Barbara’s Poems – Pagina 2

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Bittersweet Fairytale Dream

Zij; … ze weet niet wat haar overkomt, hoe ze hier is terecht gekomen,
weet slechts dat hij hier op haar wacht, op de grens van ’t land der dromen.
Wie had gedacht dat iemand haar wereld zo kon veranderen, er zo’n puinhoop van kon maken,
enkel en alleen door die wereld, met zijn vingers aan te raken.
Door een enkele avond, onschuldig, maar nu voor altijd aan elkaar verbonden,
ze heeft zich verzet, tot hij het signaal gaf dat ze niet anders konden.

Hij; … hij slaat haar gade, observeert haar waar ze ook zal gaan,
ervaart ook de verbondenheid, voelt moeiteloos haar emoties aan.
Hij weet; haar ogen verraden haar gevoel, ondanks de glimlach om haar mond,
woorden hebben zij niet nodig, zwijgzaamheid is hun verbond.
Het enige wat hij moet hebben, hoe moeilijk ook, is geduld,
terwijl elke stap die zij zet, elk woord dat zij schrijft zijn geheugen vult.

Beiden geloven dat dit zo heeft moeten zijn, in toeval geloven zij niet,
zij weten wat ze aan de ander hebben, al ligt er geen toekomst in ’t verschiet.
Hij weet als hij omhoog kijkt, naar de oneindige zwarte hemel met zijn maan,
dat zij diezelfde maan zal zien, al zal ze dan niet naast hem staan.
Nooit zal zij naast hem wakker worden of het in het openbaar kunnen tonen,
maar beiden weten dat ze elkaar weer zullen vinden, in de wereld van hun dromen…

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.

Mijn woorden

Soms zijn woorden overbodig, of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden.
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen.
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..

Mijn woorden, …vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven…
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend.
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij geschreven,
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven.

Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen.
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord…