Embrace Yourself – Pagina 2

De schaamte voorbij; Lipoedeem deel 2

Ik sta voor de spiegel. Ik zie mijn Spiegelbeeld. Het Spiegelbeeld is naakt. Het Spiegelbeeld kom ik tegen onderweg van de badkamer naar de slaapkamer. Jarenlang heb ik gezorgd dat ik me na het douchen eerst aankleedde om vooral dat naakte Spiegelbeeld tegen te komen… En nu staan we opeens oog in oog…

Hallo Spiegegelbeeld…oh,… dus zo zie jij eruit…

Van negeren naar accepteren

Ik onderwerp mijn lichaam aan een kritische blik. Is dit iets wat ik met jou dien te bespreken? Misschien niet, in dat geval kun je nu nog besluiten om niet verder te lezen. Maar ergens denk ik dat we allemaal deze momenten kennen. De momenten waarin de wereld alleen bestaat uit onszelf en het naakte Spiegelbeeld. En ook jij zal een kritische blik over dat lichaam laten gaan. Misschien knik je instemmend, omdat je tevreden bent met wat het Spiegelbeeld laat zien, of misschien word je verdrietig. Wat je reactie ook is. Het is het lichaam in het Hier en Nu wat ons Spiegelbeeld ons laat zien. En zo oog in oog is negeren daarin geen optie meer.

De keuring

Mijn ogen speuren mijn lichaam af. De halslijn, sleutelbeen zichtbaar, …mijn armen, kijk ik er van boven op dan lijkt dat best aardig. Lijkt het alsof mijn armen gezamenlijk hebben besloten om hun originele vorm weer aan te nemen. Zoals het bedoeld was. Het Spiegelbeeld laat echter zien dat daaronder nog een soort van ’tweede arm’ zit qua volume. De omvang past niet bij mijn huidige bovenlichaam en de huid in niet mooi glad en egaal. Ook in mijn armen zit Lipoedeem. Nu ik mijn kleding een aantal maten kleiner kan dragen, merk ik ook dat ik aan loop tegen een aloud probleem: mouwen die te krap zijn voor mijn armen…

Ik vervolg de keuring van Het Spiegelbeeld, met mijn borsten en taille ben ik best blij. Maar vanaf de heup tot onder de knie zie ik iets dat ik liever negeer, nog steeds, maar ik mag het niet meer. Ik moet van mezelf kijken naar de onderste meter-en-een-beetje van een lichaam dat vreemd genoeg, niet bij mij lijkt te horen. De uiterlijke kenmerken van Lipoedeem, oei wat doet het iedere keer weer pijn. Om mijn heupen lijkt een soort van zwemband te zitten, die zorgt voor het verschil in maat tussen taille en heup. Het rechterbeen is bij mij dikker dan het linkerbeen. Daar zitten dus meer vet en vochtophopingen. Bij de ene is een knieschijf zichtbaar. Bij de andere kant verstopt mijn knieschijf zich ergens achter de ophopingen. Wiebel ik met mijn onderbeen dan beweegt de hele massa mee. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat mij eerder nooit zo opviel waren mijn onderbenen. Misschien omdat de nadruk toen nog meer op de bovenbenen lag, maar ook die onderbenen vertonen kenmerken, zeker ook de overgang van mijn been naar de voet…

Acceptatie forceren

Ik ben klaar met het verstoppertje spelen, met de schaamte. Heb er geen zin meer in. Ik heb me lang genoeg onderdanig gedragen ten opzichte van mijn lichaam. Het verstoppen achter lagen kleding lijkt zo veilig maar hoe ontzettend loop ik mezelf hier in de weg. Is het de opoffering waard, om, met name, een ander niet te confronteren met het, door Lipoedeem aangetaste, lichaam. Daarin ben ik stellig: Nee

Er zijn momenten dat de acceptatie me in de steek laat. Dat de haat naar het lichaam weer even groter is dan de liefde voor wat mijn lichaam voor mij deed en waar het mij bracht. Ik vecht ertegen. Ik wil vrijheid. Ik forceer acceptatie door mij op de rand van de afgrond te begeven en in het diepe te springen. Die comfortzone van het eeuwige verbergen uit. De fotoshoot met Mye van MomentGeluk was een grote stap maar noodzakelijk voor mijn proces. Het publiceren van de foto’s was een nog grotere stap. De wereld kennis laten maken met hoe ik eruit zie zonder verborgen lichaamsdelen. Holy Crap! Wat had ik mij in het hoofd gehaald!

…Van de week kwam er iemand bij mij eten, het was 30 graden in mijn huisje. Legging en vest over de jurk aan die ik droeg? Ja in het verleden wel. Nu dacht ik: Fuck it! Mijn zwarte kersenjurk, zonder vestje, zonder legging, terwijl de jurk maar net mijn knieën bedekte…

Bij het afscheid vroeg ik: “Ben je geschrokken van mijn blote armen en benen? ”

“Nee”

Tot slot

Lief Naakt Spiegelbeeld,

Ik koester je, ik haat je, en soms daar tussenin,
maar ik wil vriendschap sluiten, dat lijkt een mooi begin.

