Uncategorized – Pagina 2

Wanneer het kwartje valt…

De belevenissen van het Dynamic Duo van MSB. Tijd voor Nessie en Morgan!

Vanessa schrijft:
“Mamma?”
“Ja?” Terwijl ik Morgan aankijk en zij het kinderkarretje bij de supermarkt vragend inkijkt pakt ze de verpakking van de rundervinken die ik er zojuist ingelegd heb, eruit.
“Waarom staat er een plaatje van een cow op?”
“Omdat het rundvlees is. Dus een koe.”
“Is dit dode koe?!
”Ja.. vlees is van dieren en dit is van een koe.”
“Leg maar terug mamma. Ik wil geen cows eten hoor! Hij is dood!”
Vol verbazing kijk ik haar aan. “Oh…. Dus we eten geen koe meer?” Ondertussen staan onze mede-shoppers glimlachend toe te kijken.

“Nee mam… Pak maar kip!” Wordt gevolgd door het gelach van het publiek en Morgan loopt schouderophalend weg.

Om een confrontatie midden in de supermarkt en om het voor mezelf wat makkelijker te maken allemaal heb ik niets gezegd en heb ik gewoon de kipfilet uit het schap gehaald en in de wagen gelegd. Want ik weet dat wanneer Morgan zegt iets niet te gaan eten, ze dat dan ook niet doet. Dat gesprek over kippen hebben we wel wanneer dat kwartje valt.

2 Weken geleden zijn we met “Oma Myrna” een dagje naar Sealife geweest. Sinds het kwartje “dat is een vis en vissticks zijn vissen!” is gevallen eet mevrouw ook geen vissticks meer. Was te verwachten van een meid die haar klasgenootje van een muurtje heeft geduwd omdat hij op een spin was gaan staan. “You killed my friend!!!” klonk het over het hele schoolplein.

Pashokjes Yoga

Onderweg naar huis zie ik dat de kledingzaak uitverkoop heeft. Dat komt mooi uit aangezien de dag ervoor de beugel in mijn favoriete Saph “KNAK” zei. “Even naar deze winkel Morgan, mamma moet even kijken voor een BH.” Bij binnenkomst onderhandeld mevrouw even met de eigenaresse over het binnen zetten van haar fiets. Want ja “anders gaan ze hem meenemen omdat hij is zoooo mooi”. Ze wint… Fiets naar binnen. Lichtelijk bezwaard wil ik met gebogen hoofd naar de achterzijde van de winkel lopen, waar de lingerie hangt. We hebben natuurlijk al de aandacht van iedereen in de winkel door de onderhandeling. Terwijl ik naar achter loop hoor ik Morgan tegen de aanwezige mensen zeggen “Mamma komt even hier voor een BHaat voor haar borstels”. Terwijl iedereen luidkeels aan het lachen is zoek ik even een diep gat om in weg te kruipen.

Met 2 stuks loop ik richting de kleedkamer terwijl Morgan duidelijk aanwezig is in de speelhoek. Op het moment dat ik met ontbloot bovenlichaam sta hoor ik ineens “wil het lukken? Heeft u hulp nodig?” en gaat het gordijn open. In shock kijk ik de verkoopster aan en ruk het gordijn weer dicht: “JA HOOR HET GAAT EN NEE… ik heb geen hulp nodig….” Denk ik….. Vlak daarna kwam ik erachter dat de BH die ik uit het rek gehaald had een redelijk ingewikkelde constructie was. Na meerdere pogingen dat ding aan te krijgen, die meer weg hadden van yoga oefeningen, heb ik het opgegeven en heb ik het maar teruggehangen. Het was vast een prachtig kledingstuk maar stel je voor dat je iedere ochtend 3 bandjes over iedere schouder kruisend over de rug om het aan de onderkant weer te kruisen en vast te zetten in het midden…. Je begrijpt het wel. Vast heel leuk wanneer je iemand wilt verleiden (al vraag ik me af hoe die persoon dat op een elegante manier gaat uitkrijgen) maar de enige “verleidingsactie” in mijn toekomst is mijn zwager vragen om op Morgan te passen op zaterdag. En geloof me, dat doe ik niet in mijn “BHaat”. Denk dat hij dan nooit meer oppast… In zijn geval kan je hem beter verleiden met eten…

Ik begrijp sowieso al dat ingewikkelde gedoe met lingerie niet. Voor mij moet het comfortabel zijn. Mooi is leuk meegenomen maar mooi en oncomfortabel is een no-go. Loop je in een winkelcentrum of zit je op kantoor met een BH die irriteert of ondergoed wat naar plekken kruipt waar het niet hoort. Is toch niet prettig? En dan zit het ook nog onder je kleding. Dus niemand ziet waar je het jezelf nou moeilijk voor maakt. Dus ja… ik ben die persoon die zelden een set draagt. Ben van het praktische denk ik… Sterker nog… ik weet niet eens of ik wel een setje bezit. Want eigenlijk draag ik het liefst boxers. Wel vrouwenboxers. Maar het blijven boxers. Heerlijk. Om nog maar niet over sokken te beginnen want het komt zelden voor dat ik 2 dezelfde sokken draag….. Over het algemeen loop ik er wel verzorgd bij hoor….

