Jawel, 11.11 op zondagochtend, eens in de twee weken. Het is weer tijd voor Vanessa haar verhaal. Hoe vergaat het haar als alleenstaande moeder? Een kijkje in het leven van Nessie en Morgan.
…Drie kerstmarkten, een verjaardag, de kerstmusical, een kerstfeestje, eerste- tweede- en derde kerstdag later, en december is gewoon bijna voorbij. Weer een jaar voorbij gevlogen. Op sommige momenten redelijk gekropen. Maar over het algemeen is het eigenlijk snel gegaan. Zo snel dat zelfs mijn kalender het niet bij heeft kunnen houden want die hangt nog op april.
…En zo vind je jezelf vlak voor het einde van het jaar op je knieen in de woonkamer, de spuug opruimend van de voormalig jarige job.
“Sorry mamma…”
“Is niet erg Lief… don’t sweat it…”
“Waarom ben je dan boos mamma?”
“Boos? Ben ik boos?”
“… Ja…”
Ja… waarom ben ik eigenlijk boos? Of ben ik geirriteerd…? Nee…In alle eerlijkheid… Ik ben wel boos. Maar niet boos op Morgan die midden in een plas met spuug staat. Ook niet boos om het feit dat ze de halve bank (wil toch al jaren van dat ding af), de muur en het vloerkleed heeft gedecoreerd met maagzuur. Ook niet boos om het feit dat ze wederom spuugt omdat ze niet tegen de geur kan en het daardoor aan de achterkant ook laat lopen. Als we dan toch lichaamsvloeistoffen aan het opruimen zijn….. Terwijl ik rondom Morgan alles opruim om vervolgens haar voeten af te poetsen, vraag ik mezelf af waarom ik boos ben. Ach… Eigenlijk weet ik het wel maar wil ik het niet toegeven aan mezelf. Laat staan aan de rest van de wereld. Het benoemen van de woede maakt het echt. Ondanks het met vlagen komt en ik 95% van de tijd er geen last van heb, het is er wel… En dat heeft niets te maken met de Mariah Carey Christmas Special die ineens te zien is op tv…. Dat is alleen maar irritant…. En serieus… Wat is dat met dat handje? Waarom moet je iedere noot aangeven met een wuivend handje?! En waarom niet gewoon kleding aandoen waarin je èn kunt bewegen èn in kunt zitten…. Bijzonder…
Boos, we hadden het over de aanwezige boosheid.. Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagd hoe het leven er uit gezien had wanneer ze gaandeweg net een andere afslag genomen zouden hebben. Nou… Ik heb dat met personen. Hoe mijn leven eruit gezien zou hebben als ik bepaalde personen gewoon “overgeslagen” had. Waaronder mijn ex. Boos op hem. Boos dat ik zelfs na die drama en zijn financiele sores te hebben opgelost klaarblijkelijk nog niet van hem af ben. Boos dat ik weer als een leeuwin moet gaan vechten voor het welzijn van mijn dochter. En geloof me, dat doe ik. Met iedere vezel. So bring it on. Boos op vrouwen die daadwerkelijk hardop durven te zeggen “mijn man komt dagelijks pas rond 6 uur thuis. Dus ik weet precies wat het is om alleenstaande moeder te zijn”. NEE dat weet je NIET.
Boos op de automonteur die me 7 maanden geleden vertelde dat ik hooguit 2 maanden in de auto zou hoeven rijden waar ik nu nog steeds in rij. Boos dat ik spuug moet ruimen terwijl het mijn “Body Balance” avond is. Boos dat ik eigenlijk altijd met de shit (soms letterlijk) van een ander bezig ben waardoor ik altijd de “me-time” moet opofferen.
HUMBUG!
Zoals ik al zei; vlagen. Terwijl ik Morgan sta te wassen onder de douche en wij “ons liedje” zingen bedenk ik me iedere silver lining en ben dankbaar terwijl ik toevalligerwijs op mijn knieën zit. In dit geval was er weinig goddelijk aan. Ons liedje is overigens een liedje wat wij zelf verzonnen hebben over de afgelopen jaren en wat wij zingen om Morgan naar haar “veilige haven” te brengen bij te veel prikkels.
Silver linings? Ja zeker. Vandaar dat ik kan stellen dat mijn boosheid om bovenstaande zaken en nog véél meer, met vlagen komt en gelukkig niet de boventoon voert.
Ik heb het geluk achter een ziek kind aan te kunnen opruimen. Als ik toch eens denk aan alle vrouwen in mijn omgeving die ongewenst kinderloos zijn… Wij hebben het geluk dat ik mijn beste vriend (Morgan’s peetvader) heb die alle zaken rondom de advocaat voor mij regelt, ook financieel. Ik heb het geluk dat ik ook van iedere persoon die ik liever zou hebben overgeslagen een les geleerd heb. Geluk dat wij uberhaupt een vervoersmiddel hebben. Ja, zo kan je inderdaad bij alles eeuwig doorgaan, alleen voor mij helpt het. Het helpt relativeren en mezelf een reality check te geven.
Het feit dat ik mijn me-time opoffer voor anderen buiten mijn kind om, is een keuze. Een keuze die ik moet leren niet meer te maken in alle eerlijkheid. Want eigenlijk zeg ik daarmee dat een ander altijd voor mij gaat. En laat ik nou juist die persoon zijn die altijd predikt naar anderen dat ze aan zichzelf moeten denken…. Dat is de enige reden van boosheid waar ik zelf direct invloed op heb en wat ik eigenlijk zelf doe. Ik eindig mijn vlaag van boosheid met trots.
Trots dat iedere stap die ik gezet heb mij heeft gebracht tot waar ik nu ben. Trots dat wij de Sonja’s. Lonneke’s, Steef’s en Wim’s hebben die op verjaardagen, feestjes, na operaties, tijdens ziektebed etc. komen en komen helpen. Dat ik nog dezelfde jeugdvriendinnetjes heb. Trots op dat kleine meisje wat mij vol liefde aankijkt terwijl ik voor de 4de keer vandaag haar broek verschoon.
“Mamma was even boos lief. Niet meer.”
“Waarom dan?”
“Net als dat jij soms verdrietig bent maar je weet niet waarom. Dat heeft mamma ook. Maar dan was mamma even boos, maar niet op jou.”
“Maar jij weet wel waarom je boos was mamma. Je weet altijd alles.”
“Niet alles. Maar zoals jij denkt aan ons liedje als je verdrietig bent, zo denkt mamma aan hoe veel geluk ze heeft met jou en dan ben ik niet meer boos.”
Die glimlach laat de zon altijd schijnen. Het is nog maar even december. Het is nog maar even 2017. En jij bent nog maar even klein. Moment van boosheid op het leven is voorbij. Laten we morgen de regenboog weer opzoeken en onze dromen waarmaken. Dat……….. of ziek op de bank hangen en zoetsappige kerstfilms kijken……. Kan iemand dan nu Mariah Carey afzetten?