Ik werk je niet meer tegen, maar ik daag je uit misschien
het besef is reeds gekomen, dat ik in jou mezelf moet zien.

Moederdag; stil verdriet

Ik weet dat het er weer aan zit te komen. Onderhuids is het aanwezig, al dagen, het stille verdriet. Zondag is het weer zover: Moederdag. Stiekem één van de meest confronterende dagen van het jaar voor mij. Mijn tijdslijn zal zich vullen met foto’s van kliederige ontbijtjes in bed en knutselwerkjes die met oh zo veel liefde in elkaar zijn gezet, maar waarvan je geen idee hebt wat het moet voorstellen. Gezinsgeluk. Op jaarbasis kan ik het zo’n 364 dagen ontwijken, maar niet op Moederdag.

Natuurlijk kan ik kiezen om me een dagje te onthouden van elke vorm van social media. Maar als in een soort van zelfpijniging word ik er naar toe gezogen. Klik op mijn telefoon steeds weer op het Facebook-icoontje. Ik kijk naar de lachende gezinnetjes, een beschuit met jam die ondersteboven op het dekbed is belandt, de kruimels in het bed. Voor een paar momenten verdrink ik me in mijn gevoel, in het gemis. Kijk ik mee met het geluk van een ander, het geluk dat voor mij niet is weggelegd.

Kinderloos en moede(r)loos

Het gevoel waar aan wordt voorbij gegaan, is het gevoel dat niet zichtbaar is op social media. Het is het gevoel van zij die geen moeder zijn, of dat van de kinderen die geen moeder meer hebben. Ik ga niet voorbij aan de vaders, de mannen, maar op deze zondag, 13 mei, Moederdag richt ik mij tot de vrouwen in het bijzonder.

Ik ben één van hen. Ik ben één van die vrouwen die altijd moeder heeft willen worden maar die inmiddels weet dat het niet voor haar is weggelegd. En ja,… het was een keuze, en ja… met die keuze heb ik 99% van de tijd vrede. Ik heb ermee gedeald. Het is hoe mijn leven is verlopen. En toch is er het stille verdriet.

Mijn troost is dat ik ooit dat kindje heb kunnen voelen in mijn buik. Gevoeld heb hoe het is om heel pril al te houden van dat wezentje dat in je groeit. Het te beschermen tegen al het kwaad dat de wereld op je afstuurt. Was ik een goede moeder geweest? Ik heb het me zo vaak af gevraagd. Ging het niet mis omdat ik een kind niet kon bieden waar in ik als moeder had moeten voorzien? Veiligheid.

Voorjaarssaluut

maart 2012:

Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon,
de winter hield op waar het voorjaar begon.
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
maar op die dag in het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij, het vroege voorjaar ging heen,
narcissen en tulpen kwamen op, maar ik zag er geen.

Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen.
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet,
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet.
Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang,
toch blijf ik denken aan die bloem, die deze lente niet opkwam.

Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist,
als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist…

Mijn verhaal, mijn gevoel

Die ene bloem was het kindje in mijn buik. Op mijn 34e verjaardag kreeg ik te horen dat het geen hartslag meer had. Daarna nam het leven het over. Keuzes werden gemaakt. Noodzaak. En toen wist ik al, dat ik nooit moeder worden zou.

… Maar bovenstaande is slechts mijn verhaal. Mijn gevoel hoe ik alles beleef. Er zijn zoveel andere verhalen waar slechts naar gegist kan worden. Ik weet dat wij met velen zijn. Ik voel het verwantschap, ik ken het gemis ondanks dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is waarvan ik zal genieten. Onderhuids blijft het aanwezig, volgt het mij op mijn pad.

Het verdriet dat er niet mag zijn

Weet dat als je op social media de foto’s van de ontbijtjes op bed en de knutselwerkjes ziet dat er een vergeten groep is die in stilte verdriet heeft deze dag. Zij worden geconfronteerd met wat niet voor hen is weggelegd.

…Vraag jij hen erna, dan zullen zij het gevoel ontkennen, wegwuiven. Tranen worden weggeslikt want dit verdriet deel je niet. Begrijp hen, niet met woorden maar met een gebaar. Een hand op een arm, een knuffel.

Stil verdriet mag gedeeld worden.

Ode aan mijn lichaam

Met regelmaat schrijf ik over mijn strijd met een veranderend lichaam. De schaamte voor mijn benen als ik met mijn spiegelbeeld wordt geconfronteerd. De vraag of een ander dat deel van mij kan accepteren als ik er zelf al moeite mee heb. Waarom schrijf ik hierover? Waarom zou ik jou confronteren met die eerlijkheid? Brengt het jou iets?

