Barbara vV – Pagina 3

Wij zijn 40+, wie ben jij?

En dan ben je opeens veertiger… Een verschil van dag en nacht, de impact die dat getal met zich meebrengt. Die 40… dat klinkt toch wel erg serieus en volwassen. Een bijna 40-er, een newborn 40-er, twee 40-ers uit de middenmoot en een iets meer belegen 40-er (als in: ook zij was 40). Allemaal kregen en krijgen we te maken met het fenomeen ‘ouder worden’. Hoe denken deze dames over dat mythische getal? Is er nog een leven na de 40?

Ooit waren we allemaal dat 16-jarige meisje dat niet verder keek dan.. dan wat? Vijf, hoogstens tien jaar in de toekomst? Veertig leek buiten ons bereik. We dachten er niet aan en wilden er niet aan denken. Een ander universum. Het Grote Mysterie waarvan we ons destijds niet eens bewust waren dat we ooit op dat punt zouden komen.

MSN, My Storybook, Barbara van Vliet, 40+40+ Barbara — Barbara. My Storybook.
Fotograaf: MomentGeluk

We voelen ons allemaal nog lang geen 40.

Maar als we ons niet zo voelen, wat is dat gevoel dan?… Het tegenovergesteld van hoe we nu in het leven staan? Ik stelde vijf vragen op voor mijn 40+ Dreamteam. Ieder kreeg dezelfde vragen.Van origine was mijn insteek om een artikel te schrijven op basis van hun antwoorden, maar hier kwam ik na de eerste retourmail al van terug. Wat hebben deze dames zichzelf mooi neergezet, stuk voor stuk, ieder op haar eigen manier. Hun bijdrage uit elkaar rukken om zelf een artikel te schrijven… het voelde niet goed. Ik kies er daarom ook bewust voor om de dames in de spotlight te laten staan en hun antwoorden én openheid te eren.

Go Ladies! Petra trapt af:

Perta

Vraag 1: Deel je gedachten eens met mij over het volgende: Hoe voel jij je nu en hoe zou 40 volgens jou moeten voelen, wat is jouw beeld hierbij?

Misschien ligt er wel te veel nadruk op ‘jong’ en ‘oud’ en is het heel erg 2018 om er jong uit te (willen) zien en je jong te voelen. De antirimpelcrèmes en -behandelingen profiteren daar natuurlijk goed van. Want jong is de norm, oud is afgeserveerd. Misschien moeten we gewoon eens van dat idee af, zeker nu onze generatie tot ongeveer zijn zeventigste door moet werken.

Voel ik me 50? Misschien wel, ik denk dat ik me niet veel anders voel dan andere mensen van 50. Voel ik me heel anders dan toen ik 30 was? Nee, dat niet.

Voel ik me over twintig jaar heel anders dan nu? Ik hoop het niet. Ik ga er vooralsnog vanuit dat ik dan gewoon het bejaardenhuis op stelten zet en me (nog steeds) niet zo heel veel aantrek van wat wel en niet hoort.

Vraag 2: Wat is volgens jou de reden dat jij je nog geen 40 voelt? (Denk aan gezin, jonge kids, sociaal leven, een actief bestaan enz.)

Zoals gezegd: zelf voel ik me niet veel anders dan toen ik 30 was. Ik sta alleen wat krakkemikkiger op als ik lang gezeten heb. Ik vervloek de kleine letters op verpakkingen, die ik niet meer zonder leesbril kan lezen. En ik krijg steeds meer ongevraagde reclame over incontinentie en overgangsgedoe.

Ik realiseer me mijn leeftijd pas als ik in het ziekenhuis behandeld word door een arts en denk: ‘Weet jouw moeder wel dat je hier bent?’ Of als ik het wel aandoenlijk vind dat de agent die me bekeurt nog acné heeft. Echt stokoud voel ik me vooral als mensen ineens ‘mevrouw’ gaan zeggen.

Zelf kreeg ik mijn dochter vrij jong, dus met een beetje geluk word ik ook jong oma. Mensen vragen me weleens bedenkelijk wat ik daarvan vind. Mij lijkt het geweldig. Ik ga gewoon met mijn kleinkind leuke dingen doen en draag de titel ‘oma’ dan ook met trots hoor. Ik hoef me ook niet per se jong te voelen, als ik maar actief, betrokken, enthousiast en gezond oud mag worden. En als dat samen is met mensen die daar hetzelfde in staan.

Vraag 3: Wat is volgens jou het grote verschil tussen het 40 zijn in onze tijd versus onze ouders. (Voor mij geld dat ik mijn ouders ‘ouder’ vond dan dat ik mezelf nu zie. Maar was dat ook zo, of was dat slechts een kinderlijk perspectief?

Vroeger vond ik de moeder van mijn vriendinnetje stokoud. Ze had een bloemetjesschort aan en krulspelden in. Terugrekenend zou zij toen een veertiger (of zelfs dertiger) zijn geweest. Het ‘oud zijn’ schuift steeds verder op. Mijn ouders lopen tegen de tachtig en lopen op sneakers, dragen spijkerbroeken en mijn vader loopt beter hard dan ik. Ik denk dat de ‘normen’ wel wat verschoven zijn in de loop der tijd.

Daarnaast telt ook dat ‘kinderlijk perspectief’ dat je noemt. Als ik mijn ouderlijk huis terug zie, dan vind ik dat piepklein, terwijl ik dat vroeger echt niet zag. En toen ik mijn leraren van de basisschool weer zag toen mijn dochter daar op school ging, vond ik het ook erg kleine mannetjes, terwijl ik daar vroeger tegenop keek.

Wij zijn 40+. msb, My Storybook, Petra Noordhuis — Petra Noordhuis. Tekst en de rest

Vraag 4: Stel: Je bent auteur van een boek genaamd ‘De gelukkige veertiger’. Vertel eens hoe je dat geluk gaat bereiken of vast gaat houden als veertig-plusser.

Hoe je een gelukkige veertiger wordt? Leuke vraag, want ik had het idee om een boek te schrijven over het verrotte leven van veertigers. Natuurlijk willen we allemaal happy zijn, maar er is geen wit zonder zwart. En ik geloof ook niet in die altijd blije mensen. Anderen worden bloedonzeker van al die social media vrolijkheid om zich heen, want die hebben regelmatig een rukdag of vinden hun werk/man/kinderen/leven gewoon af en toe hartstikke irritant. En dat mag ook. That’s life. Ik zet meestal mijn bloopers op Facebook, zodat lezers lekker tevreden kunnen verzuchten dat het altijd nog erger kan dan hun leven. Uiteraard doe ik dat met zelfspot, want zeurende oude mensen vind ik niet leuk. Zeurende jonge mensen ook niet trouwens.

Waar je volgens mij het meest gelukkig van wordt is als je lekker je eigen weg kiest, zonder je te veel aan te trekken van ‘wat men vindt’. Nadenken over wat anderen ervan vinden is pure tijdsverspilling, waar ik me ook nog weleens schuldig aan maak. Terwijl ik inmiddels beter zou moeten weten. Daarnaast zouden we massaal onze missers moeten delen en daar hartelijk om moeten lachen. Kom maar op met je mislukte maaltijden, je verkreukelde slaaphoofd, je drammende kleuter en je verregende vakantie. Weg met die drang om alleen je Hallelujah-berichten te delen. Mensen zouden een stuk gelukkiger zijn als ze zich niet constant spiegelen aan de hashtags #lovemylife en #proudmom enzo. Je leven is soms gewoon stom en je kinderen ook. Deal with it.

Vraag 5: Wat is een absolute NO Go nu je de 40 gepasseerd bent? (denk: flirten met vreemde mannen, sneakers, blijven geloven in sprookjes, tijgerprintjes dragen, sex;-))

Echte no-go’s zijn er niet voor veertigers. Ik word tegenwoordig overstelpt met online adviezen over kapsels en kleding, met titels als ‘wat je als veertiger echt niet meer kunt dragen’ enzo. Maar ik hou wel van diversiteit en iedereen moet maar lekker blijven dragen wat hij of zij wil. Ik twijfel ook weleens over mijn spijkerbroeken met (bescheiden) scheuren, maar als hij lekker zit blijft hij gewoon.

Tegen beter weten in jong willen blijven is wat mij betreft niet zo’n goed idee. Je kunt natuurlijk je hoofd strak laten trekken, maar daar zit ook een beperkte houdbaarheid aan. Bovendien is een strakke kop met een gekreukeld decolleté ook geen gezicht, dus waar ligt je grens? En van botox en fillers knap je over het algemeen ook niet echt op, dus er zit weinig anders op dan gewoon te accepteren dat je ouder wordt. Met een beetje mazzel worden we het allemaal.

Overigens heb ik niks tegen een beetje bijwerken hier en daar, als je je daar prettiger bij voelt. Ik verf mijn haar ook en ik heb mijn tanden recht laten zetten. Maar vechten tegen het verval heeft niet zoveel zin, hoewel ik het wel belangrijk vind dat ik een beetje fit oud(er) word. Daarom sport ik ook drie keer per week en fiets en wandel ik dagelijks. Soms tegen heug en meug ja, omdat ik van mezelf moet. Maar vooral omdat ik nog zoveel wil en dat ook wil blijven kunnen doen. En dat is een heel erg slechte afsluitende zin voor een tekstschrijver. Maar ook dat moet kunnen.

Petra Noordhuis

www.tekstenderest.nl

Nathalie

Vraag 1: Deel je gedachten hierover eens met mij. Hoe voel jij je nu en hoe zou 40 volgens jou voelen, wat is jouw beeld hierbij?

Ik voel me als bijna 40 tiger wel bijzonder ? Een nieuwe fase lijkt het. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het klinkt heel gek maar het lijkt alsof ik alle kanten op wil. Ik voel een bepaalde onrust in mij alsof er wat staat te gebeuren. Moet ik nu serieus zijn, moet ik nu gek doen? De aftakeling is begonnen? Zal de menopauze ook ergens haar intrede doen? Ik zie ook wat extra rimpels, de oogleden beginnen langzamerhand ook wat te hangen. Wie ben ik eigenlijk? Ik wil zijn wie ik echt ben. Een soort moment van herijken. Visie en richting bepalen voor mezelf. En gaan met die banaan!

Hoe ik me nu voel, is ook hoe ik zou verwachten dat ik me zou voelen als 40tiger. Twijfels en keuzes maken dat staat ook in al die zelfhulpboeken toch? Haha. De rust zal vanzelf terugkeren.

