Koekjes bakken, een experiment met een nieuw product. Het deeg wilde niet goed samenpakken en in plaats van kerstkoekjes zat ik uiteindelijk met een bakplaat vol onogenlijke ‘brokjes’. De smaak was echter subliem. Muesli, gedroogde cranberries, pure chocolade en zonnebloempitten. Perfect in al hun imperfectie.
De brokjes gingen mee naar het adres waar ik in de ochtend werk. De smaak werd alom geprezen, maar de algemene mening was toch wel: ‘Van hun uiterlijk moeten die koekjes het niet hebben hoor!’
Ik heb er over nagedacht, met mijn hoofd schuin, steunend in mijn hand en mijn ogen iets toegeknepen. Als we er van uit gaan dat alles er perfect uit moet zien, dan had ik toch ook niet zoveel kansen gekregen in dit leven?
Het perfecte plaatje
… Ik vroeg aan Mye om na te denken welke foto’s het best bij deze blog zouden passen. Dat is het mooie van mijn ridders, advies vragen is altijd een optie. Mye sprak haar voorkeur uit betreffende een aantal foto’s die door haar gemaakt zijn in de zomer van 2015.
Oef.
Waarom? Vraag ik haar.
Waarom zou ik deze foto’s gebruiken in een blog die gaat over hoe perfect je jezelf ziet, en in hoeverre je zelf genoegen neemt met je eigen imperfecties? Ze legt uit: ‘De eerste reactie die ik van je terugkreeg op deze foto’s was dat ze zo open en eerlijk waren. Het beeld dat jij in je hoofd had was perfecter dan wat de foto’s weergaven terwijl dit een hele eerlijke en mooie weergave is van dat moment‘.
Oh Mye, wat zet je me hier zonder enige vorm van kwade bedoelingen toch weer genadeloos op mijn plek. Wat heb jij gelijk!
Mijn eigen gecreëerde perfectie
Ik creërde jaren lang een geperfectioneerde versie van mezelf in mijn hoofd, door oogkleppen op te hebben voor de realiteit. De realiteit deed namelijk pijn. Niet zo’n beetje ook. Kijk ik naar deze foto’s dan voel ik de pijn van het meisje dat mij aanstaart vanuit het verleden. Ik voel haar onzekerheid, het gevoel van het niet-goed-genoeg-zijn.
Ik in november 2017 heb medelijden met de IK anno 2015.
IK heb medelijden met hààr. Met mezelf uit het verleden.
Ik die zwoer nooit, nooit, nooit medelijden te accepteren van wie dan ook. Niet om mijn leefsituatie, niet om mijn financiën, niet om het lichaam waarin ik gevangen zat. En toch heb ik medelijden met haar. Op die allereerste zomerdag dat ik kennis maakte met Mye en haar gezin, de Barbara uit 2015. Hoe erg zou zij het hebben gevonden als ze dit had geweten? Verloochen te worden door hààr Ik uit de toekomst. De Ik uit het heden?
De perfecte combinatie
De IK uit het heden kent schaamte ten opzichte van de 2015-versie. Wil negeren, oogkleppen opzetten. De realiteit ontwijken en zich verstoppen in een gedroomde werkelijkheid. Zij wil de pijn die zij voelde ver, ver, ver wegstoppen, er nooit meer mee geconfronteerd worden. Die IK is na een telefoongesprek echter ook weer een stukje wijzer en er inmiddels van doordrongen dat dàt niet het juiste pad is. Niet voor haar, en niet voor de Oude Ik.
De Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu zijn deel van elkaar. De eerste kent het klappen van de zweep. Bezit waardevolle informatie over de innerlijke pijn en de state of mind die de hedendaagse Ik wil vermijden. Het buitensluiten van het verleden betekend het buitensluiten van die informatie. Herinnert te worden aan de pijn is misschien juist wél de manier om er niet nogmaals in te verzanden. Door er keihard aan te werken om niet weer op dat punt te komen. Het accepteren van het verleden, zou dat terugval in het heden kunnen voorkomen?
Anderzijds kan de Oude Ik haar toekomstbeeld gebruiken als inspiratie. Als haar evenbeeld die kilometers voor haar op het pad loopt, haar grote voorbeeld is. Met elke stap voorwaarts zal zij iets meer gaan lijken op die Ik uit het Hier en Nu.
Mijn Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu, los van elkaar incompleet en imperfect. Maar als vereende kracht de perfecte combinatie om de toekomst te trotseren. Tijd om vriendschap te sluiten. Het meisje niet te negeren maar te omarmen. Tijd voor een hug. Want die knuffel,… die hebben beide nodig.