Mijn verhaal begint eigenlijk al lang voor vandaag. Simpelweg omdat ik me keer op keer blijf verbazen. En de grote vraag blijft dan steeds: WAAROM verbaas ik me zo. Ligt het nu aan de wereld om mij heen, of ligt het aan mijn persoonlijk? Aan hoe ik in die wereld sta of misschien wel aan het, god forbid, aan het feit dat ik ouder wordt. Ben ik Old school aan het worden?
Privacy Please!
…Een dame voor mij in de bus verteld door haar telefoon dat ze ziek in bed ligt, steeds moet overgeven en echt niet kan komen werken. Terwijl ik met ogenschijnlijke interesse naar de wereld buiten de bus kijk, trek ik een wenkbrauw op en probeer een glimlach te onderdrukken. De wenkbrauw rijst nog verder omhoog als ik haar even later, in een ander gesprek, enthousiast, wederom door haar telefoon, hoor zeggen dat ze vrij heeft gekregen vandaag en kan gaan shoppen. Ik verleg mijn aandacht naar een ander telefoongesprek. Iemand die in gesprek is met, zoals het lijkt, een uitkerende instantie en haar sofinummer niet bij de hand heeft maar wel geholpen wil worden. Met duidelijke toon en taalgebruik wordt dit kracht bij gezet. Verderop lijkt de bus de perfecte plek te zijn om een relatiecrisis over de telefoon uit te vechten…
Privacy please! Anybody? Deze details hoef ik niet te horen mensen. Of misschien moet ik minder luisteren naar wat er om mij heen gebeurd. Is dat dan zoals de wereld nu werkt? Geen aandacht besteden aan je omgeving om zo ergenissen te voorkomen?
De stormram
In de stad, de telefonerende moeder achter de kinderwagen die geen aandacht voor brullend kind of omgeving heeft. De kinderwagen lijkt ze als een soort van stormram te gebruiken terwijl ze, al handgebaren makend tegen degene aan de andere kant van de lijn, een spoor van verontwaardigde mede voetgangers achter zich laat die voor haar moeten uitwijken. De blikken die haar worden toegeworpen ontgaan haar. Opgeslokt in haar eigen wereld waarin alleen zij en haar telefoon lijken te bestaan…
Laura en Dirk
…Voor het fietsers-stoplicht staat een dame met 1 hand aan het stuur waarin ze een uitgevouwen paraplu houdt, in de andere houdt ze haar telefoon die tegen haar oor geplakt lijkt. De discussie lijkt te gaan over wat enne Laura met enne Dirk heeft gedaan afgelopen zaterdagnacht. Uit wat ik er uit op kan maken hadden zij het erg gezellig en hebben die twee zich best vermaakt samen. De dame op de fiets lijkt echter niet blij met deze ontwikkelingen. Vol frustratie om wat er zich tussen Laura en Dirk heeft afgespeeld probeert ze op haar fiets te stappen als het verkeerslicht op groen springt. De hand met de uitgeklapte paraplu blijft aan het stuur, de andere blijft aan haar oor terwijl te door ratelt. Wel vind ze nog tijd om: “Kun je niet uitkijken zak!” te roepen naar de man die met zijn stuur tegen de hare komt als ze uit balans raakt.
Word ik te oud?
Wat bovenstaande personen doen kan ik dus niet! …Ik voer telefoongesprekken nog steeds het liefst in mijn eigen huis, ik zou er niet aan moeten denken dat anderen de details kunnen opvangen van hetgeen ik bespreek en daar hun eigen verhaal van maken. Dit heeft niets te maken met afluisteren, er is gewoon onontkoombaar. Waar is de wereld gebleven waarin men de privacy opzoekt? Waarin men niet zonder blikken of blozen de meest persoonlijke details uitwisselt aan de telefoon binnen de gehoorsafstand van omstanders. Ben ik dan te oud geworden om dat te kunnen begrijpen? Ben ik Old School?
Wijsheid vanuit een ander perspectief
Terwijl de laatste vraag nog in mijn achterhoofd speelt, zit ik thuis op de bank te Appen met een vriendin. Het onderwerp? Roklengtes. Vijf jaar jonger maar 50 kg zwaarder dan heden had ik er totaal geen moeite mee om skaterdresses te dragen over mijn legging. De lengte variërend van net over de billen tot vlak boven de knie, maar meestal ergens in het midden hiervan. Tegenwoordig, vijf jaar later, maar minus 50 kg vind ik dat een No Go. Jurken draag ik nu het liefst op, of net onder de knie. Toch een vorm van schaamte? Of ben ik langzaam aan het veranderen in de truttige veertiger die ik altijd heb gevreesd? Ben ik Old school?
Eind goed, al goed
Nee. De vriendin ziet het anders. De langere lengtes zijn eleganter en volwassener. Dit zeker niet te verwarren met oubollig of truttig. Met mijn hoofd schuin denk ik hier over na. Volwassener vind ik een mooi woord. Het woord past bij mij, want van onzeker meisje van achter in de dertig veranderde ik de laatste jaren in een vrouw met een eigen mening, die haar eigen verantwoordelijkheid neemt. Zelf actie onderneemt in plaats van afwachtend hoe het lot beslist. Ik ben niet meer het meisje in de skaterdress. Ik ben een vrouw die meer respect heeft gekregen voor haar lichaam en voor haar leeftijd. Ook ben ik een vrouw die zich niet langer druk maakt over het te oud zijn om zich te kunnen meten met hippe telefonerende mensen. Dit ben ik. En dat houdt in dat ik me best eens mag ergeren aan privégesprekken en niet perse hoef te weten wat Laura met Dirk deed afgelopen zaterdagnacht,… of andersom… Ik hoef qua kleding of in welke vorm dan ook geen twintiger meer te lijken… Ook geen truttige veertiger,… maar zeker ook geen twintiger…