Vraag 2: Wat is volgens jou de reden dat jij je nog geen 40 voelt? (Denk aan gezin, jonge kids, sociaal leven, een actief bestaan enz.)

Ik voel me niet echt veertig. Ik heb een druk bestaan: Gevuld met werk, vrijwilligerswerk, sport, af en toe wat modellenwerk en mijn gezin. Ik zou nog veel meer willen doen maar een dag heeft maar 24 uur. De boel met wel in balans blijven ?

Vraag 3: Wat is volgens jou het grote verschil tussen het 40 zijn in onze tijd versus onze ouders. (Voor mij geld dat ik mijn ouders ‘ouder’ vond dan dat ik mezelf nu voel. Maar was dat ook zo, of was dat slechts een kinderlijk perspectief?

Ik heb relatief jonge ouders. Toen mijn moeder 40 was, was ik 20. En mijn vader 48. Ik had hele moderne ouders. Beiden werkten en ze hadden beiden een eigen bedrijf, deden daarnaast vrijwilligerswerk, hadden een druk sociaal leven, zorg voor het gezin. Ik ben op mijn éénentwintigste naar Nederland gekomen om te studeren. Hun verdere ontwikkelingen in de afgelopen 20 jaar heb ik niet van dichtbij mogen meemaken. Het grappige is dat ik heel veel overeenkomsten zie met het leven van mijn ouders. Er zijn een aantal verschillen, ze hadden geen sociale media, mijn kind is 8 jaar en ik heb geen eigen bedrijf. Bizar eigenlijk. Ik heb een goed voorbeeld gehad, die ik graag overneem ?

MSB, My Storybook, Wij zijn 40+ — Nathalie. Fotograaf: Toon de Vos

Vraag 4: Stel: Je bent auteur van een boek genaamd ‘De gelukkige veertiger’. Vertel eens hoe je dat geluk gaat bereiken of vast gaat houden als veertig-plusser.

Ik heb besloten aan het begin van dit jaar dat ik eerlijk zal zijn tegen mezelf. Geen maskers meer! Ik ga serieus kijken naar waar ik tegen aan loop in mijn leven en dat zal ik aanpakken. Zodat de tweede fase van mijn leven ook gericht is op mezelf en dingen die ik belangrijk vind. Ik ben aan de slag gegaan met 2 coaches die mij helpen de boel in perspectief te brengen en dicht bij mezelf te komen. ( klinkt lekker zweverig). Ik moet zeggen het is een bijzondere en soms beangstigende weg maar het levert mij zo veel op. Vrijheid!

Hoe ga ik het vasthouden:

Door te zijn wie ik wil zijn
Ik ga mezelf niet meer bewijzen aan anderen. Ik weet wat ik te bieden heb.
Ik ga genieten van het leven, je weet niet wanneer je laatste dag is
Niet zo serieus zijn, een beetje gekkigheid mag best!

Vraag 5: Wat is een absolute NO Go nu je de 40 gepasseerd bent? (denk: flirten met vreemde mannen, sneakers, blijven geloven in sprookjes, tijgerprintjes dragen, sex;-))

Een NO GO. Goede vraag! Ik zeg leg jezelf geen restricties op. Doe gewoon waar je zin in hebt en goed voelt. Wat dat ook moge zijn! Als het gekke printjes zijn, lekker gek doen, parachute springen ( wil ik zelf heel graag) Dus go for it! Je bent nog niet dood, misschien begint de aftakeling maar goed hoort erbij. Leef je leven alsof het je laatste dag is. Veel lachen en genieten.

Nathalie.

Hermina

Vraag 1: Deel je gedachten hierover eens met mij. Hoe voel jij je nu en hoe zou 40 volgens jou voelen, wat is jouw beeld hierbij?

Ik ben 46 maar voel me 28. Ik voel eigenlijk geen verschil, maar merk wel dat ik door jongeren anders bejegend wordt. Op mijn werk had een nieuwe collega het over een oudere vrouw, van wie hij de naam niet meer wist. Zei een andere nieuweling: oh, je bedoelt Hermina! Ik bedoel maar… ik kan me wel heel jong en fris en fruitig voelen, zo zien anderen mij dus niet!

Vraag 2: Wat is volgens jou de reden dat jij je nog geen 40 voelt? (Denk aan gezin, jonge kids, sociaal leven, een actief bestaan enz.)

Waarom ik me nog geen 40 voel terwijl ik al 46 ben? Ik weet het niet… de tijd is zo snel gegaan… mijn studententijd dat voelt als gisteren! De werkelijkheid is dat dit al 25 jaar geleden is…. Het feit dat ik geen kinderen heb, geeft mij ook een jong gevoel. Klinkt misschien gek, maar mensen die de verantwoordelijkheid kennen van het ouderschap… dan hoor je pas echt bij ‘de grote mensen’ voor mijn gevoel.

Het grote verschil is denk ik dat we met zijn allen ouder worden en later met pensioen.

MSB, My Storybook, 40+, Hermina de Vries — Hermina. Fotograaf: Femke de Schepper

Vraag 4: Stel: Je bent auteur van een boek genaamd ‘De gelukkige veertiger’. Vertel eens hoe je dat geluk gaat bereiken of vast gaat houden als veertig-plusser.

Geniet van de zegeningen die het ouder worden met zich meebrengen. Zoals: relativeringsvermogen, gezond egoisme, groeiend zelfbewustzijn, meer compassie voor jezelf, oordeel van anderen wordt minder belangrijk en als het meezit krijg je een flinke dosis: fuck it mentaliteit.

Vraag 5: Wat is een absolute NO Go nu je de 40 gepasseerd bent? (denk: flirten met vreemde mannen, sneakers, blijven geloven in sprookjes, tijgerprintjes dragen, sex;-))

Ik geloof niet aan verboden die aan een bepaalde leeftijd vastzitten.

Kom op veertiger, leef je leven nu! En trek je niks aan van regels die anderen je op willen leggen!

Hermina. www.wondervol.nl

Bianca

Vraag 1: Deel je gedachten hierover eens met mij. Hoe voel jij je nu en hoe zou 40 volgens jou voelen, wat is jouw beeld hierbij?

Je vraagt mij hoe ik mij voel als 40something…. Hmmmm lastige vraag. Want, hoe zou je je moeten voelen als 40-er? Geen idee, zeg jij het maar. Ik doe het voor het eerst, heb er geen ervaring mee J. Op sommige dagen voel ik mij 32, op andere dagen als 80. Ik merk dat mijn incasseringsvermogen minder is dan 20 jaar terug. Ik heb langer de tijd nodig om te herstellen na sporten of zware inspanning. Ik heb minder last van the fear of missing out: bang om iets te missen. Wat ik merk is dat ik mij minder druk maak over bepaalde dingen, ik vind het veel minder belangrijk wat mensen die ver van mij af staan van mij vinden. Veel belangrijker vind ik het dat ik in harmonie ben met mijn directe familie en vrienden. Wat zij van mij vinden vind ik zo ontzettend veel belangrijker dan 200 “vrienden” op sociaal media die mijn echte ik niet kennen maar wel overal een mening over hebben.

Mensen schatten mij over het algemeen ook in als eind dertig ipv midden veertig. Ik ben klein, normaal postuur, (nog) geen (ernstige) rimpels en redelijk tot zeer actief.

Dus tja…. Hoe zou ik mij moeten voelen als veertiger? Gewoon zoals mij zelf, hoe mijn energie is op dat moment en daar vrede mee hebben.

Vraag 2: Wat is volgens jou de reden dat jij je nog geen 40 voelt? (Denk aan gezin, jonge kids, sociaal leven, een actief bestaan enz.)

Ook hier komt de vraag, hoe zou ik mij dan moeten voelen als veertiger? Oud, versleten, stoffig? Of juist energiek, levendig, bruisend? Ik hang geen leeftijd aan hoe ik mij voel. Ik hang de mate van energie die ik heb aan hoe ik mij voel. Ongeacht mijn leeftijd.

Hoe ik mij voel hangt af van een aantal factoren – mijn driepoot: gezond eten, voldoende slaap en regelmatig trainen. Als die drie in balans zijn kan ik de wereld aan en voel ik mij zoals ik mij voelde toen alles klopte: sterk, fit en blij. Valt een van de drie voor een langere periode weg dan kan ik mij zomaar 60+ voelen. Oud, stram, geen energie, overal tegen op zien, depressief worden zelfs.

Wat mij dus helpt om mij fit en gezond te voelen zijn goed eten, voldoende slaap en lekker veel beweging bij voorkeur in de natuur.

Wat het leven voor mij leuk maakt zijn de juiste mensen om mij heen, ik hou van positieve mensen die open in het leven staan. Die onbevooroordeeld naar de wereld en anderen kijken. Die een uitdaging zien in wat er op hun pad komt. Een gezellig festival of feest waar ik lekker kan dansen, een stuk hardlopen en merken dat het weer iets beter ging dan de vorige keer. Lekker (gezond) eten, de zon (winter en zomer), de natuur, dieren.

Als ik mijzelf vergelijk met de veertigers die ik als kind kende dan zie ik in mijzelf een meer actieve vrouw die goed voor zichzelf zorgt en die een actief, sociaal en sportief leven heeft.

In mijn beleving waren mensen van 40 vroeger oud. Ze werkten hun hele leven bij dezelfde baas, bleven ’s avonds thuis op de bank zitten. Uit eten bij de chinees, het jaarlijks uitje was naar de dierentuin of naar de C&A om een nieuwe winter/zomergarderobe uit te zoeken. De weekenden waren voor familiebezoek. Vrienden van mijn ouders waren de directe buren en familie die in de buurt wonen. Aan sport deden ze niet. Het was werken, eten, naar TV kijken, slapen en zo ging het de hele week door. Het weekend stond in het teken van het huis schoonmaken, boodschappen doen en op familiebezoek gaan.