Mijn overtuiging

…Ik ben overtuigd dat ik hier niet alleen in sta. Ongeacht maat, gewicht of uiterlijke kenmerken. Schaamte is een ‘ding’. Een onderwerp waar niet veel over gesproken wordt.

…Ik ben overtuigd dat onzekerheid en schaamte onderling een verbond hebben gesloten. Hand in hand aan de zijlijn staan en af een toe speldenprikjes uitdelen. Mij aan het wankelen brengen…

Vaak geef ik niet mijn directe mening, ik kan door mijn woordkeuze heerlijk om een direct, feitelijk antwoord heendraaien. En dat voelt veilig, want de interpretatie van een ander zal hierdoor in veel gevallen minder heftig zijn. Vandaag kies ik wel voor een directe aanpak: schaamte moet bespreekbaar worden. In het algemeen en zeker voor mij. Bespreekbaarheid staat in mijn wereld gelijk aan het pad dat naar acceptatie leidt. Ik zie het woord zelfacceptatie reeds op de wegwijzers staan. Dat pad volg ik. Ik ben er nog niet, maar door erover te schrijven, dit taboe voor mijzelf te doorbreken zal ik steeds dichterbij komen.

Ik doe dit voor mij

Even terug naar mijn vraag aan het begin, het einde van de eerste alinea. Wat brengt mijn eerlijkheid jou?

Dat iets iets wat jij zelf bepaald. Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal over schaamte. Misschien ook totaal niet… Misschien ben jij die ene persoon die mij door dit te lezen iets beter zal begrijpen. Hoe ik in de wereld sta en waar mijn pad uiteindelijk heen zal leiden. Misschien ben jij degene die zal besluiten om een deel van mijn pad met mij mee te lopen. Enkel omdat ik nu toesta dat mijn probleem niet meer alleen van mij hoeft te zijn. Schaamte om schaamte sta ik niet meer toe. Ik doe dit voor mij en voor wat het mij zal brengen. Een aantal stappen verder op mijn pad.

En toen werd het 24 maart

Al lange, lange tijd was 24 maart een dag die in mijn geheugen gegrift stond. Zelf mijn 40e verjaardag verdween in het niets bij de druk en spanning die in de loop van de tijd werd opgebouwd versus 24 maart. De 30 van Zandvoort. Ik had het cadeau gekregen van gast-blogger Mye. Geen mogelijkheid om voor deze uitdaging op de vlucht te slaan. Het was een cadeau. De levenslijntjes waren al ingebouwd. Er waren al zoveel mensen op de hoogte dat een smoes verzinnen om er onderuit te komen geen optie was. En dat was ook niet wat ik wilde. Weglopen en op de vlucht slaan is een deel van mijn verleden. Ik tolereer dat niet meer van mezelf. En dus startte ik. Zaterdagochtend om 07.55.

Mijn terugblik

Vijf dagen na de 24e van maart kijk ik terug. Waarom nu pas? Omdat die 30 kilometer indruk maakte. Ik na moest denken over de emoties. Over het geloof in mezelf en het gebrek daar aan. Het lopen van 30 kilometer is niet niets. Veel mensen vertelden mij dit. Lichamelijk niet, maar ook mentaal was dit zwaar, uitputtend. Ik heb tijd nodig gehad om dat voor mijzelf een plek te geven.

Ik ben niet iemand die om de paar kilometer een selfie maakt om op social media te posten. Ik loop niet een groot gedeelte van de tijd te appen. Mijn focus ligt bij het lopen. Of nee, bij het doel dat ik wil behalen. En op mijn weg naar dat doel, die finish, is geen tijd voor afleiding. Ik ben onlosmakelijk verbonden met de muziek in mijn oren. Die leidt mij. Stap voor stap. Ik denk aan Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Als een kinderkruistocht in 1212 naar Genua kan lopen, dan moet die 30 kilometer mij toch ook wel lukken?

Ik ben overtuigd dat het lichaam meer kan dan dat ik, maar ook jij voor mogelijk houdt. En toch was er twijfel. Vlak voor de 16 kilometer ging ik daar mijn enkel. Wat is verstandig? Geef ik op? Durf ik door te lopen? Maar ook: durf ik mezelf teleur te stellen, want dat zou 16 kilometer zijn, een teleurstelling. Een bittere pil. Tranen achter mijn oogleden. Tranen van koppigheid. Het willen laten zien aan de wereld dat ik meer kan dan dit. Ik besluit verder te lopen, de volgende stempelpost bevind zich op 21 km. Dat zou een evenaring betekenen van mijn langste afstand. Zou ik daar moeten opgeven, dan kan het, dan mag het.

Ik redde het tot 7,5 kilometer voor de finish. Ook daar weer de tweestrijd. Klaar om de handdoek in de ring te gooien. Zo ver was ik. Ik had de laatste stempelpost gehaald. Verder gelopen dan ooit hiervoor. Was dit het punt dat ik mocht opgeven. Kon ik het nu aan mezelf verantwoorden? En toen hoorde ik de stem van Mye: “Doorgaan Barb! Dat kan! Je bent zover gekomen! Het volgende stuk is niet zwaar!”