Het kwartje

1 BH rijker en ondergoed voor mijn bijna-vegetarische-oogappeltje, loop ik door de vrieskou naar huis terwijl het appeltje voor me uit fietst. Enige ondergoed waar ik nu aan kan denken is thermo-ondergoed.

Onderweg komen we langs het mooie huis met de grote tuin waar een gedeelte is afgezet voor dieren. Eigenlijk een soort mini kinderboerderij. Ze stopt en kijkt, samen kijken we naar de dieren die vrolijk rondlopen. “Ze spelen samen in de sneeuw!” Leuk om te zien hoe vrolijk ze wordt van dit soort dingen. We zeggen de diertjes al snel gedag aangezien deze mamma niet zo goed tegen de kou kan. “Daag geitjes, schaapje, chickies en donkey!” En weer fietst ze voor me uit.

Alsof ze remt voor overstekend wild trapt ze naar achter, springt van haar fiets en kijkt me aan:

“Mommy!!! Chickies zijn kippen!!! DAT IS KIP!!”

Herken mijn stem in je gedachten

Ik schrijf mijn gedachten op papier, deel ze met je woord voor woord,
in de volle overtuiging, dat jij de onderhuidse lading hoort.
Herken mijn stem bij elk woord dat jouw gedachte vult,
het zullen mijn gedachten zijn die je er in herkennen zult.

Kijk in mijn ogen en zie mijn donkere kant in tranen die werden vermeden,
tranen die bevroren werden in de tijd, uit een voorbij gegaan verleden.
Tranen die ik koppig tegenhield, die ik nooit aan iemand zien laten zou,
nu kan ik het loslaten, omdat mijn woorden veilig zullen zijn bij jou.

Deel mijn gedachten, voel soms mijn onmacht als de donkere kant toeslaat,
zie die ene enkele traan vanuit mijn ooghoek, die ik wel toe laat.
Herken mijn stem in wat je leest, het zijn geen loze woorden zonder waarde,
ze zijn hetgeen mij staande hield, in heden en verleden, en op deze aarde.

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Aan de waterkant

Ik sla je vanaf afstand gade, vanaf de waterkant,
ik zie je moeizaam voortbewegen in het mulle, zware zand.
Ik zie dat emoties afwisselen, boosheid, pijn en soms ook spijt,
maar weet dat je het punt eens zal bereiken dat je naar berusting leidt.
Ik hoop dat je je weg zal vinden, niet te gehaast, maar elke stap op zijn tijd,
zodat wonden kunnen helen, en je overhaaste beslissingen mijdt .

Ik hoop, vanuit de schaduw, dat verder verdriet je blijft bespaard,
want om dat gade te moeten slaan My Friend, ben je mij teveel waard.
Leer je nieuwe omgeving lief te hebben, vlucht niet, leer haar te vertrouwen,
zodat je met 1 enkele stap voorwaarts aan jouw toekomst kan gaan bouwen.
Mocht je me nodig hebben, grijp me dan slechts bij de hand,
je weet waar je mij kan vinden, ik sta aan de waterkant ….

Patricia haar uitdaging

Patricia is één van mijn trouwste supporters. Zij gelooft in mij. Meer dan ik zelf doe. Soms vraag ik me af of zij doorheeft in hoeverre zij mij versteld doet staan. Lees haar verhaal. Het verhaal over het begin van haar pad, op weg naar een prachtige eindstreep. Ik sta er voor je die ene dag Patries!

“Ik hou van sporten, om te kijken, maar ook om zelf te doen maar ik maak er niet genoeg tijd voor vrij. Naast een 40-urige werkweek, een hbo-studie en heel veel slapen, zag ik geen kans om ook nog eens te gaan sporten en dat terwijl sporten mijn hoofd rustig houdt en kalmeert, het is mijn manier om mijn gedachtes te laten gaan en met een opgeruimd hoofd weer thuis te komen.

Maar door alle “verplichtingen” en ja, ik zet dit woord expres tussen aanhalingstekens omdat het vooral verplichtingen zijn die ik mezelf opleg, raakte ik mijn balans langzaam kwijt.

De balans is zoek

Op een dag in september 2017 was ik de balans echt kwijt en was ik boos op de hele wereld maar vooral op mijzelf, want ik voelde me weer zoals in 2010 net voor mijn burn-out en ik had mezelf destijds, tijdens mijn herstelperiode, beloofd om beter te zorgen voor mijn lichaam en geest.