Als ik kijk naar mijn leven nu dan ben ik veel op pad, hang ik regelmatig in de sportschool, loop ik hard, heb ik een grote sociale kring om mijn heen met allerlei type mensen. Werk ik op mijn vrije dag en sport ik in werktijd. De grenzen tussen privé en werk zijn vervaagd. Als vrouw ben ik mobieler en onafhankelijk. Waar mijn ouders vroeger geen auto hadden, hebben we er nu 2 voor de deur staan. Ik ben daarmee mobiel en onafhankelijk. Waar mijn moeder vroeger zoveel mogelijk thuis bleef voor de kinderen en daarmee financieel afhankelijk was van haar man heb ik mijn eigen carrière en inkomen. Ik heb geen man nodig om in mijn onderhoud te voorzien. Waar mijn moeder af en toe boodschappen moest doen van het statiegeld, verdien ik meer dan voldoende om de dingen te kunnen doen die mij gelukkig maken. (binnen bepaalde grenzen uiteraard). We gaan regelmatig uit eten, lopen feestjes en festivals af en proberen we zoveel mogelijk uit het leven te halen. Wintersport, zomervakanties, stedentripjes of wandelen in de bergen. Dit is ook omdat ik het financieel een stuk beter heb dan mijn ouders het hadden en heeft naar mijn idee niets te maken met leeftijd. Het is maar wat je zelf uit het leven wilt halen.

Vraag 4: Stel: Je bent auteur van een boek genaamd ‘De gelukkige veertiger’. Vertel eens hoe je dat geluk gaat bereiken of vast gaat houden als veertig-plusser.

Geluk zit voor mij in mijn gezondheid, in mijn vermogen om te kunnen blijven sporten, in de juiste mensen om mijn heen hebben. Geluk zit hem in een stuk rust om niet meer zoveel te moeten. Om het besef te hebben dat het geen reet meer uitmaakt wat anderen van je vinden en je daar dus ook niet meer zoveel je best voor aan het doen bent. Je niet meer weigert de deur uit te gaan zonder make-up op. De rust van zelfacceptatie. Zelfliefde misschien wel?

Vraag 5: Wat is een absolute NO GO nu je de 40 gepasseerd bent? (denk: flirten met vreemde mannen, sneakers, blijven geloven in sprookjes, tijgerprintjes dragen, sex;-))

Waar vroeger (toen ik klein was) de vrouwen van 40+ zichzelf een “lekker pittig” kapsel aanmaten, hun hoge hakken inruilden voor platte orthopedisch verantwoorde ohzo lekker zittende maar spuuglelijke schoenen. Waar zwierige jurkjes en korte rokjes werden ingeruild voor lekkere wollen degelijke broeken, een spijkerbroek die op geen enkele wijze de vormen van het lichaam flatteert, of (terror) een joggingpak (terwijl ze nooit gingen joggen en al helemaal niet wisten hoe een sportschool er van binnen uitziet) zie ik nu om mij heen dat de vrouwen van mijn leeftijd er nog steeds verzorgd uit (willen) blijven zien. Een absolute NO GO voor mij is om op mijn veertigsomething te stoppen met het goed voor mijzelf zorgen en er verzorgd en elegant uit te zien.

Als eindtwintiger heb ik een keer op Sensation White staan kijken naar een groepje “ouwelui” die helemaal in het wit gekleed stonden te dansen en te drinken. Wat triest als je op die leeftijd nog zo je best aan het doen bent om jong te lijken dacht ik toen nog… Hoogstwaarschijnlijk waren die “ouwelui” gewoon ergens in de 40. Nu sta ik zelf als 40-somethinger regelmatig met een drank je in mijn hand te dansen op festivals en feestjes. Hoogstwaarschijnlijk aangestaard door een groepje twintigers die mij maar een triest, oud geval vinden. Maar daar heb ik dus lekker schijt aan. Hahahahaha

De NO GO’s zitten voor mij niet zozeer in de leeftijd maar in hoe zit je in je vel, zit je in een relatie, wat zijn de (dresscodes) op het werk? Draag je een naveltruitje als je geen strakke buik hebt? Ga je op flipflops naar je werk als je die dag een afspraak hebt met een klant? Flirt je met die onbekende man als je thuis een vriend hebt zitten? Waarom zou je niet meer mogen flirten na je 40^ste? Als je single bent is dat toch een van de weinige manieren om een relatie op te starten.

Blijven geloven in sprookjes, het dragen van sneakers en het flirten met onbekende mannen. Zijn dat niet gewoon allemaal dingen waar je een grote glimlach van op je gezicht krijgt? Je soms misschien wel door een lastige periode heen helpen. Tijgerprintjes kan ook. Sterker nog, is helemaal hip. De gemiddelde Amsterdamse dame van 80+ heeft in haar kast een tijger- of panterbloesje hangen. Helemaal hip tegenwoordig. J

Ok, seks met een jongen van jonger dan 30 zou toch wel een echte NOGO zijn… toch? J

Bepaalt mijn leeftijd hoe ik mij voel? Een dikke overtuigde NEE. Hoe ik mij voel is hoe ik mij voel en dat heeft te maken met heel veel dingen… maar niet met het getalletje wat er aan mij gekoppeld zit omdat ik in een bepaald jaar ben geboren.

Bianca.

Moederdag; stil verdriet

Ik weet dat het er weer aan zit te komen. Onderhuids is het aanwezig, al dagen, het stille verdriet. Zondag is het weer zover: Moederdag. Stiekem één van de meest confronterende dagen van het jaar voor mij. Mijn tijdslijn zal zich vullen met foto’s van kliederige ontbijtjes in bed en knutselwerkjes die met oh zo veel liefde in elkaar zijn gezet, maar waarvan je geen idee hebt wat het moet voorstellen. Gezinsgeluk. Op jaarbasis kan ik het zo’n 364 dagen ontwijken, maar niet op Moederdag.

Natuurlijk kan ik kiezen om me een dagje te onthouden van elke vorm van social media. Maar als in een soort van zelfpijniging word ik er naar toe gezogen. Klik op mijn telefoon steeds weer op het Facebook-icoontje. Ik kijk naar de lachende gezinnetjes, een beschuit met jam die ondersteboven op het dekbed is belandt, de kruimels in het bed. Voor een paar momenten verdrink ik me in mijn gevoel, in het gemis. Kijk ik mee met het geluk van een ander, het geluk dat voor mij niet is weggelegd.

Kinderloos en moede(r)loos

Het gevoel waar aan wordt voorbij gegaan, is het gevoel dat niet zichtbaar is op social media. Het is het gevoel van zij die geen moeder zijn, of dat van de kinderen die geen moeder meer hebben. Ik ga niet voorbij aan de vaders, de mannen, maar op deze zondag, 13 mei, Moederdag richt ik mij tot de vrouwen in het bijzonder.

Ik ben één van hen. Ik ben één van die vrouwen die altijd moeder heeft willen worden maar die inmiddels weet dat het niet voor haar is weggelegd. En ja,… het was een keuze, en ja… met die keuze heb ik 99% van de tijd vrede. Ik heb ermee gedeald. Het is hoe mijn leven is verlopen. En toch is er het stille verdriet.

Mijn troost is dat ik ooit dat kindje heb kunnen voelen in mijn buik. Gevoeld heb hoe het is om heel pril al te houden van dat wezentje dat in je groeit. Het te beschermen tegen al het kwaad dat de wereld op je afstuurt. Was ik een goede moeder geweest? Ik heb het me zo vaak af gevraagd. Ging het niet mis omdat ik een kind niet kon bieden waar in ik als moeder had moeten voorzien? Veiligheid.

Voorjaarssaluut

maart 2012:

Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon,
de winter hield op waar het voorjaar begon.
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
maar op die dag in het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij, het vroege voorjaar ging heen,
narcissen en tulpen kwamen op, maar ik zag er geen.

Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen.
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet,
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet.
Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang,
toch blijf ik denken aan die bloem, die deze lente niet opkwam.

Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist,
als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist…

Mijn verhaal, mijn gevoel

Die ene bloem was het kindje in mijn buik. Op mijn 34e verjaardag kreeg ik te horen dat het geen hartslag meer had. Daarna nam het leven het over. Keuzes werden gemaakt. Noodzaak. En toen wist ik al, dat ik nooit moeder worden zou.

… Maar bovenstaande is slechts mijn verhaal. Mijn gevoel hoe ik alles beleef. Er zijn zoveel andere verhalen waar slechts naar gegist kan worden. Ik weet dat wij met velen zijn. Ik voel het verwantschap, ik ken het gemis ondanks dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is waarvan ik zal genieten. Onderhuids blijft het aanwezig, volgt het mij op mijn pad.

Het verdriet dat er niet mag zijn

Weet dat als je op social media de foto’s van de ontbijtjes op bed en de knutselwerkjes ziet dat er een vergeten groep is die in stilte verdriet heeft deze dag. Zij worden geconfronteerd met wat niet voor hen is weggelegd.

…Vraag jij hen erna, dan zullen zij het gevoel ontkennen, wegwuiven. Tranen worden weggeslikt want dit verdriet deel je niet. Begrijp hen, niet met woorden maar met een gebaar. Een hand op een arm, een knuffel.

Stil verdriet mag gedeeld worden.

Me and My Coach: je mag jezelf fantastisch vinden

Al een paar weken loop ik vast in mijn proces bij Coach Mark Jensen. Hoe, wat en waarom? En hoe kom ik met behulp van hem weer op het juiste pad?

Hey Coach Awesome!

Een andere insteek dan mijn meeste berichten aan je. De laatste weken liep ik vast met de opdrachten die je mij gaf. Weerstand van mijn kant. Omdat ik geen zin had? Omdat ik niet naar je wilde luisteren? Ik werd door je wakker geschud, maar kwam in de verdediging, want ik deed het niet om te pesten.

Ik wil vooruit. Ik wil progressie maar ik stagneerde. Ik bleef tegen één opdracht in het bijzonder aanhikken. Jij noemt het De top 50 van je kracht en pracht. Van mijn kracht en pracht in dit geval. Wat maakt mij mooi? Wat maakt mij uniek? Wat maakt mij Barb?

Een essentieel onderdeel waar keer op keer terug gekeken wordt tijdens het traject dat ik bij je volg. Mij lukte het niet eens om antwoord te geven. Laat staan dat ik dat antwoord kan voelen, beleven, … geloven.

What about me?

… Wat kan ik zeggen over mezelf: Ik ben een goed mens, een mooi mens zelfs. Ik heb een mening, een visie. Die visie deel ik door te schrijven. Want dat kan ik. Woorden overbrengen. Ik kan, door wat ik uitzend een groep prachtige mensen tot mijn inner circle rekenen. Mensen die voor mij klaar staan. Onzelfzuchtig en oprecht. Mensen die in staat zijn om naar mij te luisteren, na te denken over wat ik te melden heb. Geweldig deze mensen, en IK verzamelde ze. Mijn kracht om dat voor elkaar te krijgen.

Het lichaam: sterker en tot meer in staat dan dat ik ooit verwachtte…

Maar dan wordt het moeilijker voor mij. Vraag je me namelijk wat ik mooi vind qua uiterlijke kenmerken aan mijzelf, dan stagneert mijn opsomming langzaamaan. Och, heel ijdel wil ik echt wel toegeven dat ik blij ben dat ik geen bouwvakkerfiguur heb. Dat ik blij ben met mijn taille. Het vrouwelijke lichaam. Mijn ogen… mijn uitstraling… het feit dat ik regelmatig 10 jaar jonger wordt geschat dan de 40 jaar die ik ben… maar dan wordt het stiller, de pauzes tussen de antwoorden worden langer. Ik plaats onzichtbare vraagtekens bij mijn antwoorden, en al zijn ze niet zichtbaar voor de buitenwereld, de vraagtekens zijn er wel…

Ik voel het nog niet

“Je mag jezelf fantastisch vinden.”

Je bleef me er in de afgelopen maanden op wijzen Coach, maar het voelt nog niet als Barb om dat vol overtuiging te zeggen. Je gaf mij de opdracht om die Top 50 van mijn kracht en pracht te maken. Ik stelde deze opdracht uit, en uit , en uit. “Ik vind mezelf fantastisch”. Ik herhaalde het keer op keer in mijn hoofd, zong het, fluisterde het en zei het hardop, maar de woorden worden nog niet ‘mijn’. Willen geen deel van mij worden tot op het moment dat ik dit schrijf. Koppel ik de uitspraak nog teveel aan een vorm van arrogantie? Is dat wat de weerstand oproept?

Een beetje bescheidenheid

In de Top 50 benoem ik bescheidenheid, maar het woord en ik staan nog wat onwennig tegenover elkaar. Niet omdat het woord nieuw is voor mij. Zeker niet. Het is reeds jarenlang een deel van mij. Maar voor het eerst in mijn leven sta ik nu op het punt dat ik twijfel aan de betekenis. Bescheidenheid: Positief of juist een valkuil? De valkuil waarbij ik mezelf wegcijfer voor het benefit van een ander. Een ander meer gunnen dan mezelf.

Is bescheidenheid mijn onderdeel van mijn kracht en pracht, of is het en verkapte vorm van onzekerheid?

Coach… wat is jouw mening?

Hai Barb!

Ik vond de laatste weken erg mooi qua proces. Er ontstond namelijk na een blokkade op je pad, nu een beweging voorwaarts. Ik moest dan ook eventjes cut the crap worden naar jou. Je ogen gingen toen gelukkig open voor de pijnlijke realiteit dat je al jouw eigen kracht en pracht eigenlijk niet kon omschrijven. Laat staan zwart op wit noteren en vol gaan omarmen.

Positieve bescheidenheid

Kijk, bescheidenheid is perfect als het voortkomt uit gevoelens van dankbaarheid. Dankbaar zijn voor het bescheidene, voor het gewone en het alledaagse dat je wél hebt. Laat staan de bonussen en goodies van het leven die je nog meer krijgt.

Negatieve bescheidenheid

Maar jouw vorm van bescheidenheid was naar mijn mening jarenlang iets heeeeeel anders. Het was bescheiden opstellen om zodoende niet op te vallen. Het was niet opvallen zodat “men” jou ook niet kon afwijzen of boos kon worden op jouw aanwezigheid. Op jouw mening bijvoorbeeld. Op jouw weerwoord. Op jouw visie. Op jouw wensen en behoeften. Etc. Bescheiden opstellen stond mijns inziens ook gelijk aan mensen over je heen laten lopen. Ik snap dat heel goed want dan zijn ze bijvoorbeeld niet boos op je. Maar als je afwijzing probeert te voorkomen van anderen door jezelf weg te cijferen, dan wijs je continu je eigen wensen en behoeften af.

Als je jouw kracht en pracht vol beseft, dan wil je niet meer je eigen wensen en behoeften wegcijferen…ook al wordt de ander bijvoorbeeld boos op je. Big deal dan namelijk…want je waardeert voortaan jezelf!!! Je hebt dan in de kern geen goedkeuring meer nodig van anderen. Dus so what als ze boos worden. En je gaf het al aan, je hebt een clubje dierbaren om je heen die jou echt steunen. Dus laat men maar boos worden omdat jij bestaat, je bent namelijk veilig door je kring van supporters en je zelfliefde.

Muurbloempje vs stralen in de spotlight

Jouw bescheidenheid stond samenvattend naar mijn idee synoniem aan het zijn van een muurbloempje. Ik zei in het verlengde hiervan tegen jou dat je jezelf echt fantastisch mag vinden. Dat raakte jou want dat is anders toch superarrogant en overdreven? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zegt de “nuchtere” Nederlander heel vaak. Maar waarom in hemelsnaam dat doen?! We bestaan namelijk! We zijn geboren, daarom mogen wij vol stralen en in de spotlights staan. Niet voor aandacht, waardering en goedkeuring van anderen, maar uit zelfliefde. Waarom ben je anders open en bloot geboren? Om vervolgens onzichtbaar weg te schuilen voor de rest van je leven?

Als je niemand kwaad doet en liefdevol en vreedzaam de wereld benadert…waarom zou je in hemelsnaam jezelf niet fantastisch mogen vinden? Als je jouw kracht en pracht vol omarmt, dan is dat geen arrogantie of beter willen zijn dan een ander door onzekerheid. Nee, dat is gewoon zelfliefde. Het is namelijk in de praktijk erkenning geven aan jouw bestaan!

…Ik vond het dus tijd om je positief even wakker te schudden, want het leven tikt af. Er is dus geen luxe voor die negatieve vorm van bescheidenheid. De resultaten in ons leven zijn exact gebaseerd op wat we onszelf waard vinden. Dus als je jouw kracht en pracht kunt omschrijven én omhelzen (!), dan stijgt je eigenwaarde en dus de resultaten in je leven. Van gezondheid tot geld en alles ertussenin. Je mag het allemaal hebben.

Je mag compleet gelukkig zijn Barb:)

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor Coach Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Heb je zijn nieuwe website al gezien? Ckeck it out! www.markjensen.nl !

Foto’s met dank aan Mye van MomentGeluk.

Ik wankel

Het verleden en ik, zoveel stappen gezet, zoveel moeite gedaan,
inclusief de rugzak die ik draag , altijd dankbaar voor het bestaan.
Voor het pad dat we volgden, voor hen die we onderweg tegenkwamen,
voor de solowandelingen, maar ook het gezelschap, samen.

Wankel en soms nog vluchtend voor het onbekende als een kind,
verstoppend in de schaduw, voor het monster dat zich onder het bed bevind.
Dat ik nooit goed genoeg zal zijn, terug geworpen in de onzekerheid,
want hoe groot ik ook gegroeid ben, ook dat is mijn werkelijkheid.

Ik wil volwassen zijn, in woorden en in daden, in de beslissing die ik neem,
want alleen dan kan ik met recht verklaren, dat ik de volwassenheid claim.
Mijn opgroei fase is voorbij, ik wil niet meer dat het meisje leidt,
eeuwig verbannen naar wat ooit is geweest; het ontvluchten van realiteit.

Sterke woorden, daadkracht vergezelt mij en mijn verleden op ons pad,
soms echter niet vergetend dat ik die rugzak niet voor niets ophad.
Na de weg die ik aflegde, het gevecht en de intensiteit ervan,
blijkt dat ik ondanks alles mens ben, die nog altijd wank’len kan….

11.11 Zandvoort aan de wandel

Lees je vaker op My Storybook dan kan de wandeltocht die ik maakte op 24 maart je bijna niet ontgaan zijn. Bij binnenkomst stonden ook Vanessa en Morgan voor mij te klappen. Voor mij was het een onvergetelijke dag, maar hoe was deze dag voor hen, wat waren de ervaringen van Nessie en Morgan?

Vanessa schrijft: “Gaan we naar het strand mamma?!”
“We gaan even naar het strand en dan gaan we Bar ‘binnenhalen’.”
“Huh?!”

Om de blik die ik dan krijg schiet ik keihard in de lach. Raar om te zeggen ook ‘binnenhalen’. Alsof we gaan vissen. Was het maar zo’n feest, we gaan niet vissen. Bij de finish staan om Bar met een groot applaus te ontvangen. 30 kilometer heeft ze er dan opzitten. 30 kilometer in de wandelschoenen, over strand en asfalt. Wat een prestatie.

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee schat, gelukkig niet.”
“Maar wel heel veel he mamma?”
“Nou… ik weet in ieder geval zeker dat IK het haar niet na zou doen. 30 kilometer… Moet er overigens ook niet aan denken… Bedoel… Welke schoenen moet ik aan dan?”
“Dan nemen we toch ook de fiets mee? Mag jij wel op de mijne…”

Ik denk terug aan waar we ooit begonnen zijn, als 2 individuen, volledig ontevreden en ongelukkig in ons leventje destijds. Eigenlijk ken ik Bar via haar inmiddels ex-man. Welke ik dan weer ken via mijn ex. Zij zijn collega’s. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat zij beide lichttechnici zijn en in het wereldje kom je steevast dezelfde mensen tegen en is “de wereld echt klein”. Waar de een zich verbergt achter een luide stem, de ander zich verbergt achter een gordijn, verbergde de ex van Bar zich achter de zekerheid en controle van een cameralens. Haar ex die haar steevast in ieder gesprek op MSN en facebook “mijn V.” noemde. Het stoorde me.

“Mijn V. heb ik vaak als model hoor.”
“Waarom noem je haar constant V. Ik weet toch hoe ze heet? Zeg desnoods mijn vrouw, tenzij die overige 4 letters niet te vinden zijn op je toetsenbord…?”

Die afkorting, zeg het eens hardop. Ze heeft toch gewoon een naam? Na dat gesprek opperde hij dat het misschien wel leuk was wanneer wij elkaar zouden ontmoeten. Zij en ik. Ook omdat hij dacht dat ze wellicht moeite zou hebben met ‘ons contact’.

