Daar is ze weer! Vanessa gaat door waar ze de laatste keer gebleven was.
Mijn visie
Allereerst wil ik graag benadrukken dat ik geen arts ben. Dit is mijn brainfart en daarmee mijn kijk op bepaalde zaken. Daar hoeft men het niet mee eens te zijn, het is dan ook MIJN visie.
Dan gaan we nu weer verder:
Na een vermoeiend gevecht met een waterkoker die maar niet aan wilde gaan (hoogstwaarschijnlijk omdat je er eerst water in moet doen) installeer ik me op de bank met mijn prachtige sterrendeken, gekocht voor 2,50 in de sale bij Blokker. Warmte voor 2 euro en 50 cent. De gemiddelde man is duurder….
Jinek start het onderwerp en de 2 dames aan tafel vertellen hun ervaringen op gebied van Fat Shaming. Om te horen dat zij vanwege hun voorkomen wel eens afgewezen worden voor een baan, om uberhaupt te horen dat mensen vanwege hun omvang worden afgewezen voor een baan, is voor mij niet herkenbaar en is ook eigenlijk bizar (vind ik). Tenzij het natuurlijk een sollicitatie betreft voor stewardess of een soort gelijk beroep. Makkelijk door een gangpad passen en in staat zijn mensen te helpen, zelfs te redden, lijkt me toch een vereiste daarin… Wanneer je werkt als bijvoorbeeld actrice en je hebt, laten we zeggen, maatje 48 /50. En je doet auditie voor de rol van Madonna in de verfilming van haar leven, denk je dan echt dat je de rol krijgt? Dus dan kan ik het wel begrijpen. Ik heb zelf 6 keer in mijn leven gesolliciteerd en heb 5 van de 6 keer de baan gekregen. Die ene keer dat ik de baan niet gekregen heb was simpelweg omdat ik niet binnen het functieprofiel en de bedrijfsstructuur pastte. Dat is opgegeven als reden, had geen reden om er iets anders achter te zoeken, want ik vond het zelf ook. Eigenlijk ging ik daar alleen maar heen omdat ik wilde kijken of ik een baan kon krijgen bij “de ver van mijn bed show”. Resultaat: niet dus.
Halverwege het segment besef ik me dat ik volgens de neergezette “fat shaming standaard” mijzelf er ook schuldig aan maak. Ik slaak een verbaasde lach en bedenk me dat de filmpjes die ze lieten zien, onder andere een clipje uit de film “Shallow Hal”, mij toch aan het lachen gekregen hebben. Alleen het clipje uit een spelshow waarin men moet raden of iemand zwanger of dik is vind ik pijnlijk. Maar of dat is omdat het gewoon stom bedacht is, of omdat het me herinnerd aan mijn eerste (bij-) baantje… misschien is het beide. In mijn tiener jaren werkte ik in een toko. Jaja, de Indo die werkt in de toko. Wink wink nudge nudge. Mijn collega, Patrick, en ik hadden altijd de grootste lol. Vlug naar achter rennen en de deur op slot gooien wanneer je net die klant zag aankomen die je echt gewoon liever niet zag. Elkaars fiets saboteren. Een spaanse peper uitsmeren over toiletpapier. Buiten in gesprek met de overbuurman, Rob de bloemist, de persoon uitlachen die zijn pannetje aan laat branden getuige de brandgeur in de straat, om er 5 minuten later achter te komen dat het jouw pannetje is. Heerlijke tijd. Anyhow, Patrick heeft in mijn bijzijn tot 2 keer toe een vaste klant gefeliciteerd met een zwangerschap, terwijl die persoon gewoon was aangekomen. En 1 maal een vaste klant gevraagd wanneer ze nou uitgerekend was, terwijl ze 2 maanden ervoor al bevallen was. Dus die clip herinnerde mij aan de plaatsvervangende schaamte die ik op dat moment voelde.
Na een aantal keer de bank te moeten hebben verlaten omdat Morgan ziek in bed ligt, probeer ik toch door het geluid hard te zetten boven alles mee te krijgen van wat er gezegd wordt.
Ik ben niet mijn omvang.
