… Er zijn honderden, en misschien wel meer dingen geweest waarin ik in mijn leven heb getwijfeld. Kan ik het wel? Durf ik het wel? Ben ik wel goed genoeg?
Aan één ding twijfelde ik nooit, en dat is mijn gave om te schrijven. Ik zal dit ook nooit afzwakken. Simpelweg omdat daar geen reden voor is. Daar waar ik in relaties nooit eerder werd geconfronteerd met ‘houden van’, vond ik wel liefde in woorden, in hetgeen ik schrijf en de gedachten die in mijn hoofd rond dwalen.
De liefde van mijn leven
Een relatie die al eeuwig lijkt te duren, sinds zo lang ik mij herinneren kan,
en zelfs in mijn allerjongste jaren, wist ik van het bestaan ervan.
Ergens in het diepste van mijn wezen, waar de eenzaamheid mij niet kent,
zal ik altijd welkom zijn, kijken ze naar mij uit, zijn ze aan mij gewend.
Ik voel de aanwezigheid, veilig, ik heb er altijd in geloofd
de liefde van mijn leven, zijn de woorden in mijn hoofd
Mijn woorden begeleiden mij, pakken mij bij de hand,
zijn altijd ergens in de buurt, staan altijd aan mijn kant.
Woorden laten mij niet in de steek, zij zwoeren mij eeuwig trouw,
geven mij de warmte die ik wanhopig najaag, vaarwel zeg ik de kou.
Ik houd van Mijn Woorden, en zij houden van mij,
na jarenlange duisternis ben ik verlost, want ik vocht mij vrij.
Mijn woorden gunnen mij mijn stem, een mening om te uiten,
kijken soms sceptisch van een afstand toe, maar delen mij besluiten.
Niemand zal ooit van jou houden, de echo’s die in mijn hoofd weerklinken
nachtmerries die mij achtervolgen, niet naar de diepte willen zinken.
Maar met Mijn Woorden sluit het boek, want dat is ook wat woorden doen,
behalve de liefde van mij leven zijn, sluiten zij het boek van toen.
