid van jou terug. Toen ik in een vroeg stadium van dit project fotograaf Mye een selfie stuurde van mijzelf voor de spiegel in enkel een slip en een shirtje was haar reactie: “Ja, ik snap je gevoel van schaamte wel”. Hard? Ja, maar eerlijk. Ik word niet beter van hen die mij vertellen dat het allemaal wel meevalt. Want dat doet het niet. Mijn benen zijn lelijk, maar ze zijn deel van mij. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ik ben ongelofelijk trots op ze. Zie mijn benen, mijn armen en hoe Lipoedeem hen tekent. Erken het. Dat mag. Kijk naar mijn benen en verzucht opgelucht dat jou benen er mooier uit zien, ook dat mag. Maar erken het en laat het er zijn. Laat mij wezen wie ik ben. Inclusief de Lipoedeem. Inclusief de oh zo kenmerkende vetophopingen. Laat mij, door jouw erkenning hierin, de schaamte doorbreken.

Gedurende de maand juni kun je elke zaterdag mijn verhaal over Lipoedeem lezen. Weken waarin ik schaamte, pijn en ja, ook een aantal feiten met je zal bespreken. Awereness 2.0.

Verwacht geen medisch onderbouwde stukken van mij. Ik laat je kennis maken met het gevoel, met mijn waarheid. Hetgeen waar ik dagelijks tegenaan loop. Voor mij is het realiteit. Een stukje vrijheid dat werd ingeleverd door een lichaam dat er anders uitziet en anders functioneert dan we verwachten. Dan we zouden willen. Dàt is naar mijn idee wat bewustwording teweeg zal brengen. Niet enkel de feiten.

Laat mij zijn wie ik ben.