Ik sta voor de spiegel. Ik zie mijn Spiegelbeeld. Het Spiegelbeeld is naakt. Het Spiegelbeeld kom ik tegen onderweg van de badkamer naar de slaapkamer. Jarenlang heb ik gezorgd dat ik me na het douchen eerst aankleedde om vooral dat naakte Spiegelbeeld tegen te komen… En nu staan we opeens oog in oog…
Hallo Spiegegelbeeld…oh,… dus zo zie jij eruit…
Van negeren naar accepteren
Ik onderwerp mijn lichaam aan een kritische blik. Is dit iets wat ik met jou dien te bespreken? Misschien niet, in dat geval kun je nu nog besluiten om niet verder te lezen. Maar ergens denk ik dat we allemaal deze momenten kennen. De momenten waarin de wereld alleen bestaat uit onszelf en het naakte Spiegelbeeld. En ook jij zal een kritische blik over dat lichaam laten gaan. Misschien knik je instemmend, omdat je tevreden bent met wat het Spiegelbeeld laat zien, of misschien word je verdrietig. Wat je reactie ook is. Het is het lichaam in het Hier en Nu wat ons Spiegelbeeld ons laat zien. En zo oog in oog is negeren daarin geen optie meer.
De keuring
Mijn ogen speuren mijn lichaam af. De halslijn, sleutelbeen zichtbaar, …mijn armen, kijk ik er van boven op dan lijkt dat best aardig. Lijkt het alsof mijn armen gezamenlijk hebben besloten om hun originele vorm weer aan te nemen. Zoals het bedoeld was. Het Spiegelbeeld laat echter zien dat daaronder nog een soort van ’tweede arm’ zit qua volume. De omvang past niet bij mijn huidige bovenlichaam en de huid in niet mooi glad en egaal. Ook in mijn armen zit Lipoedeem. Nu ik mijn kleding een aantal maten kleiner kan dragen, merk ik ook dat ik aan loop tegen een aloud probleem: mouwen die te krap zijn voor mijn armen…
Ik vervolg de keuring van Het Spiegelbeeld, met mijn borsten en taille ben ik best blij. Maar vanaf de heup tot onder de knie zie ik iets dat ik liever negeer, nog steeds, maar ik mag het niet meer. Ik moet van mezelf kijken naar de onderste meter-en-een-beetje van een lichaam dat vreemd genoeg, niet bij mij lijkt te horen. De uiterlijke kenmerken van Lipoedeem, oei wat doet het iedere keer weer pijn. Om mijn heupen lijkt een soort van zwemband te zitten, die zorgt voor het verschil in maat tussen taille en heup. Het rechterbeen is bij mij dikker dan het linkerbeen. Daar zitten dus meer vet en vochtophopingen. Bij de ene is een knieschijf zichtbaar. Bij de andere kant verstopt mijn knieschijf zich ergens achter de ophopingen. Wiebel ik met mijn onderbeen dan beweegt de hele massa mee. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat mij eerder nooit zo opviel waren mijn onderbenen. Misschien omdat de nadruk toen nog meer op de bovenbenen lag, maar ook die onderbenen vertonen kenmerken, zeker ook de overgang van mijn been naar de voet…
Acceptatie forceren
Ik ben klaar met het verstoppertje spelen, met de schaamte. Heb er geen zin meer in. Ik heb me lang genoeg onderdanig gedragen ten opzichte van mijn lichaam. Het verstoppen achter lagen kleding lijkt zo veilig maar hoe ontzettend loop ik mezelf hier in de weg. Is het de opoffering waard, om, met name, een ander niet te confronteren met het, door Lipoedeem aangetaste, lichaam. Daarin ben ik stellig: Nee
Er zijn momenten dat de acceptatie me in de steek laat. Dat de haat naar het lichaam weer even groter is dan de liefde voor wat mijn lichaam voor mij deed en waar het mij bracht. Ik vecht ertegen. Ik wil vrijheid. Ik forceer acceptatie door mij op de rand van de afgrond te begeven en in het diepe te springen. Die comfortzone van het eeuwige verbergen uit. De fotoshoot met Mye van MomentGeluk was een grote stap maar noodzakelijk voor mijn proces. Het publiceren van de foto’s was een nog grotere stap. De wereld kennis laten maken met hoe ik eruit zie zonder verborgen lichaamsdelen. Holy Crap! Wat had ik mij in het hoofd gehaald!
…Van de week kwam er iemand bij mij eten, het was 30 graden in mijn huisje. Legging en vest over de jurk aan die ik droeg? Ja in het verleden wel. Nu dacht ik: Fuck it! Mijn zwarte kersenjurk, zonder vestje, zonder legging, terwijl de jurk maar net mijn knieën bedekte…
Bij het afscheid vroeg ik: “Ben je geschrokken van mijn blote armen en benen? ”
“Nee”
Tot slot
Lief Naakt Spiegelbeeld,
Ik koester je, ik haat je, en soms daar tussenin,
maar ik wil vriendschap sluiten, dat lijkt een mooi begin.
Ik werk je niet meer tegen, maar ik daag je uit misschien
het besef is reeds gekomen, dat ik in jou mezelf moet zien.