Zo kwam het balletje aan het rollen en spraken we af in Haarlem. Erop terug kijkend kan ik wel duidelijk stellen dat wij beide niet meer dezelfde personen zijn als op die zonnige dag, op het terras, in Haarlem. Enigszins onwennig en onzeker over wat we aan zouden treffen bij elkaar liepen we door Haarlem, druk in gesprek over van alles en nog wat. Voor mij was het al snel duidelijk dat we eigenlijk beide in dezelfde situatie zaten; in onze relaties vanwege de zekerheid, bang voor het onbekende daar buiten en wachtend op het moment dat we het zo zat waren ongelukkig te zijn, zodat het onbekende lachend omarmt zou kunnen worden. Niet lang na onze ontmoeting kwam dat moment voor mij. Voor Bar hoopte ik daar op dat terras alleen maar dat ze de kracht zou vinden in haarzelf. Het zat er wel, ondergesneeuwd door onzekerheden en angst. Verborgen onder een laag controle van derde hand. “Hey… Dit ken ik….”

We zijn nu heel wat jaartjes verder, kilo’s lichter maar een ton aan levenservaring en wijsheden zwaarder. In de afgelopen jaren hebben onze levens elkaar af en toe gekruist. Meer niet dan wel. Maar dat zijn de beste vriendschappen. Je hoeft elkaar niet te spreken om te weten dat je er bent.

GIRLPOWER

“Komt Barbara hier de bloemen halen mamma?”
“Ja ze komt dadelijk onder dat spandoek doorlopen en dan krijgt ze een bloemetje van die mensen. Leuk he?”
“Tot die tijd kunnen we dansen he?”

Mijn dochter wil dansen, op straat, dus dat doen we. Die meid die toen op het terras in Haarlem zat met Bar zou dit niet gedaan hebben. Gelukkig heeft de vrijheid van de afgelopen jaren voor vrijheid van geest gezorgd en heb ik maling aan de afkeurende blikken.

Na een dansje of 2 kijk ik toe hoe Barbara binnenkomt en wordt geknuffeld door haar “lichtjes”. Meteen schiet het beeld van Bar op het terras in Haarlem door mijn hoofd. Mooi om te zien hoe open ze nu in het leven staat. Hoe ze vind dat ze gezien mag en kan worden zonder de goedkeuring van een cameralens. Hoe ze nu zichzelf lief heeft door goed voor haarzelf te zorgen. Te zien hoe ze nu weet dat ze het geluk alleen bij zichzelf gaat vinden en niet uit een ander kan halen. De positieve transformatie van mensen om mij heen dwingt mij om ook naar mijzelf te kijken. Die spiegel schoon te poetsen en goed te kijken. Onze reis verschilt eigenlijk niet veel van elkaar. Vanaf het moment op dat terras in Haarlem tot nu: eigenlijk hebben we grotendeels het zelfde pad afgelegd, zonder het met elkaar te hebben bewandeld.

Trots ben ik, dat zij als powerhouse laat zien dat girlpower niet is uitgestorven met het uit elkaar gaan van de Spice Girls. Dat zij weet wie ze is en zichzelf heeft gevonden. Leuk om die transformatie van begin tot nu te zien. Op eigen kracht, wat een doorzettingsvermogen. 30 kilometer! En dan zit het er nog niet op: we moeten nog vanaf het centrum naar de strandtent lopen…. Bedoel ik vind dat al ver… Heb al toegezegd mee te lopen met de Van Dam tot Dam loop. Kan ik daar nog onder uit?

“Ik ben nu alleen maar brak eigenlijk.” Verzucht ze terwijl ze mijn arm vast pakt.
“Jah! Dat geloof ik gek! 30 kilometer he!”
“Ja… 30 kilometer. Ik voel het nu wel.”
“Oh nu al? Joh… Ik had na 3 kilometer al de bus naar de finish genomen… Maar euh… Die van Dam tot Dam he…. Die is toch wel korter dan dit he?!?!”

Waar wij vandaan komen

Ongeacht wie je ooit was en waar je vandaan komt, voor mij gaat het erom wat je ermee doet. Wie je wilt zijn en wie je bent in het nu en het morgen. De beste versie van jezelf zijn. En dat is wie ze is. Iemand die zowel mentaal als fysiek van ver is gekomen. De vrouw die lachend na 30 kilometer op het terras zit dankbaar voor de mensen die er zijn met haar en voor haar op dit moment. Die pessimisme niet meer de overhand laat nemen maar het omzet naar positieve actie. Ik hou van de “I don’t know if I can do it but then I’ll die trying” instelling. Ja dat lees je goed, ik hou van die instelling ook al laat ik hem vaak aan me voorbij gaan.

Morgan wijkt niet van haar zijde en is dan ook niet blij wanneer ik bepaal dat het voor ons tijd is om naar huis te gaan. Een hele dag aan het strand is iets waar wij beide wel blij van worden. Maar een kind wat morgenochtend niet wilt opstaan omdat het te laat geworden is, daar word ik niet blij van.

SPIEGELTJE SPIEGELTJE AAN DE WAND

Onderweg naar huis zit ze naast me en ik voel dat er een grote levensvraag aan zit te komen:

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee lieverd. Gelukkig niet alles.”
“Weet je wel waarom je geen mamma hebt, mamma?”
“Ik heb wel een mamma lieverd. Iedereen heeft ooit een mamma gehad.”
“Waar is jouw mamma dan?”
“Die woont vlakbij tante Debby. De mamma van tante Debby is ook de mamma van mamma.”
“O… Weet jouw mamma wel wie jij bent?”
Jah… Dat is een goede vraag…

De laatste keer dat ik mijn moeder en stiefvader gezien en gesproken heb is ongeveer 12 jaar geleden. Dat is ongeveer even lang als dat ik van zowel familie als vrienden als vage kennissen dezelfde vraag krijg: “Waarom hebben jullie ruzie?” Hier heb ik nooit antwoord op gegeven en laat dit altijd in het midden. Niet alleen uit respect, ook omdat ik niet vind dat we “ruzie” hebben, maar ook omdat ik dan een gedeelte van mezelf moet blootgeven, net het gedeelte wat ik het liefst verberg. Het gedeelte van mijn leven waarin ik juist Bar heb leren kennen. Hoe zij haar spiegelbeeld heeft aangepakt en geconfronteerd heb ik de mijne blijkbaar gewoon genegeerd.

Maar als die spiegel dan toch gepoetst wordt…

Me and My Coach: Vandaag ga ik een berg beklimmen…

“Vandaag ga ik een berg beklimmen en de top bereiken…”

Dat was mijn mantra, dat zat in mijn hoofd. Een hoofd dat tegenstrijdig werkte, want ik zou het allemaal wel even doen, ik zou de wereld wel even bewijzen wat ik zou kunnen. Dat moest! Want ik was van zover gekomen… en dan toch dat fluister-stemmentje van mijn Oude-Ik.

Wat bracht 24 maart mij, waar liep ik tegen aan en wat zijn verbeter punten. Zou ik het ooit weer willen doen? Dertig kilometer lopen.

Morning Coach!

Maandagochtend, 26 maart, two days after. Voor altijd in mijn herinnering gegrift: De 30 van Zandvoort. Was ik overmoedig? Ja… en nee. Viel het me mee? Ja… en nee. Was het intensief? Ja… en ergens viel het ook weer mee, achteraf gezien dan. Ga ik dit nog een keer doen? Ja! Volgend jaar loop ik hem weer.

Toch Coach Awesome, ik liep het niet fluitend. Het lichaam had het zwaar en ook mentaal kreeg ik het echt even moeilijk toen ik rond de 16 km door mijn enkel ging. Veel klimmen en dalen, trillende benen van de inspanning. Het besef dat ik onhandiger werd. Dat stukje coördinatie. Voeten niet goed optillen niet uit gemak, maar omdat het te zwaar was. Boomwortels en uitstekende stukken steen. Crap! AUW!

Twijfel. Het mezelf willen bewijzen. Tegen de wereld. Tegen de Lipoedeem die in mijn benen zit. Tegen het idee dat in mijn eigen hoofd zat dat ik met mijn overgewicht geen grootse prestaties kon bereiken. Wat is wijsheid? Loop ik door? Doe ik er verstandig aan? Ik besloot in ieder geval nog één stempelpost te pakken, het stuk parcours waar ik het meest tegen op zag. Vanaf dat punt besloot ik dat ik de laatste stempel wilde halen. En zo belandde ik uiteindelijk 7,5 km voor de finish.

Hulde aan de supporters

Had ik op die 7,5 km voor de finish geen telefoontje van gastblogger Mye gehad, die mij al een paar keer had proberen te bellen, dan had ik wellicht de bus gepakt naar Zandvoort. Niet finishen, maar wel mijn langste afstand maken. Niet de demonen in mijn hoofd verslaan, niet mezelf bewijzen op 30 km, maar wel op 22,5… Verbazingwekkend vond ik het hoe makkelijk Mye mij ‘overhaalde’. Voor mij leek het alsof ik weinig weerstand bood. Eigenlijk was het meer dat ik de bevestiging kreeg dat ik door moest. Want ja, natuurlijk was dat wat ik wilde! En dus liep ik. Niet snel, maar hoe verder ik kwam hoe meer mijn bounce terug kwam in mijn stappen. Medewandelaars die informeerden, een paar kilometer met mij opliepen. Mye en Macha op het 29 kilometer punt. Jullie! Mijn supporters en ridders bij de finish. Het dorp binnen komen en door het bandje toegezongen worden met mijn naam(?!?). Onverwacht toch Nessie en Morgan tussen jullie ontdekken (van 11.11). Het besef hoe belangrijk supporters zijn. BAM! Hulde aan jullie!

Toch een kleine MAAR

Achteraf bekeken. Wat ging er goed. Wat niet. Mijn tas thuis uitpakkend kwam ik erachter dat ik maar een vierde van mijn eten op had. Ja. Wat had ik gegeten? 2 pannenkoekjes. Ik had 30 km gelopen op 25 gram havermout en 1 fles water van 0,75 liter. Ik dacht terug aan de trillende benen. Inspanning of had ik mijn lichaam te weinig gevoed? De opmerkingen dat ik bleek zag toen ik over de finish kwam. Gister, zondag, toen ik rillerig was, koud, me ziek en koortsig voelde mogelijk omdat ik ook na het lopen geen eiwitten aanvulde, de koolhydraten vermeed en voor een geitenkaassalade koos. Niet voldoende vocht nam om aan te vullen.