Het geloof

Ze hoefde niet lang op mij in te praten. Ik liet me snel overhalen. Wat ik nodig had was geloof, en zij gaf me dat. De laatste 7,5 kilometer liep ik in iets meer dan anderhalf uur. Sneller dan verwacht. Zeker met de enkel. Zeker gezien het feit dat ik al vanaf 08.00 uur aan het lopen was. Even voor de 29 kilometer kwam Mye me tegemoet fietsen. Liep een stuk met me mee. Macha filmend aan de kant. Ja ik ging het halen. Nu was ik overtuigd. Nog net iets meer dan toen ik die laatste stempelpost de rug toekeerde.

Ik werd binnengehaald in het dorp door een bandje dat mij met naam en toenaam toezong. En bij de finish mijn supporters. Vanessa, Morgan, Mark, Ingeborg, Rik en Fleur, Bianca en Charles, Mye en Macha. Tulpen, water, berichtjes van nog meer supporters, en ja, die medaille!

Lief Lichaam

Kijk ik de foto’s terugkijk dan wordt mijn blik getrokken naar mijn benen. Naar dat stuk schaamte dat deel uit maakt van mijn lichaam. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ze zijn zichtbaarder dan dat ik normaal toesta. Maar het is goed.

Mijn benen. Mijn lichaam. Het bracht mij op dit punt. Mijn doel. Mijn finish.

En daarvoor, lief lichaam, niets dan liefde voor jou, omdat je me zover bracht op het pad dat ik bewandel.

…Ik ben weer een paar stappen verder op mijn pad. Een stuk geloof rijker. Dankbaar. Waar is die wegwijzer? Ik wil verder. Op weg naar die 100 % zelfacceptatie. Een leven waarin geen ruimte meer zal zijn voor schaamte.

Me and My Coach: Roodkapje en de wolf

Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…

Hello Coach Awesome!

Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…

De wolf

Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.

Bestaat Prince Charming?

Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …

Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.

…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.

Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.

Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…

Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.

Hai Barbara!

Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!

Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:

Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.

Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.

Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.

Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.

Angst is 1) tekort aan zelfliefde

En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.

De rest is bonus.

Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen

Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?

Armoede denken

En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!

Geef het kind in je een knuffel

Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.

Je coach,

Mark.

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.

De liefde voor mijn lichaam

…En toen kwam ik een herinnering tegen op Facebook van een jaar geleden. Een foto waarmee ik een jaar geleden een statement wilde maken. Dit ben Ik!

Wie was ik?

Ik ben de draaiende dame op de foto, dit was ik een jaar geleden. Nog niet in staat om de straat uit te lopen zonder een versnelde ademhaling. Pijn in mijn benen, last van mijn gewrichten. Een verknipte relatie met eten, behalve over-eter was ik ook emotie-eter. Maar de dame op de foto was zich daar een jaar geleden niet bewust van. Zij negeerde het en leefde haar leven zoals de 20 jaar daarvoor. Zij genoot op haar manier van haar leven, maar ergens knaagde het. De wetenschap dat haar life-style niet de juiste was voor haar drong zich steeds meer naar de voorgrond. Ze werd zich er steeds meer van bewust..

Waarom?

Waarom? Uit liefde voor mijn lichaam, voor mijzelf. Uit liefde voor mijn leven. Meer uit dat leven willen halen. Vrij(er) kunnen bewegen. Leven zonder beperkingen die ik mijzelf heb opgelegd. De schaamte van mij af kunnen schudden. Vrijheid ervaren. De dingen doen die ik mijzelf jarenlang heb ontzegt. Regenbogen najagen. My sky is my limit.

Geen excuses meer

Ik lees regelmatig over vrouwen met overgewicht die niets kunnen doen aan hun gewicht. Een aandoening hebben, niet kunnen bewegen… Dit ging voor mij gelukkig niet op. Mijn hoofd zorgde voor blokkades, niet mijn lichaam. De blokkades moesten aangepakt worden. Het begon met een coach die begreep dat overgewicht meer is dan de dooddoener ‘meer bewegen en minder eten’. Iemand die begreep dat er een geschiedenis zat achter het door morbide obesitas geteisterde lichaam.

Begrip. Begrip vanuit de richting van een hulpverlener. Dat was nieuw voor mij. Onbegrip vanuit die richting was wat ik tot op dat moment had ervaren.

Het volgende excuus dat van tafel geveegd diende te worden was het “niet kunnen”. In mijn hoofd stond “niet kunnen” en “niet willen”gevaarlijk dicht bij elkaar. Natuurlijk werkt mijn hoofd mij nog vaak tegen en zou ik daarom geneigd zijn om te zeggen dat ik niet kan. Maar de conclusie dat je iets niet kan, kun je eigenlijk pas trekken als je het geprobeerd hebt is het niet? En dat deed ik niet!! Niet durven, niet willen, niet kunnen … verwarrend… Maar in tegenstelling tot 20 lange jaren duld ik in het Hier en Nu geen ‘nee’ meer. Proberen zal ik, keer op keer.