Het was diezelfde dag dat ik de tv aanzette om een documentaire over sport te kijken, de emoties van (top)sporters maakt altijd iets in mij los.

De onrust neemt toe

Na afloop van de documentaire liep ik wat onrustig door het huis en ik besloot even naar het strand te gaan om een flinke wandeling te maken.

Tijdens deze wandeling moest ik maar steeds aan de documentaire denken en dan vooral aan de toewijding die deze (top)sporters hebben.

Ik stond even stil en keek naar beneden en zag mijn eigen spiegelbeeld in de reflectie van het water, de tranen liepen over mijn wangen. Ik vroeg mezelf af hoever ik nog wilde gaan in dit boze gevoel en waarom ik het toch zover had laten komen.

Boosheid omgezet naar actie

Terug thuis pakte ik pen en papier en zette mijn timer op 3 minuten, in deze 3 minuten moest ik opschrijven wat ik graag wilde doen wanneer alles mogelijk is (deze opdracht kreeg ik ooit in therapie en werkt nog steeds). Er staan bizarre dingen op dit lijstje waar ik hard om moet lachen, maar er staat ook 1 ding op waar mijn hart letterlijk harder van gaat kloppen, de 10km hardlopen tijdens de marathon van Rotterdam.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze droom ook haast weer had doorgestreept, want wat nou als ik het niet zou halen. Ik streepte hem niet door maar vertelde niemand van mijn droom, want dan zou ik alleen mezelf kunnen teleurstellen.

Maar het bleef kriebelen diep vanbinnen, dus ik besloot een paar vriendinnen in vertrouwen te nemen en die reageerde heel enthousiast, zij zagen mij in gedachte al over de finish gaan in Rotterdam en wilde zelfs wel mee lopen of me staan opwachten op de finish.

In overleg

Hun enthousiasme zorgde voor nog meer kriebels en dus besloot ik bij mijn huisarts ten rade te gaan, want op dit moment is 10km hardlopen niet realistisch en ik wilde weten of ik überhaupt mocht starten met hardlopen. De huisarts gaf een GO, mits ik het langzaam opbouw en goed naar mijn lichaam luister.

De 10km staat gepland voor 2019, misschien wat ver weg maar voor mij een mooi doel om naar toe te werken.

Volgende maand begint mijn hardlooptraining bij de atletiekvereniging, ik vind het doodeng maar ook zo leuk tegelijk.

Nog ruim 400 dagen te gaan tot die ene dag in Rotterdam…..”

11.11 Acceptatie Inflatie deel 2

Daar is ze weer! Vanessa gaat door waar ze de laatste keer gebleven was.

Mijn visie

Allereerst wil ik graag benadrukken dat ik geen arts ben. Dit is mijn brainfart en daarmee mijn kijk op bepaalde zaken. Daar hoeft men het niet mee eens te zijn, het is dan ook MIJN visie.

Dan gaan we nu weer verder:

Na een vermoeiend gevecht met een waterkoker die maar niet aan wilde gaan (hoogstwaarschijnlijk omdat je er eerst water in moet doen) installeer ik me op de bank met mijn prachtige sterrendeken, gekocht voor 2,50 in de sale bij Blokker. Warmte voor 2 euro en 50 cent. De gemiddelde man is duurder….

Jinek start het onderwerp en de 2 dames aan tafel vertellen hun ervaringen op gebied van Fat Shaming. Om te horen dat zij vanwege hun voorkomen wel eens afgewezen worden voor een baan, om uberhaupt te horen dat mensen vanwege hun omvang worden afgewezen voor een baan, is voor mij niet herkenbaar en is ook eigenlijk bizar (vind ik). Tenzij het natuurlijk een sollicitatie betreft voor stewardess of een soort gelijk beroep. Makkelijk door een gangpad passen en in staat zijn mensen te helpen, zelfs te redden, lijkt me toch een vereiste daarin… Wanneer je werkt als bijvoorbeeld actrice en je hebt, laten we zeggen, maatje 48 /50. En je doet auditie voor de rol van Madonna in de verfilming van haar leven, denk je dan echt dat je de rol krijgt? Dus dan kan ik het wel begrijpen. Ik heb zelf 6 keer in mijn leven gesolliciteerd en heb 5 van de 6 keer de baan gekregen. Die ene keer dat ik de baan niet gekregen heb was simpelweg omdat ik niet binnen het functieprofiel en de bedrijfsstructuur pastte. Dat is opgegeven als reden, had geen reden om er iets anders achter te zoeken, want ik vond het zelf ook. Eigenlijk ging ik daar alleen maar heen omdat ik wilde kijken of ik een baan kon krijgen bij “de ver van mijn bed show”. Resultaat: niet dus.

