Zij; … ze weet niet wat haar overkomt, hoe ze hier is terecht gekomen,
weet slechts dat hij hier op haar wacht, op de grens van ’t land der dromen.
Wie had gedacht dat iemand haar wereld zo kon veranderen, er zo’n puinhoop van kon maken,
enkel en alleen door die wereld, met zijn vingers aan te raken.
Door een enkele avond, onschuldig, maar nu voor altijd aan elkaar verbonden,
ze heeft zich verzet, tot hij het signaal gaf dat ze niet anders konden.
Hij; … hij slaat haar gade, observeert haar waar ze ook zal gaan,
ervaart ook de verbondenheid, voelt moeiteloos haar emoties aan.
Hij weet; haar ogen verraden haar gevoel, ondanks de glimlach om haar mond,
woorden hebben zij niet nodig, zwijgzaamheid is hun verbond.
Het enige wat hij moet hebben, hoe moeilijk ook, is geduld,
terwijl elke stap die zij zet, elk woord dat zij schrijft zijn geheugen vult.
Beiden geloven dat dit zo heeft moeten zijn, in toeval geloven zij niet,
zij weten wat ze aan de ander hebben, al ligt er geen toekomst in ’t verschiet.
Hij weet als hij omhoog kijkt, naar de oneindige zwarte hemel met zijn maan,
dat zij diezelfde maan zal zien, al zal ze dan niet naast hem staan.
Nooit zal zij naast hem wakker worden of het in het openbaar kunnen tonen,
maar beiden weten dat ze elkaar weer zullen vinden, in de wereld van hun dromen…