Stap voor stap

Het bewegen begon met rondjes door de stad, rondjes die werden uitgebreid, steeds verder. In januari liep ik de halve marathon van Egmond. En terwijl ik met regelmaat kijk naar die allereerste wandelmedaille die op de koelkast prijkt, wéét ik dat dit een jaar geleden niet mogelijk was. En dan is er weer de liefde. De liefde voor een, nu nog onhandig lichaam. Maar wel een lichaam dat sprongen maakte in het afgelopen jaar. Een lichaam dat minder onhandig is dan dat het was. Soms frustratie en boosheid, om wat ik in de jaren heb toegelaten. Om de simpele dingen die ik nu nog niet kan. Maar bovenal trots en liefde voor een hoofd dat nu zegt dat IK belangrijk genoeg ben om voor te zorgen.

Dat is de enige reden om het aan te pakken. IK. Niet omdat de media het zegt. Niet omdat de maatschappij een ideaalbeeld schept. Niet om de goedkeuring van anderen. Ik leerde echte vrienden kennen toen ik mijn basis vond, mijn kern. Een kern waar ik altijd naar terug kan keren voor raad en altijd wijst die kern mij op de liefde. De liefde voor mijn lichaam.

Wij volgen ons eigen pad

Zij zei: “Wanneer ben je tevreden? Wanneer heb je genoeg bevestiging om in jezelf te geloven?”
Ik benoemde de 30 van Zandvoort.
“Is dat zo? Zul je dan overtuigd zijn van je eigen kunnen? Ik weet nu namelijk al hoe ons gesprek dan gaat verlopen. Want dat gesprek gaat er komen! Je zult blij zijn! Trots! Maar er komt een MAAR… MAAR dat heuveltje ging niet lekker, MAAR je eindtijd viel je tegen…”

Met een gefronst voorhoofd denk ik na over wat ze zegt. Zal ik dan tevreden zijn? Of zal ik dan nog steeds twijfelen aan mijn eigen kunnen? Ergens heeft ze wel een punt… dat geloof in mijzelf is nog zo vaak ver te zoeken…

De beste gesprekken

Sinds ik wandel, bewandel ik geregeld mijn pad met andere mensen. Daar waar ik bij een solo-wandeling de gedachten door mijn hoofd kan laten gaan en besef dat mijn hoofd leger is tegen de tijd dat ik de laatste traptreden oploop naar mijn huis, zorgen de wandelingen met iemand naast mij vaak voor confrontatie. Een confrontatie met mijzelf. Er volgen vaak meer vraagtekens. Een vol hoofd bij thuiskomst, omdat ik weer even geconfronteerd wordt met het universum buiten mijn eigen gedachtewereld. Het verschil van inzoomen en uitzoomen. Het grotere perspectief waar ik mee geconfronteerd wordt.

De fuck-de-groene-paaltjes-route

Tijdens het lopen raken we ergens het pad kwijt, de groene paaltjes van onze route zijn opeens rood geworden. Hmmmm…. een terugkerend patroon, want ook bij de 10 km die ik vorig jaar liep met dit wandelmaatje gingen we ergens de mist in. What to do? We besluiten de groene-paaltjes-route om te zetten in de fuck-de-groene-paaltjes-route, want wij volgen ons eigen pad 😛

Kijk een om je heen!

De gesprekken met mijn wandelmaatje zijn intens, eerlijk, kwetsbaar en soms sta ik met tranen in mijn ogen. Om de eerlijkheid en openheid waarmee zij spreekt. Over een besef dat bij mij binnen komt… Simpelweg het feit dat ik mijn schild bij haar iets kan laten zakken. Dit wandelmaatje lijkt te weten zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ze voelt mij aan. Verdedigen heeft dus geen zin, het schild mag iets naar beneden.

Het denken in oplossingen, het denken vanuit wat je wel kan. Alle drie mijn ’trainers’ bezitten deze gave. Mark, Mye en deze dame. Ik bedenk het me terwijl ik het voorbeeld probeer te volgen dat mij gegeven wordt, de push-ups tegen een bankje op onze route.

Ik loop stug door deze wandeling, duld geen tegenwerking van het lichaam. Neem de hellingen met te grote passen. mijn blik op de grond gericht. “Bar! Kijk eens om je heen! Voel! Zie!” Ik kijk om me heen, verwonderd door de omgeving. Ik knipper met mijn ogen. Ik adem diep in. Voel de wind door mijn haar en herpak mezelf: “Oh ja, dit was waar ik het voor doe! Het gevoel van ultieme vrijheid!”

Jij kan het!