Halverwege het segment besef ik me dat ik volgens de neergezette “fat shaming standaard” mijzelf er ook schuldig aan maak. Ik slaak een verbaasde lach en bedenk me dat de filmpjes die ze lieten zien, onder andere een clipje uit de film “Shallow Hal”, mij toch aan het lachen gekregen hebben. Alleen het clipje uit een spelshow waarin men moet raden of iemand zwanger of dik is vind ik pijnlijk. Maar of dat is omdat het gewoon stom bedacht is, of omdat het me herinnerd aan mijn eerste (bij-) baantje… misschien is het beide. In mijn tiener jaren werkte ik in een toko. Jaja, de Indo die werkt in de toko. Wink wink nudge nudge. Mijn collega, Patrick, en ik hadden altijd de grootste lol. Vlug naar achter rennen en de deur op slot gooien wanneer je net die klant zag aankomen die je echt gewoon liever niet zag. Elkaars fiets saboteren. Een spaanse peper uitsmeren over toiletpapier. Buiten in gesprek met de overbuurman, Rob de bloemist, de persoon uitlachen die zijn pannetje aan laat branden getuige de brandgeur in de straat, om er 5 minuten later achter te komen dat het jouw pannetje is. Heerlijke tijd. Anyhow, Patrick heeft in mijn bijzijn tot 2 keer toe een vaste klant gefeliciteerd met een zwangerschap, terwijl die persoon gewoon was aangekomen. En 1 maal een vaste klant gevraagd wanneer ze nou uitgerekend was, terwijl ze 2 maanden ervoor al bevallen was. Dus die clip herinnerde mij aan de plaatsvervangende schaamte die ik op dat moment voelde.

Na een aantal keer de bank te moeten hebben verlaten omdat Morgan ziek in bed ligt, probeer ik toch door het geluid hard te zetten boven alles mee te krijgen van wat er gezegd wordt.

Ik ben niet mijn omvang.

Ik kan me in een aantal zaken zoals ze worden geschetst echt wel vinden. Ook ben ik van mening dat het zeker een genetisch bepaald “probleem” is. Het feit dat het niet als een “probleem” bestempeld mag worden van de dames aan tafel vind ik tweeledig. Wanneer het benoemd wordt als “probleem”, krijgen zij het gevoel dat zij een probleem zijn. Die ervaring heb ik zelf niet. Obesitas is een “probleem”, tenminste dat vind ik. Maar ik heb mezelf daar nooit mee geidentificeerd. Ik bedoel, ik ben mijn persoonlijkheid, ik ben niet mijn omvang of mijn gewicht. Het feit dat je zo omschreven wordt wanneer er over je gesproken wordt lijkt me logisch. Met een omschrijving als “Je weet wel, hij is heel goed met kinderen en spreekt 3 talen” kom je gewoon niet ver. Slanke mensen worden als dusdanig omschreven, dat zelfde geldt voor lange, korte, gespierde mensen of welk uiterlijk kenmerk je dan ook maar te binnen schiet van een persoon. Zo wordt je herkent. In mijn geval wordt vaak de huidskleur er ook nog bij gebruikt, hetgeen ik niet storend vind. Want ja, ik ben nou eenmaal niet blank. Overigens ben ik dan super makkelijk te herkennen voor iedereen: “klein, dik, raar accent, indo.” KLAAR! Hoewel de meeste voorbeelden die aangehaald worden echt te belachelijk voor woorden zijn, krijg ik hoe langer hoe meer de indruk dat ik, bijzonder genoeg vanuit mijn perspectief, het toch anders ervaar en anders zie. Niet helemaal…. maar toch net wat rooskleuriger denk ik…. Misschien is dat ook wel omdat ik nooit ervaren heb hoe het is om gepest te worden of afgewezen te worden vanwege mijn omvang. Automatisch vraag ik me dan af waarom ik dat nooit ervaren heb. Na een paar minuten van overpeinzing moet ik toch concluderen dat men te bang voor mij geweest is…. Ik was nogal een bitch… vroeger….

Anyhow: Acceptatie van de maatschappij en worden gezien als een persoon en niet je omvang. Eigenlijk het aanpassen danwelniet verwijderen van “de norm”. Zelfacceptatie. Zelfacceptatie…….. Daar ga ik even over nadenken… Onderweg naar boven… Want moeders multitasken als geen ander!

Terwijl ik Morgan voor de zoveelste keer insmeer tegen de jeuk van de waterpokken vliegen de gedachten door mijn hoofd: Is het geen acceptatie wanneer ik als plussize persoon opsta en zeg: “ik accepteer mezelf als de persoon die ik ben. Maar ik accepteer mijn omvang niet.” Is het dan het verraden van mijn “mede-dikke-mens” wanneer ik zeg dat het veel te zwaar zijn echt gewoon niet gezond is? Wanneer ik zeg dat een BMI er niet voor niets is? Dat ik het niet raar vind dat de hele grote maten kleding niet overal te verkrijgen is, omdat die maten “niet normaal” zijn. Dat ik wel vind dat zwaar overgewicht schadelijk is voor de gezondheid, zoals ondergewicht dat ook is? Accepteer ik dan alleen mezelf als ik vol trots mijn dikke ik blijf in volledig ongezonde en zeker niet levensverlengende hoedanigheid?

