Van het ‘jezelf-niet-goed-genoeg’ vinden tot het middelpunt van een groep prachtige mensen. Hoe kan dat?
Daar waar ik jaren zoekende was naar wie er in mijn leven zou passen, ben ik nu omringt door lichtjes. Die lichtjes zijn mijn Ridders. Ik houd van deze groep mensen. Hun inzichten, hun denkwijzen en het feit dat ieder van deze mensen niet zal schromen iets voor een ander te doen. Naastenliefde, oog voor je medemens…
Ik besloot Mijn Ridders van de Ronde Tafel bij elkaar te laten komen, zo konden zij ook zien, wie de gezichten achter de verhalen waren, zij kenden elkaar immers niet! Lees de observaties van Mye, zij deelt haar verhaal over een voor mij, oh zo bijzondere dag.
My Storybook,
Barbara haar plek en wij hebben ieder onze rol
My Storybook is Barbara haar plek maar zij geeft een aantal mensen hier een speciale rol. Bij de opstart van de blog benoemde ze een aantal mensen tot Ridders en zij beschreef ze als lichtjes Personen die in haar leven een positieve rol vervullen en haar kunnen stimuleren, prikkelen en ondersteunen. Deze mensen kende elkaar helemaal niet maar hadden wel een gemeenschappelijke deler: Barbara. Na enkele weken van enkel online contact heeft dit team van Ridders elkaar op vrijdag 8 december voor het eerst ontmoet.
Geheimen, voorpret en contact
Wat Barbara echter niet wist is dat er al enkele weken onderling flink contact was tussen de Ridders. Contact waardoor we nog meer uitkeken naar 8 december. In het geheim hadden we namelijk een echt Barbara cadeaupakket samengesteld waarbij iedere Ridder zijn aandeel had. Af en toe was ik best gemeen en stuurde ik bijvoorbeeld foto’s door naar Barbara van cadeautjes die ik aan het inpakken was, zij had echter geen enkel vermoeden dat die voor haar waren. Zo kwam het dus dat ik die vrijdag van onze ontmoeting bepakt en bezakt met mega tas vol cadeautjes in de trein naar Haarlem zat op weg naar Barbara…
De stralende vrouw in haar Roodkapjes-jas
Op het grote plein in Haarlem stond ik heel symbolisch als lichtje onder de mega kerstboom toen Barbara op mij afgelopen kwam. Stralend in haar Roodkapjes-jas met grote glimlach maar ook met en zichtbare spanning. Zenuwachtig voor deze dag, voor het samenzijn van haar Ridders in haar “Pippi Langkous-huisje” zoals zij haar woning vaak beschrijft. Een appartement die ik mij vele malen kleiner en vele malen voller had voorgesteld en wat in werkelijkheid een prachtig thuis is waar Bar echt trots op mag zijn. Toch vond zij het maar eng zoveel mensen in haar huis, wat zullen ze wel niet vinden?
Warme thee in het Elsa paleis
Ik had bewust eerder met Barbara afgesproken zodat we nog even de tijd hadden samen. Zonder er aandacht aan te schenken zet ik mijn grote mega tas bij haar thuis af en beginnen we ons samenzijn met een warme mok thee. Die warmte is welkom want Barbara is al enige tijd in de weer om haar verwarmingsketel weer aan de praat te krijgen maar op dit moment is dat nog niet gelukt. Geen Pippi Langkous-huisje dus maar een Elsa ijspaleis. Met winterse kou buiten is het nu dus ook flink koud binnen.. De fleecedekentjes zijn geen overbodige luxe en ik was extra blij ben met mijn lange wollen vest en die kop warme thee.
De Ridders om de tafel
Lekkage, zieke kinderen en werk zorgen ervoor dat we niet compleet zijn maar dat mag de pret nietdrukken. De tafel wordt gevuld met heerlijke hapjes en al snel raken we in gesprek. Mark, Barbara, Geertje, Bianca en ik leren elkaar rustig kennen en vertellen hoe we Barbara ontmoet hebben. We komen er al snel achter dat social media ook echt verbindend kan zijn en oude vriendschappen nieuw leven in kan blazen en zelfs nieuwe contacten laat ontstaan. Als Barbara ons allemaal een cadeautje geeft is het voor ons ook tijd om het cadeau pakket te geven. Het liefste zou Barbara dit pakket in haar eentje in de keuken open willen maken en ze vind het dan ook lastig om zichzelf een houding te geven maar bij ieder cadeautje is ze weer enthousiast, dankbaar en zo verrast. Voor ons als Ridders is het een cadeau om dit te mogen zien omdat wij dit haar zo gunnen. Warmte, liefde, licht in een tijd die soms zo donker kan zijn… Extra mooi vind ik het feit dat Barbara bij de lunch nog aangaf dat de Ridders in haar ogen echt iets over hebben voor een ander, toen gniffelde ik nog in mezelf met de gedachte “Je moest eens weten”
Van ‘Sorry dat ik besta’ naar ‘Ik ben er’
De gesprekken blijven niet oppervlakkig tot voorstellen en vertellen waar we elkaar van kennen. We zijn stuk voor stuk verschillend en toch vinden we elkaar in de gespreksonderwerpen, de diepgang en de positieve energie. Barbara mag trots zijn op de mensen die ze om zich heen verzameld heeft en trots zijn op zichzelf en de weg die ze al afgelegd heeft. Het meisje met de houding “Sorry dat ik besta” is aan het veranderen in een prachtige vrouw die er echt is. Onzekerheid mag er zijn maar angsten worden overwonnen. Ik ben trots op haar en ik weet met mij dat alle Ridders dit gevoel delen.
Geven en ontvangen
Ieder geeft op zijn manier wat er te geven is. Maar als ik de dag na ons bezoek de prachtige woorden ontvang die door Barbara als reactie geschreven zijn op ons cadeaupakket dan ben ik ontroerd…
Deze vrouw blijft mij raken.