Ik besef me hoe dankbaar ik mag zijn met de mensen om mij heen. De mensen die mij, soms met een lichtelijke vorm van geweld, uit mijn eigen denkpatroon weten te halen. Een andere kant belichten. Terwijl ik de trap naar mijn huisje oploop bedenk ik mij dat de mooiste uitspraak van vandaag de volgende was: “Hey , cool! Ik kan niet alleen met Mark hellingen lopen, ik kan het ook met jou!”riep ik uit toen we on top of the world stonden.”Nee Bar,… JIJ kan hellingen lopen, dan maakt het niet uit wie er bij je is…”<3

De durf om doelen te stellen

Minder dan een jaar geleden zat ik in de auto bij één van de mensen die mij onvoorwaardelijk steun beidt. Zij vroeg naar mijn doelen. Toen zei ik nog:”Ik stel geen doelen voor mezelf, want als het mij niet lukt, dan stel ik mezelf teleur.”

In mijn hoofd klonk dat volledig logisch, zelfs nog tot lang na die bewuste dag.

Van geen doel, naar het grotere doel

Het niet stellen van doelen behoort toe aan een periode waarin ik struisvogel speelde. Daar wil ik nu echter niet te diep op in gaan. Niet terug naar het verleden. Liever ga ik even door op deze kronkel in mijn gedachten en hoe ik tot inkeer ben gekomen. Coach Mark en een handjevol anderen hebben het mij keer op keer uit proberen te leggen. Ik zag het echter niet. Kon het niet begrijpen. Een doel niet bereiken, een uitdaging niet succesvol beëindigen = TELEURSTELLING. Dat zat in mijn hoofd. Pas sinds deze ochtend, zittend op het hoekje van de bank, naar de lucht kijkend, daalt het besef op me neer na een gesprek dat ik gister had.

Dat doel, welk doel dan ook, dat is iets wat je wil bereiken. Voor 2018 wil ik verder komen op mijn pad naar een gezonder lichaam. Lekker abstract natuurlijk. Want ik heb geen grip op de uitspraak gezonder lichaam. Bij wijze van spreke zou ik dat al bereiken door slechts 1 kg af te vallen. Dan is mijn lichaam immers al gezonder dan met die kilo erbij, of niet? Ik besluit te werken met concretere tussendoelen.

Kleinere doelen die mij stapjes op weg gaan helpen. Neem de 30 van Zandvoort die ik ga lopen in maart. Om die uit te lopen is een tussenstap naar dat gezondere lichaam.

Waar gaat het mij om

Mijn grote angst: Mijn doelen niet bereiken. Dus geen doel stellen om mezelf niet teleur te stellen. Maar stel dat ik die 30 km niet haal, maar het op moet geven bij 29,9 km. Wat een teleurstelling zal dat zijn! Zo dichtbij en het dan net niet halen… toch?

Echter: ik heb dan wel 29,9 km gelopen. Dat heb ik dan wel bereikt! Een afstand van 29,9 km verder op dat pad naar een gezonder lichaam… of 14 km, of misschien maar 100 meter. Maar in ieder geval verder. Bij het negeren en het niet stellen van doelen was ik niet verder gekomen!

Conclusie

Niet het niet behalen van een doel of uitdaging is een teleurstelling. De teleurstelling zit hem in het gebrek aan durf om die uitdaging aan te gaan.

Zelfverbetering. Ik snap hem nu.

Tot zover mijn zaterdagochtend-mijmeringen…

Over mijn schaduw heen stappen

Zaterdagochtend, 27 januari. Om 04.55 ging de wekker voor de derde keer af. Wat ging ik nog maar doen vandaag? Geeuwend en met mijn haren in de war draai ik me op mijn rug. Nog even wil ik vast willen houden aan dat stadium tussen dromen en werkelijkheid. Een warm lichaam omhult door het dekbed. Ik koester de warmte. Ogen nog dicht en een flauwe glimlach om mijn lippen voor dit heerlijke geluksmomentje. Langzaam wakker wordend, zwevend naar het heden en me uitrekkend dringt langzaam de realiteit tot mij door. Ik kijk naar het plafond, trek een rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik nadenk… “Oh ja! Vandaag schrijf ik mijn eigen geschiedenis!”

Met de trein naar Heilo. Dan met de bus naar Egmond. De startplaats van een wandeltocht van 21,1 km. Zo lang voor geoefend, zo lang gedacht dat het me best wel zou lukken en toch voelt deze ochtend onwerkelijk. Het is alsof ik mezelf vanuit een ander persoon gade sla. De onzekerheid van het waar moet ik heen, wat moet ik doen? Het is van mijn gezicht en houding af te lezen.

Geschiedenis schrijven

Vandaag schrijf ik geschiedenis, stap ik over mijn schaduw heen. Laat ik zien waar een voormalig 165 kilo wegend lichaam tot toe in staat is. Laat ik zien, wat ik met mijn onzekerheden en angsten kan bereiken. Geschiedenis schrijven. Want: nobody but me is gonna change my story.