Maatje meer maakt niet minder.

Later in het gesprek wordt het voorbeeld van Tess Holiday aangehaald. Een plussize model, zij heeft de term #fyourbeautystandards in het leven heeft geroepen en groot voorbeeld voor ongeveer iedere persoon met een maatje meer. Haar lef, haar ongeremdheid, is iets ongekends voor velen. Eerlijk is eerlijk, die vrouw heeft echt ballen. Zie ik haar als voorbeeld? Nee. De “fuck your beauty standards” beweging vind ik super, want beauty is in the eye of the beholder. En de media is daarin juist de vertroebelende factor. Dus helemaal voor! Alleen vind ik persoonlijk, hoewel zij een vrouw is met ballen, haar omvang niet gezond. Ken ik haar medische achtergrond? Nee. Zoals 1 van de dames aan tafel zei, dat zij na testen bij de arts volledig gezond verklaard was, niets mis met haar bloeddruk & conditie, is het ongezonde hieraan de omvang. Ik denk niet dat een skelet gemaakt is om het gewicht van 2 of 3 personen dag in dag uit mee te dragen. Bovendien is het gewoon wachten op de aanverwante klachten die toch zullen volgen. Ondanks dat vind ik het super dat Tess Holiday laat zien dat ook mensen met een maatje meer gezien kunnen en mogen worden.

Ook wordt het voorbeeld aangehaald dat men wanneer men een dun persoon ziet lopen zich afvraagt of het wel goed gaat met die persoon. Versus een dik persoon die wordt bestempeld als lui en zal wel veel te veel eten. Wederom sta ik niet links en niet rechts. Ik sta precies in het midden mijn schouders op te halen. Ik kan niet zeggen dat ik graag zo gezien zou worden als de dunne persoon: melijwekkend, hopend op die compassie. Eigenlijk niet. Wel begrijp ik waarom men aanneemt dat een te dik persoon lui is en te veel eet. Logisch want iedereen weet dat je wanneer je te veel calorieen tot je neemt en niet voldoende beweegt, aankomt. Dat is het referentiekadertje voor mensen. Ik ben het daar niet mee eens, want zo zwart wit is het niet, alleen snap ik de visie van de “norm” wel. Zo jammer dat men niet bij welke persoon dan ook denkt “hey, daar loopt een persoon.” Zonder uiterlijke kenmerken daarbij te betrekken. Maar ja….

To love thyself

Zo worstel ik me eigenlijk door het hele segment heen. Tweeledig. In tweestrijd en het gevoel dat ik mijn ronde medemens afval.

Ik snap de verhalen, begrijp hun visie en standpunt, ook vanuit mijn levenservaring. Alleen is mijn idee van zelfacceptatie niet het accepteren of verheerlijken van (morbide-) obesitas (Tess Holiday) en het uitdragen en trots zijn op een ongezonde levensstijl. Bizar dat ik dit leven in mijn omvang geleefd heb en tot deze conclusie gekomen ben. Want logischerwijs zou ik me volledig moeten kunnen indentificeren met de dames aan tafel. Waarom niet is tamelijk simpel:

In het proces van mijzelf te accepteren zoals ik was/ben, heb ik het grootste struikelblok weten te accepteren: acceptatie van mijn ongezonde omvang. Maar niet op de manier die men verwacht. Ik heb geaccepteerd dat ik als persoon tevreden was met mij, maar ook geaccepteerd dat ik niet goed voor mezelf aan het zorgen was. Geaccepteerd dat mijn levensstijl moest veranderen, ook zodat ik mijn dochter een gezonder leven kon geven. Geaccepteerd dat ik dik was en geaccepteerd dat ik er wat aan kon doen. Niet meer met mijn kop in het zand rondlopen en doen alsof het nou eenmaal was zoals ik was. Nee. Het is hoe ik geworden ben na jarenlang niet van jezelf houden. Geaccepteerd dat ik het zelf zover heb laten komen. Ik ben van mezelf gaan houden en daarom ben ik voor mezelf gaan zorgen. Dat is voor mij van jezelf houden: voor jezelf zorgen. En nu, na ongeveer de helft van mijn oude ik achter me te hebben gelaten, kan ik zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit heb kunnen maken. Na iedere stoeipartij met mijn dochter, wanneer ik door de tunnels van de ballenbak kruip, wanneer wij samen van de glijbaan af glijden of rennen over het strand: ik ben blij dat ik 3 jaar geleden mijzelf geaccepteerd heb en bewuster ben gaan leven. Blij met iedere stap erna die er toe heeft geleid dat ik de persoon ben die ik vandaag ben, ook van buiten.

