Overpeizingmomentjes terwijl ik in mijn hoekje van de bank zit. Het zonnetje schijnt naar binnen, ik vang de stralen op met mijn handen. Ik omarm de warmte terwijl de temperatuur buiten beneden het nulpunt ligt.
Blij zijn met minder
Waar ik al een tijdje tegen aan loop is iets wat ik om mij heen steeds vaker zie. Mensen die ‘het simpele leven’ ambiëren. Een heel mooi gegeven. Blij zijn met wat je hebt. Geen ‘conquer the world’ het domineren van het universum als doel maar een klein leven waarin alles precies genoeg is en alles in harmonie is met elkaar.
Wat vind ik hier nu eigenlijk van?
Ik denk niet meer klein
Hoe mooi ik het concept ook vind, en hoe ik ook geniet van elk zonnestraaltje dat ik vang en elk bloemetje dat ik zie, beschaamd bedenk ik mij dat dit simpele leven niet groot genoeg is voor mij.
Wat is er aan mij veranderd? Want het klinkt zo veilig, zo dankbaar,en zo simpel. Ben ik dat dan niet meer? En misschien nog belangrijker, maakt het feit dat ik meer wil, mij ondankbaar voor alle mooie kleine dingen die ik altijd als wondertjes heb ervaren?
Ik wil het verschil maken
Ik wil een boek uitgeven, beter worden als schrijver, en sterker gezonder lichaam krijgen. Een conditie ontwikkelen. Uitdagingen aangaan zoals dertig kilometer lopen op 24 maart. Geld inzamelen voor een stichting die ik een warm hart toedraag. Bergen trotseren en lichtjes doorgeven. Leren van het leven dat ik nu leef. …En ergens in de diepste diepte van mijn geheime wensen een veilige huisje-boompje- situatie. Niet alleen, maar samen met iemand. Mijn verlanglijstje met wat ik wil is eindeloos. Is dat ondankbaar?