… Daar liep ik, in de ochtendschemer, in een dorp dat ik niet kende en geleid door de pijlen die ik tegenkwam. Mensen om mij heen. Ik irriteerde me eraan. Ze liepen mij voorbij, allemaal. Ik irriteerde me niet aan hen. Ik irriteerde me aan mijzelf. Aan het feit dat ik hen aan mij voorbij moest laten gaan.

Mijzelf terug in de schaduw zetten

Ik liet me terug dringen naar de zijkant, in de schaduw. Mijn eigen schaduw, waar ik bang voor was. De schaduw waar mijn angst voor het falen lag. Kon ik dit wel? Was dit niet teveel vragen van mijzelf? Van mijn lichaam? Was ik hier klaar voor of was mijn koppigheid te prominent aanwezig geweest toen ik me hier voor in schreef? Dit cadeau van Mijn Ridders, mijn achterban van My Storybook, accepteerde?

Aan de zijkant lopen, steeds verder uit het midden vandaan, niemand in de weg wil lopen. ‘Sorry’ zeggen bij het per ongeluk aanstoten van een mede-wandelaar. Nog meer naar de zijkant… Ik liet me zover opzij ‘duwen’ door mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen op dat moment, dat het lopen ongemakkelijk werd. Op de schuine stukjes, mogelijkheid tot verstappen. Was dit wat ik wilde? Wilde ik op deze plek lopen? In de angst voor mijn eigen schaduw?

Vroege ochtend-gesprekken

Ik dacht aan een gesprek dat plaats vond op een vroege ochtend. Een gesprek over diezelfde schaduw waarin ik mij bevond toen ik daar aan de zijkant liep.

Nee! Mijn plek is niet in de schaduw, ik heb ook recht op mijn ruimte hier, niemand duwt mij naar die zijkant behalve ikzelf. Mijn onzekerheid over wat ik kan dwingt mij in die positie, niemand anders. Ik mag gewoon in het midden lopen. Ik kan links of rechts ingehaald worden maar hoe dan ook: Ik eis mijn plek op. Ik stap over mijn schaduw heen!

Over mijn schaduw heenstappen… Dat was exact wat ik voelde toen ik mijn plek in nam. Me terug vocht naar het midden van de straat. Ik liep en klok voorbij: 08.15. Ik was net een kwartier aan het lopen, maar in mijn hoofd had ik al een hele strijd gestreden. Over mijn schaduw heenstappen, geen angst voor wat ik niet zou kunnen, want elke stap was er eentje meer dan dat ik ooit gedaan had.

Een toon zetten

Ik had er nog twintig kilometer te gaan toen ik mijn plek opnieuw veroverde. Toch weet ik zeker dat de verandering in mijn gedachten in de ochtendschemer essentieel zijn geweest voor het verloop van mijn 21,1 kilometer in Egmond. Ik had mijn geloof in mijzelf hervonden en liet mij niet intimideren door denkwijzen uit het verleden. Dit was de toon die ik diende te zetten om succesvol te eindigen. Dit was denken als een winnaar…

…En zo werd geschiedenis geschreven

Wat onmogelijk leek

Een onmogelijke missie, dat had ik een jaar geleden over vandaag gezegd. Defying Grafity, de zwaartekracht bezweren zou ik hetzelfde rijtje thuis kunnen horen als ruim 21 km lopen in Egmond. Natuurlijk volgt er nog meer over, maar voor nu houd ik het even bij beeld en kruip zo met een voldaan gevoel in bed…In afwachting van de spierpijn die ik morgen zal voelen en in afwachting of ik ook daadwerkelijk de zwaartekracht kan bezweren. 😉

Volg mijn pad

Van de week ging de pagina al de lucht in. Gister ontving ik een promo-pakket met folders. Het is nu echt begonnen en oh wat vind ik dit spannend! Out of my comfortzone 2.0! Op 24 maart loop ik de 30 van Zandvoort. Een sportieve challenge die mij werd aangeboden door Ridder Mye. De uitdaging krijgt echter een verdieping. Een aantal mensen inspireerden mij om een goed doel te koppelen aan deze dag… En dat maakt van een uitdaging een missie.

Lees hieronder het artikel dat ik schreef voor de doneeractie. Mocht je willen doneren voor de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds, dan vind je in de sidebar aan de rechterkant de mogelijkheid daartoe.

Mensen zoals ik

De eerste ideeën ontstonden aan een keukentafel op een zondagmiddag. Een vriendin die zei: “Dus jij loopt de 30 van Zandvoort. Ga jij je nog laten sponsoren voor een goed doel?”… Nooit had ik hier aan gedacht. Ik was voornamelijk bezig met de gedachte of ik de afstand wel binnen de tijd zou gaan halen. Verder dacht ik toen nog niet.

Waarom niet?