Selectief moraal

Vind ik dat de maatschappij (morbide-) obesitas moet accepteren als “normaal”? Eigenlijk niet. Moet “fat shaming” herkend worden als dusdanig en een halt toe geroepen worden? Ja. Iedere vorm van “shaming” moet gewoon verbannen worden uit iedere maatschappij. Zoals het prachtige plusmodel in het publiek zegt, is het inderdaad belachelijk dat we met dik zijn geen remmen hebben qua pestgedrag maar zodra er een handicap of huidskleur aan te pas komt er ineens een moraal ligt. Mensen belachelijk maken of het mikpunt van spot dopen vanwege hun uiterlijk is op ieder vlak triest.

Mijn gedachten dwalen te ver af tijden het gehele segment want voor mij komt er veel meer bij kijken. Aan het einde van het gesprek probeer ik voor Bar toch maar tot een duidelijke en simpele conclusie te komen: “Fat shaming” vind ik natuurlijk not done en iets wat snel tot het verleden moet gaan behoren. Ik hoop dan ook vurig dat iedere vorm van shaming daarmee uitsterft.
Voor wat betreft algehele acceptatie: Voor nu accepteer ik niet alleen mijn rare zelf maar ook de waterpokken van mijn dochter en het feit dat ik toch altijd net wat anders denk dan de rest van de wereld… mijn wereld…

Mommy duty calls!

Me and My Coach: de mythe van de wilskracht

Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.

…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.

Mijn interpretatie

‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.

Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.

De klap in mijn gezicht

…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.

Grenzen verleggen

Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.

We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’

Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’

Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?

Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.

Hello Barb!

Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.

Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?

Geen plan hebben is een stootzak worden voor de klappen van vetverlies

Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.

De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.

Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.

Boosheid

Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.

Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.

Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Bergen trotseren

Bergen trotseren, hoog boven mijn hoofd, het hoogste punt in mijn beleving buiten bereik, aan mijn zicht onttrokken. Schoenen in het mulle zand. De focus op elke stap voorwaarts. Niet op dat eindpunt, want dat is nog te ver. Mijn blik zal niet verder dan drie meter voor mijn laatste stap afdwalen. Dat is wat haalbaar is. En herhaal ik dat gegeven voor mezelf keer op keer op keer… dan kom ik vanzelf op dat punt dat voor mij nu nog niet zichtbaar is.

Je wordt normaler

Oef… een uitspraak van blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark Jensen en wat deed deze uitspraak mij een verdriet. Ik was al hard bezig met mijn pad te volgen naar dat gezondere lichaam. Ik denk zelfs dat ik er op dat moment al ruim 40 kilo af was. Ik werd qua beweging echter ernstig tegen gewerkt door mijn hoofd. Een hoofd dat niet geloofde in de capaciteit van mijn lichaam. Obstakels plaatste op het pad van mijn voorwaartse mars.

Ik ging weer fietsen, leerde opnieuw heuveltjes beklimmen. Recentelijk leerde ik dat ik nog kon springen, en paar passen rennen om een bus te halen…

‘Je wordt normaler’

Ja, natuurlijk! Wat ik was vergeten, is dat mijn ‘normaal’ niet normaal meer is.

Mijn hoofd, maar ook het lichaam hebben de betekenis van het woord ‘normaal’ voor mij totaal veranderd!

Ik was vergeten hoe leuk bewegen was

Eind jaren negentig van de vorige eeuw: Maandag deed ik city-jam, dinsdag een step-klas en bodysculpting, vrijdag streetdance bij Patrick. De sportschool in Groningen aan de Antillenstraat kende mij en ik kende hen. Vijf keer in de week zat ik er. En toen viel het groepje meiden dat er naar toe ging uit elkaar. Door minder frequente bezoeken en emotie-eten kwamen er kilo’s bij…

Met elke kilo die erbij kwam, vergat ik steeds iets meer hoe leuk ik het bewegen vond. Schaamte kwam om de hoek kijken. De schaamte die ik nog kende uit de tijd voor ik de sportschool ontdekte. Uiteindelijk ging ik niet meer. Het gevoel, de voldoening die ik er van kreeg, ik stopte het achter één van de vele deurtjes in mijn gedachten en barricadeerde deze. Verleden!!!

Twee decennia aan achterstallig onderhoud

Twintig jaar lang negeerde ik de schreeuw van een lichaam waar voor gezorgd moest worden. Ik weigerde te luisteren, hield mijn handen voor mijn oren. In het Hier en Nu heeft dat geresulteerd in een lichaam dat twee decennia aan achterstallig onderhoud heeft. Groot onderhoud is de enige optie en er is haast bij.