Was ik dan niet goed voorgelicht? Dat was het niet. In de verste verte niet. Ik volgde je advies op. De 78% chocolade. De ruwe amandelen. Je hebt het me allemaal van te voren verteld. Van de havermoutpannenkoekjes weet ik dat ik een energyboost krijg. Ik was te druk in mijn hoofd. Voelde geen honger. Wellicht omdat ik op vetverbranding zat. Het willen bereiken van de finish nam mij volledig in beslag. Ik at minder dan op een normale werkdag. Water drinken deed ik mondjesmaat om niet te hoeven plassen tussen de stempelposten door…Leerpunten, leerpunten, leerpunten. Wat maakte ik deze tocht onnodig zwaar voor mezelf.

Coach Awesome, dank voor je geloof en support. Dank dat je bij die finish stond. Dank dat je rond de 10 km stond te zwaaien vanaf 11 hoog. Dank voor de aanloop hier naar toe. Volgend jaar doe ik hem weer. Ik ga me toeleggen op 20 tot 25 km-loopjes zodat de overgang naar de 30 minder groot zal zijn in het komende jaar EN ik wil heel graag je hulp en advies betreffende het hoe te verdelen van de voeding. Dat is mijn enige MAAR. Want voor de rest geldt maar 1 ding: TROTS! Kun je mij inzicht geven OF, en WAAR ik de fout in ben gegaan?

Die dag heb ik een berg beklommen, en de top bereikt

Hey Barb!

Ik moest wel lachen om je laatste zin. Je gebruikt overal juist heel mooi het woord “leerpunten” maar je sluit af met waar je de “fout” bent ingegaan. Net als bij de uitvinder van de gloeilamp, Edison. Hij gaf aan dat hij niet 10.000 keer faalde/de fout inging, maar hij zei dat hij 10.000 leermomenten had, zodat hij juist daardoor de gloeilamp met succes kon maken.

Maar goed, je vraagt wat te doen met voeding en lange inspanningen. Je had al succeservaring tijdens je lange trainingen met mijn voedingstips, en bij zo een evenement krijg je ook water en voedsel beschikbaar, dus een aantal keuzen van je die dag deden mijn wenkbrauwen verbaasd fronsen. Voeding is echter een ontzettend interessant onderwerp waar absoluut geen consensus over bestaat tussen wetenschappers. Ik kan daardoor alleen zeggen wat mijn mening is na alle kennis die ik opdeed over voeding, nog actief leer over voeding door nieuwe wetenschap en zelf ervaar in de praktijk van sporten en bewegen.

Je wandelde ongeveer 8 uur lang. Dat is een inspanning van lange duur op matig intensief tempo. Mijn eerste vraag aan je is inderdaad waarom je gedurende de hele dag minder at dan op een normale dag?

Vochtinname

Maar veel belangrijker nog: je vochtinname. Die was uiteraard onvoldoende. Ik snap je verantwoording ervan, maar liever vaker de bosjes in dan jezelf uitdrogen want dat doet prestaties zeker afnemen, evenals gezondheid. Ik zou 2 liter water meenemen (plus nog het water dat je onderweg krijgt), aangevuld met een snufje Himalayazout of zeezout (zweten is belangrijk zout verliezen namelijk) en eventueel nog een theelepeltje honing erin.

Maar dan nu de roemruchte wereld van voeding en sport…en eigenlijk voeding in het algemeen.

Ik ben beslist geen voorstander van jezelf voor, tijdens en na de workout jezelf belachelijk volpompen met koolhydraat, koolhydraat, koolhydraat. Je weet wel: sportdrankjes, brood, krentenbollen, banaan, liga’s, crackers, bergen pasta na de training, etc. Waarom?

Met torenhoge bloedsuikerpieken in het lichaam door het eten van koolhydraten, moeten ook torenhoge insulinespiegels komen om die gevaarlijk hoge bloedsuikerspiegel omlaag te trekken. En die gecombineerde situatie kent zacht gezegd nogal wat nadelen:

Hoge bloedsuikerpieken zijn schadelijk. De verbranding van bloedsuiker gaat namelijk gepaard met giftige afvalstoffen (vrije radicalen) die celschade creëren. En hoge bloedsuikerpieken creëren extra veel glasachtige moleculen (advanced glycation endproducts, AGE’s) die vaatschade creëren en ook ontsteking (nare chemicaliën vanuit een overactief immuunsysteem) in het lichaam. NB. 95% van alle ziekten komen voort uit (laaggradige) ontsteking o.a. omdat ontstekingen door heel het lichaam kan reizen.
Hoe meer koolhydraat men eet, hoe minder vet men verbrandt, want het lichaam geeft juist voorrang aan de verbranding van die schadelijke bloedsuikerpieken i.p.v. aan lichaamsvet. Insuline slaat enerzijds vet op én belemmert gelijktijdig de vetverbranding.
Waar koolhydraat is, moet insuline zijn en insuline verhoogt de bloeddruk op 3 manieren (vaatvernauwing, activering sympathisch zenuwstelsel en vasthouden van zout in de nieren).

Insuline is een natuurlijk anabool hormoon. Hij bouwt namelijk van alles op in het lichaam. Insuline bouwt aan glycogeen (de koolhydraattanks in de lever en spieren). Insuline helpt ook wat bij de spieropbouw…maar insuline is helaas het nummer 1 vet opslaghormoon en nog erger: insuline bouwt verder aan de groei van kankercellen. Dus lang leve de sportdrankjes, energybars en bergen pasta na de training…en last but not least zetmeel, brood en junkfood (lees hier overal sarcasme)

Wat ik eet vóór, tijdens en na de workout

Daarom eet ik vóór de workout voedsel dat een stabiel effect heeft op de bloedsuikerspiegel, zoals noten, >70% chocolade of volkoren havermoutpannekoekjes met ei, extra vierge olijfolie, zeezout, kaneel met bosbes en roomboter. Of zilvervliesrijstwafels maar bedekt met eiwitbronnen en vetbronnen. Tijdens de korte maar hoog intensieve workout eet ik niets. (Maar in jouw geval zou ik iets eten waar ik in de training achter kwam dat ik prima kan handelen tijdens de workout. Ook de wetenschap zegt dat dit zelf ontdekken is.) En erna eet ik iets eiwitrijks en vetrijks met groenten.

Train jezelf zoveel als mogelijk naar het zijn van een lichaamsvetverbrander

Ideaal is het om je lichaam zoveel als mogelijk te trainen naar het zijn van een vetverbrander, door de inname van koolhydraatbronnen zo laag als mogelijk te houden en meer over te stappen op eiwit en vooral vetbronnen. Wist je namelijk dat slechts 1 kg lichaamsvet al 7700 kcal bevat aan energie? Met gemak heeft men dan minimaal 70.00 kcal aan vet in het lichaam. Maar glycogeen (de koolhydraattanks in lever en spieren) heeft ongeveer slechts 2000 kcal. Wat eenvoudig betekent dat na ongeveer 32 km hardlopen (of een soortgelijke intensiteit) de tank letterlijk leeg is. En als het baasje het lichaam alleen maar heeft geleerd om een bloedsuikerverbrander te zijn, via al die dagelijkse bergen aan koolhydraten, dan kan die onvoldoende snel energie vrijmaken uit zijn of haar vetreserves. Het krijgen van energie duurt dan letterlijk lang terwijl de inspanning intensief is en dus schreeuwt om veel directe energie. Groot prestatieprobleem dus!

Topsport en laag in koolhydraten zitten?

Maar als je het lichaam traint om een lichaamsvetverbrander te zijn (ipv bloedsuikerverbrander) door je koolhydraatinname zoveel als mogelijk te beperken, dan kan van die prachtige lichaamsvetreserves gebruik worden gemaakt! En snel ook! Wist je dat o.a. Paula-Newby Fraser (8-voudig wereldkampioen triatlon) dat doet door juist laag in de koolhydraten te zitten maar juist hoger in de vetten. (Tevens dé aanpak om diabetes type 2 om te keren)

Hoe laag in de koolhydraten?

Hoe laag je uiterlijk kunt (of wilt) zitten in je koolhydraatinname is maatwerk en verschilt per individu, maar dat is zeker niet 3 koolhydraatrijke maaltijden eten op een dag. Eerder een halve tot 1 of 2. Doorgaans ontstaat na 1 tot 2 weken een mooie basis qua vetadaptatie, en na 100 dagen een optimale voor (top)sport. Een geen geleidelijke maar snelle switch maken naar laag zitten in koolhydraatinname kan de eerste dagen of weken hoofdpijn en vermoeidheid betekenen. Je voelt je ellendig terwijl je juist beter wordt, want gifstoffen uit verbrande vetcellen komen dan vrij in het bloed. Drink dan veel water en doe rustiger aan. En weet dat het voorbij gaat! En weet dit: doe je het niet (koolhydraat aanzienlijk beperken) dan krijg je de vetopslag en bizarre schade van hoge bloedsuikerpieken en insuline.

Maar je bent ruim 40 kg kwijt nu omdat je juist ver bent in dat proces van een optimale vetverbrander zijn! (PS. En die vetadaptatie kan nagenoeg echt iedereen, aangezien slechts een paar procent van de bevolking vet niet goed kan omzetten in energie en vet uit voeding dan juist wel opslaat als lichaamsvet. Laag of matig in koolhydraat én laag of matig in vetten is voor hen dan belangrijk.)

Wees mild voor jezelf in je proces voorwaarts, en enjoy the ride!

Je coach,

Mark

Mijn Nieuwe Begin

Het begin van de lente, 21 maart, het begin van mijn nieuwe jaar,
met alles dat fijn was, alles dat veranderde en alles dat tegenzat ben ik nu klaar.
Ik sluit het boek, het is nu wat het is geweest, iets waarop ik terug kan kijken,
vol trots en vol bewondering, zoals achteraf zal blijken.

De geesten in mijn hoofd, de monsters onder het bed, veelal overwonnen,
en is dit niet in zijn geheel, dan werd er een tussenoplossing verzonnen.
Levenslijntjes werden ingezet, voor het eerst openbaar schaamte doorbrekend,
vrijheid werd een deel van mij, op zoek naar mijn kracht, angsten besprekend.

Ik bepaal mijn levensloop, hoe mij pad zich zal vormen,
eigen inzicht, eigen beslissing, eigen waarden, eigen normen.
Geen slachtoffer van de situatie, 100 % eigen verantwoordelijkheid,
alleen dan kan ik met open ogen zien, naar waar mijn pad mij leidt.