Want mensen zoals zij, en mensen zoals ik , denken in waar zij iets moois kunnen doen voor een ander.

…Voor alles is een tijd en een plaats. Die zondagmiddag was het mijn tijd om aan het denken gezet te worden. Het kwam op mijn pad, en alles wat op mijn pad komt pak ik aan.

16 oktober

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Mensen zoals ik geloven dat dingen met een reden gebeuren. Dat dingen niet zomaar op mijn pad komen. Ik wilde geld inzamelen en kinderen moesten daar centraal in staan. Zelf heb ik nooit mama mogen worden. Het was tot nu toe niet voor mij weggelegd. Wel was ik zes jaar geleden zwanger. Zoals ik al aangaf: dingen gebeuren met een reden, daarin heb ik mij berust ondanks verdriet dat nog steeds de kop op kan steken. Een gemis dat altijd ergens onderhuids voelbaar is voor een kindje dat niet geboren mocht worden rond 16 oktober 2012.

Op mijn website www.mystorybook.nl spreek ik in de term ‘ridders’ voor hen die mijn achterban vormen. Eén van Mijn Ridders zorgde ervoor dat mijn aandacht werd gevestigd op Stichting Earlybirds. Een stichting waar zij zelf voor fotografeert. Een stichting, afhankelijk van donaties en giften, die elke euro kan gebruiken om het werk belangeloos voort te zetten. Een stichting waar ik mee in aanraking kwam door één van mijn ridders op 16 oktober 2017. De dag dat ik vijf jaar eerder was uitgerekend.

…Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Geloof jij dat het toeval is? Dat ik juist op die dag met deze stichting geconfronteerd werd? You may say I’m a dreamer. Ik ben een dromer. Altijd geweest. Dromend van wat ik wil bereiken. Dromend van waar ik een lichtje kan zijn voor de medemens. Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt. Mijn hart gaat uit naar de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds.

De wondertjes van Stichting Earlybirds

Stichting Earlybirds. Voor prematuur geboren kindjes. In het ziekenhuis. Kosteloos

Een stichting die bestaat sinds 2013. Een organisatie bestaande uit 300 vrijwilligers waarvan 250 fotografen. “Het doel van Stichting Earlybirds is dat we iedere ouder een mooie herinnering willen geven aan de beginperiode van het leven van hun kindje, ook als dat in het ziekenhuis is.”

Ik bekijk de foto’s op de site van www.stichtingearlybirds.nl. Niet geposeerd, maar beelden van de dagelijkse routine. Puur. Spelen met het diafragma. Oog voor detail. De foto’s die de fotografen weten te maken ontroeren mij. Deze kleine vechtende wondertjes ontroeren mij.

Ik weet niet wat het is om zorgen te hebben over een te vroeg geboren kindje. Ik ken de angst niet voor het leven van de poppetjes zo teer en zo klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Wel weet ik dat ik instant hield van het wezentje dat in mijn buik groeide. Het wilde beschermen tegen alles wat kwaad en slecht was. Toen, in 2012. Die drang heeft bij mij maar 15 weken geduurd. Toen werd geconstateerd dat er geen hartslag meer was… Maar wat als een zwangerschap twee keer zo lang duurt, deze liefde zich verder heeft ontwikkeld, verdiept, en je kindje zonder aankondiging ineens met 30 weken wordt geboren?

Stichting Earlybirds maakt voor de ouders die hier mee te maken krijgen kosteloos een schitterende fotoreportage in een tijd die gekenmerkt zal worden door zorgen. Liefdevol en met respect.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds

Ik loop met liefde voor Stichting Earlybirds. Is dit een uitdaging? Oh yes! Maar net als de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds ben ik een vechter. Natuurlijk vraag ik jou om een donatie te doen. Ik vraag je echter met één ding rekening te houden. Ik train er ontzettend hard voor om deze 30 van Zandvoort uit te lopen. Dertig kilometer, daar waar ik een jaar geleden al buiten adem was als ik de straat uit liep. Ik loop in een omgeving die mij dierbaar is geworden in mijn zoektocht naar een gezonder lichaam. Het pad dat ik het afgelopen jaar aflegde. De stichting kan jouw hulp heel goed gebruiken. Laat het feit of ik de eindstreep wel of niet haal niet een reden zijn om geen donatie te doen of deze in te trekken. Het wordt in alle dankbaarheid ontvangen. Door mij én door de stichting.

Mensen zoals jij

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Zo geloof ik ook niet dat jij zomaar op deze pagina bent terecht gekomen. Mensen zoals ik, zijn mensen zoals jij. Ook jij draagt dat vlammetje in je hart dat je door wil geven, daarvan ben ik overtuigd. Geef het vlammetje door via een glimlach, een knik, een aardig woord, of help mij om de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds te helpen. Zo laat je de fotografen hun werk belangeloos voortzetten. Donaties worden met liefde ontvangen. Geef je lichtje door.

Volg mijn pad.

Liefs. Barbara.