Was ik net op tijd, of was ik niet op tijd genoeg? Een half jaar geleden stond ik ook met mijn schoenen in het mulle zand maar weigerde mijn lichaam nog. Het liet zich nog besturen door een hoofd vol obstakels. Ik was er nog niet klaar voor toen.

Waarom kan ik nu wel, wat toen niet lukte?

Boosheid voor dat wat ik nog niet kan.

Ergens vlamt een boosheid in mij. De boosheid omdat ik het zo ver heb laten komen. Ongeacht de reden, de totstandkoming. Dit is wat ik mijn lichaam aandeed. Trots bij elke koppige overwinning, maar ook het besef dat mijn gewicht zoveel kapot heeft gemaakt. Verwoestend heeft gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Boosheid is niet de juiste weg. Beter zou het zijn als ik mijn lichaam accepteer met al haar zwaktes, om daar met liefde voor mijzelf mijn pad in te vinden. Embrace Yourself!! Ik wéét het en ik werk er aan. Voor op dit moment is het nog de boosheid die mij een stapje verder hielp.

Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug

Het hoofd wordt langzaam verlost van de obstakels. Het lichaam krijgt zijn vrijheid terug. Stap voor stap, mijn blik niet verder afdwalend dan drie meter voor mij… Dat is haalbaar en dat herhaal ik keer op keer. Het gevoel van victorie is overweldigend. Beter dan het gevoel dat eten mij gaf. Wanneer Mark zegt: “Je lacht als je boven bent.”denk ik “Ja, dat klopt, een grijns die ik bijna niet van mijn gezicht af krijg’.

Ik leer meer en meer vertrouwen op mijn kunnen. Ik geloof weer in het feit dat ik normaler kan worden. Dat de ‘gewone’dingen ook voor mij haalbaar zijn.

Bergen trotseren

Ik sluit af zoals ik begon, met die bergen die ik wil trotseren. Is die berg daadwerkelijk die hoge duin waarvan ik de top wil bereiken.

Nee.

De bergen die ik moet trotseren zijn de obstakels in mijn hoofd. Die moeten verslagen worden. En dan… vrijheid voor zowel lichaam als geest. Ik heb mijn doel. Ik wéét dat ik moet werken aan de acceptatie van de onmogelijkheden van mijn lichaam, om dit te kunnen bereiken. Boosheid omzetten naar acceptatie, en ondertussen geniet ik van elke overwinning en elk persoonlijke succes.

Een artikel popt op aan de zijkant van mijn beeldscherm. …Touwtjespringen… Oh! Wat lijkt dat me leuk om te leren! Wordt dat mijn volgende stap?…

Samen maken wij een gelukkig nieuwjaar

Een kerkklok die twaalf maal slaat. Dit is het moment. Precies vanaf dit moment heb ik geen invloed meer op 2017. Het is voorbij. Het jaar dat mij zoveel heeft gebracht, zowel diepte- als hoogtepunten liet ervaren, behoort achter de deur van het verleden. Dag oudjaar. Welkom nieuwjaar

Happy Newyear Barbara, give it your best shot!

Ik breng een toast uit op mijzelf.

Een nieuwe bladzijde in My Storybook

Waar ik geen invloed meer kan uitoefenen op 2017, biedt 2018 daar natuurlijk wel alle kans toe. Het nieuwe jaar is als een ongeschreven bladzijde, een boek zonder inhoud. Als de eerste stappen die ik buiten zet nadat het heeft gesneeuwd. Ongerept en onaangetast, maar met elke stap die ik zet het pad vormend dat ik het komende jaar zal volgen. Met elke letter die ik schrijf zal ik een verleden vormen. De letters zullen woorden vormen en de woorden zinnen, tot ook het nieuwe jaar tot het verleden zal behoren.

Keuze en gevolg

Een nieuw jaar. Onschuldig nog. Nog niet goed en nog niet slecht. Het besef dat ik dit voor een groot deel zelf in de hand heb is inmiddels in mijn brein neergedaald. Ik laat het in mijn rondgaan in mijn gedachten. De keuze en het gevolg. Ik die in grote mate zelf bepaal hoe het nieuwe jaar zal verlopen. Door niet meer vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het leven zich vormt maar door daadkracht. Door actie en door het volgen van de stem diep in mij.

Daadkracht ook op de ochtend van 1 januari waarin ik niet afwacht tot het nieuwe jaar aan mijn deur zal kloppen. Ik ga naar buiten, ga op zoek. Op zoek naar het nieuwe jaar om me voor te stellen: ‘Hello 2018, ik ben Barbara en ik verwacht het volgende van jou’.

BAM!

Dat is Barbara op 1 januari 2018. Niet meer afwachtend maar actie ondernemend. Daadkracht!

De slapende stad

Ik kom buiten terwijl de stad nog slaapt. De stilte hangt als een deken in de straten en langs het water. De eenzaamheid, de stilte, de grauwheid. Het gevoel dat ik alleen op de wereld ben. Het gevoel is typerend voor de eerste januari, want alleen op deze dag ervaar ik die eenzame leegte. De leegte van een ontbrekend toekomstperspectief. Het ‘Ja, en wat nu?‘.

Ik ga op zoek. Waar ben je 2018? Waar verstop je je? Laat je zien, ik ben nieuwsgierig naar jou. Ik wil een begin maken, een toon zetten. Vriendschap met je sluiten zodat we weten wat we aan elkaar hebben.
Hij blijft me net voor, verstopt zich in nauwe straatjes, achter bomen en andere obstakels die mij het zicht ontnemen. Toch voel ik zijn aanwezigheid steeds meer. Het ‘alleen op de wereld‘ begint minder eenzaam aan te voelen, of misschien voelt de eenzaamheid vertrouwder met elke stap die ik in dit nieuwe jaar zet. Ik héb doelen. Ik wil uitbreiden met hetgeen dat vorig jaar begon. Sterker worden, zekerder zijn. Verder groeien. Zien wat er mogelijk is, wat ik waar kan maken.

Samen verder

Steeds dichter komen we bij elkaar. Hij houdt zijn pas iets in. Plagend, om daarna te versnellen. Uiteindelijk lopen we op dezelfde lijn, in hetzelfde tempo. Voetstappen die zich aanpassen, synchroniseren. Zonder woorden. Zonder gezeur. Gewoon. Aanpassen aan elkaar. Rekening houden met een ander, vanuit beide kanten, niet als eenrichtingsverkeer. Hij biedt mij de kansen die ik zoek, ik biedt hem de ruimte die hij denkt nodig te hebben voor ik dat kan voltooien.

Handen die elkaar aanraken, vertrouwd, vingers verstrengelen in elkaar,

kom met me mee 2018, volg mij, samen maken wij een gelukkig nieuwjaar.

De beslissing in eigen hand nemen

Gek heh… Jaren lang denken dat je iets niet kunt, vervolgens knipperen met je ogen en beseffen dat je het gewoon al doet. De beslissing om My Storybook op 11-11 kennis te laten maken met de wereld, en anderom, wat vond ik het spannend!

Mijn grote onzekerheid bij de opstart van My Storybook was niet het schrijven. Ook niet de angst om een gebrek aan inspiratie te krijgen. Van beide ben ik overtuigd dat ik het bezit. Zowel de woorden als de inspiratie zijn vrienden van me. Ze zullen me niet zo maar in de steek laten, daar heb ik vertrouwen in.

Mijn onzekerheid

Mijn grote onzekerheid was mijn groep met Ridders. I love them with all my heart, maar was ik in staat om leiding te geven aan deze groep? Durf ik beslissingen te maken waarin ik soms mensen teleur zal moeten stellen. De knoop doorhakken betreffende onderwerpen waar wellicht niet ieders voorkeur zal liggen…

Met een verleden waarin ik mezelf heel makkelijk wegcijferde bleek het best een ding te zijn. My Storybook een vorm geven, om er later op terug te komen, beseffend dat er toch beslissingen waren genomen om anderen te behagen, te vriend te houden en bovenal: niet teleur te stellen.

Zie het op de volgende manier, neem even een kijkje in mijn hoofd: De Ridders denken met mij mee, schrijven voor of met mij, investeren tijd, omdat ik dit van hen vraag. Wie ben ik dan om hen tegen te spreken. In mijn hoofd hoor ik dankbaar te zijn voor elke letter die zij op papier zetten, voor elke sparkle aan inspiratie die zij mij geven. Afwijzen?? Hoe dan?? Het lijkt gelijk te staan aan ondankbaarheid.

Het bewaken van de authenticiteit

My Storybook, mijn wereld, mijn woorden, aangevuld door Mijn Ridders van de Ronde Tafel. Ieder is belangrijk, elke stem telt, maar iemand zal moeten leiden, en dat ben ik. Ik bewaak waar My Storybook voor staat, de authenticiteit. Soms zal ik geen duidelijke uitleg hebben voor een beslissing die ik maak, het gaat het om een gevoel. Wat voelt juist en wat niet.

Mijn innerlijke stem neemt de beslissing

Mijn gevoel is leidend, het luisteren naar die innerlijke stem. De stem die alle antwoorden heeft. Ik wil mijzelf aanleren er beter naar te luisteren, en daardoor voorkomen dat ik beslissingen neem in het best interest van een ander. Het gaat om het best interest van My Storybook.

Die innerlijke stem weet instinctief wat juist is. Instant. Leer te handelen naar deze wijsheid Barbara!