Patricia is één van mijn trouwste supporters. Zij gelooft in mij. Meer dan ik zelf doe. Soms vraag ik me af of zij doorheeft in hoeverre zij mij versteld doet staan. Lees haar verhaal. Het verhaal over het begin van haar pad, op weg naar een prachtige eindstreep. Ik sta er voor je die ene dag Patries!
“Ik hou van sporten, om te kijken, maar ook om zelf te doen maar ik maak er niet genoeg tijd voor vrij. Naast een 40-urige werkweek, een hbo-studie en heel veel slapen, zag ik geen kans om ook nog eens te gaan sporten en dat terwijl sporten mijn hoofd rustig houdt en kalmeert, het is mijn manier om mijn gedachtes te laten gaan en met een opgeruimd hoofd weer thuis te komen.
Maar door alle “verplichtingen” en ja, ik zet dit woord expres tussen aanhalingstekens omdat het vooral verplichtingen zijn die ik mezelf opleg, raakte ik mijn balans langzaam kwijt.
De balans is zoek
Op een dag in september 2017 was ik de balans echt kwijt en was ik boos op de hele wereld maar vooral op mijzelf, want ik voelde me weer zoals in 2010 net voor mijn burn-out en ik had mezelf destijds, tijdens mijn herstelperiode, beloofd om beter te zorgen voor mijn lichaam en geest.
Het was diezelfde dag dat ik de tv aanzette om een documentaire over sport te kijken, de emoties van (top)sporters maakt altijd iets in mij los.
De onrust neemt toe
Na afloop van de documentaire liep ik wat onrustig door het huis en ik besloot even naar het strand te gaan om een flinke wandeling te maken.
Tijdens deze wandeling moest ik maar steeds aan de documentaire denken en dan vooral aan de toewijding die deze (top)sporters hebben.
Ik stond even stil en keek naar beneden en zag mijn eigen spiegelbeeld in de reflectie van het water, de tranen liepen over mijn wangen. Ik vroeg mezelf af hoever ik nog wilde gaan in dit boze gevoel en waarom ik het toch zover had laten komen.
Boosheid omgezet naar actie
Terug thuis pakte ik pen en papier en zette mijn timer op 3 minuten, in deze 3 minuten moest ik opschrijven wat ik graag wilde doen wanneer alles mogelijk is (deze opdracht kreeg ik ooit in therapie en werkt nog steeds). Er staan bizarre dingen op dit lijstje waar ik hard om moet lachen, maar er staat ook 1 ding op waar mijn hart letterlijk harder van gaat kloppen, de 10km hardlopen tijdens de marathon van Rotterdam.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze droom ook haast weer had doorgestreept, want wat nou als ik het niet zou halen. Ik streepte hem niet door maar vertelde niemand van mijn droom, want dan zou ik alleen mezelf kunnen teleurstellen.
Maar het bleef kriebelen diep vanbinnen, dus ik besloot een paar vriendinnen in vertrouwen te nemen en die reageerde heel enthousiast, zij zagen mij in gedachte al over de finish gaan in Rotterdam en wilde zelfs wel mee lopen of me staan opwachten op de finish.
In overleg
Hun enthousiasme zorgde voor nog meer kriebels en dus besloot ik bij mijn huisarts ten rade te gaan, want op dit moment is 10km hardlopen niet realistisch en ik wilde weten of ik überhaupt mocht starten met hardlopen. De huisarts gaf een GO, mits ik het langzaam opbouw en goed naar mijn lichaam luister.
De 10km staat gepland voor 2019, misschien wat ver weg maar voor mij een mooi doel om naar toe te werken.
Volgende maand begint mijn hardlooptraining bij de atletiekvereniging, ik vind het doodeng maar ook zo leuk tegelijk.
Nog ruim 400 dagen te gaan tot die ene dag in Rotterdam…..”