Lief Nieuw Begin, wat ben je mooi, als je op het punt staat van ontwaken,
je bent die eerste bloesemknop, en ik ben benieuwd wat ik van je ga maken.
Vertrouwend op wat ik leren mocht, wat een profijt heb ik er van,
vol ongeduld wacht ik af, wat ik dit jaar bereiken kan.

I have a dream: maart 2018

Eerder kon je lezen hoe Patricia een droom heeft. Een droom waar ik heel veel respect voor heb. Tijdens de marathon van Rotterdam 10 km hardlopen. In 2019. Vanwaar mijn bewondering? Het hardlopen. Ik durf het nog niet aan. De combinatie van mijn huidige gewicht versus de belasting van mijn gewrichten. Het is nog niet mijn tijd om dat pad te bewandelen.

…En dan, als ik de inzending van Patricia lees denk ik: Deze dame doet het toch maar even! Misschien niet zoals ze zich van te voren had voorgesteld maar elke stap is er eentje voorwaarts op haar pad. Dat pad dat zal leiden naar die ene bijzondere dag in 2019. Halleluia en Praise to Patricia voor het najagen van haar droom.

Het begin van de training

Patricia schrijft: “Begin maart en mijn hardlooptraining staat op het punt om te beginnen. Vol zenuwen pak ik vrijdag alles bij elkaar en lees ik nog één keer alle voorbereidende artikelen door om er zeker van te zijn dat ik alles heb.Maar dit blijkt allemaal voor niets want de trainer is ziek dus de training wordt geannuleerd, met een soort van passieve opluchting val ik op de bank. Passieve opluchting want hoewel ik al maanden hiernaar heb uitgekeken vind ik een eerste ontmoeting altijd wat eng, mede ook omdat ik bang ben om niet met de groep mee te kunnen komen.

Dinsdag is de volgende training en ontmoet ik allemaal lieve mensen met hun eigen doel, zo spreek ik met iemand die graag eind dit jaar een marathon wil hardlopen. Vol verwondering en bewondering luisteren we allemaal aandachtig naar ieders motivatie om deze cursus te volgen.

Na de voorstelronde begint het echte werk, de warming-up en na 10 minuten heb ik al het gevoel dat ik doodga… dan moet je dus nog 40 minuten trainen. We beginnen met een intervaltraining van 3 minuten stevig doorwandelen en 1 minuut rennen op gemiddeld tempo, als afsluiting krijgen we nog wat huiswerkopdrachten mee.

Tussen de trainingen op dinsdag en zaterdag wordt er namelijk verwacht dat je ook wat oefeningen doet om je conditie op te bouwen en om je spieren te laten wennen aan het rennen.

Het vormen van weerstand

Na 4 trainingen te hebben gevolgd vormt er wat weerstand in mij en ik besluit hier geen gehoor aan te geven want ik vind dat ik deze cursus moet afmaken. Ik ben eraan begonnen met een doel en dat zal ik toch echt halen.

Terwijl we op de trainer staan te wachten verteld een van de medecursisten dat hij stopt met de training, hierna volgt er nog een medecursist die te kennen geeft dat ze twijfelt.

We praten er met z’n allen over het gevoel dat er heerst en komen tot de conclusie dat het vooral door de trainer komt en zijn opmerkingen tijdens de trainingen.Deze opmerkingen zorgen ervoor dat we allemaal het gevoel hebben “niet goed genoeg” te zijn voor zijn tijd.

Na deze training kom ik thuis en besluit alle gevoelens heel even in de kast te zetten en er een nachtje over te slapen. De volgende ochtend is het gevoel nog steeds aanwezig en neem ik het besluit te stoppen met deze cursus.

Het stoppen voelt als falen….

Van falen naar plan de campagne

Een paar dagen verder is het gevoel van falen verdwenen en bedenk ik me dat er meerdere wegen naar Rome leiden dus waarom dan ook niet voor mijn weg naar de finish op de Coolsingel in 2019.

Er zijn meerdere verenigingen waar je een beginnerscursus kan volgen dus ik ben nu hard op zoek naar een vereniging en hoop dan eind dit jaar een nieuwe poging te wagen.

Tussenstappen

Ondertussen ga ik nu 2/3 keer in de week naar de sportschool, 1/2 keer krachttraining en 1 conditietraining in de vorm van een pittige dansles. De resterende dagen loop ik veel buiten en heb ik een opbouwend intervalschema waardoor ik nu (al) 2 minuten kan rennen met 1 minuut wandelen.

De voortgang gaat misschien langzaam maar elke stap is er één.”

You go Patries! Ga voor je droom!

Ode aan mijn lichaam

Met regelmaat schrijf ik over mijn strijd met een veranderend lichaam. De schaamte voor mijn benen als ik met mijn spiegelbeeld wordt geconfronteerd. De vraag of een ander dat deel van mij kan accepteren als ik er zelf al moeite mee heb. Waarom schrijf ik hierover? Waarom zou ik jou confronteren met die eerlijkheid? Brengt het jou iets?

Mijn overtuiging

…Ik ben overtuigd dat ik hier niet alleen in sta. Ongeacht maat, gewicht of uiterlijke kenmerken. Schaamte is een ‘ding’. Een onderwerp waar niet veel over gesproken wordt.

…Ik ben overtuigd dat onzekerheid en schaamte onderling een verbond hebben gesloten. Hand in hand aan de zijlijn staan en af een toe speldenprikjes uitdelen. Mij aan het wankelen brengen…

Vaak geef ik niet mijn directe mening, ik kan door mijn woordkeuze heerlijk om een direct, feitelijk antwoord heendraaien. En dat voelt veilig, want de interpretatie van een ander zal hierdoor in veel gevallen minder heftig zijn. Vandaag kies ik wel voor een directe aanpak: schaamte moet bespreekbaar worden. In het algemeen en zeker voor mij. Bespreekbaarheid staat in mijn wereld gelijk aan het pad dat naar acceptatie leidt. Ik zie het woord zelfacceptatie reeds op de wegwijzers staan. Dat pad volg ik. Ik ben er nog niet, maar door erover te schrijven, dit taboe voor mijzelf te doorbreken zal ik steeds dichterbij komen.

Ik doe dit voor mij

Even terug naar mijn vraag aan het begin, het einde van de eerste alinea. Wat brengt mijn eerlijkheid jou?

Dat iets iets wat jij zelf bepaald. Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal over schaamte. Misschien ook totaal niet… Misschien ben jij die ene persoon die mij door dit te lezen iets beter zal begrijpen. Hoe ik in de wereld sta en waar mijn pad uiteindelijk heen zal leiden. Misschien ben jij degene die zal besluiten om een deel van mijn pad met mij mee te lopen. Enkel omdat ik nu toesta dat mijn probleem niet meer alleen van mij hoeft te zijn. Schaamte om schaamte sta ik niet meer toe. Ik doe dit voor mij en voor wat het mij zal brengen. Een aantal stappen verder op mijn pad.

En toen werd het 24 maart

Al lange, lange tijd was 24 maart een dag die in mijn geheugen gegrift stond. Zelf mijn 40e verjaardag verdween in het niets bij de druk en spanning die in de loop van de tijd werd opgebouwd versus 24 maart. De 30 van Zandvoort. Ik had het cadeau gekregen van gast-blogger Mye. Geen mogelijkheid om voor deze uitdaging op de vlucht te slaan. Het was een cadeau. De levenslijntjes waren al ingebouwd. Er waren al zoveel mensen op de hoogte dat een smoes verzinnen om er onderuit te komen geen optie was. En dat was ook niet wat ik wilde. Weglopen en op de vlucht slaan is een deel van mijn verleden. Ik tolereer dat niet meer van mezelf. En dus startte ik. Zaterdagochtend om 07.55.

Mijn terugblik

Vijf dagen na de 24e van maart kijk ik terug. Waarom nu pas? Omdat die 30 kilometer indruk maakte. Ik na moest denken over de emoties. Over het geloof in mezelf en het gebrek daar aan. Het lopen van 30 kilometer is niet niets. Veel mensen vertelden mij dit. Lichamelijk niet, maar ook mentaal was dit zwaar, uitputtend. Ik heb tijd nodig gehad om dat voor mijzelf een plek te geven.

Ik ben niet iemand die om de paar kilometer een selfie maakt om op social media te posten. Ik loop niet een groot gedeelte van de tijd te appen. Mijn focus ligt bij het lopen. Of nee, bij het doel dat ik wil behalen. En op mijn weg naar dat doel, die finish, is geen tijd voor afleiding. Ik ben onlosmakelijk verbonden met de muziek in mijn oren. Die leidt mij. Stap voor stap. Ik denk aan Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Als een kinderkruistocht in 1212 naar Genua kan lopen, dan moet die 30 kilometer mij toch ook wel lukken?

Ik ben overtuigd dat het lichaam meer kan dan dat ik, maar ook jij voor mogelijk houdt. En toch was er twijfel. Vlak voor de 16 kilometer ging ik daar mijn enkel. Wat is verstandig? Geef ik op? Durf ik door te lopen? Maar ook: durf ik mezelf teleur te stellen, want dat zou 16 kilometer zijn, een teleurstelling. Een bittere pil. Tranen achter mijn oogleden. Tranen van koppigheid. Het willen laten zien aan de wereld dat ik meer kan dan dit. Ik besluit verder te lopen, de volgende stempelpost bevind zich op 21 km. Dat zou een evenaring betekenen van mijn langste afstand. Zou ik daar moeten opgeven, dan kan het, dan mag het.

Ik redde het tot 7,5 kilometer voor de finish. Ook daar weer de tweestrijd. Klaar om de handdoek in de ring te gooien. Zo ver was ik. Ik had de laatste stempelpost gehaald. Verder gelopen dan ooit hiervoor. Was dit het punt dat ik mocht opgeven. Kon ik het nu aan mezelf verantwoorden? En toen hoorde ik de stem van Mye: “Doorgaan Barb! Dat kan! Je bent zover gekomen! Het volgende stuk is niet zwaar!”

Het geloof

Ze hoefde niet lang op mij in te praten. Ik liet me snel overhalen. Wat ik nodig had was geloof, en zij gaf me dat. De laatste 7,5 kilometer liep ik in iets meer dan anderhalf uur. Sneller dan verwacht. Zeker met de enkel. Zeker gezien het feit dat ik al vanaf 08.00 uur aan het lopen was. Even voor de 29 kilometer kwam Mye me tegemoet fietsen. Liep een stuk met me mee. Macha filmend aan de kant. Ja ik ging het halen. Nu was ik overtuigd. Nog net iets meer dan toen ik die laatste stempelpost de rug toekeerde.