Ik kan me in een aantal zaken zoals ze worden geschetst echt wel vinden. Ook ben ik van mening dat het zeker een genetisch bepaald “probleem” is. Het feit dat het niet als een “probleem” bestempeld mag worden van de dames aan tafel vind ik tweeledig. Wanneer het benoemd wordt als “probleem”, krijgen zij het gevoel dat zij een probleem zijn. Die ervaring heb ik zelf niet. Obesitas is een “probleem”, tenminste dat vind ik. Maar ik heb mezelf daar nooit mee geidentificeerd. Ik bedoel, ik ben mijn persoonlijkheid, ik ben niet mijn omvang of mijn gewicht. Het feit dat je zo omschreven wordt wanneer er over je gesproken wordt lijkt me logisch. Met een omschrijving als “Je weet wel, hij is heel goed met kinderen en spreekt 3 talen” kom je gewoon niet ver. Slanke mensen worden als dusdanig omschreven, dat zelfde geldt voor lange, korte, gespierde mensen of welk uiterlijk kenmerk je dan ook maar te binnen schiet van een persoon. Zo wordt je herkent. In mijn geval wordt vaak de huidskleur er ook nog bij gebruikt, hetgeen ik niet storend vind. Want ja, ik ben nou eenmaal niet blank. Overigens ben ik dan super makkelijk te herkennen voor iedereen: “klein, dik, raar accent, indo.” KLAAR! Hoewel de meeste voorbeelden die aangehaald worden echt te belachelijk voor woorden zijn, krijg ik hoe langer hoe meer de indruk dat ik, bijzonder genoeg vanuit mijn perspectief, het toch anders ervaar en anders zie. Niet helemaal…. maar toch net wat rooskleuriger denk ik…. Misschien is dat ook wel omdat ik nooit ervaren heb hoe het is om gepest te worden of afgewezen te worden vanwege mijn omvang. Automatisch vraag ik me dan af waarom ik dat nooit ervaren heb. Na een paar minuten van overpeinzing moet ik toch concluderen dat men te bang voor mij geweest is…. Ik was nogal een bitch… vroeger….
Anyhow: Acceptatie van de maatschappij en worden gezien als een persoon en niet je omvang. Eigenlijk het aanpassen danwelniet verwijderen van “de norm”. Zelfacceptatie. Zelfacceptatie…….. Daar ga ik even over nadenken… Onderweg naar boven… Want moeders multitasken als geen ander!
Terwijl ik Morgan voor de zoveelste keer insmeer tegen de jeuk van de waterpokken vliegen de gedachten door mijn hoofd: Is het geen acceptatie wanneer ik als plussize persoon opsta en zeg: “ik accepteer mezelf als de persoon die ik ben. Maar ik accepteer mijn omvang niet.” Is het dan het verraden van mijn “mede-dikke-mens” wanneer ik zeg dat het veel te zwaar zijn echt gewoon niet gezond is? Wanneer ik zeg dat een BMI er niet voor niets is? Dat ik het niet raar vind dat de hele grote maten kleding niet overal te verkrijgen is, omdat die maten “niet normaal” zijn. Dat ik wel vind dat zwaar overgewicht schadelijk is voor de gezondheid, zoals ondergewicht dat ook is? Accepteer ik dan alleen mezelf als ik vol trots mijn dikke ik blijf in volledig ongezonde en zeker niet levensverlengende hoedanigheid?
Maatje meer maakt niet minder.
Later in het gesprek wordt het voorbeeld van Tess Holiday aangehaald. Een plussize model, zij heeft de term #fyourbeautystandards in het leven heeft geroepen en groot voorbeeld voor ongeveer iedere persoon met een maatje meer. Haar lef, haar ongeremdheid, is iets ongekends voor velen. Eerlijk is eerlijk, die vrouw heeft echt ballen. Zie ik haar als voorbeeld? Nee. De “fuck your beauty standards” beweging vind ik super, want beauty is in the eye of the beholder. En de media is daarin juist de vertroebelende factor. Dus helemaal voor! Alleen vind ik persoonlijk, hoewel zij een vrouw is met ballen, haar omvang niet gezond. Ken ik haar medische achtergrond? Nee. Zoals 1 van de dames aan tafel zei, dat zij na testen bij de arts volledig gezond verklaard was, niets mis met haar bloeddruk & conditie, is het ongezonde hieraan de omvang. Ik denk niet dat een skelet gemaakt is om het gewicht van 2 of 3 personen dag in dag uit mee te dragen. Bovendien is het gewoon wachten op de aanverwante klachten die toch zullen volgen. Ondanks dat vind ik het super dat Tess Holiday laat zien dat ook mensen met een maatje meer gezien kunnen en mogen worden.
