… Afgelopen zomer had ik visite. In tegenstelling tot mijn normale veilige keuze om mijn benen te bedekken, koos ik er op die bewuste dag voor om dit niet te doen. Geen legging, blote benen onder mijn witte kersenjurk! Out of my comfortzone in het kwadraat!
Het gesprek kwam, no surprise, op die benen van mij, die benen waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Ze brachten mij waar ik nu sta. Lieten mij weer lopen, fietsen, midden in mijn eigen leven staan. Maar er heerst nog altijd schaamte, ondanks dat ik mezelf hierin hardhandig probeer aan te pakken. Gewoon, door net dat te doen wat niet natuurlijk voor mij is.
Bam! Confrontatie!
Mijn benen werden geobserveerd. Ik benoemde mijn gedachte, mijn bijna-angst dat ik ooit zou moeten gaan geloven aan het gebruik van steunkousen. Dat zou de schaamte nog net iets groter maken. Ik hoefde niet lang te wachten op een reactie van mijn bezoek: “Dat weet ik wel zeker!!!” klonk het zonder enige vorm van twijfel en inclusief de drie uitroeptekens. Oef! Bam! De overtuiging waar het mee gezegd werd deed me even knipperen met mijn ogen. Wel verfrissend eigenlijk, geen mooipraterij maar een eerlijk, duidelijk oordeel. Nieuw, dat wel, en op dat moment, nog een beetje onwennig, en toch…fijn.
Over tot actie
Ik weet dat ik zonder de directheid van mijn bezoek op die warme dag in het begin van de zomer niet zo snel over was gegaan tot actie. Achteraf denk ik dat ik er een half jaar tot een jaar langer over gedaan zou hebben. Waarom zo lang? … Ik denk een stukje acceptatie. Echter door er meer aandacht aan te besteden werd het onderwerp normaler, makkelijker bespreekbaar en minder schaamtevol.
Binnen korte tijd raakte ik overtuigd dat steunkousen wel eens heel effectief zouden kunnen zijn voor mijn benen. Ergens was nog die frisse tegenzin zoals op die ene zomerdag. De onwetendheid, zou ik die kousen aan -en uit krijgen? En zo niet, wat dan, hoe zou ik me er dan mee moeten redden alleen? Blokkades waren er nog voldoende op mijn pad dat naar vandaag leidde, maar tussendoor kwam steeds meer iets dat op nieuwsgierigheid leek.
Herkenning en geruststelling
Ik moest mijn benen op laten meten, zoals ik dacht wijkt links af van rechts. Visueel was dit al bevestigd door het beeld van mijn bovenbenen. In centimeters bleek dit ook te kloppen. Lipoedeem, het vermoeden hiervan, werd uitgesproken. Zo makkelijk en plezierig mogelijk leven met mijn beperking. Zo benoemde de dame die mij hielp het. Beperking, …tot voor dat dit woord genoemd werd, was ik me nooit bewust van een beperking. Het was een gevolg van mijn overgewicht, waar ik zelf verantwoordelijk voor was. Het was MIJN probleem, en IK moest daar mee leven. Bij het opmeten leerde ik dat er samen naar een oplossing gekeken mocht worden. Niet eigen schuld, dikke bult.
Wat vandaag bracht
…Vandaag bracht een nieuwe dag, een andere inslag en de volgende stap op mijn pad. Ik had vertrouwen, ik was nieuwsgierig, en voor een groot deel viel het mee. Het aantrekken lukte, de druk voelt fijn. Ik kon kriebels in mijn benen waarnemen. Vervelend, irritant maar ook de bevestiging dat de steunkousen hun werk doen.
…Ik noem ze mijn nieuwe vrienden, we moeten nog even aan elkaar wennen, een beetje aftasten, maar ik geloof in deze vriendschap en het bestaan ervan. Och, ja, er waren momenten dat ik ze uit wilde schoppen, maar toch ben ik blij met ze en de toekomst die we delen. Met dank aan één hele bijzondere zomerdag.
