Half december komt het gevoel weer bij mij boven,
decennia oud en vanaf dat moment niet meer te doven.
Met vol-verwachting-grote-ogen kijk ik toe hoe ieder kind,
zijn geloof in de magie van Sinterklaas weer vind.
Zonder discussie over kleur, geef daar je eigen invulling aan,
zie ik in Haarlem, de kinderen langs het Spaarne staan.
Ik benijd de ouders in de kou, staande aan de waterkant,
zingend in volle overtuiging, met hun kind’ren, hand in hand.
Het doet me iets, t’is een gevoel en soms noem ik het pijn,
want ik zal nooit één van die ouders, staande aan het Spaarne zijn.
Diep ademhalen, controle hervinden, bedenk ik dan me in een waas,
want niets ontneemt mij het geloof, in de magie van Sinterklaas.