Ook wordt het voorbeeld aangehaald dat men wanneer men een dun persoon ziet lopen zich afvraagt of het wel goed gaat met die persoon. Versus een dik persoon die wordt bestempeld als lui en zal wel veel te veel eten. Wederom sta ik niet links en niet rechts. Ik sta precies in het midden mijn schouders op te halen. Ik kan niet zeggen dat ik graag zo gezien zou worden als de dunne persoon: melijwekkend, hopend op die compassie. Eigenlijk niet. Wel begrijp ik waarom men aanneemt dat een te dik persoon lui is en te veel eet. Logisch want iedereen weet dat je wanneer je te veel calorieen tot je neemt en niet voldoende beweegt, aankomt. Dat is het referentiekadertje voor mensen. Ik ben het daar niet mee eens, want zo zwart wit is het niet, alleen snap ik de visie van de “norm” wel. Zo jammer dat men niet bij welke persoon dan ook denkt “hey, daar loopt een persoon.” Zonder uiterlijke kenmerken daarbij te betrekken. Maar ja….
To love thyself
Zo worstel ik me eigenlijk door het hele segment heen. Tweeledig. In tweestrijd en het gevoel dat ik mijn ronde medemens afval.
Ik snap de verhalen, begrijp hun visie en standpunt, ook vanuit mijn levenservaring. Alleen is mijn idee van zelfacceptatie niet het accepteren of verheerlijken van (morbide-) obesitas (Tess Holiday) en het uitdragen en trots zijn op een ongezonde levensstijl. Bizar dat ik dit leven in mijn omvang geleefd heb en tot deze conclusie gekomen ben. Want logischerwijs zou ik me volledig moeten kunnen indentificeren met de dames aan tafel. Waarom niet is tamelijk simpel:
In het proces van mijzelf te accepteren zoals ik was/ben, heb ik het grootste struikelblok weten te accepteren: acceptatie van mijn ongezonde omvang. Maar niet op de manier die men verwacht. Ik heb geaccepteerd dat ik als persoon tevreden was met mij, maar ook geaccepteerd dat ik niet goed voor mezelf aan het zorgen was. Geaccepteerd dat mijn levensstijl moest veranderen, ook zodat ik mijn dochter een gezonder leven kon geven. Geaccepteerd dat ik dik was en geaccepteerd dat ik er wat aan kon doen. Niet meer met mijn kop in het zand rondlopen en doen alsof het nou eenmaal was zoals ik was. Nee. Het is hoe ik geworden ben na jarenlang niet van jezelf houden. Geaccepteerd dat ik het zelf zover heb laten komen. Ik ben van mezelf gaan houden en daarom ben ik voor mezelf gaan zorgen. Dat is voor mij van jezelf houden: voor jezelf zorgen. En nu, na ongeveer de helft van mijn oude ik achter me te hebben gelaten, kan ik zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit heb kunnen maken. Na iedere stoeipartij met mijn dochter, wanneer ik door de tunnels van de ballenbak kruip, wanneer wij samen van de glijbaan af glijden of rennen over het strand: ik ben blij dat ik 3 jaar geleden mijzelf geaccepteerd heb en bewuster ben gaan leven. Blij met iedere stap erna die er toe heeft geleid dat ik de persoon ben die ik vandaag ben, ook van buiten.
Selectief moraal
Vind ik dat de maatschappij (morbide-) obesitas moet accepteren als “normaal”? Eigenlijk niet. Moet “fat shaming” herkend worden als dusdanig en een halt toe geroepen worden? Ja. Iedere vorm van “shaming” moet gewoon verbannen worden uit iedere maatschappij. Zoals het prachtige plusmodel in het publiek zegt, is het inderdaad belachelijk dat we met dik zijn geen remmen hebben qua pestgedrag maar zodra er een handicap of huidskleur aan te pas komt er ineens een moraal ligt. Mensen belachelijk maken of het mikpunt van spot dopen vanwege hun uiterlijk is op ieder vlak triest.
Mijn gedachten dwalen te ver af tijden het gehele segment want voor mij komt er veel meer bij kijken. Aan het einde van het gesprek probeer ik voor Bar toch maar tot een duidelijke en simpele conclusie te komen: “Fat shaming” vind ik natuurlijk not done en iets wat snel tot het verleden moet gaan behoren. Ik hoop dan ook vurig dat iedere vorm van shaming daarmee uitsterft.
Voor wat betreft algehele acceptatie: Voor nu accepteer ik niet alleen mijn rare zelf maar ook de waterpokken van mijn dochter en het feit dat ik toch altijd net wat anders denk dan de rest van de wereld… mijn wereld…
Mommy duty calls!