Ik werd binnengehaald in het dorp door een bandje dat mij met naam en toenaam toezong. En bij de finish mijn supporters. Vanessa, Morgan, Mark, Ingeborg, Rik en Fleur, Bianca en Charles, Mye en Macha. Tulpen, water, berichtjes van nog meer supporters, en ja, die medaille!

Lief Lichaam

Kijk ik de foto’s terugkijk dan wordt mijn blik getrokken naar mijn benen. Naar dat stuk schaamte dat deel uit maakt van mijn lichaam. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ze zijn zichtbaarder dan dat ik normaal toesta. Maar het is goed.

Mijn benen. Mijn lichaam. Het bracht mij op dit punt. Mijn doel. Mijn finish.

En daarvoor, lief lichaam, niets dan liefde voor jou, omdat je me zover bracht op het pad dat ik bewandel.

…Ik ben weer een paar stappen verder op mijn pad. Een stuk geloof rijker. Dankbaar. Waar is die wegwijzer? Ik wil verder. Op weg naar die 100 % zelfacceptatie. Een leven waarin geen ruimte meer zal zijn voor schaamte.

11.11 London Baby!

Nessie en Morgan gingen naar London! Lees hun avontuur!

Vanessa schrijft:

“Het razende verkeer, de hoge pieptonen van de ambulances, mensen die zo haastig langs je heen lopen dat ze je altijd net even raken, de witte gebouwen die afsteken tegen de grauwe luchten, de architecteur, de manier waarop ik hier opga in de grote grijze massa; wat heb ik je gemist Londen.

Het is zeker 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst gelopen heb. 10 jaar ouder, 1 kind rijker, 30 jaar wijzer en 2 mislukte relaties (want dat verwarde jaartje met die bizar slechte “muzikant” reken ik niet mee) verder loop ik hier dan eindelijk, met mijn grootste liefde, herenigd met mijn eerste liefde: London baby! Okay…. Eigenlijk was Jordan Knight van de New Kids on the Block mijn eerste echte grote liefde…. Trouwens.. Voor hem zou ik nog steeds beschikbaar zijn…. Maar Londen deelt dan die eerste plaats.

I believe I can fly

Na de spanning of we uberhaupt konden gaan wegens de sneeuwstormen en ijslaag zijn we, 2 uur vertraagd, dan toch aangekomen op Luton Airport. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen fan ben van vliegen. Ik vlieg alleen in uiterste noodzaak. Noodzaak is wanneer er geen alternatief vervoer is of het alternatief langer dan een week duurt. Ik zong vroeger in plaats van de tekst “I believe I can fly” van R. Kelly ook altijd “I believe I can DIE”. Want dat is de associatie met vliegen in mijn brein. Maar sinds onze vakantie naar Bahrein heeft mijn grootste liefde haar grootste liefde gevonden: vliegen. Van de motoren die beginnen te blazen tot de landing, ze vind het helemaal prachtig. Ik zit ernaast, lachend als een boer met kiespijn omdat ik niet wil laten merken dat ik het eigenlijk he-le-maal niks vind. Logisch toch? Mensen zijn niet gemaakt om te vliegen, anders hadden we wel vleugels gehad… Gewoon met 2 benen op de grond blijven staan is het beste… In alle gevallen…. Toch laat ik niets merken want ik wil niet dat zij de angst ontwikkeld die ik heb. Dus doen we maar alsof dit “heel normaal” is en het net zo “completely awesome” vinden en “so so excited” zijn.

We hebben een drukke agenda dit weekend. Door de vertraging, de eeuwigheid wachten op Luton Airport op de bus en de slechte weersomstandigheden zijn we 1 dag “kwijt”. Eenmaal aangekomen in het hotel waar in het verleden redelijk vaak geslapen heb, besluiten we dat we wat drinken en eten in de pub en de volgende dag maar vroeg op pad gaan. Fijn om hier terug te zijn. In alle tijd die ik in Londen gespendeerd heb, heb ik eigenlijk zelden de toeristische route gedaan. Ja 1 keer op een hop-on-hop-off sightseeing bus door de heel stad heen. Onder het mom van “dan hebben we het maar een keer gezien”. Na alle routes met alle kleuren van de regenboog te hebben uitgezeten en een aantal keer in slaap te zijn gevallen, ging bij ons altijd de knop weer om en “SHOPMODE!!” En dat kan daar… HEEL GOED. Kan me niet herinneren dat ik ooit niet geslaagd ben hier. Jammer dat voor mij de dagen van “shopping spree in London” zijn veranderd in “zoeken tot je het goedkoper vind en denk er dan nog maar 10 keer over na”. Maar liever blut en gelukkig dan blut en samen met mijn ex! 😉

De wisseling van de ijsberen

Aangezien het niet comfortabel is onder Antarctica omstandigheden in een cabrio dubbeldekker bus te zitten doen we alles maar in de doe-het-zelf modus. Het is echt ongelofelijk koud. Of ja, ik heb het echt ongelofelijk, tenenkrommend koud. Prachtig om te zien dat Morgan deze stad meteen in haar hart sluit. Hoe geduldig ze in de regen met een grote lach staat te wachten bij The Changing of the Guards (lijken wel beertjes mamma!), bovenin voorin haar ogen uitkijkt in de bus, bij de ingang van Hamleys een grote kreet slaakt “THIS IS SO COOL!!”, het “kid in a candy store” gevoel te zien bij haar in de M&M’s winkel. Lopend van Leicester Square met de straat artiesten die ook de wind en sneeuw trotseren, naar Picadilly Circus, Regent Street uit. Heel Westminster door. Ze loopt het allemaal. Tikkertje spelend met Wim door de straten. Dansend, zingend en huppelend en iedereen begroeten. We krijgen blijkbaar beide het zelfde gevoel in merry old London.

Het mooie van moederschap is blijkbaar ook het meemaken van de “firsts” van jouw kind. De reactie op het zien van een dubbeldekker bus. De juwelen bij Harrods, de sportauto’s. De verwondering op haar gezicht is echt onbetaalbaar. Het gevoel wat je dat geeft als moeder zijnde is overigens ook onbetaalbaar. Er is voor mij niets beters dan op avontuur gaan met mijn mini. Die ook deze trip weer echt bewijst een mini versie te zijn van mij. Voor mij hilarisch, voor anderen wellicht iets te veel van het goede. Vanessa x 2. Weet niet of iedereen daar even blij van wordt. J

Als kleine verrassing gaan we naar het Natural History Museum. Iedereen die mijn dochter kent weet dat zij gek is van musea. Komt mooi uit in deze stad, want een museumbezoek is hier gratis! En haar grootste vriend T-Rex staat bij dit museum groot in de hal. De oeh’s en ah’s zijn niet aan te slepen en ze vind het zo prachtig dat ik bij de uitgang haar heb moeten beloven heel snel weer terug te gaan met haar zodat ze alles kan zien. Door de gemiste dag en de atracties die Steef nog wil zien, kunnen we niet de hele dag in het museum blijven. Natuurlijk is het een belofte die ik graag maak! Dan gooien we meteen wat meer Harry Potter elementen erin. De plekken van “vroeger”, daarmee bedoel ik waar ik het meest te vinden was, heb ook daardoor niet kunnen bezoeken. Des te meer reden om snel terug te keren. Ik weet nu al dat Morgan het wandelen over de markt in Camden prachtig gaat vinden, dat ze de lekkerste pizza bij Benito’s gaat krijgen, dat de kelders van het Natural History museum haar helemaal gelukkig gaan maken. Samen zitten op Leicester Square met een ijsje. Leuk vooruitzicht.

Don’t worry, be happy

De Chai Tea Latte’s vliegen voorbij en daar sta je dan, 2 dagen later, op de meest onduidelijke en minst schone luchthaven in de EU Luton, te wachten op een vlucht die blijkbaar geannuleerd is. De omboeking door de airline naar een vlucht de volgende ochtend en een hotelovernachting wordt door mij dankbaar ontvangen. Bedoel, het kan ook anders. Als je wel eens 3 dagen ingesneeuwd hebt gezeten op een luchthaven zonder enige vorm van compensatie is dit wel the royal treatment! Het verbaast me altijd hoe mensen reageren. De ene roept meteen dat hij een compensatie wilt, de ander eist een vlucht met een compleet andere maatschappij die dan ook NU moet vertrekken, een lange vrouw met roze haar roept als hardste “niemand kan mij hier in dit land houden! Ik wil naar mijn eigen land!!”. Wat een bizarre situatie. Ik ben over-vrolijk om hun gedrag te compenseren, naar Morgan toe. Stel je voor dat het jouw kind is dat zo staat te roepen en gillen op een luchthaven. Dan leer ik haar liever dat je van iedere situatie het beste moet maken. Dan nog buiten dat om, ten tweede annuleert een luchtvaartmaatschappij niet heel graag vluchten, dat is een uiterste maatregel. En ten derde, verwacht maar niet dat het personeel je graag en vriendelijk helpt wanneer je staat te schreeuwen als een mager varken.

Ondanks het feit dat ik geluk heb 2 paar ogen extra te hebben die een oogje op Morgan houden. Wim die door de luchthaven heen de scooterkoffer van Morgan trekt waar ze trots op zit. Dus alles niet fysiek 100% op mijn schouders rust, ondanks alles baal ik natuurlijk ook. Buiten dat ik verga van de pijn en moe ben, hebben wij morgen ook dingen op de planning staan. Wanneer je reist weet je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Soms pers ik er ook een lachje uit of reageer ik kort naar Morgan toe. Het liefst lig ik nu in mijn eigen bed, met mijn pijnstillers, op mijn eigen kussen. Maar toch heb ik besloten dat de mensen achter de balie er niets aan kunnen doen dat onze vlucht niet gaat vertrekken. We lachen vriendelijk en wensen ze heel veel succes met de overige mensen van onze gestrande vlucht.

Morgan en ik besluiten dat wij het extra dagje avontuur wat in onze schoot is gevallen gaan koesteren. “Nog een avondje in een hotel mamma! Dat is te leuk he?!” “Ja! Dat is het zeker!”